Η γοητευτική απλότητα των Σπαρταθλητών και η υπέρβασή τους

Στη φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω, μέσα στο πλήθος μαζί με έναν μόνο συνεργάτη του, κάθεται ο Τσέχος τριταθλητής Brunner Radek. Τον αναγνωρίζετε; Είναι ο κύριος με το κόκκινο μπουφάν. Επέλεξε να κάτσει εκεί και όχι στην πρώτη σειρά, όπου και τον προόριζαν. Στην πρώτη σειρά, αλλά με παρατεταγμένη ισότιμα όλη την ομάδα υποστήριξης του, καθόταν ο φετεινός νικητής Πολωνός Andrzej Radzikowski. Κάποια στιγμή είδα την τέταρτη στη σειρά κατάταξης και πρώτη από τις γυναίκες Αμερικανίδα Nagy Katalin να αποχωρεί, μόνη της και κουτσαίνοντας. Ευθυτενής και αξιοπρεπής, χωρίς μορφασμούς και βογγητά, προχωρούσε μόνης της αργά και μεθοδικά, χωρίς την παραμικρή βοήθεια από τους συνεργάτες της που μάλλον είχαν ήδη αποχωρήσει. 

Λίγο μετά, αποχωρώντας από την εκδήλωση, στο παρκάκι στα δεξιά του Δημαρχείου, εντοπίζω την Νέϊγκι Κατάλιν σε ένα πηγαδάκι να συνομιλεί με διάφορους, κυρίως ξένους. Σπεύδω να την συγχαρώ και ανοίγουμε μια μικρή συνομιλία. Από κοντά η πρωταθλήτρια γυναικών, είναι σχετικά κοντή, εξαιρετικά λεπτή, νευρώδης και μυώδης. Στο εξαιρετικά κουρασμένο και ταλαιπωρημένο πρόσωπό της έβλεπες δύο έντονα μάτια που εξέπεμπαν κούραση, ένταση και ηρεμία ταυτόχρονα. 

Μου είπε ότι είχε έναν σοβαρό τραυματισμό μερικούς μήνες πριν τον αγώνα και ότι είναι πολύ ευχαριστημένη που κατάφερε να τερματίσει τέταρτη και πρώτη από τις γυναίκες, δεδομένου ότι φέτος έτρεχαν πολύ ικανές συναθλήτριες της. Τη ρώτησα τι έγινε και ενώ προηγείτο στην αρχή της διαδρομής έμεινε πίσω και μου απάντησε ότι δεν ήταν τόσο ο παλιός τραυματισμός της όσο ένα στομαχικό πρόβλημα που την ταλαιπώρησε. 

Είχα κερδίσει την προσοχή της. Μέχρι που κάνω τη μοιραία ερώτηση. «Πιστεύεις ότι είναι δυνατόν μία γυναίκα να κερδίσει το Σπάρταθλον;». Φαίνεται ότι είπα μεγάλη χοντράδα για τα δεδομένα αυτών των ανθρώπων. Γουρλώνει ελαφρά τα μάτια της και μου απαντάει με ύφος συγκαταβατικό: «Μα αυτό ακριβώς ήταν το όνειρό μου γι’ αυτήν τη χρονιά!». Κάποιος Άγγλος μας διέκοψε και απέσπασε τη προσοχή της. Ευχαρίστησα ευγενικά και αποχώρησα. 

Σκεφτείτε, γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει η έννοια του δυνατού και αδύνατου. Είναι ποτέ δυνατόν να τρέξει κανείς, χωρίς καμία στάση, 246 χιλιόμετρα σε 23 ώρες; Δεν σκέφτονται με τέτοιους όρους. Προσπαθούν να ελέγξουν τον εαυτό τους, και απλώς τρέχουν. 

Λέγεται, ότι σε αυτούς τους αγώνες το σώμα κάποια στιγμή σε εγκαταλείπει. Πονάς, ματώνεις, παθαίνεις κράμπες. Είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις. Σε αυτό το σημείο, με κάποιο τρόπο, επεμβαίνει ο νους και ελέγχει απολύτως το σώμα. Δεν τρέχεις πια με το σώμα αλλά με τον νου. Πονάς και ματώνεις αλλά δεν σε πειράζει. Είναι η στιγμή της υπέρβασης όπως λένε πολλοί υπεραθλητές. 

Έχω έναν γνωστό, ποδηλάτη υπεραποστάσεων (1.000 χιλιόμετρα και, ο αγώνας), ο οποίος μιλάει συχνά γι’ αυτήν την υπέρβαση. Η πιο χαρακτηριστική εμπειρία του, διηγείτο, ήταν όταν σε κάποιον αγώνα, στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, έχασε τελείως την αίσθηση του χώρου. Ήξερε ότι ποδηλατεί για κάποιον αγώνα, είχε την αίσθηση του χρόνου αλλά δεν ήξερε που βρισκόταν. Το ωραίο ήταν ότι αισθανόταν  πανευτυχής που δεν ήξερε και μάλιστα άρχισε να απολαμβάνει το τοπίο γύρω του! 

Ο Γιάννης Κούρος (βλέπε άρθρο εδώ) το περιγράφει  πολύ ωραία  σε μια συνέντευξη του «Τρέχω υπερβατικά, ενάντια στη φύση και στις κακουχίες. Η προσπάθεια ενός υπερμαραθωνοδρόμου είναι εγκεφαλική. Ο αγώνας του, είναι μια υπέρβαση του σώματος και ολοκληρώνεται ενεργοποιώντας τα βιώματα από τις πνευματικές του δυνάμεις. Το μυστικό της επιτυχίας μου οφείλεται και στην κράση μου να ξεπερνώ τα όρια. Η φιλοσοφία του αγωνίσματος έγκειται στην ιδιοσυγκρασία του υπερδρομέα να ξεπερνά τον πόνο και την κούραση με πνευματική διαύγεια, εγρήγορση και μετουσίωση». 

Τελειώνοντας θα επανέλθω στο άρθρο της 30^ης Σεπτεμβρίου (βλέπε εδώ) και θα εκφράσω την ευχή (έως και την πρόβλεψη), κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, μία από αυτές τις θαυμαστές κυρίες του αγωνίσματος, έχοντας ρυθμίσει σωστά όλες τις εμπλεκόμενες παραμέτρους, (προετοιμασία, διατροφή, φυσική κατάσταση, υποστήριξη, στρατηγική, ψυχολογία), να ξεπεράσει την ανθρώπινη φύση της (όχι τη γυναικεία, την ανθρώπινη) και να χειροκροτήσουμε την πρώτη γυναίκα νικήτρια του Σπάρταθλον. 

Ν. Μ.