«Καημένε, Παύλο Μελά!», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Αν υποχωρήσω, σκοτώστε με…

Αν σκοτωθώ, εκδικηθείτε με…»

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ 1891

Καημένε, Παύλο Μελά! Πού να το φανταζόσουν  πως κάποτε στην Ελλάδα Σου θα βρίσκονταν κυβερνήτες που θα ’βγαζαν τη μορφή Σου και την εθνική δράση Σου από τα σχολικά βιβλία, για να γίνει πιο ελαφρύ το βιβλίο της Ιστορίας (!!!) και να μην κουράζεται ο μαθητής όταν να κουβαλάει  την τσάντα του (!!!), καημένε Παύλο Μελά!

Σε πέταξαν, καημένε Παύλο Μελά, από το βιβλίο της Ελληνικής Ιστορίας, σαν να ήσουν σακί με πίτουρο που βάραινε το γομάρι.

Καημένε, Παύλο Μελά!  Απ’ τα πρώτα Σου βήματα στον Ελληνικό Στρατό, σαν αξιωματικός, ανέβηκες στις  Εθνικές Επάλξεις για να υπερασπίσεις το όνειρο μιας μεγάλης Ελλάδας, που θ’ αγκάλιαζε τις αλύτρωτες πατρίδες και ιδιαίτερα τη Μακεδονία μας: «Είχα και εγώ την ακράδαντον πεποίθησιν, ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν…» ⁽¹⁾

Αυτό Σου το όνειρο, καημένε Παύλο Μελά, σε ώθησε ν’ αφήσεις την οικογένειά σου (γυναίκα και δυο μικρά παιδιά), ν’ αφήσεις τη βολεμένη ζωή των ραγιάδων και των γραικύλων και να πας, με το όπλο στο χέρι, στη Μακεδονία, για να διαφεντέψεις τη Λευτεριά  και την Ελληνικότητά της: «έγινα όργανον δυνάμεως πολύ μεγάλης, ως φαίνεται, αφού έχει την ισχύν να κατασιγάση όλα τ’ αλλα αισθήματά μου και να με ωθή διαρκώς προς την Μακεδονίαν».(²⁾

Πού να το ’ξερες, καημένε Παύλο Μελά, πως θα ’ρχόταν κάποτε ένας υπουργός παιδείας, της Πατρίδας που εσύ μαζί με άλλους μαζί ελευθέρωσες με το αίμα σου, για να σε σβήσει από το σχολικό βιβλίο, επειδή «δεν χρειάζεται να επαναληφθείς στη Γ΄ Λυκείου»!!!   Διότι στη σημερινή Ελλάδα της σαπίλας  ΟΛΑ  τα σαπρόφυτα πρέπει να επαναλαμβάνονται αλλά η ιστορία όχι. Βλέπεις, καημένε Παύλο Μελά, η  Ιστορία είναι επικίνδυνη. Γιατί ξυπνά συνειδήσεις, βάζει το μυαλό να δουλέψει, φωτίζει το παρελθόν, δίνει απαντήσεις για το παρόν  και προδιαγράφει το μέλλον. Και τότε γίνεται η ιστορία φιτίλι  αναμμένο,  που βάζει φωτιά στο μπαρούτι και ανατινάζει το σάπιο οικοδόμημα, για να χτιστεί ένα νέο στη θέση του. Και κάποιοι δεν το θέλουν αυτό, καημένε  Παύλο Μελά, γιατί πολύ τους αρέσει να κατοικούν σ’ αυτόν τον σάπιο πύργο που με τόση βια και τόση σπουδή έχτισαν.

Καημένε Παύλο Μελά! Όταν προδομένος και χτυπημένος θανάσιμα από τη σφαίρα των Τούρκων, εκεί στη Στάτιστα  της Μακεδονίας, ξεψυχούσες στα χέρια του φίλου και συμπολεμιστή Σου, του Πύρζα, έβγαλες το σταυρό Σου από το λαιμό και του είπες: « Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι του Μίκη και να τους πεις ότι το καθήκον μου το έκαμα». ⁽³⁾

Αυτό το όπλο δεν το έδωσες μόνο για τον γιο Σου. Το έδωσες να το κρατά ο Ελληνισμός, για να τον σέβονται οι φίλοι και να τον φοβούνται οι εχθροί.

Καημένε Παύλο Μελά! Το τιμημένο όπλο Σου το πέταξαν και βούλιαξε στο βούρκο των Πρεσπών και η Μακεδονία Σου παραδόθηκε στα χέρια ξένων  και η Ελλάδα μπήκε ταπεινωμένη  κάτω από τα «καυδιανά δίκρανα» των μνημονίων.

Γι’ αυτό, καημένε Παύλο Μελά, σε σβήνουν από την Ελληνική Ιστορία, όπως έχουν σβήσει κι άλλους πολλούς Ήρωες. Γιατί η Ιστορία της Ελλάδας βρίσκεται εδώ και 10ετίες στα χέρια «χασάπηδων», που την έχουν βάλει στον ξύλινο πάγκο και κόβουν ό,τι κάθε φορά δεν αρέσει στους Τούρκους, στους Βούλγαρους, στους Αλβανούς, στους Σκοπιανούς και … πάει λέγοντας. Ούτε κόκαλο δεν θ’ αφήσουν από την Ελληνική Ιστορία κατά πώς πάνε.

Κάνουν όμως ένα μεγάλο και τραγικό, γι’ αυτούς, λάθος, καημένε Παύλο Μελά: Νομίζουν πως καταστρέφοντας τα βιβλία της Ιστορίας ξεμπλέκουν μαζί της. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Και στην Τουρκοκρατία, 400 ολόκληρα χρόνια στη σκλαβιά, δεν είχαν οι Έλληνες ούτε ένα βιβλίο ιστορίας κι αν είχαν δεν ήξεραν να το διαβάσουν. Όμως η Ιστορία ζούσε στην ψυχή τους, κυλούσε στο αίμα τους, ανάπνεε σε κάθε χτύπο της καρδιάς τους και ήταν αυτή η ζωντανή Ιστορία που τους κράτησε Έλληνες και δεν τους άφησε να τουρκέψουν και ήταν αυτή η ζωντανή Ιστορία που τους ξεσήκωσε  και τους έβαλε μπροστά με την κραυγή «Ελευθερία ή Θάνατος», για να βγάλουν την Ελευθερία απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα Ιερά και να την ξαναβάλουν στο βάθρο της σαν πρώτα αντρειωμένη.

Έτσι και τώρα και πάντα, καημένε Παύλο Μελά, όσο αυτοί θα σε σβήνουν από τα βιβλία, τόσο Εσύ θα γράφεσαι βαθιά και ανεξίτηλα στην καρδιά μας και θα στοιχειώνεις κάθε στιγμή της ζωής μας, για να αποτινάξουμε τη νάρκη από πάνω μας και να γίνουμε αντάξιοι της θυσίας Σου και των επιταγών των προγόνων.

Το όπλο σου, καημένε Παύλο Μελά, όσο βαθιά κι αν το έχουν θάψει στις λάσπες, εμείς θα το βρούμε. ΠΡΕΠΕΙ να το βρούμε!

«Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι

στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλικάρι!

Πανάλαφρος ο ύπνος σου? του Απρίλη τα πουλιά

σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά,

και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες

σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες.

Πλατιά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις

εκεί και σβεις γοργά.

Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις, και τη φέρνεις

σαν πιο κοντά!»

ΚΩΣΤΗΣ  ΠΑΛΑΜΑΣ, «Παύλος Μελάς», 1904 

8-12-2018 

Βαγγέλης Μητράκος

(1) & (2). Γράμματα  του Παύλου Μελά στη γυναίκα του Ναταλία

(3): Από τη βιογραφία «Παύλος Μελάς» της Ναταλίας Π. Μελά