Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/58793-omfalios-loros--apo-ton-georgio-kordi/

Spartorama - Print | «Ομφάλιος Λώρος», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Ομφάλιος Λώρος», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Ομφάλιος Λώρος», από τον Γεώργιο Κόρδη
Ίσως η γεύση της σοκολάτας, του απλού αυτού γλυκίσματος, να είναι κάτι σαν ομφάλιος λώρος που με κρατά ασυνείδητα ενωμένο με τις λιγοστές μνήμες της μητρικής αγκαλιάς, με το ακριβό χάδι του πατέρα
Οδός Εμπόρων

Πολλοί άνθρωποι όταν φεύγουν σε ταξίδια μακρινά για καιρό παίρνουν στις αποσκευές τουw πράγματα που τους θυμίζουν το σπίτι, την πατρίδα τους, τους οικείους και όσους αγαπούν.

Προσωπικά όταν αναχωρώ φροντίζω ανελλιπώς να προμηθευτώ μερικές, λίγες πάντα, σοκολάτες υγείας. Άμα τ? εγκαταστάσ? μου σε σπίτι ή σε ξενοδοχεία φροντίζω να τοποθετήσω τις σοκολάτες σε περίοπτη θέση επάνω στο γραφείο όπου μετά την κοπιαστική ημέρα συμμαζεύομαι τα βράδια για να γράψω γράμματα σε οικείους και φίλους, για να ακούσω μουσικές νόστου ή να στοχαστώ επάνω στην εργασία που ολοκληρώσαμε και να μετρήσω όσα απομένουν να κάμουμε και να πάρω κουράγιο.

Τις ολίγες αυτές σοκολάτες τις αγγίζω με διάκριση πολλή. Σχεδόν δεν τις καταναλώνω. Τις κοιτώ, τις μυρίζω και μονάχα όταν η καρδιά μου λυγίζει από λύπη απουσίας ή κιοτέψει από τις αποστάσεις, τότε γεύομαι μικρό τεμάχιο σοκολάτας. Συνήθως μια σοκολάτα μπορεί να με κρατήσει για πολύ, ακόμα και ένα μήνα ή και περισσότερο.

Πολλές φορές στο παρελθόν εισήλθα σε πειρασμό να ερμηνεύσω την εμμονή μου αυτή και την φετιχιστική σχεδόν σχέση μου με τις σοκολάτες στην ξενιτειά. Πολλές φορές δοκίμασα αλλά ποτέ δεν κατόρθωσα να δώσω εξήγηση ικανή.

Ίσως να είναι που θέλω να γευτώ κάτι από τα πάτρια εδάφη, ίσως έχω την ψευδαίσθηση, που δεν είναι εδώ που τα λέμε και η μόνη και η μοναδική, πως με ολίγη σοκολάτα της πατρίδας θα νοιώσω εγγύς σε οικείους και φίλους αγαπητούς.

Μπορεί έτσι να είναι. Μπορεί όμως απλά η γεύση η ελάχιστη της σοκολάτας να φέρνει στο νου μνήμες θαμμένες παιδικές, μνήμες από τα μικρά γλυκίσματα που έφερνε ο πατέρας στο σπίτι άμα γυρνούσε τα βράδια χειμώνα καιρό από τα καφενεία ή από τα απλά γλυκίσματα που με έφτιαχνε η μάνα για να με βραβεύσει με τα ελάχιστα που είχε στη διάθεσή της μέσα που είμουνα λέει καλός μαθητής και τους έκαμα περήφανους.

Ίσως η γεύση της σοκολάτας, του απλού αυτού γλυκίσματος, να είναι κάτι σαν ομφάλιος λώρος που με κρατά ασυνείδητα ενωμένο με τις λιγοστές μνήμες της μητρικής αγκαλιάς, με το ακριβό χάδι του πατέρα που ποτέ δεν χόρτασε κανείς από όσους έζησαν και θα ζήσουν επάνω στη γη.


Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr