Μια ταπεινή βερικοκιά ήταν,

φυτρωμένη

στην άκρη του δρόμου.

Και ήτανε άνοιξη

και διάβαινα

κάτω απ’ τα κλαριά της

συννεφιασμένος.

Κι άπλωσε το χέρι της

η βερικοκιά

και μου ’δωσε

ένα μπουκέτο ανθάκια.

Και ξαστέρωσε η συννεφιά

κι η καρδιά μου άνθισε

και γέμισαν τα μάτια μου

ομορφιά και φως.