«Σας ευχαριστώ για τα δάκρυά σας, αλλά έχουμε ήδη πολλά δάκρυα από τα δακρυγόνα του ισραηλινού στρατού κατοχής. Χρειαζόμαστε πραγματική υποστήριξη για να σταματήσει η κατοχή...»
Από τα τέλη Μαρτίου έχουν ξεκινήσει νέες μεγάλες διαδηλώσεις
στη Γάζα με τους Παλαιστίνιους να υφίστανται ιδιαίτερα βίαιη καταστολή από τις
ισραηλινές δυνάμεις. Τουλάχιστον 34 Παλαιστίνιοι, ανάμεσα στους οποίους και
δημοσιογράφοι, έχουν σκοτωθεί και εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί. Η Αλεξία Τσούνη, ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και
μέλος της φεμινιστικής συλλογικότητας «Το Μωβ», βρέθηκε στο Ισραήλ και τα
παλαιστινιακά εδάφη το διάστημα μεταξύ 31 Μαρτίου και 8 Απριλίου και μεταφέρει
στην «Εφ.Συν.» την εμπειρία της. Συνέντευξη Βρεθήκατε στα σύνορα με τη Γάζα ακριβώς μία ημέρα μετά την
αιματοβαμμένη πορεία στις 30 Μαρτίου. Τι σας έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη; Το Σάββατο 31 Μαρτίου, την επόμενη ακριβώς μέρα μετά την
πρώτη αιματοβαμμένη «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» των Παλαιστινίων στη Γάζα,
συμμετείχα στη διαμαρτυρία κοντά στα σύνορα με τη Γάζα που διοργάνωσε η
Συμμαχία Γυναικών για την Ειρήνη, φεμινιστική οργάνωση στο Ισραήλ ενάντια στην
κατοχή της Παλαιστίνης και υπέρ μιας δίκαιης ειρήνης. Ενιωθα από τη μια συγκλονισμένη και εξοργισμένη με τη νέα
αυτή σφαγή των εγκλωβισμένων Παλαιστινίων στη Γάζα, που ήταν τόσο κοντά μας στο
σημείο εκείνο, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά μας λόγω του μακροχρόνιου πλήρους
αποκλεισμού της Γάζας από το Ισραήλ. Από την άλλη ένιωθα συγκίνηση και σεβασμό για αυτή τη μικρή
αλλά δυναμική μειοψηφία των Ισραηλινών που τολμούν και διαδηλώνουν δημόσια μέσα
στο Ισραήλ για υποστήριξη και αλληλεγγύη στον λαό της Γάζας, για καταδίκη της
δολοφονικής βίας εναντίον των Παλαιστινίων διαδηλωτών και για τον τερματισμό
του εγκληματικού αποκλεισμού της Γάζας. Η «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής» θα διαρκέσει ώς την 15η
Μαΐου, την ημέρα Νάκμπα (Καταστροφή) για την Παλαιστίνη, τραγική 70ή επέτειο
φέτος του μαζικού εκτοπισμού εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων το 1948, κατά
την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Στεκόμαστε στο πλευρό των Παλαιστινίων και
υποστηρίζουμε το δικαίωμα επιστροφής τους στον τόπο τους, όπως ορίζει και το
διεθνές δίκαιο. Ζητάμε να το υποστηρίξει αυτό ξεκάθαρα και η ελληνική
κυβέρνηση (η οποία συνεργάζεται όλο και πιο στενά με την ισραηλινή κυβέρνηση,
χωρίς να λέει τίποτα για τα συνεχιζόμενα εγκλήματά της), όπως το έκανε το Κόμμα
της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, και να ασκήσει ουσιαστική πίεση στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Συζητήσατε με τον πατέρα της ακτιβίστριας Αχεντ Ταμίμι*.
Πώς νιώθει για την κόρη του; Τι σας είπε για την κράτησή της από τους
Ισραηλινούς; Τι πιστεύει για το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης; Την Παρασκευή 6 Απριλίου ήμουν στο πολύπαθο χωριό Νάμπι
Σάλεχ στη Δυτική Οχθη της Παλαιστίνης, στο σπίτι της Αχεντ Ταμίμι, σημαδεμένο
από τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού κατοχής. Ο Μπάσεμ, πατέρας της Αχεντ, μαζί με δύο μικρότερα παιδάκια
του, με καλωσόρισαν στο σπίτι τους. Τόσο η Αχεντ όσο και η μητέρα της κρατούνται δυστυχώς ακόμα
παράνομα στις ισραηλινές φυλακές για τον αγώνα τους ενάντια στην κατοχή. Αλλά με το που μπαίνεις στο σπίτι τις νιώθεις εκεί, παρούσες
και αποφασισμένες ακτιβίστριες, όπως στις δύο μεγάλες φωτογραφίες τους στο
σαλόνι. Ο Μπάσεμ, αγωνιστής κι αυτός με μακροχρόνια δράση, έχει
φυλακιστεί 9 φορές μέχρι τώρα, έχει υιοθετηθεί από τη Διεθνή Αμνηστία ως
κρατούμενος συνείδησης και ήταν επί 10 μέρες σε κώμα το 1993, αλλά τώρα μου
εξηγεί ότι είναι ακόμα πιο δύσκολα γι’ αυτόν που έχουν φυλακίσει την κόρη του
και τη σύζυγό του. Ανησυχεί και για τις δύο και συγκινείται όταν μιλά γι’
αυτές. Ειδικά για την κόρη του, που είναι ανήλικη, νιώθει πολύ περήφανος και
τονίζει από τη μία την απάνθρωπη μεταχείρισή της από τους Ισραηλινούς κατά την
κράτησή της και τις ανακρίσεις κι από την άλλη την αξιοπρεπή στάση της και τη
θαρραλέα απάντησή της ότι έχει το δικαίωμα να παραμείνει σιωπηλή. Μου μεταφέρει λόγια της Αχεντ:«Το όνειρό μου ήταν να γίνω
ποδοσφαιρίστρια, αλλά η κατοχή καταστρέφει τα όνειρά μας, οπότε τώρα θέλω να
σπουδάσω νομικά. Σας ευχαριστώ για τα δάκρυά σας, αλλά έχουμε ήδη πολλά δάκρυα
από τα δακρυγόνα του ισραηλινού στρατού κατοχής. Χρειαζόμαστε πραγματική
υποστήριξη για να σταματήσει η κατοχή, δεν είμαστε θύματα, είμαστε αγωνιστές και
αγωνίστριες για την ελευθερία. Αν το καταλαβαίνετε αυτό μπορείτε να μας
βοηθήσετε πραγματικά». Υπό ποιες συνθήκες συναντηθήκατε με τον κ. Ταμίμι; Είναι
αυτή η καθημερινότητα των ανθρώπων στη Δυτική Οχθη; Στρατιωτικά τζιπ έχουν μπει στο χωριό και εκτοξεύουν από τις
οροφές τους δακρυγόνα μαζικά. Στρατιώτες πάνοπλοι περπατούν στους δρόμους του
χωριού και ρίχνουν κι αυτοί. Κάποιοι στρατιώτες μπήκαν μέσα στην αυλή του σπιτιού και μας
έριξαν ένα δακρυγόνο, έτσι απλά και απρόκλητα. «Τι γίνεται;» ρωτάω τον Μπάσεμ σοκαρισμένη. «Κατοχή είναι,
κάνουν ό,τι θέλουν, καθημερινά γίνεται αυτό, χωρίς να υπάρχει καν κάποια
διαμαρτυρία», μου απαντάει. Αυτή και ακόμα χειρότερη είναι η καθημερινότητα. Ενα άλλο
τραγικό παράδειγμα είναι η πόλη Χεβρώνα, όπου έμεινα τις περισσότερες μέρες και
είχα την ευκαιρία να δω την καθημερινή δουλειά τού International Solidarity
Movement (ISM) και να συμμετάσχω σε δράση της οργάνωσης Youth Against Settlements
(YAS) (ακτιβιστές της οποίας έχουν επίσης υιοθετηθεί από τη Διεθνή Αμνηστία). Εκεί ο ισραηλινός στρατός κατοχής έχει χωρίσει την πόλη στα
δύο με νεκρή ζώνη και έχει χτίσει παντού σημεία ελέγχου (checkpoints), εμπόδια,
τοίχους και φράχτες. Πάνοπλοι στρατιώτες μέρα-νύχτα εμποδίζουν και απαγορεύουν
την ελεύθερη μετακίνηση των Παλαιστινίων, ακόμα και των παιδιών προς τα σχολεία
τους. Κάποιες φορές απαγορεύουν στους Παλαιστίνιους ακόμα και να
ανοίγουν τα μαγαζιά τους και να πηγαίνουν στο κεντρικό τζαμί, τους
κακομεταχειρίζονται, τους συλλαμβάνουν και τους φυλακίζουν. *Η 17χρονη Αχεντ Ταμίμι είναι Παλαιστίνια ακτιβίστρια από το
χωριό Νάμπι Σάλεχ, κόρη του ακτιβιστή Μπάσεμ Ταμίμι, που από την παιδική της
ηλικία, το 2012, άρχισε να συμμετέχει σε διαμαρτυρίες. Μετά τη σύλληψή της, στις
20 Δεκεμβρίου 2017, από τον ισραηλινό στρατό έχει γίνει διεθνές σύμβολο του
αγώνα των Παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής. tomov.gr