Vekrakos
Spartorama | «Το χρώμα της εθελούσιας ήττας», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Το χρώμα της εθελούσιας ήττας», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 16/02/2018 Εκτύπωση Άρθρα
«Το χρώμα της εθελούσιας ήττας», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Τίποτα, μα τίποτα δεν σε παρέσυρε σε αυθόρμητα και θαυμαστικά παιδικά επιφωνήματα»
Οδός Εμπόρων

Πάντα απορούσα που δεν έβλεπες την ωραιότητα παντού. Δι?λεγες στιγμές, συσχετισμούς, έθετες όρους και προϋποθέσεις. Όλα κατέληγαν σε μια ατέρμονη συζήτηση για ιδεώδη και ιδανικά πράγματα που δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Απορούσα που δεν έβλεπες την ομορφιά των άτακτα στημένων συστάδων των σιωπηλών πολυκατοικιών στους σκονισμένους λερούς δρόμους της πρωτεύουσας. Απορούσα που την ωραιότητα εγκαταλειμένων παιδικών χαρών περιφρονούσες προσπερνώντας.

Τίποτα, μα τίποτα δεν σε παρέσυρε σε αυθόρμητα και θαυμαστικά παιδικά επιφωνήματα. Ούτε όταν φτάναμε σε γκρίζα κοιμισμένα μεταμεσονύχτια λιμάνια και σε άδειους σταθμούς υπεραστικών λεωφορείων ξημερώματα Κυριακή δεν έβλεπες την ομορφιά. Ζητούσες σωστές αναλογίες, καταπράσινα λιβάδια και άνθη ευωδιαστά, αρμονίες χρωματικές της Αναγεννήσεως, ρομαντικά δειλινά, διαστάσεις ποιότητας και μεταφυσικές νεοπλατωνικές κατηγορίες. Εκεί έψαχνες την ωραιότητα.

Πάντα απορούσα που δεν έβλεπες την ωραιότητα στα λασπωμένα παπούτσια, στα σαραβαλιασμένα πανωφόρια, σε τριμμένα παντελόνια, στις σαρακοφαγωμένες εξώπορτες παλιών αρχοντικών, σε ξεφτισμένα δίκτυα πεθαμένων ψαράδων. Δεν έβλεπες πως φύτρωνε η ομορφιά εκεί όπου η ζωή έπαιρνε να παραιτείται από τις εξουσίες και ντυνόταν μυστικά το χρώμα της εθελούσιας ήττας, την ευωδία μιας άνευ όρων πλατιάς αγκαλιάς.

Κρίμα.

Καλημέρα.


Οδός Εμπόρων