Βλέπω Σίσυφους στου βράχου το μαρτύριο,

τον Κρόνο εκλιπαρούντες για ένα τέλος,

κι είναι όλοι τούτοι πλείστες στρατιές μυρίων

με γνώρισμα κοινό. «Πλην Λακεδαιμονίων»…

Είδα στην θυσία του πρωτότοκου, την απόλυτη

υπόκλιση στην αλόγιστη δύναμη, την προσδοκία

θυόντων για άφεση από την μήνη των Ερινύων,

π’ όλους αγγίζουν… «Πλην Λακεδαιμονίων»…

Στην κατάρα των Λαβδακιδών και στο ξεθεμέλιωμα

των Ατρειδών, η ανθρώπινη μοίρα ανίκητη μοιάζει,

ψάχνει την Ορέστεια γαλήνη με χοές καθαρσίων,

μητραλίων αφέσεως έλευση. «Πλην Λακεδαιμονίων»…

Στο κάλεσμα του Αλέξανδρου για Απόλλωνα

αποκαθήλωση και αρχαίου Διός παλιννόστηση

και πορεία προς την Ασία των πανελλήνων

πλέον όλων λεγεωναρίων. «Πλην Λακεδαιμονίων»…

Πάντες προτίμησαν στις ασπίδες τους τον αετό,

μαζί με τον αμάχητο, τον φοβερό τον κεραυνό,

μα πως να φανταστούν την δύναμη ενός ανθού

στην νίκη αιωνίων! «Πλην Λακεδαιμονίων»;

Στον ωκεανό της μέριμνας δεν θα σε σώσει

η Καλυψώ με το ασπρομαντήλι φυλακτό…

εκεί ο χρόνος καρτερεί να παγιδέψει αλιείς

στο πλέγμα των δικτύων! «Πλην Λακεδαιμονίων»…

Κανείς τον χρόνο δεν νικά αν έγνοια του τον έχει.

Όποιος το κάλλος ανέδυσε τον θάνατο νικάει…

Τούτο ξορκίζουνε καλά στην χώρα των χθονίων

κι αλυσοδένουν τους θνητούς! «Πλην Λακεδαιμονίων» 

Όπου γης, βλέπω Σταυρούς να κουβαλούνε,

που ξεπερνούνε το κορμί γι΄αυτό σβαρνίζουνε

στη γη και σου κυρτώνουν το κορμί κάνοντας

όλους  σου τους μυς ένα ετοιμόσπαστο σχοινί.

Οι κόμποι ιδρώτα που κυλούν κει στην μετόπη

του ναού, δείχνουν τα ξετελέματα στ’ ασήκωτο

φορτίο, όλη η όψη οδυνοκάλυπτη, αφώνητο

εικόνισμα φρικτό μες στο πελώριο των ματιών. 

Για να αντέξεις Γολγοθά, η πρώτη λύση, την δίψα

σου να σβήσεις, τον πόνο να νικήσεις, στις μάνας

γης την αγκαλιά να σκύψεις, και προς το χθόνιο

δρόμο να τραπείς και νέα άνοιξη να καρτερείς.

Μια άλλη λύση είναι να χαρείς την τιμωρία,

σαν εξιλέωση που οδηγεί σε απελευθέρωση,

δίκαιη ποινή σ΄αυτό που λες αμάρτημά σου,

ποτέ δεν κατάλαβες πως ειν το έλλειμά σου!

Πες μου έναν τόπο που να λείπουν Γολγοθάδες;

Ήταν κάποτε ένας τόπος που ήξεραν τον  τρόπο

το τραγικό να εξαφανίζουν στο έαρ, με το κάλλος

να ανθίζει, και στην Γυμνοπαιδιά τούτο επιδεικνύει.

Ούτω ο άλκιμος, αιώνιος παις, ενίκησε τον Κρόνο

ανυπαρξία δίνοντάς του, αφού αμέριμνος έμορφος

χωρίς βίωση θανάτου την άνοιξή του χαίρεται,

με ίδια στάση, στην Ολυμπία, στον χορό, στην μάχη.

Ατάραχος, του χεινόπωρου την φθίση δεν λογιάζει

Ανέγνιαστος, στον χειμώνα δεν αγωνιά τον χρόνο

να παγώσει, δεν του χρωστά, και εκείνος δεν ζητά

τα ξοφλημένα δανεικά κι η Περσεφόνη Γέρας…

Περιδιαβαίνοντας διαβάτη, εύκολα θα αναγνωρίσεις

τούτη την πόλη, είναι μια πόλη που θέατρα δεν έχει,

των ποιητών της δεν γράφει τραγωδίες η πένα

αφού ο θεός τους δεν ζητά ανθρωποθυσίες και αίμα. 

Μας  εξιστόρησες μια αλλιώτικη χώρα θαμάτων,

θεών, που η Αλεξάνδρεια μπροστά της χλομιάζει…

μήπως μιλάς για χαμένη Ατλαντίδα; Παγχαία;

Αδύνατο πόλη τέτοια να υπάρχει στην Γαία!

Πάντες γαρ εντός ορίων! «Πλην Λακεδαιμονίων»…

  Σπάρτα 24/2/2019

Παναγιώτης. Ν. Παπαλεξανδράκος