«Που κάποτε μίλαγες για ιδανικά», από τον Γεώργιο Κόρδη

Να σε θυμούνται είναι τιμή και βάρος ασήκωτο. Να φέρουν στο νου και στην καρδιά τους οι άνθρωποι, παληοί μαθητές, συνάδελφοι, συγγενείς, ο κόσμος όλος μια εικόνα σου είναι όμορφο και τρομακτικό. Η μνήμη είναι και μνημείο και μνήμα.

Για να με θυμάται η Χρύσα, σκέφτομαι, κάτι πολύ καλό ή κακό θα έχω κάνει και το κουβαλά στο νου και στη φαντασία της. Κι αν είναι μια κακή ανάμνηση δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς χειρότερος μέσα στα χρόνια έγινα.

Άμα όμως φέρνει μέσα της μια καλή αν?μνηση μια όμορφη εικόνα σου τι κάνεις; Πώς να μη ντραπείς που πέρασαν τα χρόνια και ολα πάνω σου ξεφτίσανε και έπεσες σε εκπτώσεις και συμβιβασμούς χλιβερούς, και την ψυχή σου πούλησες για λίγα ψίχουλα ηδονής, για λίγες στιγμές εξουσίας, για μια ευτελή χαρά;

Πως να την αντικρίσεις, πως να κοιτάξεις κατάματα τόσο κόσμο που κάποτε τους μίλαγες για ιδανικά και καλύτερο κόσμο, για ελπίδες και αγάπη και ζωή;

Τώρα μονάχα από μακρυά μπορώ να σταθώ να μη δουν την αμαυρωμένη εικόνα, να μη δουν την έκπτωση και τον ευτελισμό και λυπηθούν και κλονιστούν κι άλλο και πέσουν σε απελπισίες και θλίψεις μεγαλύτερες.

Φοβερό πράγμα οι μνήμες. Τρομακτικό κι όμορφο μαζί.

Καληνύχτα