Η ΔΕΗ, που ιδρύθηκε το 1950, υπήρξε μια - κατά κυριολεξίαν -  Δημόσια Επιχείρηση, η οποία στηρίχτηκε από το υστέρημα και τον ιδρώτα Ελληνικού Λαού, με εμπεδωμένη την αντίληψη ότι το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και ως τέτοιο πρέπει να παραμείνει ΚΑΙ για τις μελλοντικές γενιές. 

Μέχρι τότε η παραγωγή του ηλεκτρικού ρεύματος γινόταν από ένα πλήθος –μικρών (κατά κανόνα– ιδιωτικών ή δημοτικών) εταιρειών, διεσπαρμένων στην ελληνική επικράτεια, με αποτέλεσμα η ελληνική επαρχία να είναι βυθισμένη στα σκοτάδια ενώ όπου υπήρχε ρεύμα η οικιακή κατανάλωση ήταν εξαιρετικά περιορισμένη, καθώς το ρεύμα ήταν ακριβό και (ουσιαστικά) επρόκειτο για είδος πολυτελείας.

Μέσα στα πλαίσια αυτά η ΔΕΗ κατάφερε μέσα σε λίγες 10ετίες να πετύχει τον εξηλεκτρισμό της Ελλάδας (ιδιαίτερα της υπαίθρου) βγάζοντας τη χώρα από την εποχή των σπηλαίων.

Μετά το 1974, η παράδοση της χώρας στα πλοκάμια της ΕΕ με όρους που εξυπηρετούσαν τον ισχυρό Βορρά και το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο οδήγησε τη χώρα μας στη φρίκη των Μνημονίων, στη φτωχοποίηση του Λαού, στην απώλεια της Εθνικής Ανεξαρτησίας και στο χυδαίο ξεπούλημα της Εθνικής Περιουσίας, σημαντικό μέρος της οποίας είναι και η ΔΕΗ.

Κυβερνήσεις ξενόδουλες βούλιαξαν της ΔΕΗ στην κακοδιαχείριση και την υπανάπτυξη και  την κατέστησαν πεδίο άσκησης κομματικών παιγνίων και ρουσφετολογικής πολιτικής, προκειμένου να την απαξιώσουν και να στρώσουν το κόκκινο χαλί  για το ξεπούλημά της, το οποίο ξεκίνησε από το 2003 και, σταδιακά, εξελίχθηκε στην σημερινή τελευταία πράξη του, το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων.

Ο πόνος της κυβέρνησης για το περιβάλλον και η τραγική επιχειρηματολογία της για συμμόρφωση με το «περίφημο» Green Deal της ΕΕ μόνο κλαυσίγελο προκαλεί αφού για να προσχωρήσουμε σ’ αυτή τη λογική πρέπει να γίνουμε «Βασιβουζούκοι» και να παραδεχθούμε ότι η μικρή και απορφανισμένη βιομηχανικά Ελλάδα ναρκοθετεί το περιβάλλον της Ευρώπης με τη λειτουργία των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, όταν το αφεντικό της ΕΕ, η Γερμανία, η πατρίδα της  δήθεν «πράσινης επανάστασης» «Energiewiende» βρίσκεται (σύμφωνα με επίσημες έρευνες) στην πρώτη θέση στην Ευρώπη σε πρόωρους θανάτους που συνδέονται με τη ρύπανση από εργοστάσια άνθρακα. Τη στιγμή που οι κυβερνήσεις των μνημονίων κλείνουν άρον-άρον τις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ  άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που χρησιμοποιούν άνθρακα, θα συνεχίσουν να παράγουν ενέργεια πολύ πέρα από το 2028. Η ίδια η  Γερμανία, π.χ., θα παράγει ενέργεια από ανθρακικούς σταθμούς μέχρι το 2038 ενώ η Πολωνία και η Τσεχία για πολύ περισσότερο. Πέραν τούτων η καταστροφή του Περιβάλλοντος από το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ θα είναι απείρως μεγαλύτερη από το περιβαλλοντικό κόστος λειτουργίας τους, αφού τα ορυχεία του λιγνίτη θα μείνουν ανοιχτά ανά τους αιώνες, εκπέμποντας μονοξείδιο του άνθρακα (λόγω αυταναφλέξεων), σκόνη και τέφρα, θα κρατάει χαμηλά τον υδροφόρο ορίζοντα με ανυπολόγιστες συνέπειες στην αγροτική παραγωγή, θα στερεί χιλιάδες στρέμματα από τον τόπο μας που με αποκατάσταση θα μπορούσαν να γίνουν δάση ή χωράφια και μελλοντικά θα δημιουργήσει αλλεπάλληλες κατολισθήσεις με απρόβλεπτες συνέπειες στους οικισμούς που βρίσκονται κοντά στα Ορυχεία.

Προσβολή, επίσης, της κοινής λογικής αποτελούν τα άλλα επιχειρήματα ότι η ΔΕΗ βουλιάζει στα χρέη λόγω λιγνίτη και για να σωθεί πρέπει να κλείσουν οι λιγνιτικές μονάδες και να πουληθεί σε ιδιώτες, όταν ΟΛΟΙ ξέρουν πως η ΔΕΗ υποχρεώνεται από την ΕΕ να  πουλά ρεύμα στους «ανταγωνιστές» της (λέγε με ιδιωτικό κεφάλαιο) σε τιμές κάτω του κόστους παραγωγής προκειμένου να αυξήσουν αυτοί την πελατεία και τα κέρδη τους σε βάρος της ΔΕΗ.

Η αλήθεια είναι ότι τα λιγνιτωρυχεία της ΔΕΗ εξασφαλίζουν το σημαντικότερο για την ελληνική οικονομία ενεργειακό καύσιμο, τον  λιγνίτη, στον οποίο βασίστηκε ο εξηλεκτρισμός της χώρας μας από τη στιγμή της ίδρυσης της Επιχείρησης.

Σήμερα, οι 8 λιγνιτικοί σταθμοί της ΔΕΗ αποτελούν το 42 της εγκατεστημένης ισχύος της και παράγουν το 56 περίπου της καθαρής ηλεκτρικής παραγωγής της ΔΕΗ. Η χρήση του λιγνίτη, για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αποφέρει στην Ελλάδα τεράστια εξοικονόμηση συναλλάγματος (περίπου 1 δισ. δολάρια ετησίως). Ο λιγνίτης είναι καύσιμο στρατηγικής σημασίας για τη ΔΕΗ, γιατί έχει χαμηλό κόστος εξόρυξης, σταθερή και άμεσα ελέγξιμη τιμή και παρέχει σταθερότητα και ασφάλεια στον ανεφοδιασμό καυσίμου. Συγχρόνως, προσφέρει χιλιάδες θέσεις εργασίας στην ελληνική περιφέρεια, ιδιαίτερα σε περιοχές που εμφανίζουν μεγάλα ποσοστά ανεργίας. Ο λιγνίτης έχει συντελέσει τα μέγιστα στην αύξηση του εθνικού προϊόντος. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι τη θέση των λιγνιτικών μονάδων που θα κλείσουν θα πάρουν οι μονάδες φυσικού αερίου και Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) που ανήκουν σε μεγάλα οικονομικά τραστ ή η αγορά ηλεκτρικού ρεύματος από άλλες χώρες. Αυτό συνεπάγεται την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας μας από ένα εισαγόμενο, μη ασφαλές και ακριβό σε σχέση με τον λιγνίτη καύσιμο (φυσικό αέριο) που, σε αντίθεση με τον εγχώριο λιγνίτη, είναι εκτεθειμένο σε κινδύνους οικονομικούς (διακυμάνσεις τιμών) αλλά και σε γεωπολιτικούς (πολέμους, διακρατικούς ανταγωνισμούς και συμφέροντα, μποϊκοτάζ, κλπ), ενώ οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας είναι ασταθείς και μεταβλητές. Τόσο το φυσικό αέριο, όσο και οι ΑΠΕ δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες της χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια. Επομένως η χώρα θα αναγκασθεί να αγοράζει ρεύμα από ξένες χώρες πράγμα που σημαίνει  τεράστια απώλεια συναλλάγματος και απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση από ξένα κέντρα.

Επιγραμματικά, λοιπόν, πρόκειται επί της ουσίας για «γιουρούσι» του ξένου και ντόπιου Κεφαλαίου σε ό,τι έχει απομείνει από τη ΔΕΗ και τον Εθνικό Πλούτο  με τη συνέργεια (δυστυχώς) της κυβέρνησης.

Ο Ελληνικός Λαός, «παιδί» του οποίου υπήρξε η ΔΕΗ οφείλει να αγωνιστεί  για μια  ενιαία και αδιαίρετη ΔΕΗ, 100 δημόσια, με συμμετοχή των εργαζομένων και της κοινωνίας στη διεύθυνσή της και στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, προσανατολισμένη στα λαϊκά συμφέροντα και  με μοναδικό στόχο: «Ρεύμα φθηνό για όλο το λαό».

Ο αγώνας για να σωθεί η ΔΕΗ, είναι – συνάμα - αγώνας εναντίον των μνημονίων και των πολιτικών-οικονομικών εκφραστών τους, για μια άλλη Ελλάδα για μια κοινωνία διαφορετική.