Αν μπόρεσαν οι Ηπειρώτες να αποκαταστήσουν το Γεφύρι της Πλάκας στον Άραχθο μέσα σε 5 μόλις χρόνια από την κατάρρευσή του, ΓΙΑΤΙ εμείς, οι Σπαρτιάτες και οι Λάκωνες, φαινόμαστε τόσο λίγοι και ανεπαρκείς...

Η Πολιτιστική Κληρονομιά συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μας και συγχρόνως διατηρεί την ταυτότητα και της ιστορική μας συνέχεια. Για το λόγο αυτό πρέπει να δίνουμε πρωτεύουσα σημασία στην προστασία και την ανάδειξη των στοιχείων του Πολιτισμού μας. Στον Ευρώτα (στην περιοχή του σημερινού Καραβά), υπήρξε κάποτε το πανέμορφο, μεγαλόπρεπο, και ιστορικό γεφύρι του Κόπανου, ένα από τα πιο σημαντικά γεφύρια όλου του Μοριά. Το γεφύρι του Κόπανου χτίστηκε ή το 1730 ή το 1749, συνέδεε το Μυστρά και τη Σπάρτη με την κεντρική και βορειανατολική Πελοπόννησο και γκρεμίστηκε το 1902 από μια δυνατή κατεβασιά του Ευρώτα. Το 2015 τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά με εμψυχωτή τον πανάξιο Πρόεδρό του και εξέχοντα νέο Σπαρτιάτη Νίκο Ι. Καρμοίρη αναζήτησαν επίμονα τα απομεινάρια ...

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Σπάρτης είναι το κορυφαίο πρόβλημα της πόλης το οποίο καλείται να επιλύσει, κατά προτεραιότητα, ο δήμος Σπάρτης

Αυτή είναι μια φωτογραφία από την Καρδίτσα: Δεκάδες ποδήλατα πολιτών οι οποίοι βγήκαν στην πόλη με ένα ποδήλατο αντί για αυτοκίνητο. Τέτοια σημεία υπάρχουν πολλά στην πόλη της Καρδίτσας και αντικατοπτρίζουν μια κουλτούρα ποδηλάτου, η οποία ενθαρρύνεται από το γεγονός πως ο Δήμος Καρδίτσας έχει  σήμερα δομημένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων με μήκος 7.300 μ. στον αστικό ιστό και 10.500 μ. στον περιαστικό. Υπολογίζεται πως στην Καρδίτσα, σήμερα, υπάρχουν και κινούνται πάνω από 20.000 ποδήλατα, γεγονός που βοηθάει σημαντικά την κινητικότητα στην πόλη ενώ, παράλληλα, μειώνει τη χρήση του αυτοκινήτου για μικρομετακινήσεις. Για τους επισκέπτες που θα μείνουν για λίγο στην πόλη υπάρχει, επίσης, το σύστημα εκμίσθωσης ποδηλάτων του δήμου, το οποίο έχει περίπου 80 ποδήλατα και με το οποίο μπορεί ο ο...

Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δυο φράχτες από συρματόπλεγμα δεν είχε ανάγκη από μιλιά

-Και ακούστε καλά! Απαγορεύεται αυστηρώς να πλησιάζετε κατά τα διαλείμματα εις την καγκελαρίαν! Πας όστις συλληφθεί θα συλλαμβάνεται!!! Αυτή ήταν, μεταξύ άλλων πολλών (κάποτε) η αυστηρή προειδοποίηση-διαταγή του Γυμνασιάρχη μας, στο Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης, όταν, κάθε πρωί, συγκεντρωνόμαστε «εν παρατάξει» μπροστά στην κεντρική είσοδο του Γυμνασίου μας, για να κάνουμε έπαρση Σημαίας και στη συνέχεια Προσευχή, πριν μπούμε στις τάξεις. «Καγκελαρία» κατά τον σολοικισμό του Γυμνασιάρχη μας δεν ήταν παρά τα κάγκελα που περιέβαλλαν (και περιβάλλουν ακόμα) το τότε Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης και η προειδοποίηση-διαταγή αφορούσε τη συνήθεια των μαθητών να κολλάνε, κυριολεκτικά, στα κάγκελα του Γυμνασίου Αρρένων, κατά τα διαλείμματα, για να αλληλοκοιταχτούν με τις μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέω...

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει, δυστυχώς, σαπίσει από τα θεμέλια ως την κορυφή

Πολιτική σήψη 1 : Στα Τέμπη, 57 άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, έχασαν άδικα και αναίτια τη ζωή τους, επειδή  οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 2009 μέχρι ΚΑΙ σήμερα, ΔΕΝ έχουν υλοποιήσει, ως όφειλαν, το Ευρωπαϊκό Σύστημα Ελέγχου Αμαξοστοιχιών. Με το σύστημα αυτό σε πλήρη ανάπτυξη, η τραγωδία θα είχε αποφευχθεί. Πολιτική σήψη 2 : Μετά την τραγωδία των Τεμπών, η αντιπολίτευση, στο σύνολό της και από την πρώτη στιγμή, «χορεύει» πυρρίχιο πάνω στους τάφους των νεκρών και χρησιμοποιεί κάποιους τραγικούς γονείς, για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη, φτάνοντας στην έσχατη κατάντια να αναζητά το χαμένο της ξυλόλιο στα λείψανα των  νεκρών. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει, δυστυχώς, σαπίσει από τα θεμέλια ως την κορυφή. Λύση άλλη δεν υπάρχει παρά, μέσα στα θεσμικά πλαίσια της δημοκρατίας μας, ...

Δυστυχώς, καθημερινές εικόνες και καταστάσεις στο κέντρο και στην περιφέρεια της πόλης δείχνουν πως υπάρχουν πολίτες οι οποίοι ενεργούν και πράττουν σε βάρος της πόλης, της κοινωνίας αλλά και του ίδιου τους του εαυτού

Κοινός τόπος, για όλους μας, είναι η δημιουργία μιας πόλης σύγχρονης, ελκυστικής, βιώσιμης και με ανθρώπινο πρόσωπο. Μιας πόλης, που να τη χαίρονται οι πολίτες αλλά και οι επισκέπτες της, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σήμερα, αλλά και να χτίζει το μέλλον για τις επόμενες γενιές. Η ευθύνη αυτή βαρύνει όχι μόνο τις δημοτικές αρχές αλλά και τους πολίτες, οι οποίοι πρέπει να ενστερνισθούν ότι εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις και πως η εικόνα της Σπάρτης ΔΕΝ αφορά μόνο την ποιότητα και την επάρκεια της δημοτικής αρχής αλλά ΚΑΙ των πολιτών της. Δυστυχώς, καθημερινές εικόνες και καταστάσεις στο κέντρο και στην περιφέρεια της πόλης δείχνουν πως υπάρχουν πολίτες οι οποίοι ενεργούν και πράττουν σε βάρος της πόλης, της κοινωνίας αλλά και του ίδιου τους του εαυτού. Οι εικόνε...

Δεν ήταν, η πουκαμίσα, η μόνη στολή που φορούσε ο Νικόλας Σταματόπουλος. Στο σεντούκι του σπιτιού του είχε και την καλή, την επίσημη φορεσιά του, φουστανέλα βαριά με τετρακόσια φύλλα...

Βρισκόμαστε στα 1950. Καλοκαίρι. Η Σπάρτη έχει βγει βαθιά πληγωμένη από την Κατοχή και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο και πασχίζει «να σταθεί στα πόδια της» και να γιατρέψει τις πληγές της. Ήταν τότε που μια μέρα ο φημισμένος φωτογράφος της Σπάρτης Βασίλης Γεωργιάδης (1904-1974) (ο οποίος μαζί με τον γιο του, τον αείμνηστο Πρόεδρο της ΠΕΣ, Νίκο και τον εγγονό του Βασίλη κράτησαν ζωντανή τη μνήμη και την ιστορία αυτής της πόλης), έστησε το ξύλινο, ψηλό τρίποδό του στην Παλαιολόγου, για να «τραβήξει» μιαν ακόμα φωτογραφία-καρτ ποστάλ της Σπάρτης.   Ο φωτογράφος Βασίλης Γεωργιάδης με τη σύζυγό του Αικατερίνη   Δεν βιαζόταν. Περίμενε να κάνει την εμφάνισή του μέσα στο μεγάλο δρόμο ο τελευταίος φουστανελάς της Σπάρτης, ο Νικόλας Σταματόπουλος του Αναστασίου και της Παναγιώτας, που κάθε μ...

Στη Σπάρτη έχει εγκαθιδρυθεί μια χρόνια, νοσηρή και συντηρητική (έως αντιδραστική) νοοτροπία κοινωνικής συμπεριφοράς

Η  Σπάρτη ΔΕΝ θέλει πάρκινγκ. Οι Σπαρτιάτες προτιμούν να ζουν την καθημερινή κυκλοφοριακή κόλαση, να βγαίνουν με το αυτοκίνητο ακόμα και για καφέ και για τσιγάρα, να γυρίζουν γύρω-γύρω στην πόλη αναζητώντας, μάταια, μια  θέση για παρκάρισμα ή στάθμευση, να ξοδεύουν αναίτια ακριβή βενζίνη, να παρκάρουν, να διπλοτριπλοπαρκάρουν  και να σταθμεύουν παράνομα στα πιο απίθανα σημεία  (ακόμα και στις διαβάσεις πεζών, στις ράμπες και στις θέσεις που προορίζονται για ΑΜΕΑ), να παρεμποδίζουν ή και να διακόπτουν την κυκλοφορία, να κάνουν τη διέλευση των πεζών επισφαλή  ακόμα και από τις διαβάσεις πεζών, να γεμίζουν την πόλη  με καυσαέριο και ηχορύπανση, να βρίζουν, να αγανακτούν και να «περνούν τον δήμο Σπάρτης γενεές δεκατέσσερις», να…, να…, να…, αλλά στο μεγάλο ιδιωτικό πάρκινγκ που δημιουργήθηκε ...

-Τότε που οι Γερμανοί κάψανε τη Δόξα (Βρετεμπούγα) Γορτυνίας -Ο Παναγιώτης Μητράκος σώζει από του Γερμανούς τη ραπτομηχανή της μάνας του -Η ραπτομηχανή σώζει την οικογένεια και βοηθά το Αντάρτικο

Η Δόξα είναι χωριό της Αρκαδία, στην περιοχή της Γορτυνίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων, στην πλαγιά του ομώνυμου όρους Δόξα, εκεί που η Γορτυνία αρχίζει να κατηφορίζει προς την Ηλεία, γι’ αυτό και η θέα από το χωριό φτάνει μέχρι το Ιόνιο Πέλαγος. Το πρώτο όνομα του χωριού ήταν «Βρετεμπούγα» (από το αλβανικό Vreto Bua). Το 1927 ονομάστηκε Μαυροσκιά και το 1928 πήρε την σημερινή του ονομασία από την κορυφή Δόξα (υψόμετρο 894 μ.) του βουνού στους πρόποδες του οποίου είναι κτισμένο το χωριό. Ήταν χωριό ονομαστό για τους χτίστες του. Στη Δόξα έζησε ο παππούς μου ο Αγγελής Μητράκος (Λαϊνάς), πετρομάστορας, που είχε παντρευτεί τη Χαρίκλεια Μαραγκού και έκαναν  πέντε παιδιά: Τη Σωτηρία, τον Μαρίνη, τον Παναγιώτη, τη Μαρίτσα και τον Γιάννη. Στις 23 Αυγούστου 1943, οι Γερμανοί, ως αντίπο...

Τούτη την πόλη την έχουμε (πρέπει να την έχουμε) όλοι μαζί, κανείς δεν πρέπει να αυθαιρετεί και να παραβιάζει τα δικαιώματα του συνόλου των πολιτών

Το νέο περιστατικό του κοψίματος, από τη ρίζα, μιας, ακόμα, νεραντζιάς του κέντρου της Σπάρτης, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο, με τρόπο θλιβερό, το καθεστώς της αυθαιρεσίας και της ασυδοσίας που έχει εγκαθιδρυθεί στη Σπάρτη, όσον αφορά τη διαχείριση των κοινόχρηστων χώρων, με διαχρονική ευθύνη των δημοτικών της αρχών. Η ανοχή και πολλές φορές η κάλυψη που παρείχαν οι δημοτικές αρχές στους αυθαιρετούντες πολίτες, από την εποχή της ιδρύσεως της πόλης, δημιούργησε την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο καθένας μπορεί να κάνει στη Σπάρτη ό,τι θέλει, αφού δεν υπάρχουν συνέπειες. Η ευθύνη του δήμου Σπάρτης, βεβαίως, ΔΕΝ απαλλάσσει τους πολίτες από τις δικές τους τεράστιες ευθύνες. Ο πολίτης που αυθαιρετεί σε βάρος των κοινόχρηστων χώρων της πόλης, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα κοντόθωρα και εφήμερα...

Ο Νικολάκης, άνοιξε μόνος του κάποια εφαρμογή και αφοσιώθηκε στην οθόνη. Την εξέλιξη την ήξερα … όμως δοκίμασα, μήπως και την ξεπεράσω

Ο μπόμπιρας ήτανε αξιαγάπητος  και πανέξυπνος, όπως όλοι οι μπόμπιρες στα  έξι χρόνια τους. Στην πρώτη δημοτικού πήγαινε και είχε ανοίξει η γλωσσίτσα του και μου ’λεγε όλα τα συμβάντα της νέας του ζωής, εκεί που σμίξαμε στο ίδιο τραπέζι, σε μια κοινωνική συνάθροιση. Κάποια στιγμή το ρώτησα: -Σας λέει παραμυθάκια η κυρία; -Όχι! Δεν μας λέει! Σου αρέσουν τα παραμύθια; -Ναι…πολύ. -Να σου πώς ένα; -Ναιαιαιαι!!! Κι άρχισα να λέω: «Μια φορά κι έναν καιρό, Νίκο μου, ήτανε μια κατσικούλα με εφτά όμορφα άσπρα κατσικάκια, που μένανε σ’ ένα σπιτάκι, μέσα στο πράσινο λιβάδι, εκεί στην άκρη του μεγάλου δάσους.» -Μπαμπά δεν είχανε τα κατσικάκια; Θα είχε χωρίσει φαίνεται η μαμά τους απ’ τον μπαμπά τους, είπε ο Νικολάκης. ΄ -Δεν ξέρω Νικολάκη μου… δεν τον λέει το παραμύθι … προσπάθ...

Η Ματίνα Μόσχοβη, με ρίζες από τη νότια Λακωνία (πατέρας από Φαρακλό και μητέρα από Καστανιά) γεννήθηκε στον Πειραιά.

Το Σάββατο, 21 Ιουνίου 2025, στις 8.30μ.μ., στο εσωτερικό αίθριο του Μουσείου της Αρχαίας Κορίνθου, παρουσιάσθηκε το ποιητικό αναλόγιο «Αηδονία» της Ματίνας Μόσχοβη. Σ’ αυτές τις εποχές της «μεγάλης στέγνιας», που προέβλεψε ο Σεφέρης, στις εποχές που «ρημάζεται» ο τόπος, «πεθαίνει» ο κόσμος και «γεννιούνται φίδια», η Ματίνα Μόσχοβη, με το ήθος και τη μετριοφροσύνη του Ποιητή και του Ηθοποιού, συνεχίζει να πετά ψηλά με τα φτερά της Τέχνης που την προίκισε ο Θεός και να γίνεται δροσιά για να ανθίσει η ψυχή και ο νους μας και να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.  Η Ματίνα Μόσχοβη, με ρίζες από τη νότια Λακωνία (πατέρας από Φαρακλό και μητέρα από Καστανιά) γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπούδασε τραγούδι  και θέατρο. Συμμετείχε σε συγκρότημα πολιτικού τραγουδιού με εμφανίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικ...

Αριστερή αντιπολίτευση, με κούφια συνθήματα, με «αριστερές αμπελοφιλοσοφίες», με ανεδαφικές εξαγγελίες και πουλώντας «αριστερισμό», ΔΕΝ μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον Λαό

Τα 30 τελευταία, τουλάχιστον, χρόνια, ο καπιταλισμός εδραιώθηκε παγκοσμίως και «παίζει» μόνος του στο γήπεδο, όχι γιατί νίκησε την Αριστερά που τον αμφισβητούσε, αλλά γιατί η Αριστερά «αυτοκτόνησε», αφού, επί τόσες 10ετίες, ΔΕΝ κατόρθωσε να δώσει αριστερή, πειστική, εναλλακτική απάντηση  και λύση στη  βαθιά κρίση που βιώνει η κοινωνία των ανθρώπων. Τα τέως κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν παταγωδώς, εκ των έσω, και η (όποια) μη κομμουνιστική Αριστερά, παγκοσμίως,  οσάκις της δόθηκε η ευκαιρία να κυβερνήσει «τα έκανε θάλασσα»! Το πρωταρχικό ζήτημα για την εφαρμογή της κάθε πολιτικής, δεξιάς ή αριστερής, είναι το χρήμα. Και το χρήμα για να το βρεις, υπάρχουν ΜΟΝΟ δυο τρόποι: Ή θα το παράγεις μόνος σου ή θα το δανείζεσαι. Σ’ αυτό το κομβικό δίλημμα η Αριστερά δεν μπορεί να δώσει ...

Ένας μάρτυρας της Εθνικής Συμφιλίωσης στα μαύρα χρόνια του Εμφυλίου

   Είναι φορές που οι ξεχασμένοι νεκροί βγάζουν φωνή και ζητούν δικαίωμα στη μνήμη. Έτσι, τελείως τυχαία και ανεξήγητα, στα 2019, τα λείψανα του Ταγματάρχη Χωροφυλακής Φίτσιου Δημήτριου του Χαραλάμπους, που αναπαύονταν σιωπηλά και ξεχασμένα στο οστεοφυλάκιο του Α. Γεωργίου Σπάρτης, μέσα σ’ ένα παλαιό, μαύρο, ξύλινο νεκροκούτι, απαίτησαν, επιτακτικά, να ανασυρθούν από τη λήθη και να ειπωθεί η ιστορία τους.    Με μοναδικό οδηγό το όνομα «Ταγματάρχης Χωροφυλακής Δημ. Φίτσιος» έκανα μια δύσκολη κι επίπονη έρευνα, η οποία κατέληξε σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο, το 2019, με τίτλο: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ Ταγματάρχης Χωροφυλακής Δημ. Φίτσιος Η ιστορία ήταν πραγματικά συγκλονιστική: Στις 13 Απριλίου 1948, το πρωί, μια φάλαγγα αυτοκινήτων ξεκίνησε από την Σπάρτη γι...

«Όλα έχουν παιχθεί προτού γίνουμε δώδεκα χρονών» Σαρλς Πεγκί- Γάλλος δοκιμιογράφος και ποιητής

Όταν ήμουνα παιδί, παιχνίδια πολλά δεν είχα (μπορεί να μην είχα και κανένα… δε θυμάμαι…) και τότε, εκείνα τα  βαρετά καλοκαιριάτικα μεσημέρια, που οι παρέες είχαν αποσυρθεί από τις αλάνες και τους χωματένιους δρόμους, περιμένοντας να γείρει ο καυτός ήλιος για να ξανασκαρίσουν, έπαιζα με… τα κουμπιά. Στη «σάλα» του παλιού μας σπιτιού, ήτανε ένα χτισμένο παράθυρο και η μάνα μου χρησιμοποιούσε το κούφωμά του ως ντουλάπα. Έβαζε εκεί μέσα, όμορφα, τακτοποιημένα, καθαρά και σιδερωμένα, διάφορα ρούχα, αλλά και ό,τι άλλο έπρεπε να αποθηκευτεί. Μπροστά από το παράθυρο- ντουλάπα, κρέμαγε, σαν κουρτίνα, ένα λεπτό, άσπρο, καλοπλυμένο σεντονάκι και όλα ήτανε σοφά τακτοποιημένα και όμορφα μέσα σ’ αυτό το ταπεινό σπίτι που όλα του λείπανε αλλά και όλα τα είχε. Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα υπόλοιπα απο...

Είναι ανάγκη, να εισαχθεί άμεσα το θέμα του «ΞΕΝΙΑ» στο δημοτικό συμβούλιο

Στη Βουλή το θέμα του «ΞΕΝΙΑ» της Σπάρτης. Επανάχρηση του Ξενία Σπάρτης. Τη χαμένη αίγλη του ανακτά το «Ξενία» Σπάρτης. Προχωρούν οι εργασίες στο «Ξενία» Σπάρτης.  Μνημείο της νεώτερης αρχιτεκτονικής χαρακτηρίστηκε το «Ξενία» Σπάρτης. «Ξενία Σπάρτης»: Ένα όραμα που γίνεται πραγματικότητα. Με γοργούς ρυθμούς προχωρούν οι εργασίες στο διατηρητέο κτήριο του πρώην «Ξενία» Σπαρτής. Εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ το «Ξενία» Σπάρτης. Έπεσαν οι υπογραφές για το «Ξενία» Σπάρτης. Το 2023 οι Σπαρτιάτες θα δουν στο «ΞΕΝΙΑ» ένα έργο χρήσιμο και επιβεβλημένο. Βιοκλιματική Αναβάθμιση «Ξενία» Σπάρτης και Μετατροπή σε Κέντρο Πολιτιστικών, Τουριστικών και Διοικητικών Δραστηριοτήτων. Ξεκινούν τα έργα για το «Ξενία» Σπάρτης. Πρόγραμμα χρηματοδότησης «ΞΕΝΙΑ» Σπάρτης. Η Αναβάθμιση του «Ξενία» Σπάρτης στο Δημοτικό Συμβούλ...

Καλώς ήρθε το δολάριο

Αγαπώ τα παλληκάρια που δεν ξέρουν για φεγγάρια που μυρίζουνε ασβέστη και μπογιές κι ανταμώνουνε τα βράδια σε απόμερα πατάρια και διαβάζουν τις φτωχές τους τις καρδιές Λευτέρης Παπαδόπουλος   Όλη τη βδομάδα σκληρή δουλειά για το «πικρό μεροκάματο», από αχάραγα το πρωί μέχρι το σούρουπο το βράδυ. Το Σαββατόβραδο όμως ήτανε δικό τους. Βγάζανε από πάνω τους, στη σκάφη τη λαμαρινένια, στο πλυσταριό, τον ίδρωτα, λούζανε με το φτιαχτό σαπούνι τα μαύρα τους μαλλιά, στήνανε τον καθρέφτη πλάι στο νιφτήρα, κάνανε σαπουνάδα με το πινέλο, αλείφανε το πρόσωπό τους καλά, βάζανε καινούριο ξυραφάκι στη μηχανούλα και ξυριζούντανε κόντρα. Στην καρέκλα του χειμωνιάτικου βρίσκανε απ’ τη μάνα φρεσκοπλυμένα και σιδερωμένα ρούχα, τα φοράγανε, δίνανε ένα φιλί σταυρωτό στη μάνα και φεύγανε να βρο...

Συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον αντιδήμαρχο Πρασίνου Σπάρτης κ. Ευστράτιο Κοκκορό για την φύτευση των νησίδων της οδού Όθωνος – Αμαλίας

Φυσικά, τα μεγάλα έργα είναι αναγκαία στην πόλη, όμως και τα μικρά, αυτά που λέμε «καθημερινά», είναι έργα που τα έχει ανάγκη ο πολίτης και που το άθροισμά τους ξεπερνά τον οποιοδήποτε τοπικό χαρακτήρα, αλλάζει προς το καλύτερο την εικόνα και τη φυσιογνωμία ΟΛΗΣ της πόλης και βελτιώνει την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Για το λόγο αυτό οι πολίτες της Όθωνος – Αμαλίας (και ευρύτερα του Ν. Κόσμου), απευθύνουν συγχαρητήρια και ευχαριστίες στον αντιδήμαρχο Πρασίνου Σπάρτης  κ. Ευστράτιο Κοκκορό για την φύτευση των νησίδων της οδού   Όθωνος – Αμαλίας με νέες τριανταφυλλιές, καλλωπιστικούς θάμνους και άλλα άνθη, ανταποκρινόμενος στο πάγιο και χρόνιο αίτημα των δημοτών της περιοχής. Για 10ετίες, οι νησίδες πρασίνου της Όθωνος-Αμαλίας ήταν εγκαταλειμμένες στην τύχη τους (αν και υπήρχε εγκατεστ...

(Βοζόλας Ι., Ηλιόπουλος Πολ., Σαραντάκος Γ.)

«Αινείτε το όνομα Κυρίου, αινείτε, δούλοι, Κύριον, οι εστώτες εν οίκω Κυρίου, εν αυλαίς οίκου Θεού ημών. αινείτε τον Κύριον, ότι αγαθός Κύριος? ψάλατε τω ονόματι αυτού, ότι καλόν».  (Ψαλμ. 134, 1-3) Θέλω να γράψω δυο λόγια της καρδιάς για τρία δυναμάρια της ψαλτικής στην παλαιότερη Σπάρτη: Τον Γιάννη Βοζόλα του Α. Σπυρίδωνος, τον Πολυζώη Ηλιόπουλ ο του Α. Νικολάου και τον Γεώργιο Σαραντάκο του Α. Νίκωνος. Τρεις κορυφαίοι Πρωτοψάλτες, ο καθένας με τη δική του φωνή και προσέγγιση στην Ψαλτική αλλά ΚΑΙ οι τρεις με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την άμετρη αγάπη τους και την απόλυτη αφοσίωσή τους στη Θεία αυτή Τέχνη, τη «Μουσική των  Αγγέλων» όπως της είχε αποκαλέσει ο Αλεξ. Παπαδιαμάντης. Και οι τρεις αυτοί μεγάλοι Ψάλτες της Σπάρτης στην καθημερινή τους ζωή ήταν άνθρωποι απλοί,  βιοπα...

«Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της• γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας»

Οι εθνικές επέτειοι είναι αφορμές για να γνωρίσουμε την  ιστορία  μας, να προβληματιστούμε από τα ιστορικά γεγονότα που σφράγισαν την ύπαρξη και την επιβίωσή μας ως έθνος και μέσα από την γνώση της ιστορίας να καλλιεργήσουμε την εθνική μας συνείδηση.    Η  μέρα της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους (29 Μαΐου1453) μπορεί να αποκαλείται «αποφράς ημέρα», όμως είναι μια στιγμή κορυφαία για τον Ελληνισμό, αφού η Άλωση με το ένα χέρι αδράχνει τις Θερμοπύλες , τον Λεωνίδα και το «Μολών Λαβέ» και με το άλλο την Αλαμάνα, τον Θανάση Διάκο και το «Ελευθερία ή Θάνατος», δείχνοντας περίτρανα ότι  ο παιάνας των Σαλαμινομάχων παραμένει, διαχρονικά, το υπέρτατο, αδιαπραγμάτευτο αγαθό και το απόλυτο ιδανικό των Ελλήνων:   «ω παίδες Ελλήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδ΄, ελευθερούτε δ...

«-Στρώστε, ξαπλώστε, σβήστε τα φώτα και ό,τι κι αν ακούσετε, ό,τι ώρα και να είναι, μην κουνηθείτε από τα ράντζα σας»

Λέει η πρόσφατη είδηση: «Μαθητές σε εκδρομή, αγόρασαν οινοπνευματώδη ποτά από σούπερ-μάρκετ, τα «κοπάνησαν» γερά, ένας μαθητής μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, οι άλλοι απλώς μέθυσαν και, εξ αυτού του περιστατικού, 12 συνοδοί καθηγητές συνελήφθησαν  και σχηματίστηκε δικογραφία σε βάρος τους για «έκθεση και σωματική βλάβη από αμέλεια». Πραγματικά, με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο ελληνικό σχολείο,απορώ, πώς υπάρχουν, ακόμα, καθηγητές και δάσκαλοι που οργανώνουν και πραγματοποιούν εκδρομές, βάζοντας, κάθε φορά, το κεφάλι τους στη θηλιά. Διότι, μια ομαδική σχολική εκδρομή χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, πειθαρχία, σεβασμό, υπακοή και υπευθυνότητα των μαθητών, όσον αφορά την προστασία τη δική τους αλλά και των δασκάλων τους. Οι εκπαιδευτικοί ΚΑΙ ως συνοδοί κάνουν τη δουλειά τους με υψηλό αίσ...

«Θέλοντας να «φέρουμε» κοντά τους νέους της πόλης μας στην αναζήτηση, στην συνεργασία, στις νέες τεχνολογίες, στις καινοτόμες δράσεις, σχεδιάζουμε πλήθος θεματικών δράσεων όπως το θεσμό των Φεστιβάλ Ρομποτικής & Ευφυών Συστημάτων»

Καλό είναι η Σπάρτη να κοιτάζει και να μελετά τις πολιτικές άλλων πόλεων, οι οποίες έχουν βρει τη λυδία λίθο της ανάπτυξης, όχι για να κάνει στείρα αντιγραφή, αλλά (κυρίως) για να κατανοήσει τους τρόπους με τους οποίους επιτυγχάνεται αυτή η ανάπτυξη. «Θέλοντας να «φέρουμε» κοντά τους νέους της πόλης μας στην αναζήτηση, στην συνεργασία, στις νέες τεχνολογίες, στις καινοτόμες δράσεις, σχεδιάζουμε πλήθος θεματικών δράσεων όπως το θεσμό των Φεστιβάλ Ρομποτικής & Ευφυών Συστημάτων». Αυτή ήταν η έμπνευση και η αρχική ιδέα, στον δήμο της Καλαμάτας, που στη συνέχεια έγινε θεσμός στιβαρός και φέτος, στις 10 Μαΐου 2025, διεξάγεται, αισίως, το   «4ο Φεστιβάλ Ρομποτικής & Ευφυών Συστημάτων του Δήμου Καλαμάτας», το οποίο τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης και συγκεντρώνει ...

...μας θλίβει η διαπίστωση (που δεν είναι συναισθηματική), ότι ισχύει (δυστυχώς) το: «κάθε πέρσι και καλύτερα»

Μερικές φορές, κάποιες λεπτομέρειες μέσα σε αχρονολόγητες παλιές φωτογραφίες μπορούν να προσδιορίσουν τον χρόνο λήψης τους. Έτσι, λοιπόν, σ’ αυτήν εδώ την παλαιά, έγχρωμη, τουριστική καρτ-ποστάλ του κέντρου της Σπάρτης, επάνω στο γνωστό μεταλλικό ικρίωμα, που υπάρχει ακόμα (ωφέλιμο, πρακτικά, απομεινάρι της 7ετίας) στην κάθοδο της λεωφόρου Κ. Παλαιολόγου, διακρίνουμε αναρτημένο ένα κίτρινο πανό, το οποίο ανακοινώνει την διεξαγωγή του Δεύτερου Διεθνούς Συμποσίου Φιλοσοφίας στη Σπάρτη. Το Συμπόσιο αυτό έγινε στις 14 Απριλίου του 1976,  στην Ελεύθερη Φιλοσοφική Σχολή «ο Πλήθων», που είχε ιδρύσει στη Μαγούλα της Σπάρτης, στο χώρο της πατρικής του οικίας, ο  Ακαδημαϊκός  Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος. Τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου αυτού είχε κηρύξει ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κων/νος...

Μπορεί κανείς να φαντασθεί τις συνθήκες παρακολούθησης των ταινιών την εποχή εκείνη, με σκιές καθηγητών και αστυνομικών να περιφέρονται μέσα στην αίθουσα αναζητώντας «παρανόμους»

Η χούντα της 21η Απριλίου 1967 είχε μεν τον  Ελληνικό Λαό στον γύψο, εμάς δε τους μαθητές του Γυμνασίου,  μέσα σ’ ένα καθεστώς απαγορεύσεων. Μέσα σ’ αυτές, κορυφαία, ήταν και η απαγόρευση της παρακολούθησης κινηματογραφικών ταινιών, προκειμένου   να προστατευθούν τα χρηστά ελληνορθόδοξα ήθη μας!!!   Το Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης σε φωτογραφία του ’60   Μόνο ταινίες εθνικο-πατριωτικού και θρησκευτικού περιεχομένου επιτρέπονταν («Στα σύνορα της προδοσίας», «Ο τελευταίος των κομιτατζήδων» «Παπαφλέσσας» κ.α)  αλλά κι αυτές κατόπιν οργανωμένης παρακολουθήσεως μέσω του Γυμνασίου. Στα πλαίσια αυτά οι καθηγητές είχαν αναλάβει την υποχρέωση να παρακολουθούν την εφαρμογή της απαγόρευσης του κινηματογράφου μέσα από τις περιβόητες «εφόδους». Σε κάποιες μέρες, δηλαδή, καθηγητές που ορίζοντα...

«εκ κοιλίας Άδου ερρύσατο ημάς και παρέσχε τω κόσμω το μέγα έλεος»

Χιλιάδες χρόνια πριν ο προφήτης Ησαίας είχε προμηνύσει ότι: «Αναστήσονται οι νεκροί, και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις, και πάντες οι εν τη γη αγαλλιάσονται» (Ησ. 26,19).    Και ύστερα ήρθε ο Χριστός και διακήρυξε πως: «έρχεται ώρα, και νυν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάννου ε? 25). Και αμέσως μετά επιβεβαίωσε ο Κύριος το προμήνυμα τούτο, έγινε πρωτότοκος των νεκρών, και «εκ κοιλίας Άδου ερρύσατο ημάς και παρέσχε τω κόσμω το μέγα έλεος». Πού αλλού τα μηνύματα της Αναστάσεως του Κυρίου θα μπορούσαν να ακουστούν καλύτερα και να βιωθούν πληρέστερα και βαθύτερα παρά σε ένα Κοιμητήριο;    Εκεί, λοιπόν, στον ιστορικό Ναό του Α. Γεωργίου Σπάρτης,  πραγματοποιήθηκε, ΚΑΙ φέτος, η τελετή της Αναστάσεως από τους Ιε...

Αφού κοινωνούσε η οικογένεια το πρωί της Μ. Πέμπτης και γύριζαν στο σπίτι, η μητέρα άρχιζε αμέσως τη βαφή των αυγών χρησιμοποιώντας ξύδι και δυο φυτικές χρωστικές (γνωστές στους παλαιούς) το ριζάρι και το κιννάβαρι

   *Ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα και η Μνήμη Αιώνια του Αγίου των Ελληνικών Γραμμάτων, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο οποίος, πέραν άλλων πολλών, πρόβαλλε με το έργο του ότι η  μόνη αληθής πραγματικότητα είναι η κατά Χριστόν ζωή και ότι οι Έλληνες δεν πρέπει ποτέ να ξεκόψουν από τη ζωογόνο ρίζα της Παράδοσης.    Οι αυγοκουλουλούρες και οι «κοκκώνες» Οι «αυγοκουλούρες» και οι «κοκκώνες»  ζυμώνονταν τη Μ. Πέμπτη με πολλή φροντίδα από τη νοικοκυρά του σπιτιού. Οι «αυγοκουλούρες» ήταν μεγάλες και στολίζονταν με έναν Σταυρό από ζυμάρι, στη μέση του οποίου έβαζαν ένα κόκκινο αυγό. Πασχαλινές αυγοκουλούρες ζύμωνε η νοικοκυρά όχι μόνο για την οικογένειά της (σύζυγο, πεθερά κλπ) αλλά και για τις κουμπάρες, τις νουνές, δηλαδή, που είχαν βαφτίσει τα παιδιά του σπιτιού κι επίσης για όλε...

Η Ιστορία διδάσκει, αρκεί… να μην διαβάζεται ανάποδα

Η εισβολή στην Πολωνία Στις 23 Αυγούστου 1939 υπογράφτηκε το σύμφωνο μη επίθεσης μεταξύ ναζιστικής Γερμανίας και κομμουνιστικής  ΕΣΣΔ, γνωστό ως Σύμφωνο Ρίμπεντρ  -  Μολότωφ. Πίσω απ’ αυτή τη ανιστόρητη συμφωνία κρυβόταν ο επιδιωκόμενος μελλοντικός διαμελισμός της Πολωνίας μεταξύ χιτλερικής Γερμανίας και σταλινικής Ρωσίας! Ο ισχυρισμός του Χίτλερ ήταν πως οι Πολωνοί καταπίεζαν τους γερμανικούς πληθυσμούς στη χώρα τους και η Γερμανία, άρα, έπρεπε να τους υποστηρίξει και να τους διασώσει. Με την πρόφαση αυτή η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939. Την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία ακολούθησε και η εισβολή της κομμουνιστικής Ρωσίας στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, με τελικό αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της Πολωνίας μεταξύ του Γ΄ Ράιχ και της Σοβιετικής...

Φυσικά, όπως ο μπακάλης έτσι και ο περιπτεράς είχε κι αυτός το δικό του τεφτέρι για τους πελάτες εκείνους που πληρώνονταν κάθε Σάββατο ή στο τέλος του μήνα («…δώσε μου ένα ΑSSO σκέτο και γράψτο…»)

   Τον κυρ-Παναγιώτη τον Παπαμακάριο τον γνώριζα από πιτσιρίκι, απ’ όταν ο πατέρας μου, ο Παναγιώτης, μ’ έστελνε στο περίπτερο ΠΑΠΑΜΑΚΑΡΙΟΥ (γωνία Παλαιολόγου και  Όθωνος-Αμαλίας, για να του πάρω τσιγάρα «Σέρτικα Λαμίας», εκείνα τα βαριά, άφιλτρα, τσιγάρα στο κόκκινο πακέτο.     Με τα ψιλά στη χούφτα, έφτανα στο περίπτερο και πήγαινα κατευθείαν στο μικρό, τετράγωνο τζαμωτό παραθυράκι. Ίσα που έφτανε το κεφάλι μου για να αντικρύσω  τον κυρ-Παναγιώτη καθισμένο στην ψάθινη καρέκλα του, λιοκαμένο, με το μαύρο μαλλί του και το μουστακάκι του, τα ζεστά του μάτια και το καλοσυνάτο χαμόγελό του. Πριν του πω τι ήθελα έπιανε από το ράφι ένα πακέτο σέρτικα και χαμογελώντας το έβαζε στο μικρό πάσο, στο παραθυράκι. Του ’δινα τα λεφτά, έπαιρνα το πακέτο, έλεγα «γεια σας», μου ανταπέδιδε ένα ...

Άνθρωποι και έγκριτοι επιστήμονες, οι οποίοι ΔΕΝ είναι Λάκωνες, κρούουν, εδώ και χρόνια, το καμπανάκι του κινδύνου

Γροθιά στο στομάχι των Λακώνων και των Σπαρτιατών αποτέλεσε το άρθρο του κ. Λεωνίδα Βαρδάκα, Διδάκτορος, με τίτλο: «Η ιχθυοπανίδα του Ευρώτα εκπέμπει σήμα κινδύνου», το οποίο δημοσιεύθηκε στα τοπικά ΜΜΕ. Άνθρωποι και έγκριτοι επιστήμονες, οι οποίοι ΔΕΝ είναι Λάκωνες, κρούουν, εδώ και χρόνια, το καμπανάκι του κινδύνου για τον ιστορικό ποταμό της Λακωνίας, τον  Ευρώτα, αλλά εις μάτην!!!  Με το νέο αυτό άρθρο του ο Δρ Λεωνίδας Βαρδάκας αναφέρεται σε πρόσφατη έρευνα, 17 Μαρτίου 2025, του ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών), με την οποία διαπιστώθηκε, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ότι το οικοσύστημα του Ευρώτα βρίσκεται, πλέον, σε «καθεστώς κατάρρευσης»!!! Σύμφωνα με το άρθρο η ιχθυοπανίδα του Ευρώτα βρίσκεται υπό εξαφάνιση: «…στα δύο από τα τρία τμήματα που διενεργήθηκε ιχθυολογική δειγματοληψία ...

Μια από τις απαγορεύσεις που είχαμε εισπράξει τότε ήταν να μην καθόμαστε στα ζαχαροπλαστεία της πλατείας: «Θα τρώτε το γλυκό σας, θα πληρώνετε και θα φεύγετε»

Το ιστορικό Γυμνάσιο Αρρένων Σπάρτης ήταν ένα αυστηρό αλλά δίκαιο σχολείο με πολύ καλούς καθηγητές και μαθητές, με φήμη πανελλήνια.  Όταν έγινε η Χούντα, τον Απρίλη του 1967, η αυστηρότητα χτύπησε κόκκινο. Κάθε πρωί, μετά την προσευχή, υπήρχαν διαγγέλματα από τον γυμνασιάρχη, ΤΙ επιτρέπεται και ΤΙ απαγορεύεται. Εμείς σαν τελικοί αποδέκτες της πειθαρχίας των καιρών και των συνεπειών της, είχαμε αναπτύξει μια προσαρμοστικότητα, μιαν υπομονή και μια καρτερία που έμοιαζε μ’ αυτό που οι καλόγεροι αποκαλούν «υπακοή».  Έτσι «επιβιώσαμε» στους δύσκολους καιρούς, αλλά και δεν μας έμειναν ψυχικά τραύματα, κάτι που σήμερα έχει γίνει «καραμέλα» στα στόματα γονέων και μαθητών, παρ’ όλο που η σχολική πειθαρχία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Μια από τις απαγορεύσεις που είχαμε εισπράξει τότε ήταν να μην κ...

Είναι κρίμα που η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ψέλλισε μιαν αναιμική και χλιαρή ανακοίνωση, πολύ κατώτερη των περιστάσεων

Γράφουν οι ειδήσεις: «Διώξεις σε 100 άτομα για τον ΟΠΕΚΕΠΕ - Δήλωναν «μαϊμού» βοσκοτόπια και άρπαξαν 2,9 εκατ. ευρώ» Για να αξιώνεις να έχεις έντιμη κυβέρνηση και κράτος δικαίου ΠΡΕΠΕΙ εσύ πρώτα να γίνεις ΕΝΤΙΜΟΣ και ΔΙΚΑΙΟΣ. Διαφορετικά: «Τοιούτος έπρεπε ημίν Αρχιερεύς»   Η Ζωή,  ο Νίκος και ο Σωκράτης Η Ζωή Κωνσταντοπούλου μετέτρεψε το κόμμα της σε «κόμμα των Τεμπών και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων έχουν διαπιστώσει την χρόνια ύπαρξη μιας μερίδας πολιτών σε ποσοστό του 25-30% (!!!) του συνόλου, το οποίο στερείται πολιτικού πολιτισμού και πολιτικής παιδείας και λειτουργεί μόνο με το θυμικό, με την παρόρμηση της στιγμής και με πολιτικο-κοινωνικές ψυχώσεις, έτοιμο να ακολουθήσει όποιον εκφράσει αυτήν  την προσωπική και ρηχή  θεωρία των πραγμάτων. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου βλέποντα...

Όπου τη συναντήσετε τη βρούβα, πείτε της ένα «ευχαριστώ» απ’ την ψυχή σας

Πέθαν’ ο κρέας πέθανε ψυχομαχάει κι ο τύρος ………………………… κι βρούβα η παλιόβρουβα στέκεται στην καβάλα να πέσει στην τσουκάλα.   Τούτο το τραγουδάκι είχε σκαρώσει κι έλεγε ο λαός μας στα χρόνια τα παλιά τότε που ερχούντανε οι Αποκριές κι η Καθαροδευτέρα και άρχιζε η νηστεία της Σαρακοστής για το Πάσχα. Οι παλαιοί Έλληνες «κράταγαν» αυστηρά τη νηστεία και ένα από τα νηστίσιμα που τρώγανε ήτανε τα λάχανα που τα ’βρισκαν άφθονα στις εξοχές και στους κήπους.   Ένα απ’ αυτά τα λάχανα της νηστείας ήτανε και η βρούβα, που το τραγούδι τη χαρακτηρίζει, σκωπτικά, «παλιόβρουβα», επειδή δεν θεωρείται πρώτης τάξεως λάχανο, γι’ αυτό και έχει βγει και η λαϊκή έκφραση «πήγε για βρούβες», που λέγεται για όποιον απέτυχε παταγωδώς σε μια προσπάθειά του. Κι όμως αυτό το ταπεινό λαϊκό λάχανο, ...

Ο καθένας μας φτιάχνει, κάθε φορά, μια δικιά του «αλήθεια» και δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί καμιάν άλλη

ΟΛΟΙ θέλουμε τη ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ για τα Τέμπη αλλά ΚΑΙ για κάθε ΤΙ που συμβαίνει στον κόσμο, στη χώρα μας και στην κοινωνία. Όμως, ο καθένας μας φτιάχνει, κάθε φορά, μια δικιά του «αλήθεια» και δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί καμιάν  άλλη. Ακόμα και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης, για την οποία  ΟΛΟΙ «κοβόμαστε», ΔΕΝ γίνονται αποδεκτές, αν δεν συμφωνούν με τη δικιά μας προσωπική αλήθεια. Πρόκειται για έναν μικρό «ατομικό φασισμό» που στο άθροισμά του δημιουργεί μια κοινωνία χωρίς Αρχές, Αξίες και Δημοκρατική-Θεσμική Λειτουργία, κάτι που στο παρελθόν το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά, αλλά, φευ, ποτέ δεν βάλαμε (ούτε πρόκειται να βάλουμε) μυαλό.   Ο Πέτρος Ο Πέτρος Παππάς  ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πήρε μέρος στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζοντας τον Κασσελάκη στην προσπάθειά του...

Η είσοδος κάθε αρχαιολογικού χώρου είναι εκείνη που προϊδεάζει τον επισκέπτη και δημιουργεί σ’ αυτόν τις πρώτες εντυπώσεις, θετικές ή αρνητικές.    Στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης της Αρχαίας Σπάρτης, πριν από κάποια χρόνια, η Εφορία Αρχαιοτήτων Λακωνίας παρέδωσε, αναστηλωμένα, αξιοπρεπή κι επισκέψιμα τα σημαντικότερα ανασκαμμένα μνημεία του αρχαιολογικού χώρου, παρά την σχεδόν χρόνια ανυπαρξία ανασκαφών και απαλλοτριώσεων, τις επίσης χρόνιες δυσκολίες επαρκούς χρηματοδότησης, τη σοβαρή έλλειψη προσωπικού, τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, την απουσία κεντρικής πολιτικής βούλησης και σχεδιασμού, την αδιαφορία των αρμοδίων, κλπ, κλπ. Στα πλαίσια της προσπάθειας ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου της Σπάρτης τοποθετήθηκαν στην είσοδο και φυλάκια-κουβούκλια προορισμένα για την υπο...

Θέλαμε (και θέλουμε) Πρόεδρο που να είναι σοβαρός πολιτειακός, θεσμικός, δημοκρατικός παράγοντας ή Πρόεδρο διακοσμητικό που απλώς … κάτι να συμβολίζει;

Κάποτε είχαμε βασιλιά. Δεν κάθονταν καλά και ο λαός τον κατάργησε  με το δημοψήφισμα του 1974, βάζοντας στη θέση του Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το ερώτημα ήταν  (και είναι) : Θέλαμε (και θέλουμε) Πρόεδρο που να είναι  σοβαρός πολιτειακός, θεσμικός, δημοκρατικός παράγοντας ή Πρόεδρο διακοσμητικό που απλώς … κάτι να συμβολίζει; Δυστυχώς, επιλέξαμε το δεύτερο. Έτσι, έχουμε Πρόεδρο με περιορισμένες ουσιαστικές αρμοδιότητες (απλώς ονομαστικές) και «πολιτικά ανεύθυνο»:   «Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 1 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Ωστόσο, κατά το παρόν Σύνταγμα, οι ουσιαστικές αρμοδιότητες του Προέδρου είναι περιορισμένες σε σχέση με τις αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού και των Υπουργών.» Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας-Αρμοδιότητ...

Ιστορικά καταστήματα της Σπάρτης

   Με την ανατολή του νέου χρόνου, 2025, ένα θρυλικό κατάστημα εμπορίου της Σπάρτης, αυτό του Ευστρατίου Νικ. Περγαντή, πέρασε στην ιστορία, λόγω συνταξιοδότησης. Ήτανε στα 1952, τότε που ο Νίκος Περγαντής του Ευστρατίου αποφάσισε να αφήσει το αγαπημένο χωριό του, την Αναβρυτή, εκεί ψηλά στις πλαγιές του Ταϋγέτου, και να «μεταναστεύσει» στη Σπάρτη, για μια καλύτερη ζωή, με τη γυναίκα του τη Γεωργία και τα δυο παιδιά τους, τον Στράτη και τον Σταύρο.   Νίκος και Γεωργία Περγαντή   Έβλεπε, πια, πως η κάποτε ονομαστή,  ανθούσα και τρανή Αναβρυτή,  που στα χρόνια της «δόξας» της έφτανε τους 3.500 κατοίκους, όταν η Σπάρτη έφτανε  μόλις 1.500, είχε αρχίσει (ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο, την κατοχή και τον εμφύλιο) να «αιμορραγεί» και  το μέλλον της ήταν αβέβαιο και «συννεφιασμένο»....

«(…) Το τέμενος του Ταιναρίου Ποσειδώνος, βρισκόταν, σύμφωνα με ισχυρότατες ενδείξεις, στο βορειοδυτικό τμήμα του σημερινού ΟΤ 36, στη διασταύρωση των οδών Γκορτσολόγου (Ακροπόλεως) και Διοσκούρων»

Ποιος θα το πίστευε ότι στο κέντρο της Σπάρτης (γωνία Γκορτσολόγου και Διοσκούρων)  βρίσκονται τα αρχαιολογικά λείψανα ενός σημαντικού Ιερού της Αρχαίας Σπάρτης, εκείνο του Ταιναρίου Ποσειδώνος, το οποίο έχει περιφραχθεί με λαμαρίνες και είναι πνιγμένο στα αγριόχορτα και στα σκουπίδια!    Σύμφωνα με έναν αρχαιοελληνικό μύθο, ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, κινδύνευσε να πνιγεί, όμως ένα δελφίνι τον διέσωσε και τον μετέφερε σε μια σπηλιά στο ακρωτήριο Ταίναρο. Εκεί, οι αρχαίοι Λάκωνες έφτιαξαν έναν ναό, στην είσοδο του οποίου βρισκόταν ένα ορειχάλκινο άγαλμα του κιθαρωδού Αρίωνα πάνω σε ένα δελφίνι και μια μικρή πηγή. Σύμφωνα με τον μύθο, όποιος κοιτούσε μέσα της, έβλεπε θάλασσες και πλοία. Ο Στράβων (Έλληνας γεωγράφος, φιλόσοφος και ιστορικός), αναφέρει τον ναό του Ταινάριου Π...

Ένα φτωχό τσοπανόπουλο από τα Πάκια των Μολάων, που σπούδασε με θυσίες πολλές γιατί είχε μέσα του φλόγα και σήκωσε τον Σταυρό της Ιεροσύνης ως ζυγό, με ταπείνωση, με απλότητα, με ευπρέπεια...

Το βιβλίο της ζωής του το γράφει ο κάθε άνθρωπος μόνος. Υπάρχουν όμως και κεφάλαια, στο βιβλίο αυτό, που τα γράφουν και κάποιοι άνθρωποι  οι οποίοι κατάφεραν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την αγάπη μας και να γίνουν, κατά κάποιον τρόπο, άνθρωποι δικοί μας. Ένας τέτοιος δικός μας Άνθρωπος ήταν και ο παπα-Κώστας, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσταντίνος Γκιοτσαλίτης, που «κοιμήθηκε» πριν από λίγες μέρες, πλήρης ημερών, μέσα στην αγκαλιά, την αγάπη και τη φροντίδα της οικογένειάς του.    Τον παπα-Κώστα η δική μου γενιά τον γνώρισε κάπου  στα 1967, όταν ως γυμνασιόπαιδα, πλέον, πηγαίναμε κατηχητικό στον Α. Νίκωνα Σπάρτης. Εκεί, λοιπόν, γνωρίσαμε έναν Κατηχητή που μας συνήρπασε, κυριολεκτικά. Γεμάτος αγάπη αληθινή, ο παπα-Κώστας, άνοιγε κάθε φορά την καρδιά του, για να μας την δώσει σαν ...

Σε μια πόλη που αλλάζει και εξευγενίζεται ταχύτατα και, εν πολλοίς, βίαια, τα περίπτερα θα μπορούσαν να ιδωθούν ως σύμβολα μιας αστικής ατυπικότητας (urban informality)

Τα περίπτερα αποτελούν, ιστορικά,  έναν καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας, έναν μικρό-μεγάλο κόσμο, μια γοητευτική, ελληνική, παγκόσμια πρωτοτυπία . Ειδικά στη Σπάρτη, από ιδρύσεώς της και μέχρι σήμερα, τα περίπτερα υπήρξαν ένα ισχυρό τοπόσημο, ένα διακριτό και με έντονη σημειολογία στοιχείο της ταυτότητας της πόλης (ιστορικής, κοινωνικής, οικονομικής, εμπορικής, αισθητικής κλπ). Για το λόγο αυτό είναι ανάγκη αδήριτη τα περίπτερα της Σπάρτης να διατηρηθούν και να στηριχθούν από τη δημοτική αρχή, μιας και οι πόλεις είναι ζωντανοί και πολύπλοκοι οργανισμοί, που, ναι μεν αλλάζουν συνεχώς, αλλά, ταυτόχρονα, ΠΡΕΠΕΙ να προβάλλουν το ιστορικό τους παρελθόν ως συστατικό στοιχείο της ταυτότητάς τους. 1944: Το περίπτερο  του κέντρου της Σπάρτης (Παλαιολόγου και Λυκούργου), το οποίο (ευτυχώς) ...

Ήρωα και Εθνομάρτυρα Αντώνη Κατσαντώνη, δέξου τη συγγνώμη και το δάκρυ μας, που ακόμα δεν έχουμε γίνει αντάξιοι της Λευτεριάς και της Πατρίδας

Μόλις προχθές, μια παρέα «φερέλπιδων» νεαρών νεοελλήνων έκανε νυχτερινή «τσάρκα» στο Κορδελιό της Θεσσαλονίκης αναζητώντας τρόπο να γεμίσει την κενότητά της. Και τον  βρήκε: Περνώντας από το άγαλμα του Πρωτοκλέφτη Κατσαντώνη ο ένας ανέβηκε στο άγαλμα και με πλήρη αναισθησία και χυδαιότητα έκανε άσεμνες χειρονομίες, ασεβούσε, έβριζε, το έφτυνε και το χαστούκιζε, προσπαθούσε να του αποσπάσει και να του σπάσει το σπαθί, ενώ οι φίλοι του τραβούσαν βίντεο γελούσαν, επιδοκίμαζαν και αλάλαζαν. Μετά ανέβασαν το βίντεο στο διαδίκτυο για να δουν και να μάθουν όλοι το «κατόρθωμά» τους.    Χωρίς να παραγράφεται η ατομική ευθύνη του δραστών, σίγουρα, εκεί, στη ωμή βεβήλωση του αγάλματος του Ήρωα Κατσαντώνη, παρίσταντο ως ηθικοί αυτουργοί η οικογένεια  (που πλέον έχει διαλυθεί ως θεσμός), το ε...

«Πάει κι απόψε τ΄ όμορφο/ Τ΄ όμορφο τ΄ απόβραδο/ Από Δευτέρα πάλι/ Πίκρα και σκοτάδι»

Και εκείνον τον χειμώνα του 1934-1935 οι Σπαρτιάτες δεν είχαν και πολλά περιθώρια να «ξεβγούν». Το πολύ-πολύ να έβγαιναν κυριακάτικη βόλτα στην Παλαιολόγου, στην Αμαλίας (Λυκούργου) και στην πλατεία, να έτρωγαν καμιά πάστα στα ζαχαροπλαστεία και να πήγαιναν να δουν σινεμά στον μοναδικό (τότε) κινηματογράφο της πόλης, το «ΑΤΤΙΚΟΝ», στη στοά ΚΟΥΡΣΟΥΜΗ. Την καθημερινή και την κυριακάτικη ανία έσπαζαν, πού και πού, διάφοροι αθηναϊκοί θίασοι που περιόδευαν στην επαρχία, ιδιαίτερα τον χειμώνα που οι παραστάσεις δεν είχαν αρκετό κόσμο στην Αθήνα.  Ήταν τα περίφημα «μπουλούκια» όπως κακόηχα χαρακτηρίστηκαν στη θεατρική διάλεκτο: «Το ελληνικό μπουλούκι είναι μέρος της θεατρικής μας ιστορίας είναι απόγονος του περιπλανώμενου διονυσιακού θιάσου, του αοιδού και του ραψωδού, των θιάσων της κομέντ...

Άστοχες επιλογές του δήμου Σπάρτης όσον αφορά την τοποθέτηση κάδων απορριμμάτων και φύτευση πρασίνου στις διασταυρώσεις.

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα είναι εδώ και πολλά χρόνια το κορυφαίο μεταξύ των πολλών και μεγάλων προβλημάτων της Σπάρτης, ένα πρόβλημα που υποβαθμίζει δραματικά την ποιότητα ζωής των κατοίκων, την επισκεψιμότητα της πόλης, την εμπορική και οικονομική ανάπτυξή της κ.α.π. Είναι πρωταρχική υποχρέωση του δήμου να αποφασίσει, επιτέλους, και να αναθέσει άμεσα την εκπόνηση μιας ολοκληρωμένης κυκλοφοριακής μελέτης για την πόλη της Σπάρτης που θα περιλαμβάνει: Την ανάλυση της υφιστάµενης κατάστασης. Τον προσδιορισµό των κυκλοφοριακών προβληµάτων. Την διερεύνηση εναλλακτικών λύσεων παρέµβασης. Την διατύπωση προτάσεων εφαρµογής. Μέσα σ’ αυτό το κυκλοφοριακό κομφούζιο της πόλης ένα επί μέρους αλλά σημαντικό πρόβλημα είναι και η παρεμπόδιση του ελέγχου του δρόμου από τους οδηγούς στις διασταυρώσ...

Σκούριασε και το γραμματοκιβώτιο, μα, με το «στόμα» του πεισματικά κλειστό, αρνιέται ν’ αφήσει την πόρτα που τόσα χρόνια το συντρόφεψε, καρτερώντας, μάταια, ένα γράμμα που ξέρει ότι δεν θα ’ρθει ποτέ

Κάποτε, τούτο το γραμματοκιβώτιο, τώρα τις γιορτές, γέμιζε γράμματα και κάρτες, που έστελναν οι συγγενείς και οι φίλοι από την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό. Και η νοικοκυρά, η  κυρα-Γιωργία, σαν άκουγε τον ταχυδρόμο που πέρναγε με τη μεγάλη πέτσινη τσάντα του κρεμασμένη στο λαιμό αφήνοντας τις επιστολές και τις κάρτες της αγάπης στα σπίτια, έβγαινε, άνοιγε με το κλειδάκι το γραμματοκιβώτιο, έπαιρνε με λαχτάρα τα φάκελα στα χέρια, καθότανε στον καναπέ της σάλας και πρώτα διάβαζε, απ’ έξω από τα φάκελα, ποιοι τους είχανε θυμηθεί αυτές τις μέρες τις γιορτινές. (Οι ταχυδρόμοι οι παλαιοί, γυρνούσαν από σπίτι, σε σπίτι, για να φέρουν σαν αγγελιαφόροι της αγάπης, τα μαντάτα απ’ αυτούς που ήτανε μακριά.  ΟΛΟΙ τούς αγαπούσαν και ο καθένας τούς ένιωθε δικούς του ανθρώπους, αφού ήταν εκείνο...

Και τότε, σε μια πράξη ιεροσυλίας, πήρε ένα μαχαίρι και χτύπησε με ορμή το πρόσωπο της Παναγίας, στο δεξιό μάγουλο, κάτω από το μάτι.

Μπαίνοντας στον Ιερό Ναό Αγίου Νίκωνος Σπάρτης συναντάς, στο αριστερό προσκυνητάρι, μια φορητή εικόνα της Παναγίας, μάλλον, ρωσικής τεχνοτροπίας: Η Παναγία κρατά στοργικά στο αριστερό χέρι Της τον μικρό Χριστό, ο οποίος, με το  δεξιό Του χέρι,   ευλογεί. Ο  ευλαβής πιστός που θα κάνει τον Σταυρό του και θα σκύψει να ασπαστεί την Εικόνα θα παρατηρήσει στο μάγουλο της Παναγίας μια πληγή, σαν μαχαιριά, που αιμορραγεί και σίγουρα θα απορήσει, αφού η απεικόνιση αυτή δεν είναι καθόλου συνηθισμένη στις εικόνες της Θεοτόκου.    Όμως εδώ, πρόκειται για την Εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης,  που πίσω της βρίσκεται μια συγκλονιστική ιστορία. Η πρώτη και αυθεντική εικόνα της Παναγίας Εσφαγμένης βρίσκεται σε τοιχογραφία του 14ου αι. στον νάρθηκα του παρεκκλησίου του Αγίου Δημητρίου, το ...

Κάπου εκεί συναντήθηκαν οι ματιές τους με την Παναγιώτα, που έστηνε πάγκο με το καρότσι της και πούλαγε λιχουδιές και παιχνίδια στις Καμάρες, στην απάνω γωνία, απέναντι από του ΧΑΤΖΗ

Ο  κυρ-Δημήτρης δεν πρόφτασε να κάνει Χριστούγεννα φέτος. Λίγο πριν γεννηθεί ο Χριστός ο κυρ-Δημήτρης αναχώρησε με το πλοίο της γραμμής από το λιμάνι της Ζωής για την απέναντι στεριά όπου τον καρτερούσε η αγαπημένη του γυναίκα, η Παναγιώτα, που έφυγε κι αυτή πριν από μερικά χρόνια. Τέτοιες μέρες γιορτινές το θρυλικό μαγαζί «ΠΑΝΑΓΙΏΤΑ» (εκεί στις Καμάρες, στο κέντρο της Σπάρτης)  γέμιζε με χαρούμενα και ευτυχισμένα παιδιά που πήγαιναν να διαλέξουν τα δώρα τους για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Και ο κυρ-Δημήτρης με τη γυναίκα του την κυρα-Παναγιώτα ζούσαν τη μεγαλύτερη χαρά της Ζωής, να δίνεις, δηλαδή, χαρά στα παιδιά.  Κι αυτό γινότανε όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά και τις Απόκριες και το Πάσχα και κάθε γιορτή,  μικρή ή μεγάλη, του χρόνου. Ακόμα και τις καθημερινές τα παιδάκια μ...

Δεν ξέρει κανείς αν αυτά συμβαίνουν ΜΟΝΟ στη Σπάρτη, αλλά, σίγουρα, είναι πρωτοφανές, ένα καινούριο έργο, που βρίσκεται σε εξέλιξη, να έχει, ήδη, αρχίσει να «ξηλώνεται»

Η Σπάρτη ούτε είχε ποτέ, ούτε, φυσικά, έχει … Τραμ. Κι όμως,  ήχος σαν του Τραμ ακούγεται ηχηρός στην κεντρική λεωφόρο Παλαιολόγου, εκεί όπου γίνεται η διαβόητη… «ανάπλαση»: Οι σιδερένιες σχάρες που τοποθετήθηκαν πάνω από τα αυλάκια απορροής των νερών της βροχής  έχουν αποσταθεροποιηθεί, έχουν βουλιάξει κι έχουν στραβώσει, με αποτέλεσμα σε κάθε πέρασμα αυτοκινήτου να ακούγεται ένας χαρακτηριστικός θόρυβος-χτύπος που θυμίζει Τραμ. Οι σαμπρέλες ποδηλάτου (!!!) που τοποθετήθηκαν κάτω από τις σχάρες, δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να αποσβέσουν τον θόρυβο. Και δεν είναι μόνο το θέμα του θορύβου που προκαλεί ηχορύπανση στο κέντρο της πόλης προκαλώντας δυσφορία στους Σπαρτιάτες και θυμηδία στους επισκέπτες της πόλης: Είναι και η δοκιμασία των αυτοκινήτων και των οδηγών-επιβατών τους, που κινούντ...

Μαζευτήκανε, λοιπόν, εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ, όλοι, γύρω από την αυτοσχέδια αυτή σόμπα του πριονιδιού, γελάσανε, μιλήσανε, είπανε ιστορίες, παραμύθια και αινίγματα και ο ντενεκές όλο και ζεσταινότανε πιο πολύ

«Φτώχεια και των γονέων» στη φαμελιά. Ο πατέρας κάθε μέρα στη βιοπάλη, στην οικοδομή  και στις δουλειές του ποδαριού  κι η μάνα στο σπίτι, με τρία παιδιά, να φροντίζει και να νοιάζεται όλα. Ένα τζάκι στο χειμωνιάτικο ήτανε για να ζεσταίνει τους χειμώνες, αλλά ξύλα δεν υπήρχανε εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων του 196... Κι ο πατέρας, που είχε μάθει από παιδάκι να πιάνει τη ζωή απ’ τα μαλλιά, πήρε το καροτσάκι του, αυτό που είχε φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια και κουβάλαγε ό,τι μπορούσε να κουβαληθεί στα χρόνια κείνα (μέσα σ’ άλλα πολλά δούλευε και αχθοφόρος) πήγε στο κοντινό ξυλουργείο και γύρισε με το καρότσι φορτωμένο με δυο τσουβάλια χοντρό πριονίδι. Μετά, πήρε έναν παλιό ντενεκέ του λαδιού, του έκοψε από πάνω όλο το καπάκι και στο κάτω μέρος του ντενεκέ, στη μία πλευρά, άνοιξε ...

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα σχολεία να λειτουργούν σε «γερασμένες» υποδομές, χωρίς την απαραίτητη συντήρηση, με «μπαλώματα» και πρόσκαιρες λύσεις που γίνονται μόνιμες

Σε συνέντευξή του στην εφ. ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ, που δημοσιεύθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2024,  ο υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, Κυριάκος Πιερρακάκης , ο οποίος βρέθηκε στη Σπάρτη, είπε μεταξύ άλλων τη φράση: «(…) κάθε παιδί να είναι ασφαλές στο σπίτι, στο σχολείο και, ευρύτερα, στην καθημερινότητά του.» Την ίδια στιγμή στο δημοτικό συμβούλιο Σπάρτης, στη συνεδρίαση της 11ης  Δεκεμβρίου 2024, είχαν έρθει δύο τεράστια θέματα ακαταλληλότητας σχολικών κτηρίων: Η δραματική κατάσταση του Μουσικού Σχολείου Σπάρτης, το οποίο, αν και νεόδμητο κτήριο, «μπάζει και βγάζει νερά» από παντού (ακόμα και από τις πρίζες). Το αιφνίδιο κλείσιμο του 1ου Γυμνασίου Σπάρτης από τον δήμο, επειδή κατά τον Πρωτοβάθμιο Προσεισμικό Έλεγχο που διενεργείται προέκυψαν «ανησυχίες» για την στατική του επάρ...

Πραγματικά, μείναμε ενεοί όχι μόνο με την εντολή που δόθηκε, αλλά και με την ωμότητα και την αναισθησία που δόθηκε

Το Σεπτέμβρη  του 1974, πήρα το πτυχίο του Δασκάλου από την Παιδαγωγική Ακαδημίας Τριπόλεως και αμέσως, σχεδόν, παρουσιάστηκα στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο για να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία. Ήταν μια συγκεχυμένη, γενικώς, κατάσταση στη χώρα, αφού τον Ιούλιο είχε γίνει η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, και κατόπιν η λεγόμενη μεταπολίτευση. Η δημοκρατία δεν είχε ακόμα σταθεροποιηθεί, ο πόλεμος με την Τουρκία κρεμόταν πάνω από τη χώρα ως δαμόκλειος σπάθη και εμείς ως νεοσύλλεκτοι δεν ξέραμε πόσο θα υπηρετήσουμε, αφού σειρές που έπρεπε να έχουν απολυθεί με 24 μήνες θητείας είχαν κρατηθεί μέσα. Στο 6ο Σ.Π. Κορίνθου δεν επιλέχθηκα ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός και έτσι περίμενα κι εγώ, μαζί με τους άλλους  …  απορριφθέντες, να δούμε σε ποια ειδικότητα «θα μας ρίξουν». Μια μέ...

Με το τραγούδι πέθανες/ και δάκρυα δε σου στέκουν/ της λευτεριάς τα δάχτυλα/ στεφάνι αγνό σου πλέκουν

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ 118 ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26 Νοέμβρη 1980)   Οι Αγώνες για την Ελευθερία και την Προκοπή του Λαού χρειάζονται Θυσίες. Και πάντα,  στις κρίσιμες ώρες, βρίσκονται ψυχές ευγενικές,  που δεν κάνουν υπολογισμούς,  όταν έλθει η ώρα της αυτοθυσίας, όσο βαριά κι αν είναι.  Μια τέτοια Θυσία ήταν εκείνη των 118 Σπαρτιατών στο Μονοδένδρι. Τη νύχτα της 23 Οκτωβρίου 1943 οι γερμανοί κατακτητές, με καταλόγους που είχαν συντάξει «σπαρτιάτες» συνεργάτες τους και συνοδευόμενοι από κουκουλοφόρους «σπαρτιάτες» δωσίλογους, συνέλαβαν αγωνιστές και μέλη του ΕΑΜ, τον ανθό της κοινωνίας της Σπάρτης, και τους μετέφεραν στις φυλακές της Τρίπολης. Στις 26 Νοεμβρίου 1943, ως αντίποινα για την επίθεση ανταρτών του ΕΛΑΣ εναντίον γερμανικής φάλαγγας στο Μονοδέντρι, φόρτωσαν σε κ...

Οι δημότες πλησιάζουν τους κάδους για να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αντί να τα ρίξουν στους αδειανούς κάδους τα πετούν, σαν καλαθοσφαιριστές, στον υπερχειλισμένο κάδο

Οι κάδοι της φωτογραφίας είναι τρεις. Οι δυο είναι άδειοι και κλειστοί, ο τρίτος είναι γεμάτος ως απάνω και (φυσικά) ανοιχτός, με τις γάτες να ξεσχίζουν τις σακούλες αναζητώντας τροφή. Οι δημότες πλησιάζουν τους κάδους για να πετάξουν τα σκουπίδια τους και αντί να τα ρίξουν στους αδειανούς κάδους τα πετούν, σαν καλαθοσφαιριστές, στον υπερχειλισμένο κάδο, διότι (προφανώς) θεωρούν βαρετό, δύσκολο και χρονοβόρο να πατήσουν κάτω τον μοχλό, να σηκωθεί το καπάκι και να ρίξουν τις σακούλες στους άδειους κάδους. Και σίγουρα δεν κατανοούν πως, πρώτα-πρώτα, βλάπτουν την εικόνα και την καθαριότητα της συνοικίας τους, την ίδια τους την υγεία και  την ποιότητα της ζωής τους, δημιουργώντας, παράλληλα,  προβλήματα και στους εργάτες καθαριότητας του δήμου. Δυστυχώς, σε όλα τα προβλήματα και τα αρν...