«Εξομολογητικό», από τον Γεώργιο Κόρδη

Ανθρώπους πρόδωσα που με εμπιστεύτηκαν, που στα χέρια μου έδωσαν την καρδιά τους, που με πρόσφεραν αγκαλιά ανοιχτή και με κέρασαν ζεστό φιλί. Τους πρόδωσα χωρίς ντροπή, δίχως δικαιολογίες πολλές, χωρίς αιτιολογικά.

Δεν άντεξα, δε βάσταξα να μείνω πουθενά, να υπομείνω, να μοιραστώ λύπες και χαρές. Δε μπόρεσα να κρατήσω την ξένη αρρώστεια, το φόβο, την ασχήμια της φθοράς. Ρίψασπις, δειλός, στενή καρδιά, τρύπια αγκαλιά, ενα μηδενικό.

Πήγαινα πάντα κατά τη μεριά των γκρεμνών, εκεί που φυτρώνει φτωχή απόλαυση και συμφορά. Εκεί που αρχίζει η μοναξιά, όπου υψώνεται το κορμί ενός τιποτένιου εγωισμού.

Όλα τα πρόδωσα. Όλους τους πρόδωσα κι έμεινα μονάχος να μετεωρίζομαι επάνω στο κενό που έχτισα με τα ίδια μου τα χεριά, να μη βρίσκω τόπο να σταθώ, θροφή να χορτάσω την ρημαγμένη ψυχή, πρόσωπο να ξεκουράσω τα αγρίμια των ματιών.

Τώρα τί; Τώρα προς τί;

Γεώργιος Κόρδης