«Κάθε πρόοδος είναι μια αλλαγή. Κάθε αλλαγή, δεν σημαίνει απαραίτητα πρόοδος»

Ο βασιλιάς Λεωνίδας επιβλέπει την πόλη με το άγρυπνο βλέμμα του. Στρέφοντας τα μάτια προς τα πάνω, ο ουρανός πλαισιωμένος από άγρια σύννεφα, μας μεταφέρει σε μια ομορφιά που μας κάνει να στοχαζόμαστε. Κοιτώντας μπροστά, προβάλλουν οι «Φοίνικες» σύμβολα της Σπάρτης.  Ένα σύμβολο είναι κάτι, που είναι ικανό να δώσει μια σημασία, ένα νόημα διαφορετικό από αυτό που εμφανώς αντιπροσωπεύει.  Στην αρχαία Ελλάδα, ο Φοίνικας ήταν σύμβολο τόσο του αθλητισμού και της δόξας που αποκτούν οι νικητές στους αγώνες, όσο και της ενότητας & αδελφοσύνης λόγω του παραστήματος του. Για τη χριστιανική εκκλησία, ο Φοίνικας θεωρείται δέντρο της ζωής και τα κλαδιά του συμβολίζουν τη νίκη κατά του θανάτου. Είναι σύμβολο της νίκης, των δικαίων ανθρώπων και της δικαιοσύνης.  Ο βασιλιάς Λεωνίδας βλέπει περήφανα...

Αναρωτιέμαι, ακόμα, πώς είναι δυνατόν να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι που ξυπνούν το πρωί και σκέφτονται να διασκεδάσουν βασανίζοντας ανθρώπους

Στον απόηχο των ειδήσεων των τελευταίων ημερών, όπως ο θάνατος της δεκαεξάχρονης από ναρκωτικά και πολλών ακόμα παρόμοιων προς προβληματισμό όλων μας, θα σταθώ σε μία ιδιαίτερη είδηση την οποία προσπαθώ μέρες να επεξεργαστώ και να κατανοήσω. Αναφέρομαι στην υπόθεση στο Κερατσίνι και τη σύλληψη του δράστη, ο οποίος σε ζωντανή σύνδεση κακοποιούσε σε κανάλι που διατηρούσε, άτομα ευάλωτα, άτομα με προβλήματα ψυχικής και νοητικής υγείας. Αυτό που ανάμεσα στα άλλα με έχει θορυβήσει ιδιαίτερα, δεν είναι οι ενέργειες αυτού του υπανθρώπου, ο οποίος άλλωστε συνελήφθη και θα αποφασίσει η δικαιοσύνη για την ποινή που θα πρέπει να του επιβληθεί και που, όπως όλοι, εύχομαι να είναι αντάξια των πράξεών του. Αναφέρομαι σε πράξεις απόλυτα συνειδητές και η βεβαιότητα αυτή προκύπτει φυσικά και αβίαστα απ...

«...η εκλογή από τη βάση με τον χαρακτήρα που έχει λάβει στη χώρα μας αποτελεί μοναδικό ΠΡΟΝΟΜΙΟ για τους εκάστοτε εκλεκτούς των αρχηγικού τύπου κομμάτων»

Τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν μόνο τα μέλη και τους ψηφοφόρους του αλλά και όλους τους πολίτες, αφού η ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων και η λειτουργία τους έχουν άμεση σχέση με την όλη ποιότητα της δημοκρατίας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δυνατότητα να επιλύσει το πρόβλημα με εσωτερικές διεργασίες και με τη δημοκρατική λειτουργία των οργάνων του δεν θα υπήρχαν οι εξελίξεις διάσπασης και διάλυσης του κόμματος. Και αυτή η δυνατότητα δεν υπήρξε (και δεν θα υπάρξει) λόγω της διαβόητης «εκλογής από τη βάση», την οποία χρησιμοποιεί, ως επιχείρημα για τις επιλογές του, ο νέος αρχηγός αλλά και οι συν αυτώ. Διότι εδώ μπαίνουν κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν, βεβαίως, ΟΛΑ τα αρχηγικού τύπου κόμματα: –Ποια θεωρείται βάση ενός κόμματος;  -Είναι βάση ενός κόμματος εκείνος που πάει, πληρών...

Οι γονείς σήμερα διστάζουν να πουν στο ανήλικο παιδί τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα, κάτι που είναι εντελώς της μόδας. Αν όμως ως γονιός μιμείσαι τους νέους, δεν μπορείς να επιδράσεις πάνω τους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα

Άλλοτε στην Ελλάδα, ενώ η κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στα σπίτια η συσπείρωση των ατόμων κρατούσε καλά. Την ώρα που τα κόμματα, οι παρατάξεις, τα συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι επιβεβαίωνε πως τα μέλη της θα ζούσαν συνασπισμένα και με οδηγό τους ένα ομαδικό ένστικτο επιβίωσης. Την εγγύηση την έδιναν οι γονείς, και τα παιδιά δεν είχαν παρά να τη δεχτούν. Να όμως που οι καιροί άλλαξαν τόσο πολύ ώστε σήμερα οι γονείς μπροστά στα παιδιά τους μασάνε τα λόγια τους. Φοβούνται μήπως κάνουν κάποιο ασυγχώρητο λάθος.  Μήπως προτείνουν κάτι που θα θυμίζει συμβουλές γιαγιάδων. Διστάζουν να πουν στο ανήλικο τι είναι ωφέλιμο και τι βλαβερό, αφού οι ίδιοι αμφιβάλλουν για όλα και αφού βλέπουν πώς στο κάτω κάτω η αμφιβολία είναι εντελώς της μόδας.  Κι ...

Έφυγε από τον μάταιο κόσμο χωρίς να αλλάξει θαρρώ κανέναν με τα σωστά η λάθος σχόλια του

Είχα ένα φίλο καλό. Έφυγε πριν λίγο καιρό από τον μάταιο κόσμο. Είχε αστική καταγωγή και κουλτούρα ανάλογη και είχε, εμπειρικά μάλλον και από τη φύση του,  πολύ καλό γούστο και καλό «μάτι». Έβλεπε την καλή τέχνη. Είχε όμως ένα ελάττωμα.  Άμα του έδειχνες κάτι αμέσως έψαχνε να βρει το λάθος, το πρόβλημα, το αδύναμο σημείο του, κάτι που δεν έστεκε. Κι έμενε σε αυτά και δεν τα συνταίριαζε με κάτι θετικό αφού όλοι γνωρίζουν πως τίποτα δεν είναι ολότελα σκάρτο τον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι σαν τον φίλο που έφυγε πρόσφατα. Έτσι κι εκείνος μίλαγε και έλεγε τα σχόλια του χωρίς να σκεφτεί πώς πίσω απο όσα φτιάχνουν οι άνθρωποι υπάρχει μια ψυχή που πόνεσε, που ελπίζει να λάβει λίγη χαρά, λίγη αναγνώριση που θα στηρίξει την αυτοεκτίμηση, την αξιοπρέπεια, κάτι. ...

Η ίδια η ζωή της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ μοιάζει με παραμύθι. Και γνωρίζει ότι καμιά φορά τα πιο ωραία παραμύθια τα γράφει η ζωή

Κατάμεστη η αίθουσα της Στοάς Βιβλίου στην ομιλία της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, με θέμα «Ο Μέγας Αλέξανδρος στο Βυζάντιο», που οργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων, στις 18 Ιουνίου 2018. Όσοι αγαπάμε τη σαφήνεια και την περιεκτικότητα του γραπτού της λόγου, λατρεύουμε τον προφορικό της λόγο. Κάθε φορά που παρακολουθώ την Αρβελέρ να μιλάει, θυμάμαι τον Φαίδρο και το μάθημα που του έκανε ο Σωκράτης (στην πραγματικότητα ο Πλάτων) με το γνωστό μύθο της γραφής, που διατείνεται ότι ο προφορικός λόγος είναι ανώτερος του γραπτού. Γιατί το γραπτό κείμενο δεν μπορεί να αλλάξει· ο αναγνώστης δεν επιλέγεται από τον συγγραφέα, μπορεί να πρόκειται για επαρκή ή ανεπαρκή αναγνώστη· το κείμενο δεν συνομιλεί με τον αναγνώστη, δεν απαντά στις ερωτήσεις ή τις απορίες του. Βεβαίως στη συνέχεια του διαλόγ...

Κι αν στην τουρκοκρατία ο ασκός πήρε το όνομα «τουλούμι» από το τουρκικό tulum, που σημαίνει ασκί από κατσικίσιο δέρμα, παρέμεινε, ωστόσο, πέρα για πέρα, ελληνικός

Η γιαγιά μου η Σταμάτα, από «χωρίον Κουρουνιού, Καρύταινας, Γορτυνίας, Αρκαδίας», όταν, αραιά και πού, ερχότανε στη Σπάρτη, για να δει τα παιδιά και τα εγγόνια της, όλο μπροστά στο παράθυρο του χειμωνιάτικου έστεκε κι αγνάντευε τον ουρανό, σαν να πρόσμενε κάποιο διαβατάρικο πουλί,  για να στείλει χαιρετίσματα στο χωριό της. Καμιά φορά, όταν ο ουρανός ήτανε βαριά συννεφιασμένος, ακούγαμε τη γιαγιά μου να μονολογεί: -Θα βρέξει με το τουλούμι σήμερα. Κι εμείς, παιδιά της πόλης, άμαθα και ξεκομμένα απ’ τις Ρίζες, ρωτάγαμε: -Τι είναι, γιαγιά, το τουλούμι; Κι εκείνη μας αποκρινότανε: -Δεν ξέρετε το τουλούμι; Καθίστε εδώ στο τζάκι να σας πω. Κι εμείς καθόμαστε ανακούρκουδα στο παραγώνι, καθότανε κι η γιαγιά μου στο σκαμνί της κι άρχιζε να λέει, μ’ εκείνα τα λόγια τα όμορφα και θια...

«Άν δε θέλουμε ν΄αφήσουμε τον κόσμο να βουλιάξει στο χάος, πρέπει να λευτερώσουμε και την αγάπη που είναι φυλακισμένη στη καρδιά του κάθε ανθρώπου»

Τα πρόσφατα συγκλονιστικά γεγονότα στη Γάζα κυρίως αλλά και άλλα πολλά πολεμικά συμβάντα στη παγκόσμια σκηνή προκαλούν έναν απέραντο πόνο και μια απαισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων ότι δεν υπάρχουν λύσεις και ίσως οδηγούμαστε σε καταστροφικά αποτελέσματα με κύρια ευθύνη βεβαίως των ισχυρών της Γής. Τα παραπάνω συμβάντα μού φέραν στο νού το ποίημα του Αντώνη Σαμαράκη «Ήλιε μου για χαμήλωσε» που αφού καταγράφει τα «κακά» που γίνονται στην ανθρωπότητα, επικεντρώνεται ότι η κύρια αιτία που προκαλούνται όλα αυτά είναι το μίσος που κατατρέχει κράτη, οργανώσεις και ανθρώπους. Θα αναφέρω μερικά κομμάτια από το ποίημα που θεωρώ πιο δυνατά. Ήλιε μου γιά χαμήλωσε και σκύψε παρακάτω, να δείς τα δάση που καψαν σαν να τανε λαμπάδες να δείς τα σπίτια που καψαν σαν να τανε λαμπάδες να δείς γι...

Ταλαντευόμενη ανάμεσα σε ένα δυνητικά επαινετικό για την πόλη ιστορικό γεγονός, και σε ένα πολιτικά ακόμη βεβαρυμμένο τοπικοεθνικό φορτίο, η Σπάρτη δεν φαίνεται να θέλει να αναμετρηθεί με το πιο πρόσφατο παρελθόν της

Στη διαδικασία μετατροπής της μνήμης σε ιστορία, συναντώνται, συχνά συγκρουσιακά, η συλλογική μνήμη (ως βιωμένη εμπειρία) με την επίσημη μνήμη (ως “διαδικασία (ανά) κατασκευής του παρελθόντος”) με βάση τις ανάγκες της ιστορικοπολιτικής συγκυρίας” 1 .                 Ένα από τα σημεία μιας τέτοιας συνάντησης αποτελούν τα επίσημα μνημεία: εδώ οι νικητές των όποιων αντιπαραθέσεων, επιχειρούν να αναδείξουν ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, που επιλέγεται και νοηματοδοτείται ανάλογα, επιδιώκοντας την πολιτισμική κατοχύρωση της υπεροχής τους και τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Αυτοί οι γενικοί στόχοι όμως, εξειδικεύονται και προσαρμόζονται σε εθνικές και τοπικές ιδιαιτερότητες, που επιδρούν άμεσα στη μορφή, τους συμβολισμούς και τα μηνύματα που επιχειρούν να μεταδώσουν τα μνημ...

Η λέξη «πόλις» των αρχαίων Ελλήνων δεν σήμαινε μόνο μια πολιτική μονάδα. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα κράτος, από ένα έθνος ή ένα λαό. Ήταν ένας ανεπανάληπτος τρόπος ζωής, αμεσότητας πολίτη και «πόλεως».

Στους καιρούς μας ισοπεδώνονται τα πάντα, ενοχλεί η ιδιαιτερότητα, η εξαίρεση. Παντού η κυριαρχία του μέσου όρου. Λίγους μήνες πριν διάβασα στην Καθημερινή τις περιβόητες θέσεις για την κληρονομιά των κλασικών σπουδών, απόψεις του Ντον-ελ Παντίγια Περάλτα, καθηγητή των κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον. Ο ρατσισμός, λέει, η δουλεία, η φυλετική επιστήμη και η αποικιοκρατία έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα και «επιζούν μέσω της εξιδανικευμένης εικόνας της αρχαιότητας που αναπαράγουν οι κλασικές σπουδές». Κανένας μας σήμερα δεν αγνοεί ότι η ανθρωπότητα βάδισε πάνω στα ίχνη του παρελθόντος. Πολλές όμως και θλιβερές οι εκπλήξεις, ότι και οι ελληνικές, αν και δεν τις κατονομάζει, κατ’ εξοχήν κλασικές σπουδές, αναπαράγουν, εξιδανικεύουν τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία, στου...

«Τούτη η πόλη, πολύφερνη για τους ξένους τουρίστες, δεδομένη για τους κατοίκους της, ξέρει να κρύβει τα μυστικά της. Και έχει πολλά.»

Κάποτε η Σπάρτη είχε τα δικά της Μετέωρα. Ήταν ένας λόφος χωματένιος, στα νότια της πόλης, στο σημείο όπου σήμερα περνά η οδός Γυθείου, ανάμεσα στα Γυμνάσια-Λύκεια. Τον λόφο αυτόν οι παλαιοί Σπαρτιάτες, επειδή στεκόταν πιο ψηλά από την πόλη που απλωνόταν στα πόδια του, τον ονόμασαν (κατ’ ευφημισμόν) «Μετέωρα», παρ’ όλο που σ’ αυτόν δεν υπήρχαν μοναστήρια, όπως στα Μετέωρα της Καλαμπάκας. Ο λόφος «Μετέωρα» (όπως δείχνουν οι ισομετρικές του καμπύλες στο σχέδιο της νέας Σπάρτης, που εκπόνησε, στα 1834, κατ’ εντολή του βασιλιά Όθωνα, ο Βαυαρός πολεοδόμος Staufffert), είχε ύψος, περίπου, όσο και οι τέσσερις άλλοι λόφοι της περιοχής, οι οποίοι οριοθετούσαν τον χώρο, στον οποίο θα χτιζόταν η νέα Σπάρτη: Λόφος σημερινής Ευαγγελιστρίας (Τουρκοβούνι) Λόφος του «ΞΕΝΙΑ» Λόφος «Τούμπανο», πίσω απ...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει άλλη λύση, αν θέλει να συνδέσει το όνομά του με την εκλογική ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, παρά «να φύγει προς τα εμπρός» σχηματίζοντας μια ενωτική συλλογική επιτελική ομάδα

Κάθε φορά που προκύπτει μια κρίση στο χώρο της Αριστεράς διαπιστώνω χωρίς έκπληξη πόσο απέχουν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις ορισμένων και δη αμφισβητιών από την πραγματικότητα. Αυτό παρουσιάστηκε κατά κόρον τον τελευταίο μήνα μετά την παραίτηση Τσίπρα και την εκλογή νέου προέδρου. Στελέχη που κομπορρημονούσαν για την αριστεροσύνη τους, τη δημοκρατικότητά τους και την προσήλωσή τους στη συλλογικότητα, μέσα σε λίγες μέρες απέδειξαν ότι: Περιφρονούν και απαξιώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του κόμματος, που ανέδειξαν πρόεδρο το Στέφανο Κασσελάκη με σημαντική διαφορά από τους λοιπούς υποψηφίους και μάλιστα την κ. Αχτσιόγλου τη 2η Κυριακή με συνασπισμένους γύρω της όλους τους άλλους. Αμφισβήτησαν ευθέως μια αμεσοδημοκρατική εκλογική διαδικασία  την οποία είχαν αποδεχθεί και υπερψ...

«Το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις, γίνεται και βαθιά πολιτικό»

Θα ήταν άστοχο, να τοποθετείται κανείς με απόλυτη βεβαιότητα- δεν ζούμε στην εποχή του απόλυτου - στο τι είναι λάθος ή σωστό, ποιος έχει λιγότερο δίκιο ή περισσότερο άδικο, ποιος εντέλει θα έχει όφελος και ποιος θα βγει χαμένος από τις επιλογές του. Δεν είναι επίσης καθόλου χρήσιμο, όταν μιλάμε για ένα πολιτικό οργανισμό, και εν προκειμένω για το ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία που βρίσκεται -όπως φαίνεται- στα πρόθυρα μιας διάσπασης. Η μόνη διαπίστωση που μπορεί να διατυπώνεται ως βεβαιότητα είναι ότι η εικόνα στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις εθνικές εκλογές του καλοκαιριού δεν μπορεί να παραμείνει ίδια. Ο Γόρδιος Δεσμός πρέπει να λυθεί. Το 17,8% του ελληνικού λαού προς τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν είναι απλώς και μόνο ένας εκλογικός αριθμός, δεν είναι μία εντολή απωθητικής διάλυ...

Γιατί δεν χρηματοδοτήθηκε το έργο της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων της Πελοποννήσου όπως όλα τα άλλα αντίστοιχα της χώρας, από πόρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά μόνον από Εθνικούς πόρους;

Τώρα που έγιναν και τα εγκαίνια και κατακάθισε και ο κουρνιαχτός της ευφορίας για το πρωτοποριακόν του εγχειρήματος τίθεται ευθύς εξ αρχής ένα κρίσιμο ερώτημα! Γιατί δεν χρηματοδοτήθηκε το έργο της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων της Πελοποννήσου όπως όλα τα άλλα αντίστοιχα της χώρας, από πόρους της Ευρωπαικής Ενωσης αλλά μόνον από Εθνικούς πόρους; Δεν θα πρέπει να απαντηθεί αυτό το καίριο ερώτημα και να ενημερωθεί η κοινωνία μας; Όταν μάλιστα στο παρελθόν τα σκουπίδια της Πελοποννήσου και οι ΧΑΔΑ της είχαν απασχολήσει πολλάκις τους αρμόδιους του Περιβάλλοντος της ΕΕ και είχαν πέσει τα πρόστιμα βροχή για το χάλι των σκουπιδιών του Μωριά με τους πάσης φύσεως ΧΑΔΑ! Γιατί ο φάκελος της χρηματοδότησης του έργου πήγε στην ΕΕ και επεστράφη με 48 τόσες σοβαρές παρατηρήσεις και έκτοτ...

«Εμείς θα συνεχίσουμε να θεωρούμε την ελληνορθόδοξη πολιτισμική παράδοση ως οδηγό του μέλλοντος»

Σε λίγο, όποιος Έλληνας πιστεύει στη φυσική τάξη των πραγμάτων, όποιος Έλληνας έχει ως οδηγό Ζωής τις Αξίες, τις Αρχές και τα Ιδανικά που παρέλαβε από τους προγόνους, όποιος Έλληνας πιστεύει Θεόν και μένει προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και Παράδοση, ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ (αν ήδη δεν θεωρείται) συντηρητικός, θρησκόληπτος, ρατσιστής, φασίστας, «τυφλός», οπισθοδρομικός, πουριτανός κλπ, κλπ, κλπ. Μόλις, ένας κήρυκας αυτής της αντίληψης βγει στα ΜΜΕ και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης  και πει το «ποίημά» του, ένας άλλος τον διαδέχεται (και μάλιστα με χρονική συχνότητα θαυμαστή) για να απαγγείλει το δικό του «ποίημα». Και βέβαια η στρατηγική είναι εμφανής: Μέσα από το άθροισμα αυτών των «ποιημάτων» να δημιουργηθεί ένα νέο status quo στην κοινωνία των ανθρώπων, όπου το «τέλος» θα γίν...

Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος

Με βαθύτατη λύπη πληροφορηθήκαμε αυτές τις ημέρες τον θάνατο του Μανιάτη ποιητή, Πέτρου Κασιδόκωστα ή Ασπαλαθρού , που ήταν και Μέλος της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Ο Πέτρος Κασιδόκωστας, είχε γεννηθεί στο χωριό Πάλυρος της Ανατολικής Μάνης το 1936 και ήταν απόφοιτος νυχτερινού Λυκείου. Ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον κόσμο ως ναυτικός και από το έτος 1961 εγκαταστάθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου παντρεύτηκε την Ασπασία Παπανικολάου από τη Μοσιά Κορινθίας, με την οποία απέκτησαν τρεις θυγατέρες. Παρακολούθησε ηλεκτρισμό και ηλεκτρονικά από τη Σχολή του BELL and HOWELL SCHOOLS of Chicago Illinois για να ιδρύσει στη συνέχεια την Εταιρεία ART OF ATHENS PAINTING AND DECORATING CO, στο Μόντρεαλ, όπου και εργάστηκε αρκετά χρόνια. Επίσης, εργάστηκε και για...

Ε. Π. Παπανούτσος, «Το δίκαιο της πυγμής»

«Η πλάνη δεν είναι τύφλωση,             η πλάνη είναι ανανδρία»             Niefzsche Έως ποιο βαθμό οι αντιλήψεις, οι κρίσεις, οι αποφάσεις μας στην καθημερινή ζωή είναι «δικές μας» και όχι αποτέλεσμα επιρροής της μικρής και της μεγάλης κοινωνίας απάνω μας; (Μικρήν εννοώ τον στενό οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό κύκλο και μεγάλη όλο τριγύρω μας το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα και έξω ακόμη από τον εθνικό και γεωγραφικό μας χώρο). Το ερώτημα θα σκανδαλίσει ίσως τον αμύητο στα προβλήματα της κοινωνικής ψυχολογίας αναγνώστη, έχει εντούτοις το λόγο του. Δεν είμαστε τόσο «ελεύθεροι» να σχηματίζομε τις εντυπώσεις, τις πεποιθήσεις, το πρόγραμμα των επιδιώξεων μας, όσο νομίζομε. Το κοινωνικό σώμα, η «ομάδα» μέσα στην οποία έχομε ενταχθεί (από τη γλώσσα που μιλούμε, από το Θεό που λατρ...

Τον γνωρίζετε τον Νίκο Ρωμανό, είναι αυτός που ανέλαβε «να σπάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ... Ήταν «κεντρικός ο ρόλος του στη μάχη κατά των fake news»

Τον γνωρίζετε τον Νίκο Ρωμανό, είναι αυτός που ανέλαβε «να σπάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ: «Η Ν.Δ. θα επιμείνει ζητώντας απαντήσεις μέχρι να σπάσει την αφωνία της η Κουμουνδούρου και να έρθουν στο φως τα σκοτεινά υπόγεια των κυκλωμάτων λάσπης και μαύρης προπαγάνδας που επί χρόνια μόλυναν τον δημόσιο διάλογο με fake news και τοξικότητα»! Μπα που να τους πάρει και αυτούς στην Κουμουνδούρου στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν. Πω, πω! Και όμως. Μας πήρε χαμπάρι! Ξέρει για λάσπη, ξέρει για  υπόγεια. Το έχει δεμένο το θέμα, έτσι δεν το λένε. Θα την κάνει θρύψαλα την αφωνία. Τρομάζεις με την παρουσία του, ανατριχιάζεις με την ασφαλίτικη αποφασιστικότητα του Και ο τρόμος είναι δικαιολογημένος. Με κάθε σεμνότητα στο βιογραφικό του στην ιστοσελίδα της Ν.Δ. δεν δηλώνει για πλάκα φυσικά  ότι ήταν «κεντρικός ο ρό...

«Το σπήλαιο του Πλάτωνα δεν είναι μια αλλόκοτη εικόνα. Είμαστε εμείς.»

Από τα πιο καίρια σημεία και τα πιο γνωστά του πλατωνικού έργου είναι η αλληγορία του σπηλαίου (Πλάτωνος Πολιτεία ,514a-517a). Εγκάτοικοι αλυσοδεμένοι ζουν από παιδιά  σε σπήλαιο χωμένο μέσα στη γη, ακινητοποιημένοι, κοιτάζοντας μόνο μπροστά, στον απέναντι τοίχο. Είναι δεμένοι χειροπόδαρα και στον αυχένα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να δουν ότι υπάρχουν δίπλα τους και άλλοι όμοιοί τους. Από πίσω, από μακριά και  από πάνω  έρχεται αμυδρό φως φωτιάς (άνωθεν, πόρρωθεν και όπισθεν). Υπάρχει  άνοιγμα της σπηλιάς προς το φως που απλώνεται σε όλο το μήκος της οροφής (αναπεπταμένην προς το φως την είσοδον εχούση μακράν παρά παν το σπήλαιον). Ανάμεσα στην φωτιά και στους δεσμώτες υπάρχει μικρός δρόμος με μικρό τείχος προς την πλευρά των δεσμωτών. Εκεί περνούν άνθρωποι κουβαλώντας λίθινα και ξύλι...

«Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μικρά αεροσκάφη, ανεμόπτερα, για αεραθλητικούς αγώνες, για αερομοντελισμό, για εκπαίδευση και μόνον αυτά!!»

Επειδή λόγος πολύς γίνεται εσχάτως στο τόπο μας και λογικό είναι να απασχολεί την τοπική μας κοινωνία τα περί Αεροδρομίου Σπάρτης (το οποίο σημειωτέον χωροταξικά ανήκει στην Τ.Κ. Δαφνίου επομένως στο Δήμο Ευρώτα και όχι στο Δήμο Σπάρτης, αλλά ας το αφήσουμε αυτό) ας προσπαθήσουμε με στοιχεία να θέσουμε τις «ορίζουσες» του ζητήματος! Γιατί διαφορετικά θα χαθούμε στη μετάφραση πολλών αντιφατικών και αντικρουόμενων θέσεων που εκφράζονται από τη σημερινή Δημοτική Αρχή! Δεν θα μπούμε βέβαια σε ζητήματα ανάδοχου εταιρίας, ΑΦΜ και λοιπών στοιχείων που έχουν ειπωθεί και καταγραφεί αλλά μόνον με κριτήρια τεχνικών δυνατοτήτων και μόνον γιατί «φιλτάτη ……η αλήθεια»!!! Κατ΄ αρχήν υπάρχει η δυνατότητα για την ύπαρξη και στη Λακωνία ενός αεροδρομίου αντάξιου ή παραπλήσιου έστω με αυτό της γειτονική...

«Η υποκριτική Δύση παρακολουθεί την πολύχρονη διένεξη χωρίς να παίρνει την πρωτοβουλία για την επίλυση του προβλήματος και περιορίζεται μόνο σε ευχολόγια»

Η Χαμάς με την αποτρόπαιη εισβολή στο Ισραήλ και την εκτέλεση αθώων πολιτών έχασε την έξωθεν καλή μαρτυρία κι έβαλε τον παλαιστινιακό λαό σε νέες αιματηρές περιπέτειες. Το Ισραήλ με τους ανηλεείς βομβαρδισμούς «επί δικαίων και αδίκων» που οδήγησαν στο θάνατο χιλιάδες άμαχους Παλαιστίνιους και μάλιστα μικρά παιδιά έχασε κι αυτό την έξωθεν καλή μαρτυρία κι έχει οδηγήσει σε πολεμική ανάφλεξη μια από τις πλέον ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη μας. Κάθε καλόπιστος πολίτης αυτού του κόσμου δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί πολύ σοβαρά: Πώς είναι δυνατόν οι απόγονοι αυτών που επέζησαν από τις διώξεις και το ολοκαύτωμα των ναζί να χρησιμοποιούν ίδιες πρακτικές απέναντι σε ένα γειτονικό τους λαό, που οι σιωνιστές ιδρυτές του Ισραήλ και οι δυτικοί υποστηρικτές τους, τούς στέρησαν από τα πατρογονικά...

«Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε»

Κοιτάζω τα σημερινά παιδιά και στενοχωριέμαι, γιατί τα βλέπω, υποταγμένα στο κινητό και στο διαδίκτυο, να έχουν σταματήσει να παίζουν και σκέφτομαι κάτι σοφό που είχε πει ο αμερικανός συγγραφέας Όλιβερ Χόλμς: «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε.» Και, βέβαια, η ευθύνη γι’ αυτό δεν ανήκει στα παιδιά αλλά στη νέα κοινωνία που εμείς οι μεγάλοι έχουμε φτιάξει, η οποία με τις νέες αρχές, τις αξίες και τα πρότυπα που ΕΜΕΙΣ βάλαμε ως σημεία αναφοράς, κάνει τα παιδιά μας να «γερνούν» από τα πιο όμορφα και τρυφερά τους χρόνια. Εμείς τα παιδιά του ’50 και του ’60 παίζαμε πολύ. Παίζαμε παιχνίδια ομαδικά που έρχονταν από τις μνήμες της παράδοσης, παιχνίδια που σήμερα έχουν, δυστυχώς λησμονηθεί παντελώς. Ακόμα, με τα φτωχικά βαλάντια των...

Κοτζάμ πρωθυπουργός το είπε, μας είπε ποτέ ψέματα μέχρι τώρα για να μην τον πιστέψουμε;

Το τελευταίο διάστημα δεν ξέρω γιατί, αλλά κοιμάμαι πολύ ήσυχος! Μετά από σχεδόν τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνηση Ν.Δ., ο Μητσοτάκης ύψωσε το ανάστημά του, έδειξε το ανάστημά του διαμηνύοντας με στεντόρεια φωνή «στις πολυεθνικές, στις μεγάλες πολυεθνικές, ότι αν νομίζουν ότι η Ελλάδα είναι καμία μπανανία στην οποία μπορούν να πουλάνε τα ίδια προϊόντα σε πολύ ακριβότερες τιμές, είναι βαθιά νυχτωμένοι». Επιτέλους! Είπα κάτι μπορεί να γίνει θα τους τρίξει τα δόντια!! Να μην ήταν όμως και εκείνη η άλλη φρασούλα, που είπε ενδιάμεσα: «Χωρίς να μας δικαιολογούν την αύξηση του κόστους»... Βέβαια, έτσι θα μπορούν και «οι μεγάλες πολυεθνικές» να ξαναγυρίσουν από το άλλο πλευρό πριν χάσουν τον ύπνο τους…Ανθρωπιά εεε! Μην κόψει η επιδερμίδα τους από τις αυπνίες, έδειξε ο Μητσοτάκης πως νοιάζεται για ...

«..αυτός ο αιώνιος παρτιζάνος, το σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, της αντίστασης και της αφοσίωσης στην ιδέα ενός καλύτερου κόσμου, ο Μεγάλος Έλληνας που τόσο λείπει από τους καιρούς μας»

Η Ιστορία, μερικές φορές, κυκλοφορεί σε δημοπρασίες κι έχει και την τιμή της. Όπως δυο κάρτες που κυκλοφόρησαν στα 1959, για ν’ απαιτήσουν την αποφυλάκιση του Μανώλη Γλέζου, του Αγνού Ήρωα της Εθνικής Αντίστασης και των Κοινωνικών Αγώνων, ο οποίος, το 1958, συνελήφθη μαζί με άλλους 17 συνεργάτες του, με κατασκευασμένες κατηγορίες, ότι, δήθεν, παραβίασε τον αναγκαστικό νόμο 375/1936 περί κατασκοπείας και συγκεκριμένα «περί κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ». Η σύλληψη του Μανώλη Γλέζου το 1958 και η δίκη που άρχισε στις 9 Ιουλίου 1959, στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών προκάλεσαν έντονες διεθνείς αντιδράσεις και ανησυχία εκ μέρους κρατών, διεθνών οργανώσεων, προσωπικοτήτων κ.α. ενώ στις αρχές Μαΐου του 1959 ιδρύθηκε, με έδρα το Παρίσι, Διεθνής Επιτροπή για την υπεράσπιση του Μ. Γλέζου και ...

Το τεράστιο έργο του μπορούμε να το συνοψίσουμε σε τέσσερις λέξεις: Διέσωσε – Διαμόρφωσε – Δημιούργησε – Δίδαξε

Μεγάλη θλίψη στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού προκαλεί ο θάνατος του αφοσιωμένου μελετητή και σπουδαίου ερμηνευτή της δημοτικής μουσικής μας παράδοσης, Χρόνη Αηδονίδη, σε ηλικία 95 ετών.  Επί 75 χρόνια προσέφερε με κάθε τρόπο για τη διδασκαλία, τη διάσωση, τη διάδοση και την καταγραφή της μουσικής παράδοσης της Θράκης, όπως τονίζει και το Αρχείο Μουσικολαογραφικής Παράδοσης «Χρόνης Αηδονίδης», που γνωστοποίησε και το θάνατό του.  Ήταν όμως γνωστός και στον χώρο του έντεχνου ειδικά μετά τη συνεργασία του το 2001 με το Νίκο Κυπουργό στα «Μυστικά του Κήπου», όπου ερμήνευσε συγκλονιστικά το τραγούδι «Βλέφαρο μου» σε στίχους,  Λίνας Νικολακοπούλου.  Ακολουθούν βιογραφικά στοιχεία από το Αρχείο «Χρόνης Αηδονίδης» Ο Χρόνης Αηδονίδης γεννήθηκε στην Καρωτή Διδυμοτείχου στις 23 Σεπτεμβ...

«Τόση αριστεροσύνη τους διακρίνει, ώστε να αδιαφορούν για το γεγονός ότι εμποδίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ασκήσει τα καθήκοντά του ως αξιωματική αντιπολίτευση»

Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που απαιτεί για την ορθή λειτουργία του την παρουσία των κομμάτων και δη των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως για να μην υπάρχουν φαινόμενα αλαζονείας, αυθαιρεσίας κι «ετσιθελισμού» από την κυβερνώσα παράταξη. Στη χώρα μας, όμως, μετά από τις εθνικές εκλογές και την οδυνηρή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως βρέθηκε στη δίνη μιας εσωστρέφειας με δραματικές προεκτάσεις που δε λέει να τελειώσει. Ο εξαναγκασμός του Αλέξη Τσίπρα σε παραίτηση, η διαδικασία της διαδοχής του, το απρόσμενο αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών με νικητή τον Στέφανο Κασσελάκη και η άρνηση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης να αποδεχθεί το αποτέλεσμα έχουν οδηγήσει το κόμμα αυτό σε πρωτοφανείς αντιπαλότητες και σε ορατό κίνδυνο διάσπασης, αφού οι ηττημένοι των εκ...

«Συνένοχοι, ναι. Όπως όλοι όσοι επιλέγουν την υποκριτική θλίψη για τα θύματα, αποσιωπώντας και χαϊδεύοντας τους θύτες…»

Η κανονικότητα έχει ντυθεί με το αποτρόπαιο. Από τον ισραηλινό βομβαρδισμό του ορθόδοξου ναού στη Γάζα είκοσι διαπιστωμένοι μέχρι στιγμής θάνατοι αμάχων. Έγκλημα πολέμου καταγγέλλει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και αποκαλύπτει ότι δέχεται πιέσεις από τις ισραηλινές Αρχές να εκκενώσει τα εκκλησιαστικά ιδρύματα από τις οικογένειες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Να παραδώσει δηλαδή στον θάνατο τους κυνηγημένους από τις βόμβες. Το δικό μας υπουργείο Εξωτερικών έχει «εντονότατή» αντίδρασή. Εκφράζει τη λύπη του για την «απώλεια ζωών» - τουλάχιστον βάζουν τον τόνο στη λήγουσα και όχι στην παραλήγουσα, όπως ο Νετανιάχου. Και ψελλίζοντας ως αιτία της σφαγής κάποιο ανώνυμο «χτύπημα». Και δεν ντρέπονται καθόλου που δεν τολμούν ούτε να κατονομάσουν το Ισραήλ, ακόμα και μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα που ...

«Η εικόνα του κέντρου της πόλης είναι ίδια μ’ εκείνη ενός σπιτιού χωρίς νοικοκύρη»

Σάββατο μεσημέρι ήτανε, μια ομάδα πεζών «ανέβαινε» το πεζοδρόμιο και μια άλλη το «κατέβαινε», ελισσόμενες (και οι δύο) μεταξύ των εμποδίων του πεζοδρομίου, όταν σε ένα σημείο που τα τραπεζοκαθίσματα και τα παραπετασματα είχαν καταλάβει σχεδόν ολόκληρο το πεζοδρόμιο, οι δυστυχείς πεζοί «κόλλησαν» στον στενό διάδρομο και πάσχιζαν, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, να περάσουν απέναντι!!! Αλλού, άλλοτε (υπήρξα αυτόπτης μάρτυς) σταμάτησε σε πεζοδρομιακό «στενό των Θερμοπυλών» ένας πεζός απ’ τη μια μεριά κι έκανε νόημα σε απέναντι γυναίκα, με μωρό στο καροτσάκι, να περάσει, δίνοντάς της προτεραιότητα, επειδή δε χωρούσαν να περάσουν και οι δυο!!! Λοιπόν; Πού φτάσαμε; Μποτιλιάρισμα πεζών, στα πεζοδρόμια της Σπάρτης, στα μεγαλύτερα πεζοδρόμια της ελληνικής επικράτειας;;; Χρειάζονται φανάρι...

Κάθε σχήμα και κάθε μορφή γεννιέται μέσα από μια μακρόσυρτη διαδρομή στην οποία η ζωή, το ήθος, ο τρόπος κατανόησης των σχέσεων προσπαθεί να βρει μορφές για να χωρέσει και να φανερωθεί ώστε να γίνει κοινωνήσιμη και μεθεκτή.

Διαβάζω συχνά τελευταία διάφορες αναρτήσεις από φίλους αλλά και «ανθρώπους  των γραμμάτων και των τεχνών» σχετικά με τη σχέση τους με το Βυζ?ντιο και τον πολιτισμό του. Συχνά πολλοί «από τον φόβο των Ιουδαίων» , θαρρώ, υποστηρίζουν πως δέχονται τη βυζαντινή τέχνη ως αισθητικό γεγονός εμμέσως, υποθέτω, φροντίζοντας να διαχωρίσουν τη θέση τους πως δεν έχουν,  ούτε θέλουν να έχουν σχέση με τις πηγές που δημιούργησαν τον πολιτισμό του Βυζαντίου και κυρίως την Χριστιανική θεολογία και βιοτή. Κι αυτό «για τον φόβο των Ιουδαίων», των γνωστών διαφωτισμένων που χάριν κάποιας απελευθέρωσης από αυθεντίες και δόγματα  δεν αναγνωρίζουν στους άλλους το δικαίωμα  σε άλλη πίστη ή πολιτισμική ετερότητα παρεκτός της Δυτικής κουλτούρας. Ετούτη η στάση όμως είναι αλλόκοτη και δεν μπορεί να έχει ισχύ και...

Οι φανατικοί της Χαμάς κατάφεραν (;) με το αθώο αίμα που έχυσαν να στρέψουν την παγκόσμια κοινή γνώμη κατά του λαού τους και να «κλείσουν» τα μάτια των δυνατών μπροστά στην ωμή καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων

Συγκλονισμένη η ανθρωπότητα παρακολουθεί τις μέρες αυτές τον πόλεμο ανάμεσα στους φανατικούς της Χαμάς και το κράτος του Ισραήλ. Και οπωσδήποτε το κλίμα φορτίζεται από τις αποτρόπαιες πράξεις τις οποίες διέπραξαν οι ισλαμιστές εισβάλλοντας στις ισραηλινές παραμεθόριες πόλεις και τα χωριά, σκοτώνοντας με εξαιρετικά βίαιο τρόπο άμαχους πολίτες και μάλιστα νεαρής ηλικίας, συλλαμβάνοντας οικογένειες, υπερήλικα άτομα και παιδιά ως ομήρους. Η Ιστορία της περιοχής της Μέσης Ανατολής είναι «πονεμένη», αφού οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις συναίνεσαν μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου στο αίτημα των Σιωνιστών Εβραίων που ζητούσαν να τους δοθεί η άδεια να εγκατασταθούν στα πατρογονικά εδάφη τους και να ιδρύσουν – όπως κι έκαναν - το κράτος του Ισραήλ. Στο σχέδιο αυτό αποκρύφτηκε σκόπιμα μια πολύ...

Γράφει ο Θάνος Μιχελόγγονας, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Λακωνίας

Γράφει ο Θάνος Μιχελόγγονας, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Λακωνίας Εμείς οι Πελοποννήσιοι, οι Λάκωνες, οι Σπαρτιάτες, οι Μανιάτες κλπ, έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα για τον τόπο μας, για όσα θεωρούμε ότι μας λείπουν και πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Αυτή η εικόνα προκύπτει από την καθημερινή μας ζωή και, κατά κανόνα, μας οδηγεί να λέμε ότι χρειαζόμαστε πράγματα, όπως τον τάδε δρόμο, τη δείνα γέφυρα, το τάδε έργο ύδρευσης και ούτω καθεξής. Ζητάμε τα συμπληρώματα που λείπουν από τη ζωή που κάνουμε. Οι υποψήφιοι, με τη σειρά μας, ανταποκρινόμαστε σε αυτό, προεκλογικά συνήθως, επαναλαμβάνοντας τα ίδια, αλλά και «δεσμευόμενοι» να τα υλοποιήσουμε. Εκλεγόμαστε σε αυτή τη βάση και, βέβαια, 4 ή 8 ή 12 ή 16 χρόνια μετά αναρωτιόμαστε όλοι μαζί τι δεν πήγε καλά και γιατί η κατάσταση είναι...

Ο Γιάννης Τόλιος, είναι Δρ. Οικονομικών, ερευνητής-συγγραφέας, Συντονιστής Μαρξιστικού Κέντρου Έρευνας «ΜΑΧΩΜΕ», στην Αθήνα

Euro-Memo 29th Annual Conference on Alternative Economic Policy in Europe «War, the climate catastrophe and the crisis of social reproduction: How should the EU cope with the polycrisis?» (University of Naples ‘Parthenope’ 27 - 28 September 2023) Εισήγηση με θέμα:            «Η μετάβαση σε ένα πολυπολικό κόσμο. Ο ρόλος της ΕΕ και η θέση της Ελλάδας» Γιάννης Τόλιος, Δρ Οικονομικών, ερευνητής-συγγραφέας, Συντονιστής Μαρξιστικού Κέντρου Έρευνας «ΜΑΧΩΜΕ», στην Αθήνα https://euromemo-eu.hel10.wp-cloud.dev/wp-content/uploads/2023/09/EuroMemo-Summit-2023, Εισαγωγή Τα φαινόμενα «απο-παγκοσμιοποίησης» και οι τάσεις «απο-δολαριοποίησης» έχουν ενταθεί την τελευταία δεκαετία. Η αυξανόμενη χρήση των οικονομικών κυρώσεων ως όπλου γεωπολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού εκ μέρους ...

Στη μνήμη των μελών της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΠΑΡΤΗΣ Λεωνίδα Κανέλλια και Γιώργου Λαμπρόπουλου

Για μια ακόμα φορά, με τους συνήθεις όρους και τις με τις ίδιες προϋποθέσεις, φτάνουν οι εκλογές στον δήμο Σπάρτης και θέτουν  (για μια ακόμα φορά) κρίσιμα διλήμματα: Τι ρόλο θα πρέπει να παίξει η νέα δημοτική αρχή; Αυτόν του χειραγωγούμενου και εξαρτημένου κρατικού υπαλλήλου και απλού διαχειριστή των καταστάσεων ή αυτόν της ενεργητικής υπεράσπισης των συμφερόντων της κοινωνίας των πολιτών απέναντι σε κάθε εξουσία; Ποια θα είναι η θέση της επόμενης δημοτικής αρχής; Δίπλα σ’ αυτούς που φέρουν ευθύνη για όσα συμβαίνουν σε βάρος του Λαού και του Τόπου ή δίπλα  στους χειμαζόμενο λαό και σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι ένας άλλος δήμος, ένας άλλος κόσμος, είναι εφικτός; Ο νέος (ή η νέα) δήμαρχος θα στηριχτεί στην ειλικρινή και αμφίδρομη συνεργασία και αλληλεγγύη με τους πολίτες και με τις ζων...

Δεν ξέρουμε αν υπάρχει απομείωση της αντοχής του στεγάστρου, ξέρουμε όμως ότι υπάρχει απομείωση της σοβαρότητας κάποιων

Προφανώς όταν  για  ένα  εμβληματικό έργο  όπως  αυτό  του  στεγάστρου  των  Ολυμπιακών  εγκαταστάσεων  υπάρχει  μια  περιρρέουσα  ατμόσφαιρα  ανησυχίας  οφείλει  η  πολιτεία    αλλά  και  ο  Τεχνικός  κόσμος  να  δώσουν  πειστικές  απαντήσεις    για  το  τι  συμβαίνει  στην  πραγματικότητα.   Η  κοινωνία  μας  είναι  θεατής  σε  ένα  παιχνίδι  εντυπώσεων!  Ας  κάνουμε  μια  προσέγγιση  με  κατανοητούς  όρους κυρίως  για  να  δούμε  τι  παίζει: Μόνον  με  μακροσκοπικό  έλεγχο  και  ζουμαρισμένες  φωτογραφίες του  ρεπορτάζ  σε  σημεία  οξείδωσης  των  ενώσεων  και  όχι  μόνον  δεν  μπορεί  κάποιος  να  αποφανθεί  για  το  βαθμό  σοβαρότητας  της  κατάστασης. Για  ένα  τέτοιο  θέμα  δεν  μπορεί  να  αποφανθεί  ένας  μη  ειδικός  και  κυρίως  εάν  δεν  είσαι  κάτοχος  εξειδικευμένης  γν...

«Οι πόρτες του σπιτιού ήτανε πάντα ανοιχτές για όλους, έτσι όπως ήτανε και οι καρδιές των ανθρώπων του»

Το σπιτάκι είναι έρημο πάνω από πενήντα χρόνια. Κάποτε έμενε εκεί μια μεγάλη, προκομμένη και χαρούμενη οικογένεια: Ο κυρ Γιώργης ο μπογιατζής, με τη γυναίκα του την κυρα – Ντίνα (τεχνίτρα παραδοσιακή του αργαλειού), και τα έξι παιδιά τους: τη Νίκη, τη Μαίρη, την Κανέλλα, την Κική, τον Κούλη και τον Αντρέα. Οι πόρτες του σπιτιού ήτανε πάντα ανοιχτές για όλους, έτσι όπως ήτανε και οι καρδιές των ανθρώπων του. Εμείς, σαν παιδιά της γειτονιάς, περάσαμε εκεί, σ’ αυτό το σπιτάκι, πολλές και όμορφες στιγμές, που μένουν χαραγμένες για πάντα στην καρδιά μας και ζουν στο νου μας σαν ένα ωραίο και ασυννέφιαστο όνειρο. Κάποια στιγμή, στο ’60 τόσο, «έφυγε» (άξαφνα) ο κυρ Γιώργης, μεγάλωσαν τα παιδιά και πήρανε, τα περισσότερα, το δρόμο της ξενιτιάς, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, έμεινε η κυ...

Σαν ιδεολογία αταβιστικού ισωτισμού, ο δικαιωματισμός παραβλέπει ότι πολιτικώς μεν είμαστε όλοι ίσοι, αλλά μένουμε φυσικώς ανόμοιοι: άνδρες – γυναίκες, νέοι – γέροι, ψηλοί – κοντοί, οργίλοι – ήρεμοι, βραδύνοες – ευφυείς, καλλιτεχνικές ιδιοσυγκρασίες – πρακτικά πνεύματα, και πλήθος άλλα

Όλα δείχνουν ότι το προσεχές χρονικό διάστημα θα κατατεθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ισότητα των πολιτών στον γάμο. Θα δίνει τη δυνατότητα στα ομόφυλα ζευγάρια να ενώνονται με πολιτικό γάμο –ο θρησκευτικός είναι υπόθεση της Εκκλησίας– και να υιοθετούν παιδιά. Τα υπόλοιπα δικαιώματα που απορρέουν από τη βασική σχέση του πολιτικού γάμου θα ισχύουν σιωπηρώς και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Οι γονείς θα αποκαλούνται «πατέρας» για τα ζεύγη ανδρών και «μητέρα» για εκείνα των γυναικών.  Ιδεολογική αφετηρία του νομοθετήματος συνιστά η αποδοχή της διαφορετικότητος, των ίσων δικαιωμάτων και περαιτέρω η απαίτηση να μην ενώνουν τα ομόφυλα ζευγάρια τη ζωή τους, υποτιμητικά γι’ αυτά, με άλλο τρόπο από τα ζευγάρια διαφορετικού φύλου. Και πολιτικότερα: Να εξελιχθεί ο συντηρητικός θεσμός του γάμου, ώ...

«Δεν είχες, λοιπόν, σαν έμπαινε το Χινόπωρο και ήσουνα μέσα στο σπίτι, να «στήσεις αυτί» και να περιμένεις, σαν ήτανε συννεφιά»

«Γλυκάδα πόχει η βροχή στον τσίγκο σα βαράει».(1) Τραγούδια έχουμε πολλά ακούσει στη ζωή μας. Κι όποιο τραγούδι γράφτηκε στα φύλλα της καρδιάς, ποτέ δεν του δε θα σβήσει. Τέτοιο τραγούδι είναι και το τραγούδι του τσίγκου. Κάποτε, ο φτωχός και ταπεινός ο τσίγκος, ο τόσο περιφρονημένος σήμερα, ήτανε μέλος του σπιτιού. Οποιοδήποτε σπίτι κι αν ήτανε, δεν μπορεί, κάπου θα ’χε έναν, τουλάχιστον, τσίγκο. Μα…σε μια αποθήκη απάνω, μα…σ’ ένα κοτέτσι, μα…στο μπαλκόνι, μα…σε μια κουζίνα, σ’ ένα φούρνο…κάπου θα ύπαρχε ένας τουλάχιστον τσίγκος. Καλός τσίγκος, «κακός» τσίγκος, σκουριασμένος, καινούριος, τσίγκος από ντενεκέ που τον είχανε κόψει κι ανοίξει με το σκεπάρνι («πάφυλλο» τον λέγανε οι παλιοί), τσίγκοι από βαρέλια πίσσας στρογγυλά που ξέμεναν, κάποτε, στις άκρες των νιόστρωτων δ...

«Υπάρχουν, ευδιάκριτα για όσους έχουν μάθει να διαβάζουν την ευμορφία και ασχήμια των πραγμάτων του κόσμου, σημάδια από τα αγγίγματα των άλλων πάνω στα κορμιά και στες ψυχές»

Όλα τα σώματα φέρουν σημάδια, σημάδια από πτώσεις της παιδικής ηλικίας, από χτυπήματα εσκεμμένα συνομηλίκων, από θυμωμένα χτυπήματα ανώριμων γονιών, από πληγές ζηλόφθονων φίλων και κακόβουλων εχτρών. Όλα τα σώματα έχουν σημάδια από πληγές που πέρασαν και από άλλες που δεν θεραπεύτηκαν ποτέ. Υπάρχουν όμως κι άλλα σημάδια στα σώματα των ανθρώπων που δεν οφείλονται σε χτυπήματα και σε πληγές. Υπάρχουν, ευδιάκριτα για όσους έχουν μάθει να διαβάζουν την ευμορφία και ασχήμια των πραγμάτων του κόσμου, σημάδια από τα αγγίγματα των άλλων πάνω στα κορμιά και στες ψυχές. Μπορεί να δει κανείς τις ροές των δακρύων του παράπονου επάνω σε σκαμμένα μάγουλα, μπορεί να δει τις χαρακιές της αγωνίας σε μέτωπα όσων παιδεύτηκαν να περιμένουν ματαίως, μπορείς να διακρίνεις τις χαράδρες από χαστούκια σε π...

Στην ηγεσία φθάνει κανείς ή με τη βία ή με την πειθώ είτε με την σύμμειξη των δύο

Στην τρίτη τούτη και τελευταία συνέχεια οφείλω μια εξήγηση. Οι θέσεις ενός διανοουμένου φυσικά δεν είναι ρήτρα και πολύ περισσότερο δεν είναι μια συνταγή για να γίνει κάποιος καλός ηγέτης. Πρόκειται, ωστόσο, για αλήθειες που αναδεικνύονται στον αγώνα που αρχίζει όταν κάποιος κατεβεί στην πολιτική, αγώνα που ομορφαίνει τη ζωή παρ’ όλους τους πόνους και τις αδικίες. Με αυτό το πνεύμα λοιπόν παραθέτω ακόμη μερικές, ας τις ειπούμε, υποδείξεις του Κωνσταντίνου Τσάτσου. ---Υπάρχουν άνθρωποι που, αν έφθαναν στην ηγεσία, θα ήξεραν να την ασκήσουν με επιτυχία, αλλά στερούνται από τις ικανότητες που χρειάζονται για να ανεβούν ώς την ηγεσία. ---Στην ηγεσία φθάνει κανείς ή με τη βία ή με την πειθώ είτε με την σύμμειξη των δύο. Μπορεί να πείσεις φωτίζοντας λογικά τον άνθρωπο, μπορεί να τον πείσει...

Ένα ζήτημα οπτικής και προοοπτικής

Άμα κοίταξες προσεκτικά  τις απαλάμες  των ανθρώπων ενδέχεται να δεις σπουδαία πράγματα και να ανακαλέσεις θαυμάσιες αναλογίες άκρως διδακτικές  για την τέχνη της ζωής. Τα δάκτυλα του χεριού δεν είναι  μεταξύ τους ίσια. Είναι άνισα. Άμα όμως τα σφίξεις σε γρόνθο θα εκπλαγείς βλέποντας πως στο εσωτερικό της παλάμης εξισώνονται εφαρμόζοντας θαυμάσια στις καμπυλότητες του εσωτερικού του  χεριού. Εκεί σε γρόνθο, σε στάση ενέργειας και δράσης τα δάκτυλα γίνονται ίσια. Κι άμα επίσης κοιτάξεις απέξω το χέρι σφιγμένο σε γροθιά θα δεις πως έχει όμορφη καμπυλότητα για να είναι εφικτή η εφαρμογή της επιφάνειας αυτής επάνω σε άλλες χωρίς να πληγώνεται το χέρι. Να για παράδειγμα, έτσι τα χέρια, μπορούν να ζυμώσουν ψωμί ή να πλάσουν πηλό για να στηθούν κατοικίες. Έτσι θαρρώ και στη ζωή. Τί...

«Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος»

Η Κύπρος μας. Πανάρχαιη κοιτίδα του Ελληνισμού. Γνώρισε στη μακραίωνη ιστορία της πολλούς κατακτητές. Όμως κανείς απ’ αυτούς δεν μπόρεσε να ξεριζώσει από εκεί την βαθιά ριζωμένη ελληνική ψυχή. Στα 1955 οι Έλληνοκύπριοι ξεκίνησαν έναν ακόμα αγώνα, εναντίον των Άγγλων αυτή τη φορά,  για να ελευθερωθούν από τα δεσμά τους και να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα. Ο αγώνας κράτησε ως το 1959, συσπείρωσε γύρω του το σύνολο των Ελλήνων της Κύπρου, και πολλοί αγωνιστές προσέφεραν την ίδια τους τη ζωή ως  λύτρο στη Λευτεριά και στην Ένωση. Τελικά, η Απελευθέρωση «δικαιώθηκε» η Ένωση όμως όχι. Θυσιάστηκε ωμά στον βωμό των συμφερόντων των «μεγάλων», με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και με τις μετέπειτα διαχειρίσεις των εθνικών ζητημάτων, από την Κύπρο την Ελλάδα. Στα 1974, η, σχεδιασμένη από ξέ...

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

Από τη σύντομη εκείνη συνάντησή μου με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο έφυγα σκεφτικός. Ο καλόπιστος, ο ακεραιωμένος λόγος του ήταν σαν να τάραζε κάποια λιμνάζοντα νερά μέσα μου. Παραμέριζα λέξεις τριμμένες και χαλασμένες που χωρούσαν κάθε λογής νοήματα, κάθε λογής μεγέθη που ο καθένας τις χρησιμοποιούσε στην τιμή που θέλει. Αν ο αναγνώστης έχει τη διάθεση, ας ακούσει ακόμη λίγο έναν πνευματικό και πολιτικότατο νου, όπως ήταν ο Κ. Τσάτσος. --- Ιδεολόγος και ρεαλιστής ταυτόχρονα πρέπει να είναι ο ηγέτης. Ο ηγέτης, συνθέτοντας μέσα του ιδέα και πραγματικότητα, κρίνει με τη δύναμη του νου και ύστερα, με την ανδρεία της ψυχής, εκτελεί την απόφαση του νου. Αλλά δεν την εκτελεί μόνος του. Διατάσσει και την εκτελούν άλλοι. Πρέπει νάχει την διαγνωστική δύναμη του κατάλληλου προσώπου. Ο ηγέτης, όσο δεν ...

«To ιστορικό εστιατόριο «ΔΙΕΘΝΕΣ», της Σπάρτης, έρχεται από πολύ μακριά, δημιουργεί ένα «παρόν» αντάξιο της ιστορίας του και είναι σίγουρο ότι θα ταξιδέψει πολύ μακριά στο μέλλον»

Οι πόλεις αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της ζωής των ανθρώπων τους, όμως το κεφάλαιο αυτό γράφεται και με τη βοήθεια των αψύχων. Ακόμα κι ένα εστιατόριο, όπως το «ΔΙΕΘΝΕΣ», μπορεί (και δικαιούται) να καυχηθεί, ότι πήρε μέρος στη συγγραφή της νεότερης ιστορίας της Σπάρτης. Για να δημιουργήσεις το μέλλον πρέπει να γνωρίζεις καλά το παρελθόν. Για το λόγο αυτό, μιλώντας για το παρελθόν της Σπάρτης μας, βάζουμε ένα λιθαράκι, κάθε φορά, για να χτιστεί το μέλλον της, όμορφο, ανθρώπινο και στέρεο. Το «ΔΙΕΘΝΕΣ» υπήρξε ένα από τα παλαιότερα εστιατόρια της πόλης μας, που συνέδεσε το όνομά του με την ιστορία και τη διαδρομή της Σπάρτης από το Χθες μέχρι ΚΑΙ το Σήμερα. Οι ρίζες του φτάνουν, σίγουρα, κάπου στις πρώτες 10ετίες του 20ου αι. Διαβάζουμε, λόγου χάρη, στην τοπική εφημερίδα ΛΑΚΩΝΙΚΑ Ν...

Είναι μια υποψηφιότητα που κινείται έξω από τις φθαρμένες λογικές του δούναι και λαβείν. Ο Κώστα με αξιοπρέπεια, θέσεις κι επιχειρήματα θα προσεγγίσει το εκλογικό σώμα

Με τον Κώστα Μπρούσαλη γνωριστήκαμε στο στρατό και μας συνέδεσε μια ειλικρινής φιλία που κρατάει ως σήμερα. Χάρηκα πολύ όταν πληροφορήθηκα ότι συμμετέχει στις αυτοδιοικητικές  εκλογές ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Αρκαδίας με το ψηφοδέλτιο ΠΡΩΤΑ Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ του ιατρού καρδιολόγου Μανώλη Μάκαρη. Ο Κώστας είναι γέννημα θρέμμα της αρκαδικής γης και κατάγεται από το όμορφο Παρθένι. Υπηρέτησε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως Καθηγητής Φυσικής Αγωγής και ως Γυμνασιάρχης του Γυμνασίου Τεγέας. Μετά την ευδόκιμη αφυπηρέτησή του εγκαταστάθηκε στο κεφαλοχώρι της Βλαχοκερασιάς, τόπο καταγωγής της συζύγου του Αγγελικής Κατσαφάνα Φιλολόγου Καθηγήτριας, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες. Στο γυναικοχώρι ο Κώστας ανέπτυξε πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση. Από τα νιάτα του ήταν πο...

Ο πρωθυπουργός, που έκανε χθες βόλτα με το ελικόπτερο πάνω από τα πνιγμένα χωριά, δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την προαναγγελθείσα καταστροφή ως «μεγάλη αναποδιά»

Οι άνθρωποι ανεβασμένοι στα μπαλκόνια και στις οροφές των σπιτιών τους, βρεγμένοι, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς φαγητό. Τα μωρά παιδιά δίχως το γάλα τους, ηλικιωμένοι χωρίς τα φάρμακά τους. Τα χωριά, τα σπίτια, οι περιουσίες, τα ζώα τους θάφτηκαν κάτω από τόνους νερού. Τέσσερις μέρες με κομμένη την επαφή, χωρίς ρεύμα, χωρίς τηλέφωνα. Από την Καρδίτσα έως τη Λάρισα, οι τελευταίες ημέρες είναι ένας εφιάλτης. Όλος ο Θεσσαλικός Κάμπος πνίγηκε. Καταστροφή χωρίς προηγούμενο, Θα μπορούσε το κράτος να κάνει κάτι που θα αποσοβήσει το φαινόμενο; Το καιρικό σίγουρα όχι. Όμως γνώριζαν. Η κυβέρνηση, η Πολιτική Προστασία γνώριζαν. Είχαν ειδοποιηθεί για την πολύ σοβαρή πιθανότητα των έντονων πλημμυρών στον κάμπο της Καρδίτσας πριν από την επέλαση της ομολογουμένως σπάνιας κακοκαιρίας. Δεν έπραξαν τίποτα....

Πρέπει να έχει μια καθολική εικόνα των πραγμάτων - Ιδεολόγος και ρεαλιστής ταυτόχρονα πρέπει να είναι ο πολιτικός

Είναι ίσως το πιο πνευματικό και δύσκολο καθήκον η ερωτηματική σκέψη, να εξετάζεις τον εαυτό σου, σήμερα μάλιστα που χάνεται κανείς μέσα στο συνωστισμό των πραγμάτων και την επιτάχυνση του άγχους. Βαθιές οι ανατροπές στη ζωή μας σήμερα. Ποιος θα δικαιώσει τον αγώνα μας, τον πόνο μας; Τα παραμερίζω όλα προς στιγμή στο σημείωμα αυτό. Είναι να ευχαριστώ τον Θεό που στην ηλικία αυτή μπορώ ακόμα να διαφεντεύω τη σκέψη μου. Οι αναμνήσεις ξυπνάνε ολοζώντανες σαν να ήταν χθες. Ήταν, θυμάμαι, Απρίλης του 1976, όταν στην ολάνθιστη φύση της Μαγούλας-Σπάρτης, στην «Ελευθέρα Σχολή Φιλοσοφίας-Ο Πλήθων» του μεγάλου δασκάλου μας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, έγινε το Β΄ Διεθνές Συνέδριο Φιλοσοφίας. Σε κάποια ευκαιρία, είχα την τύχη να συναντήσω για λίγο τον Κ. Τσάτσο, μεγάλο Έλληνα και Ευρωπαίο διανοούμ...

Θα έπρεπε, κάθε χρόνο, οι δημοτικές αρχές, να έρχονται σε άμεση επαφή κι επικοινωνία με τους εμπόρους και τους επαγγελματίες του πανηγυριού, τόσο ΣΕ προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, και να συζητούν μαζί τους τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν

Η εμποροπανήγυρη του Μυστρά αποτελεί έναν σπουδαίο πολιτιστικό θεσμό με ισχυρές και βαθιές ρίζες στην ιστορία και την παράδοση, έναν θεσμό με ανεκτίμητη προσφορά αιώνων στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας. Όμως, κατά την τελευταία 10ετία, παρατηρείται (παρατηρήθηκε ΚΑΙ φέτος)  μια κάμψη όσον αφορά τη συμμετοχή του εμπορικού κόσμου στην εμποροπανήγυρη του Μυστρά. Οι αιτίες αυτής της κάμψης, βρίσκονται, φυσικά, στις γενικότερες συνθήκες που βιώνει η χώρα κατά τη 10ετία αυτή (μνημόνια, οικονομική κρίση, πανδημία κορονοϊού κ.α) αλλά και στο γεγονός ότι το πανηγύρι του Μυστρά, αν και οι συνθήκες και τα πλαίσιά του ως μια εμπορική-οικονομική δραστηριότητα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς, η θεσμική του αντιμετώπιση και οργάνωση δεν γίνονται με ανάλογους όρους!!! Είναι επιτακτική...

«Από το 1955 κι εντεύθεν το ΚΕΕΜ δέθηκε άρρηκτα με τη Λακωνία, τη Σπάρτη και την τοπική κοινωνία, παράγοντας σπουδαίο έργο και προσφέροντας τα μέγιστα στον τόπο μας»

Ήταν στα 1945, ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση από τους γερμανούς κατακτητές, που ο Ελληνικός Στρατός συγκρότησε το Κέντρο Εκπαίδευσης Εφοδιασμού Μεταφορών (Κ.Ε.Ε.Μ.) στο χώρο των εγκαταστάσεων της Σιβιτανιδείου Σχολής στην Αθήνα. Στη συνέχεια το ΚΕΕΜ μεταστάθμευσε στη Γλυφάδα και το Ρούφ και από τα μέσα του 1955 (ύστερα από απόφαση του τότε Πρωθυπουργού, Στρατηγού Αλεξ. Παπάγου, στα 1950) εγκαταστάθηκε στη Λακωνία. Αυτή ήταν μια πολύ σημαντική απόφαση για τη Λακωνία, ιδιαίτερα για τη Σπάρτη, μιας και είναι γνωστό πως η λειτουργία στρατοπέδων, ιδιαίτερα Κέντρων Νεοσυλλέκτων, αποτελεί (εκτός άλλων) βασικό πνεύμονα οικονομικής στήριξης και ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών.  Η σχετική είδηση δημοσιεύθηκε και στην τοπική εφημερίδα «ΕΘΝΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ» στις 19 Μαρτίου 1950: Ε...

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., σε στιγμές που χρειάζεται να ανοίξει μέτωπα με τις πολιτικές της κοινωνικής κατεδάφισης, σαν να έχει πέσει σε θερινή νάρκη»

Τι καλοκαίρι και αυτό φέτος. Οι καπνοί ταξίδεψαν σε όλη την Μεσόγειο. Από τα χειρότερα που έχουν ζήσει οι παλιότεροι και ίσως το χειρότερο που ζουν οι νεότεροι. Οι φωτιές ακόμα δεν έσβησαν. Έσβησε όμως η πιθανότητα κάποιας αλλαγής με την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Παραιτήθηκε και ο Τσίπρας. Με κομματιασμένη την αντιπολίτευση, ο Μητσοτάκης προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι παίζει μόνος του κι ας καίγονται δάση και άνθρωποι, δολοφονούν οι νεοναζί, σηκώνει κεφάλι ο φασισμός, όλο και πιο πολλοί στοιβάζονται στην τραπεζαρία της φτώχειας. Ας βγάζει στο σφυρί τα πάντα, κουκουλώνοντας καθημερινά την αλήθεια, με ένα κάρο ψέματα. Περιφέρουν στους τόπους του θανάτου την εικόνα του ως προστάτη άγιου. Όσο χειρότερα αναγγέλλει και διαπράττει τόσο γενικεύεται η μοιρολατρική διαπίστωση: Τίποτε δε...

«Άνθρωποι και άνθρωποι, εποχές και εποχές χάθηκαν μέσα στη σκόνη του Χρόνου, όμως το Πανηγύρι ζει και θα ζει»

Ταξιδευτής από το πολύ μακρινό Χθες μας ήρθε και πάλι το Πανηγύρι του Μυστρά. Πιτσιρικάδες, ακόμα, ακούγαμε από τους μεγάλους ότι «Έρχεται το πανηγύρι από την Τεγέα και μετά θα πάει στη Σκάλα» και με τη φαντασία μας βλέπαμε χαρούμενοι το πανηγύρι, μέσα στα χρώματα και στα φώτα, να ροβολάει τον κατήφορο από τη μεριά της Τρίπολης κατά το Μυστρά και στενοχωριόμαστε όταν το βλέπαμε να «ξεστήνεται» και να φεύγει για τη Σκάλα. Άνθρωποι και άνθρωποι, εποχές και εποχές χάθηκαν μέσα στη σκόνη του Χρόνου, όμως το Πανηγύρι ζει και θα ζει όσο κρατάει αυτή μαγεία του που κάνει τους ανθρώπους να προστρέχουν σ’ αυτό καθώς οι νυχτοπεταλούδες στη φλόγα του αναμμένου φαναριού. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του απαντήσεις για το ΤΙ είναι γι’ αυτόν το πανηγύρι. Για μένα το Πανηγύρι του Μυστρά είναι ό,τι ...