Περίσσεψαν  στις μέρες μας όσοι παραπονιούνται για την απουσία τελειότητας στα συστήματα των ανθρώπινων κοινωνιών, στις ενέργειες και πράξεις των επιμέρους ανθρώπων, στην ίδια την φύση που τρέφεται και χτίζει επάνω σε αυτήν την απουσία τελειότητας.

Πολλοί, λ.χ, δεν βρίσκουν τέλεια εκπαιδευτικά συστήματα και ανάλογες μεθόδους για να φτιάχτουν οι τέλειοι μαθητές και οι τέλειοι πολίτες, τα τέλεια άτομα που θα διαθέτουν ικανότητες «υπερανθρώπων», ηρώων, ημιθέων και «αγίων».

Άλλοι βρίσκουν ευτελισμένη την σημερινή εκπαίδευση στον τόπο μας, στερημένη καλών δασκάλων, και φλογερών και δημιουργικών μαθητών.

Και άλλα πολλά παράπονα λέγονται καθημερινά που άμα καταγράφονταν δεν θα αρκούσε το χαρτί της οικουμένης.

Όλοι, μάλλον όσοι παραπονούνται και κρίνουν έτσι αυστηρά λησμονούν πως η έλλειψη, η διαβάθμιση στην ποιότητα, ακόμη και η έκπτωση και η ασχήμια είναι μέρος μιας πορείας. Λησμονούν πως η διαβάθμιση στην ποιότητα είναι φυσική διαδικασία αφού όλα τα των ανθρώπων πατούν επάνω στην αυτεξουσιότητα των ατόμων, στην αυτεξούσια διάθεση της βούλησής τους.

Αν, αλοίμονο, φτάναμε κάποτε στην τελειότητα είτε στον παράδεισο θα είμασταν είτε, το πιθανότερο, στην κόλαση των τελείων.

Όλες οι προσπάθειες, ακόμη και οι πλέον ήσσονες, είναι αποδεκτές ίσως και επαινετές. Ακόμα και η άρνηση της προσπάθειας θα έπρεπε να είναι αποδεκτή.

Το πρόβλημα θαρρώ είναι πως στις μέρες μας δεν υπάρχει πίσω από όλα αυτά μια κοινότητα που να συστήνει έναν λόγο ως προς τον οποίο όλα και όλοι θα αναφέρονται και θα μετριούνται.

Η έλλειψη αυτής της συστατικής κοινότητας κάνει τα πάντα τρομακτικά ακόμη και τα καλύτερα.

Να, λ.χ, η  δημιουργικότητα για την οποία πολύς εσχάτως λόγος.

Η δημιουργικότητα σε μια σύγχρονη ομάδα ανθρώπων που δεν συστήνει κοινότητα και κοινωνία λογίζεται εντελώς ιδιωτικά ως ατομικό επίτευγμα και προϊόν της ιδιοφυούς φαντασίας των ατόμων. Όταν κάποιος μπορεί να φτιάχνει πράγματα που δεν μοιάζουν με τα των άλλων είναι δημιουργικός. Με την έννοια βέβαια αυτή και οι νεοφανείς κατασκευαστές όπλων μαζικής καταστροφής είναι άνθρωποι δημιουργικοί.

Δεν είναι θαρρώ όμως έτσι τα πράγματα.

Δημιουργός είναι εκείνος που εργάζεται μέσα στον δήμο, το κοινό των ανθρώπων και παράγει πράγματα νεα αλλά ταυτόχρονα λειτουργικά, που συστήνουν δηλαδή λαό, κοινότητα. Δεν είναι κάθετι τί νέο δημιουργία, ούτε κάθετι τι παλαιό ξεπερασμένο και απορριπτέο. Αρκεί τα πράγματα να μετριούνται και να κρίνονται με τα μέτρα της κοινότητας. Δεν αρκεί η φαντασία για να φτιαχτεί μια δημιουργία, ούτε η πρωτοτυπία φτάνει. Αυτό θα μπορούσε να παραγάγει ένα πρωτότυπο χάος κάτι που εν μέρει ζούμε στον σύγχρονο κόσμο των ιδιωτών αυτοαναφορικών ανθρώπων.

Η δημιουργία είναι συνώνυμο της λειτουργίας και στοχεύει  στην προσπάθεια για  αύξηση των παραγόντων που βοηθούν τις ανθρωπίνες κοινωνίες να γίνουν πιό ανθρώπινες δηλαδή ολοένα και πιό απομακρυσμένες  απο την αυτοκαταστροφική ηδονοθηρική ιδιωτεία, σε πορεία προκοπής προς την ανοικτή, κοινοτική, αγαπητική, ενωτική ζωή.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr