Vekrakos
Spartorama | Γιάννης Ξανθούλης – Αποκλειστική συνέντευξη στο spartorama.gr

Γιάννης Ξανθούλης – Αποκλειστική συνέντευξη στο spartorama.gr

Ν.Μ. 10/05/2018 Εκτύπωση Ελλάδα Πολιτισμός
Γιάννης Ξανθούλης – Αποκλειστική συνέντευξη στο spartorama.gr
«Χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα φρεσκαρισμένο αυστηρά κώδικα ηθικής συνείδησης. Καταστραφήκαμε από τα συγχωροχάρτια. Έλεος!»
Οδός Εμπόρων

Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σπάρτης την Τετάρτη 2 Μαΐου 2018, καλεσμένος της Λέσχης Ανάγνωσης Σπάρτης, βρέθηκε o αναγνωρισμένος διεθνώς Έλληνας συγγραφέας, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και ζωγράφος Γιάννης Ξανθούλης, όπου παρουσιάστηκε η ζωή και το έργο του, μέσα από τα βιβλία του, και κυρίως μέσα από το χειμαρρώδη λόγο του και τις απίστευτες διηγήσεις ζωής και συναισθημάτων. 

Με την διαμεσολάβηση της προσηνέστατης συζύγου του κας Γιώτας Κουρεμπάνα – Ξανθούλη, ο ευφυέστατος συγγραφέας, μας παραχώρησε μια σύντομη, αλλά πιστεύουμε αντιπροσωπευτική συνέντευξη, αποκλειστικά στο spartorama.gr.


Ακολουθεί η συνέντευξη:


Δώσατε ολόκληρη «παράσταση» στη παρουσίαση των βιβλίων σας στη Σπάρτη. Ο κόσμος το καταχάρηκε. Πως κατασταλάξατε σε αυτόν τον, τόσο απαιτητικό για σας, τρόπο παρουσίασης των βιβλίων σας;

Λόγω πλήξης παρακολουθώντας βιβλιοπαρουσιάσεις άλλων. Ενώ τα βιβλία ήταν ενδιαφέροντα η «παράσταση» ήταν μια βαρετή – συνήθως – επίδειξη κοινοτοπιών και βαθυστόχαστων υποτίθεται αναλύσεων. Στις δικές μου παρουσιάσεις – παραστάσεις εκτίθεμαι «ανεπανόρθωτα» αλλά το διασκεδάζω κιόλας. Εξάλλου πρόκειται περισσότερο για ένα αυτοβιογραφικού χαρακτήρα στρίπ-τιζ με θεατρικό πρόσημο.

 

Εσείς ο «υπερβόρειος», βλέπετε διαφορές στην νοοτροπία ζωής μεταξύ Ελλήνων του Βορρά και του Νότου; Πολύ θα ενδιέφερε τους Σπαρτιάτες μια ειλικρινής απάντησή σας πάνω σε αυτό.

Η διαφορά μας είναι, αν δηλαδή υπάρχει διαφορά, πως εμείς οι βόρειοι μάθαμε να συμβιώνουμε με μειονότητες διαφορετικών θρησκειών και πολιτισμού. Ενδεχομένως να παίζουν ρόλο και το κλίμα και οι προσφυγικές μας νευρώσεις και μια υστερικά επίμονη ανάγκη επιβίωσης. Με τα χρόνια, εννοείται, πως έχω αναιρέσει πολλές απ’ αυτές τις «ηρωικές» ιδεοληψίες… Πάντως ακόμη θαυμάζω τις πορτοκαλιές και τις λεμονιές σας… που με συγκινούν απεριόριστα.

 

Ο λόγος σας είναι στιβαρός, μεστός, καίριος, εύστοχος και γεμάτος δεικτικό χιούμορ. Ακόμη και στην πιο απλή συναναστροφή μαζί σας κάποιος στο τέλος αποχωρεί γοητευμένος. Έχω την εντύπωση ότι έχετε υιοθετήσει μια Αριστοφανική προσέγγιση της ζωής, όπου λέτε πολλά μέσω του χιούμορ και της σάτιρας γιατί αν τα λέγατε διαφορετικά θα υπήρχε πρόβλημα. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, αποδίδει τελικά η μέθοδος;

Η σάτιρα και το χιούμορ τις περισσότερες φορές είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις αλήθειες. Φυσικά το…τίμημα παραμονεύει γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως ο Νεοέλληνας έχει πλέον χιούμορ ή και, αν είχε κάποτε, δεν ξέρω αν του απόμεινε κάποιο ταλαίπωρο υπόλοιπο.  

 

Σας χαρακτηρίζουν δημοσιογράφο, ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα, ζωγράφο. Είστε ένας άνθρωπος της τέχνης. Από όλες αυτές τις ιδιότητες ποια αισθάνεστε ότι σας περιγράφει καλύτερα;

Πάντοτε έγραφα. Γραφιάς είμαι. Από παιδί. Το γράψιμο ήταν η μεγάλη μου διαφυγή. Μπροστά σε μια κόλλα χαρτί αισθάνομαι αθώος κι όταν την γεμίσω νιώθω ένοχα… τολμηρός. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

 

Κάποια στιγμή μάθατε εκ του μηδενός την τουρκική γλώσσα. Βρίσκετε την Ελλάδα του απλού λαού, να είναι στραμμένη περισσότερο προς την Ανατολή ή προς τη Δύση. Υπάρχει αυτό που λέμε Ελληνικότητα; Με άλλα λόγια αυτοπροσδιοριζόμαστε ως λαός ή απλώς μιμούμαστε τους άλλους;

Είναι κλισέ όμως, θέλουμε, δεν θέλουμε, εμείς οι μεσογειακοί ζούμε σε πονηρό σταυροδρόμι κι αφού υποβόσκει το λεγόμενο «θαύμα της επιμειξίας», όσο κι αν το αποσιωπούμε, καλό είναι να επικοινωνούμε με πιο ανοιχτό και ακομπλεξάριστο τρόπο μεταξύ μας.

 

Ποια είναι η γνώμη σας για το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα; Οι νέοι σας διαβάζουν; Αν ναι, τι νομίζετε ότι παίρνουν από τα βιβλία σας;

Κάθε συγγραφέας θέλει να διαβάζεται. Τα κείμενά μου κουβαλούν και δανείζουν τις προσωπικές μου νευρώσεις σε φτιαχτούς ήρωες. Από κει και πέρα… πιθανόν, και το ξέρω σαν αναγνώστης, οι ιστορίες μου να συμπίπτουν στις προτιμήσεις του κοινού. Κάποιου κοινού. Φράσεις, λέξεις ή και καταστάσεις… να ξεπερνούν τον ακαδημαϊσμός μιας τυπικής ανάγνωσης… σε κάποιους….

 

Δέχεστε ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ηθική και αξιακή παρακμή και κινδυνεύει να μην ορθοποδήσει ποτέ πια; Ποια είναι η φράση σας, η δική σας φράση, που θα θέλατε να επαναλαμβάνουν οι νέοι του σήμερα;

Πρέπει να θυμώσουμε. Να θυμώσουμε με τους εαυτούς μας πρώτα για όλες τις ύποπτες συγνώμες που μας χαρίστηκαν. Χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα φρεσκαρισμένο αυστηρά κώδικα ηθικής συνείδησης. Καταστραφήκαμε από τα συγχωροχάρτια. Έλεος! 

 

Το τελευταίο σας μυθιστόρημα «Εγώ, ο Σίμος Συμεών» θεωρείται από πολλούς το πιο ώριμο της συγγραφικής σας πορείας, από άποψη μύθου και πλοκής, χωρίς παράλληλα να εγκαταλείπετε καθόλου τους παραδοσιακούς σας τρόπους αφήγησης του χιούμορ και της σάτιρας. Αισθάνεστε ότι είναι όντως έτσι; Ότι δηλαδή έχετε «ωριμάσει» ως συγγραφέας;

Έχω ένα στυλ γραψίματος. Αυτό δεν αλλάζει, Γι’ αυτό δεν ξέρω αν συμβαδίζει με την ηλικιακή μου ωριμότητα. Αν τώρα στη ζυγαριά υπάρχει μια δίκαιη κατανομή…., μπορεί το συμπέρασμα να απηχεί στην «ωριμότητα» που αναφέρετε.

 

Την τελευταία σας ημέρα στη Σπάρτη επισκεφτήκατε το 4ο Δημοτικό Σχολείο Σπάρτης όπου για πάνω από μια ώρα συζητούσατε με μαθητές της Πέμπτης και της Έκτης δημοτικού. Προφανώς τα παιδιά μάθανε πολλά από την συσσωρευμένη εμπειρία και σοφία σας. Πείτε μας ειλικρινά, εσείς μαθαίνετε από την αθωότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνεια των παιδιών;

Την Σπάρτη την αγάπησα. Πέρασα ένα φορτισμένο εικοσιτετράωρο. Μιλούσα, έτρωγα, κοιμόμουν, ξαναμιλούσα και ερωτευόμουν τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα. Αποκαλυπτική ήταν και η συνάντησή μου με εντεκάχρονα και δωδεκάχρονα παιδιά. Με κόλλησαν στον τοίχο κυριολεκτικά. Και δεν συνέβη γιατί τους έδωσα «πράσινο φως». Γιατί όντως βρέθηκα σε μια τρυφερή κοινωνία, που με τροφοδοτεί ήρωες, (και ο Σίμος Σιμεών εντεκάχρονος είναι) πραγματική και ουσιώδη ως εκεί που δεν παίρνει.

 

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο προς έκδοση, έκθεση, παράσταση, παρουσίαση; Για το ταλέντο σας υπάρχει όριο ή αναπτύσσεται και αυτό όπως ξεδιπλώνεται και η ζωή γύρω σας;

Ποτέ δεν κάνω σχέδια πέραν των δύο ημερών… Θα δούμε κι αν είναι νάρθει θε να ρθει…..


Σας ευχαριστούμε πολύ κύριε Ξανθούλη για τον χρόνο σας, ήταν μεγάλη τιμή για μας.

Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ...


Ν.Μ.


------- 

 

Γιάννης Ξανθούλης - βιογραφικό

Ο Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, από γονείς πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Εκτός από μυθιστορήματα, έγραψε βιβλία και θεατρικά έργα για παιδιά, καθώς και θέατρο. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος (είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ) σε εφημερίδες και στο ραδιό­φωνο. Με πωλήσεις που υπερβαίνουν τα 1,5 εκ. αντίτυπα, ανάμεσα στα πιο γνωστά του μυθιστορήματα είναι: Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα (1984), Το πεθαμένο λικέρ (1987), Ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας (1989), Το ροζ που δεν ξέχασα (1991), Η εποχή των καφέδων (1992), Οικογένεια Μπες-Βγες (1994), Το τρένο με τις φράουλες (1996), ...ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες (1998), Ο Τούρκος στον κήπο (2001), Το τανγκό των Χριστουγέννων (2003), Ο θείος Τάκης (2005), Του φιδιού το γάλα (2007), Κωνσταντινούπολη - Των ασεβών μου φόβων (2008), Η εκδίκηση της Σιλάνας (2009), Δεσποινίς Πελαγία (2010), Ο γιος του δάσκαλου (2012), Την Κυριακή έχουμε γάμο (2015), το οποίο βραβεύτηκε ως το καλύτερο μυθιστό­ρημα της χρονιάς και Εγώ, ο Σίμος Συμεών (2018), εκδόσεις Διόπτρα. Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη και έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ζει στην Αθήνα.


Οδός Εμπόρων