Η απαλλαγή από τον χειρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης μπορεί να είναι ευεργετική από κάθε άποψη για τους πολλούς, το θέμα είναι όποιος το κάνει  θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες της κοινωνίας; Η αλλαγή του προσώπου ακόμη κι αν είναι το χειρότερο, από μόνο του είναι δυνατόν να μην ικανοποιήσει αυτές τις προσδοκίες. Το ζητούμενο είναι να κυριαρχήσει το όραμα για πολιτική αλλαγή και ανατροπή του διεφθαρμένου κατεστημένου, αλλά με αλλαγή της πορείας της χώρας.

Δεν έχει καμμιά σημασία αν φύγει ο Μητσοτάκης και χαμογελώντας φωνάζουμε «τον διώξαμε τον Μητσοτάκη», απλά και μόνο για να αλλάξουν κώλους η καρέκλες. Τότε στο μέλλον θα βρεθούν πάρα πολύ που θα τους φαντάζει ο Μητσοτάκης ο καλύτερος όλων.

Η ΔΕΘ έλαβε τέλος, κοιτάζοντας τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων, διαπιστώνεις χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, μια τεράστια κενότητα να απαντήσουν στον έντονο προβληματισμό της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ποιος, µε ποιους και γιατί;

Ποιος θα αναλάβει για να κάνει τι, όχι για να φύγει ο Μητσοτάκης, αλλά αφού φύγει.

Ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ έκανε αυτό που συνηθίζει. Να αντιστρέψει την πραγματικότητα, να υποσχεθεί ένα μέλλον τυλιγμένο σε εφημερίδα με πειραγμένους αριθμούς και στατιστικά αποφεύγοντας  την ουσία. Αλλά και σε πολλές ερωτήσεις οι απαντήσεις του έδειχναν ότι ζει πλέον καθημερινά την αγωνία όχι της απώλειας της εξουσίας, αλλά του τρόπου µε τον οποίο θα τη χάσει.

Από την άλλη μεριά οι ηγέτες της αντιπολίτευσης δεν έδωσαν απαντήσεις με ποια πολιτική πρότασης θα επιδιώξουν να μας απαλλάξουν το Μητσοτάκη και την παρέα του.

Εκείνος βέβαια που ξεχώρισε ήταν ο Σωκράτης Φάµελλος, ο οποίος αναγκάστηκε μέσα από τις  απαντήσεις του να παραδεχτεί ότι η επιστροφή Τσίπρα σημάνει το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι απέκτησε  ξεχωριστό ενδιαφέρον η εμφάνιση Φάµελλου. Έμοιαζε µε τον μελλοθάνατο που προσπαθούσε να πείσει και να πιστέψει κι ο ίδιος ότι θα του δοθεί χάρη όταν όλοι τον ρωτούσαν καθαρά πότε θα γίνει η  εκτέλεση του.

Δημοσιεύματα παρομοίασαν ειρωνικά την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα ως κρυφού προέδρου, µε τον Γιάννη Ζίγδη, προφανώς δε  ενθουσίασε. Ο δε  Μητσοτάκης βρήκε ευκαιρία να μιλήσει  για τους «χρυσούς χορηγούς του.

Καθώς ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός κάνει όλο και πιο ξεκάθαρο ότι η επάνοδος του θα είναι διαφορετική, τόσο συστημική που εφηύρε τον «δημοκρατικό καπιταλισμό» ως νέο όραμα και στόχο, την «Νέα Εθνική Πυξίδα».

Σήμερα η μάχη των χορηγών έχει αντικαταστήσει τη μάχη των ιδεών και των οραμάτων. Όλο και περισσότεροι επιχειρηματίες εκφράζουν συμπάθεια προς τον Αλέξη Τσίπρα, πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος τον που μπορεί να κοντύνει κυρίως την πολιτική αδηφαγία του Μητσοτάκη. Δεν φοβούνται πως ο Τσίπρας αν αναλάβει ξανά την διακυβέρνηση μπορεί να τους φορολογήσει ή να απειλήσει τα συμφερόντων τους. Τον αποδέχονται πλέον σαν παίκτη που μπορεί να παίξει ρόλο στην αναδιαμόρφωση των συσχετισμών.

Η ΝΔ μένει ατάραχη από την επανεμφάνιση του Τσίπρα; Οι δημοσκοπήσεις, λένε, το μελλοντικό κόμμα Τσίπρα είναι πιθανόν να κινηθεί μεταξύ 10% και 20%, παίρνοντας ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και την Κωνσταντοπούλου. Ο Στέλιος Πέτσας σε τηλεοπτική συνέντευξη έχρισε το υπό εξαγγελία κόμμα ως τον πραγματικό αντίπαλο του Μητσοτάκη.

Μέχρι όμως την ίδρυση του θα έχει βοηθήσει στο να εξαερωθεί το κόμμα του οποίου υπήρξε πρόεδρος και πρωθυπουργός και στο διάστημα αυτό υπήρξαν τρεις διασπάσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε  από τα πράγματα ανίκανος να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της εποχής. Στη δική του διακυβέρνηση η Δικαιοσύνη δεν εξυγιάνθηκε, η διαφθορά δεν χτυπήθηκε, οι θεσμικές μεταβολές οι οποίες θα άλλαζαν την Ελλάδα δεν έγιναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τοποθέτησε  σε καίριες θέσεις Στουρνάρηδες, Πιτσιλήδες και τεχνοκράτες της συστημικής ανακύκλωσης. Επί των ημερών του ο διαχωρισμός κράτους εκκλησίας ήταν το θέμα της μισθοδοσίας των ιερέων και όχι το σπάσιμο του εναγκαλισμού με το κράτος, σήμερα τα γεγονότα των σκανδάλων μιλούν μόνα τους. Στην αντιπολίτευση διέπρεψε αναλύοντας το ορθό του όρου «η βουλεύτρια» έναντι του καταπιεστικού-πατριαρχικού «η βουλευτής», ενώ ο Μητσοτάκης έσφαζε στο γόνατο την κοινωνία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τόσο αναποτελεσματικός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν θα ταλαιπωρούσε την Ελλάδα ως σήμερα.

Το κόμμα Τσίπρα το πιθανότερο είναι ότι θα γίνει στέγη των αστέγων της πολιτικής απόγνωσης; Η σημερινή ανάγκη για «εναλλακτική» πρόταση που να αντιμετωπίζει  το επιχείρημα του Μητσοτάκη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν φαίνεται ούτε στο βάθος του ορίζοντα. Θα βοηθήσει ισχυρίζονται αρκετοί στην εξυπηρέτηση όσων θέλουν να δρομολογήσουν εξελίξεις στη ΝΔ για να διαιωνίσουν την πολιτική της µε νέα διεύθυνση. Τέλος την απάντηση δίνει προκαταβολικά ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, ξεκαθαρίζοντας µε τον τρόπο του ότι ετοιμάζει ένα κόμμα των δικών του αρίστων, επωνύμων και τεχνοκρατών. Η λύση για τη χώρα είναι το χτύπημα στα καρτέλ, στη διαφθορά και στα παρακρατικά παρακλάδια της Δικαιοσύνης, αυτά που δεν έγιναν τόσα χρόνια, και όχι η αποπολιτικοποίηση και η προσχώρηση στην πολιτική κενολογία. Αλλά η τάση αυτή που καταγράφεται δείχνει ότι η κοινωνία επιμένει σε κάτι οραματικό και ελπιδοφόρο. Ποιος μπορεί να τα εγγυηθεί; Ποιος μπορεί να είναι ο αντίπαλος του Μητσοτάκη και της πολιτικής του και με ποια πολιτική;  Πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να ξεχωρίσει όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις. Πρέπει να αναλάβει να πει τι θα κάνει, όχι απλά  για να φύγει ο Μητσοτάκης, αλλά αφού φύγει.

Παναγιώτης Κουμουνδούρος