Vekrakos
Spartorama | «Ο πρίγκιπας και ο φτωχός», εντυπώσεις από μια παιδική παράσταση

«Ο πρίγκιπας και ο φτωχός», εντυπώσεις από μια παιδική παράσταση - video

Ν.Μ. 23/03/2018 Εκτύπωση Δημοτικά Εκδηλώσεις
«Ο πρίγκιπας και ο φτωχός», εντυπώσεις από μια παιδική παράσταση
Μια περίεργη κυκλική ανταλλαγή δονήσεων συντελείτο μπροστά στα μάτια μας
Οδός Εμπόρων

Βρέθηκα την Κυριακή 18/3 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σπάρτης με σκοπό να παρακολουθήσω τη νέα παράσταση που είχε ετοιμάσει η κα Χριστίνα Λαμπούση με την θεατρική της ομάδα «ιάσθε θεάτρω». Μπαίνοντας στην αίθουσα αντιμετώπισα την εικόνα μιας ασφυκτικά γεμάτης αίθουσα από γονείς και παιδάκια που έτρεχαν αλαλάζοντας δεξιά και αριστερά. Με βόλεψαν άρον - άρον σε μία θέση στην αριστερή σειρά των καθισμάτων από όπου η φυγή χωρίς να ξεσηκώσεις δέκα ανθρώπους ήταν πρακτικά αδύνατη. Πολύ γρήγορα άρχισα να αναρωτιέμαι τι δουλειά έχω εγώ σε μια παιδική παράσταση -έστω και αν η σκηνοθέτης έγραφε «για μικρά και μεγάλα παιδιά»-. 

Η παράσταση άρχισε άτσαλα με τα παιδάκια να έχουν κατακλύσει το χώρο μπροστά από τη σκηνή και παρά τις παρακλήσεις της αφηγήτριας δεν έκαναν την απαιτούμενη ησυχία. Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν σε μια σκηνή οι κυρίες επί των τιμών του παλατιού στο έργο, άρχισαν να τσιρίζουν η μια μετά την άλλη, κλασσικό εύρημα που χρησιμοποιούν πολλοί σκηνοθέτες για να προκαλέσουν το γέλιο στους θεατές. Και πράγματι τα παιδάκια ξεκαρδίζονταν στα γέλια όπως και πολλοί μεγάλοι επίσης. Οπλίστηκα με πολλή υπομονή και άρχισα να κοιτάζω το ρολόι. Σταμάτησα να δίνω τη δέουσα προσοχή στη παράσταση ευελπιστώντας στη γρήγορη ολοκλήρωσή της. 

Και αίφνης συνειδητοποιώ ότι τα πάντα γύρω μου είχαν βρει τον ρυθμό τους. Τα σκηνοθετικά κόλπα είχαν εξαφανιστεί, τα παιδάκια είχαν σταματήσει να φωνάζουν, οι μεγάλοι παρακολουθούσαν με προσοχή και οι ηθοποιοί είχαν αρχίσει να βιώνουν τους ρόλους τους. Μια περίεργη κυκλική ανταλλαγή δονήσεων συντελείτο μπροστά στα μάτια μας. Με αφετηρία την αφηγήτρια, ο λόγος της οποίας ηχούσε σαν ρυθμικό τύμπανο σε αρχαία τριήρη, οι ηθοποιοί παραλάμβαναν τη σκυτάλη για δύο ή τρείς φράσεις, προκαλώντας την άμεση συντονισμένη αντίδραση των παιδιών που την έπαιρνε με τη σειρά του το κοινό των μεγάλων και στον κατάλληλο χρόνο την παρέδιδε ξανά στην αφηγήτρια. Πουμ - πουμ - πουμ η αφηγήτρια, παμ - παμ -  παμ - παμ, οι ηθοποιοί, πααααααμ τα πιτσιρίκια, λίγο πιο μπάσα το κοινό και πάλι από την αρχή. Μιλούσε θλιμμένα η αφηγήτρια; τραγικό τόνο στο λόγο τους οι ηθοποιοί, σάστιζαν τα παιδάκια, ταράζονταν οι μεγάλοι. Μιλούσε με στόμφο η αφηγήτρια; τόνο χαράς οι ηθοποιοί, γελούσαν τα παιδιά, χαμογελούσαν οι μεγάλοι. Ο απόλυτος συντονισμός. 

Αν καθόταν δίπλα μου ένας Χατζιδάκις -ναι, απαιτεί μια ιδιοφυΐα για να γίνουν αυτά- θα δανειζόταν τον στυλό που είχα στο μπουφάν μου, θα έβγαζε από το τσεπάκι του πουκαμίσου του τα τσιγάρα του, κασετίνα φυσικά, και στο πίσω μέρος του πακέτου θα αποτύπωνε σε νότες -έτσι απλά κι αυθόρμητα- το κύριο θέμα της συμπαντικής μελωδίας που εκτελούσαμε όλοι μαζί, εκείνη τη στιγμή. 

Ήταν η ρυθμική διασκευή του έργου, η μουσική παιδεία της σκηνοθέτιδας, η άψογη εκφορά του λόγου από την πλευρά της, οι κορυφές και οι κοιλάδες της που έδεσαν σε ένα ενιαίο σύνολο όλο αυτό το αλλοπρόσαλλο σκηνικό αφήγησης, ηθοποιών, παιδιών και μεγάλων; Δυσκολεύομαι να το προσδιορίσω. Υπήρξαν στιγμές που σε αυτή την ταπεινή παιδική παράσταση αναδύθηκε εκ του μηδενός η συλλογική τέχνη του θεάτρου μαζί με όλες τις άλλες τέχνες που την υποστηρίζουν. Και όπως έλεγε και ο Ελύτης «Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι εκείνη ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ». 

Παρόλο που οι πενιχρές μουσικές μου γνώσεις δεν μου επέτρεψαν να σιγομουρμουρίσω την παράσταση, έφυγα από την αίθουσα έχοντας την μουσική της στο μυαλό μου και είμαι σίγουρος ότι θα την ακούω για πολύ καιρό ακόμη. Ναι κυρία Λαμπούση, έχετε δίκιο, μια παιδική παράσταση μπορεί να απευθύνεται και σε μεγάλα παιδιά!

Ν.Μ.


Για τους συντελεστές της παράστασης δείτε εδώ













  

Δείτε σκηνές από την παράσταση στο παρακάτω video

 



Οδός Εμπόρων