Εγώ δεν ευλογήθηκα με αυτό το χάρισμα. Μετά βίας θυμάμαι μερικούς ζωγράφους, ελάχιστους ποιητές θανόντες και ακόμα πιο ολίγους ζώντας. Θυμάμαι ολίγους ηθοποιούς πολύ καλούς και μερικές ωραίες γυναίκες ηθοποιούς εξαιτίας της φυσικής τους γοητείας. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι να θυμάμαι και λίγους, πολλά ολίγους σκηνοθέτες και συνθέτες.

Κάποτε στεναχωριόμουνα και μάλιστα είχα ενοχές αφού νόμιζα πως δεν είμαι πολιτισμένος άνθρωπος που δεν θυμάμαι ονόματα κα δεν μπορούσα να συμμετέχω ισοτίμως σε συζητήσεις περί την τέχνη.

Μετά όμως μεγάλωσα και δεν ήθελα πια να συμμετέχω σε συζητήσεις περί την τέχνη αλλά κατάλαβα και κάτι άλλο.

Το φυσικό μου ελάττωμα ίσως να ήταν και προτέρημα, ίσως να ήταν μια ευλογία, μια εκ Θεού χάρις για να μη χάνομαι στους δαίδαλους των μυθευμάτων  και των όσων κακών αυτά φέρνουν.

 Άμα θυμάσαι ονόματα κρίνεις συχνά με βάση τα ονόματα και τον μύθο τους, καλό ή κακό που αυτά κουβαλούν. Άμα δηλαδή ακούς  μια μουσική του Μ. Χατζιδάκι δεν την ακούς με καθαρό αυτί αλλά μέσα από τον μύθο που εκείνος έχει δημιουργήσει ενόσω ζούσε ανάμεσά μας. Το ίδιο με τον σινεμά και τες άλλες τέχνες. Πόσοι άραγε εκ των θεατών ενός πίνακα του μυθικού Βίνσεντ Βαν Γκόγκ όταν κοιτούν το έργο του βλέπουν με καθαρό μάτι και με ανοιχτές αισθήσεις; Ελάχιστοι, ίσως κανείς.

Πόσοι ακούνε μια μουσική του Μπαχ και την ακούνε απροϋποθέτως; Δεν απαντώ σε έναν τέτοιο πειρασμό.

Ενώ άμα έχεις τη δική μου ιδιαιτερότητα είσαι, ίσως, ευλογημένος.

Πας και ακούς μια μουσική και δεν θυμάσαι τίποτα για τον δημιουργό, δεν σου λέγει τίποτα το όνομά του, δεν είναι για σένα μύθος. Απλώς ακούς την μουσική και την κρίνεις αισθητικώς ή με άλλα κριτήρια δικά σου, σχετικώς απροϋποθέτως πάντως. Βλέπεις μια ταινία και δεν σε μπερδεύει το όνομα του σκηνοθέτη ή των ηθοποιών, Απλά κρίνεις -στο βαθμό που μπορείς εν πάσει περιπτώσει-  άμα το έργο είναι καλό και τίποτα άλλο.

Ίσως τελικώς δεν είναι τόσο κακό να έχεις επιλεκτική μνήμη και να είσαι λιγότερο ευνοημένος στο ζήτημα της μνήμης σπουδαίων ανθρώπων. Κάποτε μοιάζει η ασθενική  μνήμη να είναι κλίμαξ ελευθερίας.

Υ.Γ.: Τώρα που το σκέφτομαι, λες η παλαιά τάξη που ήθελε τους δημιουργούς να μην υπογράφουν τα έργα τους να ήταν περισσότερο σοφή και ρεαλιστική;

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Σελήνη και Ενδυμίων
Ένας μύθος σε μια πέτρα
Μελάνια, 2020