«Το νερό δεν είναι εμπόρευμα», από τον Βαγγέλη Μητράκο

• -Σε ποιους ανήκει -τελικά- το νερό και ποιους σκοπούς  πρέπει να υπηρετεί η διαχείρισή του; 

Το νερό, ο πολύτιμος αυτός και θεμελιώδης για τη ζωή πόρος, είναι αναμφισβήτητα κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα, του οποίου η διαχείριση πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους κερδοφορίας  και ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Η αλήθεια που αποκρύπτεται τεχνηέντως είναι ότι  η εμπορευματοποίηση του νερού και οι  αντιλαϊκές πολιτικές τιμολόγησής του αποτελούν κεντρική πολιτική της ΕΕ για το νερό, που αποτυπώνεται στη κοινοτική οδηγία – πλαίσιο για το νερό του 2000, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη απ’ το 2003. Η πολιτική αυτή της ΕΕ, με πρόσχημα την εξοικονόμηση της ζήτησης του νερού, προωθεί  ουσιαστικά την εμπορευματοποίησή του. Και είναι αυτή, ακριβώς, η πολιτική που στηρίζουν και υπηρετούν οι κυβερνήσεις, οι περιφέρειες και οι δήμοι. 

Προκειμένου, μάλιστα, να περάσουν αδιαμαρτύρητα οι πολιτικές αυτές της τιμολόγησης και διαχείρισης του νερού ως εμπορεύματος, ενορχηστρώνεται μια εκστρατεία που επιδιώκει να πείσει τους δημότες ότι οι ίδιοι ευθύνονται για τα προβλήματα των ΔΕΥΑ και  επομένως πρέπει να δέχονται, χωρίς αντιδράσεις, τις αυξήσεις των τιμολογίων που αποφασίζουν οι ΔΕΥΑ, με την έγκριση, φυσικά, των δημοτικών αρχών. 

Όταν είσαι δέσμιος μιας τέτοιας πολιτικής, δεν ασχολείσαι, φυσικά,  με την σύνταξη και την υλοποίηση ενός φιλολαϊκού ολοκληρωμένου σχεδίου, το οποίο θα περιλαμβάνει:

• Εκσυγχρονισμό και εξυγίανση
• Διαρκή προληπτική συντήρηση κι εκτίμηση της κατάστασης
• Βελτίωση των υποδομών
• Τεχνικά, αντιπλημμυρικά  και αρδευτικά έργα
• Σχέδια εκτάκτων αναγκών 
• Εξορθολογισμό  και μείωση του λειτουργικού κόστους
• Πολιτικές εμπλουτισμού των  υπόγειων και επίγειων υδροφορέων 
• Μείωση του ενεργειακού κόστους
• Αύξηση των εσόδων και από άλλες πηγές
• Εξασφάλιση επάρκειας νερού και ορθολογική χρήση
• Θωράκιση της ΔΕΥΑ από ρουσφετολογικές πολιτικές κλπ, κλπ. 

Στην ουσία, το σύστημα προετοιμάζει, διαρκώς, το έδαφος για να παραδοθεί  το νερό στο ιδιωτικό κεφάλαιο, μαζί με τη διαχείρισή του και τα αναγκαία έργα υποδομής, ώστε να μετατραπεί σε ακόμα πιο ακριβό εμπόρευμα, που θα δίνει κέρδη στους ιδιώτες, αδιαφορώντας για τις λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες.

Επομένως η «καθαρή έξοδος» για ένα «νερό» που θα είναι κοινωνικό αγαθό, φθηνό, ελεγμένο, ποιοτικό και σε επάρκεια, βρίσκεται στην τελείως αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη των διαρκών αυξήσεων των τιμολογίων και της φόρτωσης των βαρών και των ευθυνών στις πλάτες ενός λαού που ήδη έχει εξουθενωθεί από τα μνημόνια, τις αντιλαϊκές πολιτικές και το σύστημα εκμετάλλευσης που κυβερνά τη χώρα. 

Η «καθαρή έξοδος» για το νερό δεν μπορεί να γίνει χωρίς συνολική αμφισβήτηση και ανατροπή αυτού του συστήματος και  χωρίς αγώνα και ενεργοποίηση των λαϊκών τάξεων.

26-5-2020
Βαγγέλης  Μητράκος