«Οι διαδηλώσεις γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Μ’ αυτή τη λογική η κυβέρνηση Μητσοτάκη αξιοποιεί στο έπακρο την κρίση του κορωνοϊού, για να περάσει (χωρίς αντιδράσεις) νομοθετήματα, όπως αυτό για τις διαδηλώσεις, το οποίο στοχεύουν στη μαζοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, στην αναγωγή του «κράτους» σε «μεγάλο αδερφό» που όλα τα ελέγχει κι όλα τα επιτηρεί και στην εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων που έχουν καταβαραθρώσει την Ελλάδα στην άβυσσο των μνημονίων και στην υποτέλεια.

Στην Ιαπωνία, όπου έχει αποθεωθεί ο καπιταλισμός και το κράτος, συμβαίνει (εδώ και πολλά χρόνια) το εξής παράδοξο φαινόμενο:

Όταν προκηρύσσεται κάποια απεργία, οι εργαζόμενοι, πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους κι εργάζονται, ωστόσο φορούν όλοι ένα μαύρο περιβραχιόνιο για να δείξουν πως είναι δυσαρεστημένοι με την ηγεσία της εταιρείας και πως απεργούν !!!

Πάνω σ’ αυτό το φαινόμενο βασίστηκε ο Φουκουγιάμα για να μας πει για το «Τέλος της ιστορίας», για την "εμπιστοσύνη" που έχουν οι εργάτες στους εργοδότες τους  και για το ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα – πρότυπο πάνω στο οποίο πρέπει να βασιστούν όλες οι κοινωνίες. 

Συγχρόνως, όμως, με την κατάργηση της απεργίας, στην Ιαπωνία, έχει εμφανιστεί  και το φαινόμενο «καρόσι», που σημαίνει  «θάνατος λόγω υπερβολικής εργασίας».

Η σύνδεση των δυο αυτών ιαπωνικών φαινομένων (με τη σχέση «αιτίου-αιτιατού») δείχνει πού μπορεί να οδηγηθεί μια κοινωνία, όταν κλείσουν όλοι οι δρόμοι αγωνιστικής έκφρασης, διαμαρτυρίας και διεκδίκησης.

Ο νέος νόμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο οποίος επιχειρεί να βάλει σε κρατικά  καλούπια και κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του κράτους τις διαδηλώσεις, αποβλέπει στο να γυρίσει την Ελλάδα στον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα, από τον οποίο χρειάστηκαν πολλοί αγώνες και πολλές θυσίες για να ξεφύγει.

Οι διαδηλώσεις είναι ένας παμπάλαιος, άγραφος, θεμελιακός θεσμός  διαμαρτυρίας ή προβολής αιτημάτων των κοινωνιών, θεσμός που γεννήθηκε  από τις πραγματικές ανάγκες και τις συνθήκες ζωής τους.

Η ρόδα της παγκόσμιας ιστορίας, καταφέρνει να γυρίζει μέχρι σήμερα, χάρη ΚΑΙ στις διαδηλώσεις, που είναι η μοναδική αμεσο-δημοκρατική έκφραση της κοινωνίας που πασχίζει να καλυτερέψει τη μοίρα της.

Όλες οι μεγάλες αλλαγές στην ανθρώπινη ιστορία έχουν πίσω τους, ως αρχή και αφετηρία, τις διαδηλώσεις. Η προσπάθεια της ανθρωπότητας για να πραγματώσει την απελευθέρωσή της, περνά -  μόνο - μέσα από  μία δραστήρια αγωνιστική διαδικασία καθώς και από τις γνώσεις που αποκτά σ? αυτόν τον αγώνα.

Επομένως, η προσπάθεια περιορισμού και κατάργησης των διαδηλώσεων στην Ελλάδα και αλλού δεν είναι παρά μια προσπάθεια να περιοριστεί και να μικρύνει η δημοκρατία και η ελευθερία, να μπουν στον γύψο τα δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών, να βαθύνει η εκμετάλλευση, η κοινωνική ανισότητα  και η εξάρτηση της χώρας  από τα ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα και, τέλος,   να χαλυβδωθεί το κράτος  ως θεσμός εξουσίας  και καταπίεσης, ώστε να διασφαλίζει (απρόσκοπτα) τα νομικά και οικονομικά συμφέροντα της ολιγαρχίας.

ΟΜΩΣ: Επειδή, ιστορικά, όσοι προσπάθησαν να τα βάλουν με την κοινωνία, αργά ή γρήγορα, βγήκαν ηττημένοι, είναι σίγουρο πως το ίδιο θα συμβεί και τώρα.

Δεν υπάρχουν οδοφράγματα ικανά να κλείσουν τους δρόμους μιας κοινωνίας  που με απόθεμα τις  αγωνιστικές παρακαταθήκες των περασμένων γενεών πασχίζει για  ένα καλύτερο αύριο  ισότητας, αδελφοσύνης και δικαιοσύνης.

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης

ο πλαστουργός της νιας ζωής

Εγώ είμαι τέκνο της Ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της Οργής.

…………………………

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!

Όχι μονάχα οι ζωντανοί -

κ΄ οι πεθαμένοι μ΄ ακλουθάνε

σε μια αράδα σκοτεινή.

Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες

άπλαστοι ακόμη με βλογούν

κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους

απάνω μου και τα λυγούν.

……………………………

Κώστας Βάρναλης
«Ο Οδηγητής»

10-7-2020
Βαγγέλης  Μητράκος