«Τρεις σκέψεις μισοτελειωμένες κι ένα Αχ...», από τον Γεώργιο Κόρδη

Αναρωτιέμαι τι φταίει και σταμάτησε η κίνηση και ο ρυθμός της ζωής στον τόπο. Όλα μοιάζουν σταματημένα. Όλα τείνουν να σταματήσουν κι άλλο. Όλα απαιτούν  να πάψει η ροή, η ευλογημένη ρευστότητα, η ερωτική ανασφαλεία, το ποτάμι να σταθεί να γίνει βούρκος και λιμνάζοντα ύδατα, που δεν θάναι πλέον νεαρά-νερά. Τι έφταιξε άραγε και χάσαμε την ικανότητα να διαχειριζόμαστε την κίνηση και τη ροή; Ποιος και τι έφταιξε και δεν μπορούμε πια να χαιρόμαστε με τον έρωτα και ζητάμε σχέσεις σταματημένες και νεκρές , οριοθετημένες  από  νόμους και κανόνες βέβαιους και νεκρούς; 

Όταν πατήσεις το πόδι σου, από μακρυά φτάνοντας, στην Αττική ο αέρας σε καλωσορίζει. Νεαρός άνεμος, σβέλτος τρυφερός και λεπτός, ευκίνητος, δια-περαστικός. Ο ίδιος άνεμος που έκανε χρόνους τώρα πολλούς τους προγόνους να μην ησυχάζουν και μανικά το άλλο να ζητούν. Να παίρνουν  στράτες και ωκεανούς, να παλεύουν, να χτίζουν, να γκρεμίζουν, να  ζητούν. Αυτός ο άνεμος δεν μας συγκινεί πια. Δεν αισθανόμαστε δε γρικούμε, δεν αφηνόμαστε αγκυλωμένοι πια σε ιδεολογήματα σκληρά και σε σιδεριές των νόμων βαριές. Ξεχάσαμε να ζούμε, να αισθανόμαστε να μετράμε τη ζωή με  την εμπειρία και το κορμί... 

Ο άνεμος είναι πάντα εδώ... 

ΑΧ!