Έχω το δικαίωμα που μου το δίνει η πολύχρονη συμμετοχή μου στο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εξελίξεις στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι καταιγιστικές, που εν μέρη

επιβεβαιώνουν αυτά που κατά καιρούς έχω διατυπώσει δημόσια  σε συζητήσεις 

Θα σε ρωτήσω Πρόεδρε. 

Με ποιον έχεις μεγαλύτερες διάφορες Σωκράτης με τον Τσίπρα ή με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Κάποιοι βαθυστόχαστοι αναλυτές λένε ότι γνωρίζουν την απάντηση, σίγουρα δεν την κατέβασαν από το μυαλό τους, κάποια «πηγή» τους την «σφύριξε».

Αλλά και πάλι αν κάποιος διαβάζει τα πολιτικά τεκτενόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει ιδιαίτερη  δυσκολία να δώσει την απάντηση. Όπως εξελίσσονταν τα πράγματα εδώ και ένα χρόνο, από την προηγούμενη διάσπαση, θα περίμενε κανείς ο σημερινός πρόεδρος να «φοβέριζε» λιγάκι, αυτόν που τώρα τους κουνάει το μαντήλι, για την στάση του μέσα και έξω από το κοινοβούλιο και θα είχε κάθε δικαίωμα να τον ξεπροβοδίσει με το «στο καλό και να μας γράφεις». Άλλωστε αυτό το έκανε πριν ένα χρόνο στο μισό σχεδόν του κόμματος του κλείνοντας τους την πρόσβαση στο Συνέδριο του Γκαζιού. «Στο καλό και να μας γράφετε»

Αμέσως μετά θα έκανε ξεκάθαρο στους δικούς του. «Αδέρφια» όποιος σκοπεύει να τον ακολουθήσει, να το κάνει τώρα χωρίς χρονοτριβές Και θα έπιανε τη δουλειά, όπως ο ίδιος εισηγήθηκε στην ΚΕ, για την συγκρότηση «Κοινού ψηφοδελτίου  των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη Δεξιά».

Αντίθετα συγκινημένος τον αποχαιρετά… «Τιμάει τον Τσίπρα» «Δεν θα τον αντιμετωπίζει ως αντίπαλο». Σαν να του λέει έτσι κι αλλιώς είμαι αναγκασμένος να είμαι τελευταίος για να κλείσω την πόρτα θεσμικά, αν με χρειαστείς, εδώ είμαι. Επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά τον αραβικό μύθο πως όταν φεύγει ο Μωάμεθ, το βουνό τον ξεπροβοδίζει: Εις το επανιδείν.

Ή ότι στις θάλασσες ο καπετάνιος εγκαταλείπει τελευταίος το καράβι…

Στην πολιτική όμως είναι αλλιώς, ο ηγέτης υπερασπίζεται το κόμμα του, απέναντι σε κάθε απειλή. Αλλιώς παραιτείται…

Διαφορετικά επιβεβαιώνει το ότι είτε ως πολιτικός ηγέτης δεν είναι επαρκής, είτε ως καπετάνιος δεν αντιλαμβάνεται αν αυτό που συμβαίνει στο πλοίο του, είναι τρικυμία ή το μπουρλότο του Κανάρη …

Διότι δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ακόμα ότι ο ίδιος  μεθοδεύει την εξαφάνισή του κόμματος του από τον πολιτικό χάρτη.

Και το χειρότερο αποδημεί το όλο αφήγημα «της συμμαχίας των βαρόνων» ότι πριν ένα χρόνο σώσανε «το σπίτι» από τον Κασσελάκη, δυστυχώς τον επιβεβαιώνουν στην πράξη. Αλλά το ψέμα έχει κοντά ποδάρια….

Η συμπαιγνία των «προυχόντων της Κουμουνδούρου» από το Συνέδριο του Φεβρουάριου του 24 και μετά σήμερα καταρρέει.

Πάντως δεν φανταζόμουν και δεν ήθελα τέτοιο τέλος.

Μέσα σε αυτό λοιπόν  το σκηνικό έρχονται κάποιοι δημοσιολογούντες προσπαθούν να περιγράψουν, με πολιτικούς όρους, κάτι που μοιάζει με άτακτη υποχώρηση και βλέπουν σενάρια εκεί που το μόνο εμφανές είναι το «Σώζων εαυτόν Σωθήτω».

Ο Σωκράτης Φάμελλος, επιπλέον  έκανε την πιο αμήχανη πολιτική δήλωση που έγινε ποτέ. Μετά την αποχώρηση ενός βουλευτή με τόσο μεγάλο πολιτικό φορτίο, δηλώνει πως δεν νοιώθει αντίπαλος με την πρωτοβουλία του Τσίπρα

Μα αν δεν νοιώθει αντίπαλος μιας άλλης πολιτικής πρωτοβουλίας γιατί δεν προσχωρεί σε αυτήν;

Παρακολουθεί αμίλητος τα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας και της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ να σχολιάζουν και διατυπώνουν απόψεις για εξελίξεις που απειλούν το ίδιο τους το κόμμα, σαν να έχουν κόψει ήδη εισιτήριο για την νέα παράσταση  αποφασισμένοι από  καιρό να την παρακολουθήσουν.

Τους δε βουλευτές του να τον αποδομούν με δηλώσεις «υπέρμετρου ερωτισμού» προς την πολιτική πρωτοβουλία Τσίπρα που δεν έχει ούτε πρόγραμμα ακόμη, ούτε θέσεις, ούτε στελέχη και μέλη. Το λιγότερο που μπορεί κανείς να υποθέσει είναι ότι ο καθένας τους αποστρέφεται την δική του πορεία. Το μόνο που μένει, είναι να δηλώσει ο Φάμελλος «και εμείς τον Τσίπρα θα βάζαμε» για να κλείσει την πόρτα. Ή να ανοίξει μια άλλη.

Μα γιατί δεν το έκαναν στο Συνέδριου του Γκαζιού, χωρίς τόση πίκρα απογοήτευση και πόνο στο κόσμο της Αριστεράς.

Έτσι και αλλιώς αυτό που σήμερα συμβαίνει μέσα στο ομιχλώδες τοπίο της αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού να γίνει τότε, στην ώρα του. Ας είμαστε ειλικρινείς. Τώρα φαίνονται οι προσωπικές επιλογές του καθενός και οι ευθύνες  είναι μεγάλες.

Γιατί αυτή η ήττα θα διαρκέσει ποιο πολύ από τη ήττα της Βάρκιζας.

Ποιος άραγε είναι ο πολιτικός αντίκτυπός της κίνησης Τσίπρα;

Ο Αλέξης Τσίπρας σηματοδότησε την αποχώρησή του, με μια δήλωση που αφήνει εκτεθειμένους, αν μη τι άλλο, τους μέχρι χθες συντρόφους του βουλευτές. Είπε χαρακτηριστικά ότι αποχωρεί , «γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω, να συμμετέχω τυπικά σε μια Βουλή, που δημοκρατικά απογυμνωμένη, με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας, αδυνατεί να επιτελέσει το ρόλο που το Σύνταγμα επιτάσσει και οι πολίτες απαιτούν».

Ένας εκλεγμένος βουλευτής, έχει από την λαϊκή εντολή αυτό ακριβώς το καθήκον, να διαφυλάξει την Δημοκρατία. Δεν αποχωρεί παραπονεμένος ή χολωμένος για την δημοκρατικά απογυμνωμένη Βουλή, σε αυτή τη Βουλή που ΔΕΝ συμμετείχε επί δυόμισι χρόνια. Μια τέτοια δήλωση θα ταίριαζε  αν αποφάσιζε να αποσυρθεί στο σπίτι του. Όχι όμως, όταν προαναγγέλλει την διεκδίκηση της μελλοντικής συμμετοχής του στο ίδιο σύστημα.

Ανακοίνωσε την παράδοση της έδρας του βουλευτή και ταυτόχρονα σχηματοποίησε το εγχείρημά μιας νέας πολιτικής πρωτοβουλίας. Η κίνηση αυτή έρχεται ως αποτέλεσμα της πίεσης που άρχισε να ασκείται από την   πραγματικότητα αλλά και από στελέχη του κόμματος για τη θολή στάση του Αλέξη Τσίπρα που εμφανιζόταν να διατηρεί τα προνόμια του βουλευτή ενώ ταυτόχρονα αντιστρατευόταν το ίδιο του κόμμα.

Δήλωσε ότι απεχθάνεται τον Μεσσιανισμό, αλλά η σωτηρία που έχει στο μυαλό του δεν έχει ακόμη υπαρκτά πολιτικά στοιχεία και χαρακτηριστικά  παρά μόνο την μεταφυσική έλευση  του καλού, κόντρα στο κακό.

Το θέμα αυτό τώρα έκλεισε.

Ο Τσίπρας δεν είναι πια ΣΥΡΙΖΑ

Μένει να δείξει τι είναι, και κατά που πάει.

Αφού αποφάσισε να κριθεί με τον τρόπο του, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα του εναπομείναντος κόμματος είναι η ίδια η ηγεσία του και η πορεία του.

Το να  επαναφέρετε και με δική σας ευθύνη  στην πολιτική  καθημερινότητα «το θέμα είναι να πέσει ο Μητσοτάκης» δεν αποτελεί πολιτική, αλλά συζήτηση καφενείου. Όλοι θέλουν να πέσει ο Μητσοτάκης αλλά δεν είναι όλοι αρχηγοί κόμματος. Δεν μπορεί αυτό να δικαιολογεί και να κρύβει την απουσία  πολιτικής στρατηγικής. 

Η έλλειψη πολιτικής αντιπαράθεσης και η ανυπαρξία αντιπολίτευσης κρατάνε το καθεστώς Μητσοτάκη στην εξουσία και την θεωρεία της μη ύπαρξης ενναλακτικής να κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή.

Λοιπόν σύντροφε Σωκράτη αυτά και χαιρετίσματα στις φασκομηλιές!

Παναγιώτης Κουμουνδούρος