Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/23615/

Spartorama - Print | «HARVEY» της Μαίρη Τσέις, από την Θεατρική ομάδα «Ιάσθε Θεάτρω» - video

«HARVEY» της Μαίρη Τσέις, από την Θεατρική ομάδα «Ιάσθε Θεάτρω» - video

«HARVEY» της Μαίρη Τσέις, από την Θεατρική ομάδα «Ιάσθε Θεάτρω» - video
Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019 στη Βιβλιοθήκη Σπάρτης ώρα 7.30 μ.μ.
Οδός Εμπόρων

«HARVEY» της Μαίρη Τσέις, από την Θεατρική ομάδα «Ιάσθε Θεάτρω»

 

Υπόθεση του Έργου: Μετά το θάνατο της μητέρας του, ο γενναιόδωρος και καλόκαρδος εργένης Έλγουντ κάνει παρέα με ένα δίμετρο λαγό, τον Χάρβεϊ, που τον ακολουθεί παντού. Αυτή η ιδιότυπη σχέση τού δημιουργεί μπελάδες και προβλήματα με τον κοινωνικό του περίγυρο. Ενώ η αδελφή του Βέρα Σίμονς προσφέρει τσάι στις κυρίες της υψηλής κοινωνίας, ελπίζοντας ότι η εκδήλωση θα βοηθήσει την κόρη της Μυρτώ να παντρευτεί, ο Έλγουντ φτάνει απροσδόκητα και συστήνει παντού τον φίλο του Χάρβεϊ. Το ενοχλητικό οικογενειακό μυστικό είναι τώρα εκτεθειμένο και η Βέρα μαζί με τη Μυρτώ παρακολουθούν ανήμπορες τους επισκέπτες τους να φεύγουν από το σπίτι. Αποφασισμένες να μην ταπεινωθούν πάλι από την εκκεντρική συμπεριφορά του `Ελγουντ, θεωρούν ότι η μόνη λύση είναι να τον εγκλείσουν σε ψυχιατρική κλινική. Εκεί όμως… 

Ένα ευφυές έργο με καυτό θέμα την ψυχική διαταραχή και τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κοινωνία τους ψυχικά ασθενείς. Κι εμείς πορευτήκαμε μαζί του, αφού... όλοι δεν έχουμε ανάγκη από έναν Χάρβεϊ δίπλα μας;

 

Διανομή (με τη σειρά που εμφανίζονται): 

  • Μυρτώ: Ξένια Μαρματζάκου
  • Βέρα: Μαργαρίτα Σπυριδάκου
  • Έθελ: Χρυσούλα Βαρλόκωστα
  • Έλγουντ: Μπάμπης Λύρας
  • Κέλλυ: Ματίνα Αμπέρτου
  • Γουίλσον: Δημήτρης Ψυχογυιός
  • Σάντερσον: Βαγγέλης Διαμαντόπουλος
  • Τσάμλεϋ: Ντίνος Τρογκάνης
  • Μπέτυ Τσάμλεϋ: Βίκυ Δωδεκάτου
  • Γκάφνεϋ: Γιάννης Γκόγκας 

  • Σκηνικά: Ελένη Βελλή 
  • Κοστούμια: Ματίνα Αμπέρτου
  • Μακιγιάζ-κομμώσεις: Ξένια Μαρματζάκου
  • Φωτογραφίες: Δημήτρης Νανούρης
  • Μουσική επιμέλεια: Βίκυ Δωδεκάτου, Μάρα Τσατσαρώνη 

  • Σκηνοθεσία-επιμέλεια: Χριστίνα Λαμπούση


Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019 στη Βιβλιοθήκη Σπάρτης ώρα 7.30 μ.μ.



  

Κριτικές

  • Κριτική για τον «Harvey» από την Ηθοποιό-Σκηνοθέτη Αιμιλία Παπαδάκου 

Παρακολουθώντας την παράσταση «Harvey» της ομάδας «ιασθε θεάτρω», συνειρμικά ανέτρεξα στην έννοια της αριστοτελικής αισθητικής. Αίσθηση μέτρου και λιτότητας. Αντιθέσεις, αρμονία και όχι μόνο. Παράσταση πολυφωνική και απόλυτα ενορχηστρωμένη, που κατάφερε να αναδείξει το ζεστό χρώμα του θεάτρου και το ψυχρό χρώμα της ζωής. Η Χριστίνα Λαμπούση με ακρίβεια, ικανότητα και ευαισθησια συντόνισε λόγια, ήχους, χρώματα, αντικείμενα, ρούχα και μουσικές. Πρωταγωνιστής ο Harvey, ένα κουνέλι! Η ιδιότυπη αυτή persona είναι κάτι ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος, στην πραγματικότητα και τον αντιποδά της: τον παράλογο κόσμο. Τον εξωπραγματικό. Ο Harvey όμως δεν εξαπατά. Ο Harvey προστατεύει και αποκαλύπτει. Ο Έλγουντ του Μπάμπη Λύρα ήταν ερωτεύσιμος και απόλυτα πειστικός, ανασύροντας από τα κυτταρά μας την έννοια της αγνότητας, της επιθυμίας και του τραύματος. Η δυνατή υποκριτική προσωπικότητα της Μαργαρίτας Σπυριδάκου απέδωσε άρτια τον σκληρό-ευάλωτο και διαταραγμένο εν τέλει χαρακτήρα της Βέρας οδηγώντας τους θεατές παρόλα αυτά στην κάθαρση. Η Ξένια Μαρματζάκου με αφοπλιστική φρεσκάδα ενδύθηκε τη γοητεία αλλά και την αλαζονεία της νεότητας. Η Έθελ, «πράσινη» και εντυπωσιακή τόσο όσο. Ο ρόλος κόσμημα της Κέλλυ ξεκινά με σκέρτσο και μπρίο από τις γάμπες της για να καταλήξει στο αφοπλιστικό χαμόγελό της. Σάντερσον και Τσάμλευ αποτυπώνουν την ιεραρχία της ιατρικής στολής σε όλο το εύρος, το βάθος, τη διαφάνεια και την επιφάνειά της. Η κυρία Τσάμλευ συμπληρώνει με ραφιναρισμένο και κομψό τρόπο την εμπλοκή της σ΄ αυτήν την πραγματικότητα. Ο Γκάφνευ έρχεται να μιλήσει με τους όρους της δικαστικής ηθικής και δεοντολογίας πειστικά και αποτελεσματικά, ψυχή και σώματι.

Στην σκηνική ιδιαιτερότητα του Γουίλσον είδαμε τον συμπαθή πρωτογονισμό αλλά και την επικίνδυνη χειραγώγηση του ανθρώπου-πιθήκου. Εκεί που το ζώο άνθρωπος δεν έρχεται να συντροφεύσει, όπως ο Harvey, αλλά να υπηρετήσει με την ελλιπή λογική του τον ισχυρότερο ή να τιθασεύσει τον ασθενέστερο. Τα σκηνικά και τα κουστούμια μίλησαν σαφέστατα ως ρόλοι δημιουργώντας μια χρωματική πανδαισία. Τέλος η μουσική επιμέλεια συμπλήρωσε υποδειγματικά -σχεδόν ως η φωνή του Harvey- τη θεατρική δράση. Η ομάδα «ιάσθε θεάτρω» κατάφερε να μας πείσει ότι η τέχνη έχει την ιαματική δύναμη να σηκώσει σαν υπομονετικός αχθοφόρος το άχθος του δαιδαλώδους χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης. 

Αιμιλία Παπαδάκου

Ηθοποιός-Σκηνοθέτης

 

 

  • Κριτική του έργου μας από την Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Φεστιβάλ Ολυμπία Λαμπούση 

Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Δήμου Μονεμβασίας

Η όγδοη και τελευταία ημέρα του 3ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ μας έληξε αισίως και άφησε πίσω της αισθήματα χαράς και υπερηφάνειας. Η σύντομη ιστορική αναδρομή στα θεατρικά δρώμενα των Μολάων από τον δάσκαλο κ. Κώστα Πραχάλη δίδαξε και έτερψε χωρίς να κουράσει ούτε κατ΄ ελάχιστον. Λόγος κομψός, με χάρη και ζωντάνια, ύφος ζεστό και στοιχεία ντόπιας ιστορίας επιλεγμένα με λαβίδα ανθοκόμου. Η πιο ευχάριστη θεωρητική παρεμβολή ανάμεσα στις δεκατρείς παραστάσεις που απολαύσαμε σε αυτό το φεστιβάλ. Δώδεκα διαγωνιζόμενες και το «Χάρβεϊ», της Μαίρη Τσέις, από τους δικούς μας "Ιάσθε θεάτρω".

Η απαλή γραφή της Μαίρη Τσέις αλλά και ο ζωηρός ρυθμός της παράστασης, σε συνδυασμό με τον τρόπο που ερμηνεύτηκαν οι ρόλοι (εξαιρετική η ισορροπία μεταξύ τραγικού και αστείου, μελαγχολικού και εύθυμου), έδωσαν στην παράσταση τη δύναμη να μας κάνει (χωρίς να την ξεχνάμε εντελώς) να παραβλέπουμε την τραγική διάσταση του έργου και να μπαίνουμε σε μια κατάσταση κωμικού σουρεαλισμού δραπετεύοντας, όπως ο (πρωταγωνιστής) Έλγουντ, από την πραγματικότητα η οποία μας δίνει κάποιες φορές πόνο αβάσταχτο.

Το έργο γράφτηκε στην Αμερική το 1944 και είναι μια τρυφερή κωμωδία για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να συντονίσουν τον βηματισμό τους με των υπολοίπων, μιας και οι άμυνες που έχουν βρει για ν΄ ανταπεξέρχονται στις απαιτήσεις της ζωής (που θέλει να συνεχίσει να προχωράει) ξενίζουν τον περίγυρο, ο οποίος καλείται "να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ΄ αφήσει", να επιλέξει αν θα συνυπάρξει με τον "διαφορετικό" αγαπημένο του λέγοντας "Ναι" στην αμηχανία που αυτό συνεπάγεται αλλά και στους χυμούς της ζωντανής σχέσης μαζί του ή αν θα θελήσει να απομονώσει/εκδιώξει/σιγάσει τη διαφορετική του αντίληψη και φωνή.

O Έλγουντ Ντάουντ είναι ένας εύπορος σαραντάρης που λατρεύει το πόκερ και τη διασκέδαση στα μπαρ, ένας καλόκαρδος και γενναιόδωρος τζέντλεμαν, έντιμος, ευγενικός, ένας πραγματικός κύριος. Πάνω απ΄ όλα όμως είναι ένας άνθρωπος που βιώνει μια τρομερή υπαρξιακή μοναξιά. Μετά τον θάνατο της μητέρας του αρχίζει να κάνει παρέα με ένα τεράστιο λευκό κουνέλι, που τον ακολουθεί παντού και που το "βλέπει" μόνο ο ίδιος. Η αδελφή του και η κόρη της ντρέπονται για την όλη κατάσταση και για να γλυτώσουν το σκάνδαλο τον κλείνουν σε ψυχιατρική κλινική, όταν όμως τεθεί θέμα εφαρμογής μιας νέας θεραπευτικής μεθόδου, που θα στερήσει από τον Έλγουντ την ιδιαιτερότητά του και μαζί την ακεραιότητα της συνολικής του ψυχοσύνθεσης, η αδελφή του θα αρνηθεί τη θεραπεία.

Παρόλο που δεν θα ήταν φρόνιμο να συμμεριστούμε την καχυποψία των προηγούμενων δεκαετιών απέναντι στα ψυχοφάρμακα, την οποία απηχεί το έργο της Μαίρη Τσέις, δεν παύει αυτό να αποτελεί έναν ύμνο στη διαφορετικότητα και να μεταδίδει απλόχερα ένα αίσθημα απενοχοποίησης για την αδυναμία κάποιων συνανθρώπων μας να αντιληφθούν τον κόσμο με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι εξ ημών.

Κωμωδία με μπόλικη τραγικότητα, λοιπόν, ο «Χάρβεϊ» έπεσε σε καλά χέρια όταν τον ανέλαβε η "ιάσθε θεάτρω". Δεν αρκεί ένας καλός πρωταγωνιστής για να βγει μια καλή παράσταση, αντίθετα, ειδικά στο ερασιτεχνικό θέατρο υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος όταν έχεις έναν πολύ καλό πρωταγωνιστή να μην μπορέσεις να καλύψεις την απόσταση που τον χωρίζει από τους υπολοίπους, με αποτέλεσμα να βγάλεις μια παράσταση άνιση, καλή αλλά που κάτι της λείπει, ευχάριστη αλλά που προκαλεί στον θεατή ένα είδος αμηχανίας. Η Χριστίνα Λαμπούση που ανέλαβε τη σκηνοθεσία απέφυγε επιμελώς αυτόν τον ύφαλο, ο Μπάμπης Λύρας στον ρόλο του Έλγουντ ενθουσίασε, η Μαργαρίτα Σπυριδάκου έδωσε στην αδελφή του (πέραν της σπιρτάδας και της κομψότητας που απαιτεί ο ρόλος) την απόλυτα προσωπική της λάμψη ισορροπώντας υποδειγματικά ανάμεσα στο φυσιολογικό και τη λόξα, ενώ από όλους τους ηθοποιούς εισπράξαμε ωραίες και διαφορετικές φωνές, καθαρό παίξιμο, σοβαρότητα και συγκέντρωση, κεφάτες ερμηνείες.

Και του χρόνου! Να παραμείνει ο πήχυς για όλους μας το ίδιο ψηλά.

Ολυμπία Λαμπούση, Υπεύθυνη Θεατρικού Εργαστηρίου Νέων Δήμου Μονεμβασίας