Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/57204-ta-spitia--apo-ton-georgio-kordi/

Spartorama - Print | «Τα Σπίτια», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Τα Σπίτια», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Τα Σπίτια», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Τώρα επιθυμώ να κατοικήσω σε σπίτι μικρό, πολύ μικρό που να χωρεί τα ελάχιστα χρειαζούμενα σε άνθρωπο κανονικό, τα ελάχιστα που του χρειάζονται για να μπορεί να αγγίζει ακόπως κάθε ημέρα τα όρια της ευτυχίας του...»
Οδός Εμπόρων

Άμα είμουνα μικρότερος, καθότι από πτωχή καταγόμενος οικογένεια κι έχοντας στερηθεί στην νεαρή μου ηλικία πολλά, εζήλευα πράγματα υλικά και με εντυπωσιάζανε τα μεγάλα σπίτια όπου κατοικούν κάποιοι ευκατάστατοι άνθρωποι. Περνούσα  απέξω θυμάμαι στο Παλαιό Φάληρο, όπου μεγάλωσα από τα οκτώ μου χρόνια κι  ύστερα αφότου μεταναστεύσαμε στην Αθήνα από το χωρίο μου, και με δέος θεωρούσα τα θεόρατα οικοδομήματα με τα μεγάλα παράθυρα τους και τους απέραντους, στα παιδικά μου μάτια, κήπους. Με τη φαντασία μου προσπαθούσα να σχηματίσω εικείνα των ανθρώπων που εκατοικούσαν μέσα σα να επρόκειτο για άλλο είδος ζωντανών όντων. Εφανταζόμουνα τις ανέσεις τους, την ευρυχωρία των δωματιών, τα ακριβά λουσάτα, βερονικωμένα έπιπλα, τις βαρειές χρωματιστές κουρτίνες να ανεμίζουν νωχελικά στον εισερχόμενο αγέρα και μελαγχολούσα στην σκέψη πως ποτέ δεν θα ζήσω σε τέτοιο παράδεισο.

Μεγάλωσα. Είδα πολλά στον κόσμο, έζησα χαρές και λύπες και έπαψα να είμαι στερημένος πολλών υλικών αγαθών.

Μια φορά με κάλεσαν κάτι πλούσιοι και τους υπάγω μιαν εικόνα που με είχαν παραγγείλει. Μακρυά στα βόρεια των προαστείων της Αθήνας. Αληθινό ταξίδι να φτάσω. Με δυσκολία, ενθυμούμαι, μεγάλη εβρήκα την εξώπορτα και εισήλθα και με την συνδρομή υπηρέτου βαδίζοντας επί μακρόν μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους και άδεια ημισκότεινα δωμάτια έφτασα σε απέραντο σαλόνι όπου με περίμεναν οι άνθρωποι που με φέρθηκαν, δεν λέγω, πολύ τιμητικά και σεβαστικά.

Έφυγα πάλι όπως ήρθα ακολουθώντας τον οδηγό μου και άμα εβγήκα έξω ένοιωσα ανακούφιση, σα να εξήλθα από λαβύρινθο περίπλοκο, σα να βγήκα από φυλακή.

Κατερρίφθη μέσα μου ο μύθος των μεγάλων σπιτιών και των ανέσεών τους. Από τότε μεγαλώνοντας  κι άλλο απομυθοποίησα έτι μάλλον όλα ετούτα. Εννόησα καλύτερα πως δεν έχει σημασία πού κατοικείς, πού γέρνεις την κεφαλή σου και σε πόση έκταση απλώνεις τα πόδια  σου.

Τώρα πια στα χρόνια της ύστερης νιότης μου ζηλεύω άλλα πράγματα, άλλα πράγματα ποθεί η καρδιά μου όλως διαφορετικά.

Τώρα επιθυμώ να κατοικήσω σε σπίτι μικρό, πολύ μικρό που να χωρεί τα ελάχιστα χρειαζούμενα σε άνθρωπο κανονικό, τα ελάχιστα που του χρειάζονται για να μπορεί να αγγίζει ακόπως κάθε ημέρα τα όρια της ευτυχίας του και να ημπορεί να μη χάνεται σε μάταιες γητειές και σε περισπασμούς παραπλανητικούς της καρδίας.

Μια μικρή στέγη με ένα κρεβάτι ίσα να μπορεί να δεχτεί δύο ανθρώπους αγκαλιασμένους μονάχα, ένα ράφι για να ακουμπήσει σχετικά άνετα κανείς 5-6 βιβλία χωρίς αυτά να ασφυκτιούν  και να τραυματίζεται το κεκοσμημένον εξώφυλλό τους, δύο καρέκλες σχετικά άνετες, αλλά όχι και πολύ, για να ξεκουράζεται το σώμα αλλά να μη γίνεται νωχελικό και αδρανές. Μερικά, λίγα, πιάτα και ποτήρια και μαχαιροπήρουνα για να φιλέψει κανείς λιγοστούς φίλους- λίγους γιατί δεν γίνεται η καρδιά να σπορπίσει σε πολλά κομμάτια χωρίς να ξεστρατίσει σε λογισμούς ματαιοδοξίας θεωρώντας πως είναι σπουδαία κι άξια λόγου. Ένα δωμάτιο κοινόχρηστο στενό για να αγγίζει κανείς στις κινήσεις του, είτε το θέλει είτε όχι, διαρκώς το σύντροφό τους όλη μέρα και φωτεινό για να ημπορεί, είτε το θέλει είτε όχι, να βλέπει καθαρά το πρόσωπο του.

Μονάχα μια πολυτέλεια θα κρατήσω από τον κόσμο των ευκατάστατων ανθρώπων. Το μικρό σπίτι επιθυμώ να έχει παράθυρο μεγάλο που να κοιτά τη θάλασσα για βλέπουν τα μάτια ολημέρα την αέναη κίνηση της μεγάλης μήτρας, να θεωρούν  τα καράβια να πηγαινοέρχονται με γενναίους καπεταναίους στις τιμονιέρες, ατρόμητους ναύτες στα κατάρτια και αχόρταστους άσπιλους γλάρους στη συνοδεία για να εννοεί ο νούς και να αισθάνεται η  καρδιά πως οφείλει  πάντα να ζητά την κίνηση, την διαρκή ζήτηση του φωτός, την μετακίνηση από δόξα σε δόξα από χαρά σε χαρά, να κινείται ολοένα κατά τη μεριά της ζωής.

 

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

 

 

Εικόνα άρθρου: Σπίτια. Μονοτυπία επιχρωματισμένη, 2020