Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/25020/

Spartorama - Print | «Πού θέλησα να γίνω ζωγράφος», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Πού θέλησα να γίνω ζωγράφος», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Πού θέλησα να γίνω ζωγράφος», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Ένας ανεμοστρόβιλος από ζωή και χαρά, κι εγώ μέσα του να χορταίνω μυριουδιές, φωνίτσες, ομορφιά»
Οδός Εμπόρων

Γεννήθηκα μια μέρα που είχε ψιλόβρεχο και ειρηνική ομίχλη. Είχε ομίχλη στα σπίτια, χωράφια, παντού, ίσως ακόμη και στες ψυχές των ανθρώπων αλλά δεν θυμάμαι. Άμα είσαι πέντε χρονώ δεν θυμάσαι τέτοια πράγματα. Θυμάσαι μονάχα λίγα πράγματα και σκόρπιες μυρουδιές που με τα χρόνια γίνονται μικρά πολύτιμα κουτιά που χωρούν τα συναισθήματα σου για να μη τα χάσεις και χαθείς.

Γεννήθηκα μια μέρα ασπρόμαυρη, Φθινοπωρινή με αδιαπέραστη ομίχλη που με πήρε ο θείος ο Τάκης στα χωράφια να με βάλει πάνω στην σβάρνα για να λειάνουμε τις μεγάλες ασουλούπωτες μπλάνες του οργωμένου χωραφιού.

Με έβαλε πάνω στη σιδερένια σβάρνα και με συμβούλεψε, φαντάζομαι όπως κάθε μεγάλος ένα παιδί που είναι να συμμετέχει σε κάτι δύσκολο και κάπως επικίνδυνο, να κρατιέμαι καλά και να προσέχω.

Ξεκινήσαμε. Το άλογο να σέρνει τη σβάρνα κι εκείνος από δίπλα να κατευθύνει και να με προσέχει. Κι εγώ να γεννιέμαι επάνω σε μια σβάρνα.

Το βρεγμένο χώμα ευωδίαζε καθώς αναποδογύριζαν τα σωθικά του και γύρω, παντού ένα σμήνος πουλιά να βουτάνε πίσω, μπρος, δίπλα από τη σβάρνα, παντού για να βρούνε σπόρια που έρχονταν στην επιφάνεια. Κορυδαλλοί, σπουργίτια, γαλιάντρες, τσίχλες, καρδερίνες. Πέφτανε, βρίσκανε και ανέβαιναν στον ουρανό παιανίζοντας με χαρά. Ένας ανεμοστρόβιλος από ζωή και χαρά, κι εγώ μέσα του να χορταίνω μυριουδιές, φωνίτσες, ομορφιά. Κι εγώ να γεννιέμαι τότε, εκεί.

Είναι από τότε που θυμάμαι να έχω συναισθήματα τέτοια που με κάνουν ακόμη και σήμερα να δακρύζω από αγαλλίαση και να θέλω να αγκαλιάσω το σώμα μου για να μη μου φύγουν και τα χάσω.

Τότε, θαρρώ, ήταν που έγινα ζωγράφος.

Γεώργος Κόρδης