Στην αρχή, είναι αλήθεια αυτό,  με κακοφάνηκε. Ένιωσα να σμικρύνομαι, να  ελαχιστοποιούμαι, να γίνομαι ανύπαρκτος.

Ύστερα το ξεπέρασα κάπως κι αυτό κι άρχισα να ζω ακολουθώντας τις ανάγκες της ζωής.

Έπρεπε κάθε ημέρα να κοιτάζω τον ουρανό για να εννοήσω την κατάσταση του καιρού για να ντυθώ αναλόγως. Έπρεπε να κρατώ το ημερολόγιο για να μη χάσω την τάξη των εποχών, των ημερών και των εορτών.

Για όλα όσα χρειάζονταν να γίνουν έπρεπε να ρωτήσω ανθρώπους, να πάω βήμα βήμα, να βρώ μόνος μου όσα ήταν αναγκαία, έπρεπε να συνεργαστώ.

Έγινα έτσι σιγά σιγά πιο πραγματικός.

Η ζωή μου έγινε πιο κανονική εγκαταλείποντας την ψευδαίσθηση που προσφέρει η εικονική πληροφόρηση και η εξάρτηση από πληροφορίες για ένα ολόκληρο κόσμο στον οποίο δεν θα φτάσουν ποτέ άμεσα οι ενέργειές μου.

Ξέρω πολλοί θα δυσανασχετήσετε και θα αρνηθείτε την εγκυρότητα της πρακτικής μου και την επιλογή αυτή. Ξέρω πως φαίνεται αδιανόητο να εγκαταλείψει κανείς την χαρά της παντογνωσίας του homo universalis, του υπερπληροφορημένου ανθρώπου που θαρρεί πως γνωρίζει την πραγματικότητα και ακόμη χειρότερα πως την ελέγχει.

Θα συμφωνήσω πως έχω σμικρύνει σε μέγεθος και σε έκταση. Δεν ξέρω φερ΄ ειπείν τί γίνεται στην ενδοχώρα, ούτε καν τι συμβαίνει σε όλες τις γειτονιές της πόλης που κατοικώ.

Όμως θα ήθελα να δεχτείτε την έκφραση της εμπειρίας μου πως έχω μεγαλώσει σε πραγματικότητα και ουσία.

Να λ.χ. έμαθα ποιοί και πόσοι  κατοικούν  στη γειτονιά. Πρόσεξα πού μένουν, τους χαιρετώ, ανταλλάσσουμε κουβέντες, εξομολογούμασταν μικρά ή μεγαλύτερα μυστικά, ανταλλάσσουμε βοήθειες, κάποτε κάποτε πίνουμε μαζί καφέ και κερνάμε ο ένας τον άλλο.

Κι αν μη τι άλλο, εγκατέλειψα οριστικά την ψευδαίσθηση πως γνωρίζω την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που έβλεπα απλώς στις εικόνες που έφτανα σε εμένα μεσα απο δεκάδες φίλτρα και πληροφορίες επιλεγμένες πολλά προσεκτικά.

Έγινα μικρός, το γνωρίζω, χωρίς τις εικονικές διαστάσεις της υπερπληροφόρησης αλλά όσα ζω τα ζω με το σώμα και με τις αισθήσεις, που τώρα μου είναι χρήσιμες και πολύτιμες για να αγγίζω πράγματα και πρόσωπα αληθινά, για να ζω κανονικά.

Το μόνο που κράτησα  απο την παλιά εικονική μου ζωή είναι μικρή επάφη με την τέχνη, πολλά όμως επιλεκτική.

Λίγα βιβλία, κυρίως λογοτεχνών και ποιητών, αυτών που γράφουν με το μελάνι του καϋμού για όσα έχουν γευτεί ή νοσταλγήσει με δάκρυ, λίγες ζωγραφιές αθώες και αληθινές,  από αυτές που ιστορούν τον κόσμο χωρίς τα φίλτρα των συναισθημάτων και των ιδεολογημάτων. Λίγες μουσικές επώδυνες, απο αυτές που φτιάχτηκαν για να αναστατώνουν τα σπλάχνα των βροτών και να τους σπρώχνουν να βρουν την θάλασσα και να κινήσουν για το νόστιμο ταξίδι της επιστροφής.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr