«Εις Μνήμην Γιάννη Τριήρη», από τον Δημοσθένη Ματάλα

Καλέ μου φίλε φίλε Γιάννη Τριήρη, Πριν λίγες ημέρες, προσπάθησα να σου μιλήσω στο τηλέφωνο μα εσύ δεν μου απάντησες και διαισθάνθηκα ότι η σιωπή φανέρωνε την απόφαση σου να «φύγεις».

Ήθελες να φύγεις γιατί επιθυμούσες να σε θυμούνται έτσι όπως ήσουν σε όλη σου την ζωή. Όπως σε αντίκριζαν οι συμπολίτες σου σ΄ αυτήν την πόλη.

Χαμογελαστό, χαρούμενο, καλοσυνάτο και χιουμορίστα, έτοιμο να ανταποδώσει στο πολλαπλάσιο την αγάπη και την εκτίμησή τους.

Και έτσι και έγινε.

Έφυγες προχθές και εγώ με τούτες τις λίγες γραμμές επιχειρώ να σε αποχαιρετίσω και συγχρόνως να αποτίσω τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον άνθρωπο που αγάπησε με πάθος τον τόπο του υπηρετώντας τον πιστά για χρόνια ολόκληρα από το μετερίζι του μηχανικού του Δημοσίου

και αργότερα, μετά τη συνταξιοδότησή σου, σαν δραστήριο και διακεκριμένο μέλος της πνευματικής ζωής της πόλης μας.

Προσωπικά είχα την τύχη και την τιμή να με συμπεριλαμβάνεις στους φίλους σου.

Γράφοντας λοιπόν ετούτες τις γραμμές σε έφερα στην σκέψη μου καθισμένο στο φωτογραφείο του Γεωργιάδη περιτριγυρισμένο από τους άλλους της παρέας να αγορεύεις σχολιάζοντας με εκείνο τον ανεπανάληπτο τρόπο -συνδυασμό του πηγαίου σου χιούμορ με τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις σου (πανεπιστημιακές και εγκυκλοπαιδικές)- την επικαιρότητα και αυτοί όπως πάντα να παρακολουθούν με έκδηλο ενδιαφέρον τα λεγόμενα σου. Και ακόμη η μνήμη μου σε συνάντησε να απολαμβάνεις τις εκδηλώσεις της Εστίας καθισμένος στην τελευταία σειρά καθισμάτων της αίθουσας διαλέξεων σαρώνοντας με το διεισδυτικό σου βλέμμα πρόσωπα και πράγματα. 

Εσύ λοιπόν καλέ μου φίλε τα κατάφερες «μνήμη αγαθή» να αναγραφείς με ανεξίτηλα γράμματα στην συνείδηση των ανθρώπων που σε γνώρισαν. Και τούτη ίσως να είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά για τα παιδιά σου, τη γυναίκα σου τα εγγόνια σου και την οικογενειά σου αλλά και για όλους εμάς που σε γνωρίσαμε και σ΄ αγαπήσαμε.

Φίλε Γιάννη, 

Όταν θα φτάσεις στον τελικό προορισμό, ψάξε να βρείς τους άλλους που προηγήθηκαν και δυστυχώς είναι πολλοί.

Αναζήτησε τον Νίκο τον Γεωργιάδη, τον Ντίνο τον Λουμάκη, τον Αλέκο τον Κουρή, τον Τάκη τον Βασιλάκο τον Ηλία τον Σολωμό και τους άλλους και πες τους πως τις ατέλειωτες χειμωνιάτικες νύχτες και τα ζεστά καλοκαιρινά βράδυα κάποιοι από εμάς καθισμένοι στην πλατεία όπως τότε, και κάποιοι άλλοι στο Πνευματικό Εντευκτήριο-φωτογραφείο του Νίκου του Γεωργάδη, τους θυμόμαστε και τους αποζητούμε.

Κι΄ ακόμη πες τους πως εμείς εδώ κάτω νοιώθουμε μόνοι χωρίς αυτούς και δυστυχώς από σήμερα και χωρίς εσένα. Διαβεβαιωσέ τους όμως πως εμείς θα συνεχίσουμε να σας σκεπτόμαστε και να σας αποζητούμε. Είναι βλέπεις το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για εσάς και αυτό μπορεί να είναι οδυνηρό, συνάμα όμως, πίστεψε με μερικές φορές είναι και λυτρωτικό.

Στο καλό Γιάννη

Στο καλό καλέ μου φίλε!

Δημοσθένης Α. Ματάλας

Υστερόγραφο:

Ας είναι οι πάρα πάνω γραμμές ένα ταπεινό ΡΕΚΒΙΕΜ για κάποιον που «μνήμες με χιούμορ και συμπάθεια» όλα επί των ημερών του.

Δ.Α.Μ.