«Μια Ιστορία για τον Έρωτα», από τον Γεώργιο Κόρδη

Άμα τέλειωσε η νεκρώσιμη ακολουθία και δώσαμε τον τελευταίο ασπασμό στη νεκρή βγήκαμε στην αυλή και ύστερα από εμάς βγήκε και το φέρετρο με τη σωρό στις πλάτες τεσσάρων γερών ανδρών. Κι εκεί εκείνος κατέρρευσε. Έπεσε στα γόνατα και ξεκίνησε να μοιριολογάει και να της λέει τα πιο όμορφα γλυκόλογα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Με τα πιο έμορφα ερωτικά λόγια τη στόλιζε για το τελευταίο της ταξίδι. Κράτησε ώρα αυτό. Ύστερα τον υποβάσταξαν και κινήσαμε για το νεκροταφείο και την ταφή.

Εγώ είχα μείνει άλαλος και έκπληκτος γιατί δεν μπορούσα ο άθλιος και ανόητος να πιστέψω πως ένας τόσο απλός άνθρωπος δίχως μόρφωση και παιδεία μπορεί να έχει έρωτα και να λέει τόσους ωραίους ερωτικούς λόγους.

Πόσο ο αφελής απείχα από την πραγματικότητα της ζωής. Δεν είχα καταλάβει τίποτα από τη ζωή ακόμα -ίσως ακόμα δεν έχω καταλάβει. Δεν είναι η ακαδημαϊκή παιδεία, η γλώσσες το πλούσιο λεξιλόγιο, τα περίτεχνα και περίπλοκα νοήματα που οδηγούν στην αγάπη, στον έρωτα, στη ζωή.

Το πάθημα αυτό το θυμάμαι πάντα άμα ακούω ανθρώπους να υπερτιμούν την παιδεία έναντι της εμπειρίας της ζωής, άμα ακούω να στήνουν συναρτήσεις της φλόγας και του φωτός του έρωτα, του πόθου για κοινωνία, της μ?θεξη στη μόνη πραγματική δηλαδή ζωή με τις γλώσσες και άλλες πνευματικές δήθεν προϋποθέσεις.

Ατμός είναι όλα, ψεύτικα κάστρα μπροστά στον έρωτα που γεννιέται και φουντώνει στην καρδιά του ανθρώπου που θέλει να ζήσει και δεν ψάχνει άλλοθι και κρυψώνες σε διανοήματα και σε ιδεολογήματα.

Ας τους έχει ο Θεός μαζί στην παράδεισο τους απλούς εκείνους ανθρώπους που γνώρισαν τον έρωτα και έζησαν πραγματικά.