Εκτύπωση

https://www.spartorama.gr/articles/59867-to-keimeno-pou-diabase-i-georgia-kakourou-chroni-stin-teleti-ton-apokaluptirion-tis-protomis-tou-nikou-georgiadi/

Spartorama - Print | Το κείμενο που διάβασε η Γεωργία Κακούρου-Χρόνη στην τελετή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Νίκου Γεωργιάδη

Το κείμενο που διάβασε η Γεωργία Κακούρου-Χρόνη στην τελετή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Νίκου Γεωργιάδη

Το κείμενο που διάβασε η Γεωργία Κακούρου-Χρόνη στην τελετή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Νίκου Γεωργιάδη
Η τελετή έγινε στην Πνευματική Εστία Σπάρτης, την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2022
Οδός Εμπόρων

Το παρακάτω κείμενο, διαβάστηκε από την κ. Γεωργία Κακούρου – Χρόνη, κατά την τελετή των αποκαλυπτηρίων της προτομής του Νίκου Γεωργιάδη στην Πνευματική Εστία Σπάρτης, την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2022:

«Τελεία δ’ εστίν η των αγαθών φιλία και κατ’ αρετήν ομοίων

Η προσωπικότητα του Νίκου Γεωργιάδη δεν σκιαγραφείται εύκολα, ούτε σύντομα. Κι όσο μακραίνει ο χρόνος, τόσο και θα εκτιμάται πληρέστερα. Όταν ανακαλώ τη μορφή του, βλέπω πρώτα την αγκαλιά της Κυρίας Πίτσας να τον σκέπει. Και μετά εμφανέστερα προβάλλουν τα χαρακτηριστικά.

Η βαθιά μελέτη της παράδοσης του τόπου, μέσα από τις πρωτογενείς πηγές –τον τύπο– που τόσο εποικοδομητικά τον αξιοποίησε για όλους μας, με τον τόμο που εξέδωσε η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης· το βιβλίο του για τη νεότερη πόλη· ο οδηγός περιήγησης του Μυστρά· οι φωτογραφίες των αρχαιολογικών μας χώρων επίσης. Ενασχολήσεις που πιστοποιούν τη συνεχή αναμόχλευση της παράδοσης.

Εστίασε, ωστόσο, κυρίως στην ιστορία της νεότερης πόλης, από την ίδρυσή της και εντεύθεν. Αλλά η μελέτη του είχε την ιδιότητα της επιλεκτικής υιοθέτησης και του καινούργιου, με γνώμονα τις ανάγκες της πόλης και με απόλυτο σεβασμό σε ό,τι την διαφοροποιούσε, ώστε να διατηρείται η ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα της. Απότοκος αυτής της θεώρησης υπήρξε η ίδρυση της Πνευματικής Εστίας Σπάρτης και η αφοσίωσή του στο έργο της για πενήντα περίπου έτη.

Σε μια εποχή ταραγμένη από τα μετεμφυλιακά πάθη, τις κομματικές ίντριγκες και τις αντιπαραθέσεις, μπόρεσε να κρατήσει την Πνευματική Εστία πραγματικό χώρο πολιτισμού, βεβαίως και με πολιτικό πρόσημο, αλλά αυτό της δημοκρατίας, του σεβασμού στις απόψεις του άλλου και στη σιωπή, όπου και όταν την υπέβαλε ο υπεύθυνος λόγος.

Επειδή ο ίδιος είχε βαθιά συνείδηση της ιστορίας και της ιστορικότητας της πόλης, μπορούσε να μην εκποιεί την ιδιοπροσωπία της, αλλά να την προστατεύει και να την διαδίδει με κάθε τρόπο. Σ’ αυτό ακριβώς το μάθημα –χωρίς ίχνος διδακτισμού– στόχευε με την ίδρυση του Μουσείου της Νεότερης Σπάρτης.

Με τον προσωπικό αγώνα που κατέβαλε για την ίδρυσή του έδινε τη δική του απάντηση στη διαρκή απογοήτευση από μια πολιτεία που όλοι κατηγορούμε ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Γιατί ο ίδιος φρόντιζε να κάνει πολύ καλά –περισσότερο απ’ τον καθένα– τη δική του, με την αυξημένη υπευθυνότητα που τον διακατείχε. Ένας ευπατρίδης με σπάνια ευγένεια και ήθος. Κι αυτά δεν πιστεύω ότι είναι εκ Θεού αγαθά, εκ φύσεως, αλλά προσωπικό και κοπιώδες αγώνισμα. Και ο Νίκος Γεωργιάδης επέλεξε τον –κατ’ Αριστοτέλη– «πολιτικό βίο», εκεί όπου όλες αυτές οι αρετές σφυρηλατούνται.

Την πρωτοβουλία της φιλοτέχνησης της προτομής ανέλαβαν οι φίλοι του. Το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πιστεύω ότι αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι. Η επιλογή του γλύπτη, το πέρα-δώθε στην Αθήνα για την παρακολούθηση της εξέλιξης της εργασίας, το κόστος, η διοργάνωση των σημερινών αποκαλυπτηρίων, όλα αυτά, κι ακόμη περισσότερα, χρειάζονται αγάπη και αφοσίωση.

Αγάπη και αφοσίωση, που πιστοποιείται κι από την ανάθεση της φιλοτέχνησης της προτομής σ’ έναν άξιο γλύπτη, τον Νίκο Ιωάννου Γεωργίου, που γεννήθηκε, κατά κάποιο τρόπο, με την τέχνη του, ζώντας στο εργαστήρι του πατέρα του που τον έμαθε να σμιλεύει το μάρμαρο με τα παραδοσιακά εργαλεία των μαρμαρογλυπτών, το σφυρί και το καλέμι. Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών και πανεπιστημιακός δάσκαλος, είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες που δουλεύει με πρότυπο τα κλασικά διδάγματα. Η προτομή, όσο περισσότερο συνομιλούμε μαζί της, θα αποκαλύπτει και τον ουσιαστικό διάλογο των δυο συνονόματων που ξεκινούσε από θέματα τέχνης, περνούσε στις υπαρξιακές ανησυχίες και κατέληγε πάντα στο μέλλον του τόπου και στη δική τους συμβολή για να καθίσταται καλύτερο. 

Χωρίς να παραβλέπω το παραμικρό από τον μόχθο των φίλων που σήμερα ολοκλήρωσαν την προσφορά τους, στέκομαι ακόμη περισσότερο στην ποιότητα της φιλίας τους. Γιατί μεταξύ τους είχε αναπτυχθεί η σχέση με τον τρόπο που την ορίζει ο Αριστοτέλης: «Τελεία δ’ εστίν η των αγαθών φιλία και κατ’ αρετήν ομοίων».

Τέλεια, δηλαδή, είναι η φιλία των αγαθών, αυτών που είναι όμοιοι ως προς την αρετή. Όμοιος ο ένας με τον άλλον, για να καλλιεργείται ανάμεσά τους η πηγή του αγαθού. Κι ο ένας να αναγνωρίζει στην ηθική προσωπικότητα του άλλου την αληθινή του ταυτότητα. Γι’ αυτό ακριβώς και η φιλία αυτή διατηρείται αμείωτη ακόμη και τώρα που ο φίλος απουσιάζει, χωρίς να απουσιάζει. Οι φίλοι διατηρούν, από την ιδιότητα της φιλίας τους, αυτή τη διάθεση του «πράττειν», αποτέλεσμα του οποίου είναι η προτομή που αποκαλύπτεται σήμερα.

Θέλω να αποφύγω τα ηθικοπλαστικά κηρύγματα, αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι η προτομή θα ανακαλεί τις αγαθές πράξεις που μια κοινωνία μπορεί να επιτύχει· πράξεις που επιτυγχάνονται μαζί με άλλους και απευθύνονται προς όλους.

Ο Νίκος Γεωργιάδης, ο Κύριος Νίκος, θα μας υποδέχεται πάντα εδώ στο σπιτικό που δημιούργησε για όλους μας. Αναγνωρίζουμε σήμερα, με την προτομή του, για μια ακόμη φορά, τη μεγάλη του προσφορά.

Αν και είμαι βέβαιη ότι ο ίδιος την αναγνώριση αυτή την επιζητά από τη συνέχεια του έργου του, από την αδιάλειπτη και ουσιαστική συμβολή μας στη λειτουργία αυτού του χώρου, έτσι που κάθε επόμενη γενιά να θεωρεί τη συνέχεια προσωπική της οφειλή και χρέος.»