Ανώνυμο Σχόλιο #4378

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα

Όπως ανακοινώθηκε στις 7 Δεκεμβρίου θα έλθει ο Ερντογάν στην Αθήνα με πολυμελή αντιπροσωπεία για τη συνέχεια των συζητήσεων για τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο χωρών. Όταν την ίδια στιγμή ο ίδιος αλλά και κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης του περιλαμβάνουν κατ΄ επανάληψη στις εθνικές τους φιλοδοξίες και πόθους τη Θεσσαλονίκη!, όταν πρωταρχικής σημασίας είναι γι΄αυτούς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μουσουλμανική για εμάς αλλά τουρκική γι΄ αυτούς μειονότητα της Θράκης, όταν τους απασχολεί η προστασία της τουρκικής μειονότητας στη Ρόδο, όταν παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο εκ συστήματος, όταν στέλνουν τα καραβάνια των αγνώστου προθέσεων αλλοεθνών στην πατρίδα μας, όταν η Τουρκία εδώ και χρόνια επιχειρεί διείσδυση στα Βαλκάνια(δημιουργία μουσουλμανικού τόξου έναντι ημών), στη Συρία και όπου αλλού κρίνει σκόπιμο για τα συμφέροντα της, όταν ενδυναμώνει το ψευδοκράτος στην Κύπρο με κάθε τρόπο, προκύπτει εύλογα το ερώτημα για ποια μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης θα μιλήσουμε.

Την ίδια στιγμή γνωρίζουν κι αυτοί κι εμείς φυσικά ποιοι είχαν παρουσία επί σειρά αιώνων στην Μικρά Ασία, στην Καππαδοκία, στον Πόντο και φυσικά στην Κωνσταντινούπολη. Όπως βέβαια γνωρίζουμε όλοι τη διαχρονική άρνηση των τουρκικών κυβερνήσεων στην παραδοχή των γενοκτονιών που στο παρελθόν έχουν διαπράξει.

Τις απαιτήσεις τελικά της Τουρκίας, όπως και τα εγκληματικά σφάλματα της τα γνωρίζουμε. Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι οι ξεκάθαρες απαιτήσεις της δικής μας πλευράς. Γιατί όταν η άλλη πλευρά μονίμως απαιτεί κι εμείς μονίμως αμυνόμαστε τότε το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να μην προχωρήσουμε σε εθνικές υποχωρήσεις σπάζοντας την εθνική γραμμή άμυνας. Αυτή όμως θα πρέπει να είναι η πολιτική μας απέναντι σε μια χώρα που μόνιμα εγκληματεί κι απαιτεί?.

Βεβαίως κι επιθυμούμε την ειρήνη, την αμοιβαιότητα στην εμπιστοσύνη, τη φιλία και το σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων των δύο πλευρών. Δεν ξεχνάμε όμως όλα τα παραπάνω, δεν ξεχνάμε τα θλιβερά κι αιματηρά πεπραγμένα της Τουρκίας στα οποία μένει κι επιμένει. Δεν ξεχνάμε το αδηφάγο βλέμμα της προς την ελληνική επικράτεια. Μήπως πρέπει να της υπενθυμίσουμε το πλήθος των ευρημάτων που οι ίδιοι φέρνουν στο φως όταν επιχειρούν να δουν τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της γης, στην περιοχή της Μικράς Ασίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου και στην Κωνσταντινούπολη?

Τελικά για ποια μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης μιλάμε?. Μήπως τελικά η οικοδόμηση εμπιστοσύνης κι ασφαλείας της πατρίδας μας έχει να κάνει αποκλειστικά με το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων μας?