Χρειαζόμαστε μια νέα Εκκλησία του Δήμου, μια νέα κοινότητα πολιτών

Όλοι βλέπουν, θαρρώ, στις μέρες μας πως κάτι δεν πάει καλά, πως αυτό που γνωρίζαμε ως κοινωνία καταρρέει γοργά, πως οι άνθρωποι αγριεύουν διαρκώς, πως οι σχέσεις χειροτερεύουν, πως η αδιαφορία για τους άλλους βασιλεύει. Πολλοί σιωπούν ίσως με την ψευδαίσθηση πως το πρόβλημα δεν τους αφορά αφού οι ίδιοι έχουν την οικονομική ευμάρεια και τα "μέσα" να ζουν άνετα. Πολλοί κραυγάζουν σπαρακτικά για βοήθεια και πολλοί  καλούν να γίνει κάτι, να κάνουμε κάτι. Συντάσσομαι με τους τελευταίους. Όμως πώς θα γίνει αυτό; Άνωθεν  δεν μπορεί να γίνει. Έχουμε πλέον καλή και ικανή ιστορική εμπειρία. Χρειαζόμαστε μια νέα Εκκλησία του Δήμου, μια νέα κοινότητα πολιτών. Ποιος όμως ο κοινός λόγος που θα ενώσει και θα δώσει σύσταση σε σώμα; Πού να βρεθεί κοινός λόγος όταν διαρκώς προτάσσεται, από όλους...

Ο Νικολάκης, άνοιξε μόνος του κάποια εφαρμογή και αφοσιώθηκε στην οθόνη. Την εξέλιξη την ήξερα … όμως δοκίμασα, μήπως και την ξεπεράσω

Ο μπόμπιρας ήτανε αξιαγάπητος  και πανέξυπνος, όπως όλοι οι μπόμπιρες στα  έξι χρόνια τους. Στην πρώτη δημοτικού πήγαινε και είχε ανοίξει η γλωσσίτσα του και μου ’λεγε όλα τα συμβάντα της νέας του ζωής, εκεί που σμίξαμε στο ίδιο τραπέζι, σε μια κοινωνική συνάθροιση. Κάποια στιγμή το ρώτησα: -Σας λέει παραμυθάκια η κυρία; -Όχι! Δεν μας λέει! Σου αρέσουν τα παραμύθια; -Ναι…πολύ. -Να σου πώς ένα; -Ναιαιαιαι!!! Κι άρχισα να λέω: «Μια φορά κι έναν καιρό, Νίκο μου, ήτανε μια κατσικούλα με εφτά όμορφα άσπρα κατσικάκια, που μένανε σ’ ένα σπιτάκι, μέσα στο πράσινο λιβάδι, εκεί στην άκρη του μεγάλου δάσους.» -Μπαμπά δεν είχανε τα κατσικάκια; Θα είχε χωρίσει φαίνεται η μαμά τους απ’ τον μπαμπά τους, είπε ο Νικολάκης. ΄ -Δεν ξέρω Νικολάκη μου… δεν τον λέει το παραμύθι … προσπάθ...

Οι ευθύνες του ελληνικού κράτους και των εκάστοτε πολιτικών που αναλαμβάνουν το Υπουργείο Παιδείας είναι τεράστιες!

Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες γραμματικές γνώσεις για να αντιληφθεί αυτό που είναι πασιφανές στην εποχή μας: Η Γλώσσα μας καθημερινά ευτελίζεται και αντικαθίσταται από την αγγλική! Αυτή η γλωσσική υποβάθμιση έχει τις ρίζες της στη διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, όταν αντικαταστάθηκαν όλα τα παλαιά σχολικά βιβλία   κι αφαιρέθηκαν κείμενα ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης και στη θέση τους μπήκαν συνταγές μαγειρικής, οδηγίες χρήσεως ηλεκτρικών συσκευών και άλλα συναφή. Το Σχολείο σταδιακά έπαψε να διδάσκει την όμορφη ελληνική γλώσσα των μεγάλων συγγραφέων μας και ποιητών, ενώ ο πατριωτικός, θρησκευτικός και ηθικός χαρακτήρας των πάλαι ποτέ αναγνωστικών κειμένων αντικαταστάθηκε από μια ξύλινη γλώσσα αποκρουστική επίπεδη, χωρίς καμιά γοητεία. Αυτή η καθοριστική αλλαγή συνταίρι...

Ένα απλό πράγμα όπως ό καφφές έπρεπε να αποκτήσει με το ψήσιμο πρόσθετα ιδιώματα για να γίνει ωραίος

Πολλοί, ίσως οι πιο πολλοί ξέρω πως δεν θα καταλάβετε. Όχι γιατί λείπει η ικανότητα αλλά γιατί δεν υπάρχουν οι ανάλογες εμπειρίες, που είναι αυτές που ορίζουν την αληθινή, την πραγματική γνώση κι όχι οι ψιλές πληροφορίες. Ξέρω πως πολλοί, μπορεί και όλοι, να μην καταλάβετε και να μην ενδιαφερθείτε, αλλά λίγη σημασία έχει. Ακόμη κι ένας μονόλογος έχει εάν αποδέκτη· τον άλλο σου εαυτό που πάντα προηγείται ή ακολουθεί την πραγματικότητα των φαινομένων και νοσταλγεί, ονειρεύεται, θέλει να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι ο υπόλοιπος υποταγμένος εαυτός. Ας μονολογήσω λοιπόν. Παλιά οι άνθρωποι έπιναν καφέ ελληνικό ή τούρκικο (τότε που δεν φοβόντουσαν οι άνθρωποι στην Ελλάδα την κανονικότητα των μεικτών και κεκραμμένων πραγμάτων και δεν γύρευαν στανικά την φοβερή καθαρότητα). Έπιναν...

Έτσι άτσαλοι που είναι μονάχα να κατακτήσουν μπορούν, να βιάσουν, να εξουσιάσουν

Κάθισα χτες σπίτι, επάνω στους λόγους, αντικρύζοντας το Νότιο Κρητικό Πέλαγο. Η ησυχία μου έφερε καρπούς γλυκούς στην καρδιά και ανησυχία στα χέρια κι έπιασα μια πετρούλα ολόλευκη, θραύσμα  μαρμάρου, σμιλεμένο απο τα φιλιά και τα παρακάλια της θάλασσας κι είπα να την ιστορήσω. Έψαξα να βρω επάνω τη φανέρωση μορφών που ζουν μέσα της. Συνήθως έτσι εργάζομαι με τα απλά στοιχεία της κτίσης. Βρήκα μια ωραία κατακόρυφο και την ακολούθησα. Έσυρα ανυναίσθητα μια μύτη και ακολουθώντας την βγήκε μια μορφή και αυτή ζήτησε κι άλλες κι άλλες και γέμισε η πετρούυλα, που χωρά μέσα στην απαλάμη μου,  με μορφές και σχήματα. Είδα στις μορφές αυτές κάτι ανήμερο και ήρθαν στο νου μου οι Μνηστήρες. Όλων των λογιών οι μνηστήρες, όλων των εποχών οι μνηστήρες που διεκδικούν να κλέψουν όσα έχουν οι άλλοι...

H τέχνη εγκαταλείπει τις εικαστικές αρετές της κλασικής ελληνικής παράδοσης και επικαλείται το παράδοξο και την υπερβολή για να γοητεύσει εγκαταλείποντας τον λόγο και προχωρώντας σε χρήση εξολογικών στοιχείων και κατηγοριών

Η εποχή μας μοιάζει σε πολλά με τον κόσμο της ύστερης αρχαιότητας που ξεκινά μετά την κατάρρευση των ελληνιστικών βασιλείων και ολοκληρώνεται με τον σχηματισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Υπάρχουν πολλές, αναλογικά, ομοιότητες. Μια εξ αυτών, που αφορά στα των τεχνών, είναι η χρήση της υπερβολής στην τέχνη προκειμένου να συγκινηθεί ένα πολυπληθές ανομοιογενές κοινό το οποίο δεν έχει κοινό λόγο και δεν μπορεί να επικοινωνήσει άμεσα μέσα από κοινούς μύθους και κοινά αποδεκτή αλήθεια. Σε μια τέτοια αδόμητη πραγματικότητα η τέχνη εγκαταλείπει τις εικαστικές αρετές της κλασικής ελληνικής παράδοσης και επικαλείται το παράδοξο και την υπερβολή για να γοητεύσει εγκαταλείποντας τον λόγο και προχωρώντας σε χρήση εξολογικών στοιχείων και κατηγοριών. Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν στις ...

(Από το βιβλίο του Δημήτρη Κατσαφάνα «Ξαναδιαβάζοντας τον Γιούνγκ», Έκδοση ΙΔΙΟΜΟΡΦή, Σπάρτη 2017)

( Συνέχεια από το προηγούμενο https://www.spartorama.gr/articles/78543-xanadiabazontas-ton-gioungk-a-gia-tin-kaluteri-katanoisi-tou-anthropou---meros-chv/ ) ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ   Η κοινωνικότητα είναι μια μορφή ψυχαγωγίας στη θεραπεία της ανίας που κυριεύει κάθε άνθρωπο, όταν μένει μόνος. Το έλεγε αυτό ο Πασκάλ, φυσικομαθηματικός και φιλόσοφος, ένα μεγάλο πνεύμα της Γαλλίας του 17ου αιώνα. Αλλά για ποιά κοινωνικότητα πρόκειται; Διότι υπάρχει η επιφανειακή κοινωνικότητα και η πραγματική. Ας ξεκινήσουμε από κοινές εμπειρίες που έχουμε όλοι, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να ιδούμε το σημαντικό ψυχολογικό ρόλο που παίζει στη ζωή αυτό που λέει ο Γιουνγκ με τη λέξη «περσόνα» - προσωπείο. Στις κοινωνικές μας σχέσεις θεωρούμε αναγκαία τη λεπτότητα των τρόπων, την ευγένεια, την κομψή εμφάνιση. Ασφ...

Αν υπάρχει κίνδυνος απώλειας της ελληνικής ταυτότητας, ο κίνδυνος αυτός έρχεται εκ Δυσμών και υπερποντίως και είναι το νέο ήθος ο κίνδυνος αυτός που ηθελημένα ή άθελα φέρνουν οι τουρίστες

Τα τελευταία αρκετά χρόνια πολλοί φοβούνται στην Ελλάδα τους εξ Ανατολών και Νότου, νομίμως ή παρανόμως, εισερχομένους. Φοβούνται πως θα αλλοιώσουν, λέει, τον πολιτισμό μας- λες και υπάρχει τέτοιος στο Νεοελληνικό κρατίδιο- πως θα αλλάξουν την θρησκεία μας, την ταυτότητα μας γενικώς. Φοβούνται και αμύνονται με τρόπους πολλούς, λιγότερο ή περισσότερο ακραίους. Δεν θα το κρίνω ούτε με άμεσο τρόπο θα τοποθετηθώ. Απλώς αυτό που σκέφτομαι είναι ετούτο. Η μεγαλύτερη μάλλον αλλοίωση του ελληνικού τρόπου και της πολιτιστικής ίσως και πολιτικής ταυτότητας  των Ελλήνων έγινε αρχικά από το ίδιο το νεοσυσταθέν νεοελληνικό κράτος με την άνωθεν και κάθετη επιβολή των Δυτικοευρωπαϊκών «ιδεωδών». Κι ύστερα σα να μην έφτανε αυτό ήρθαν οι τουρίστες που άρχισαν να συρρέουν  ήδη από την δεκαετία του...

Με όνειρα φωτεινά φεύγουν τα σκοτάδια, με χειρονομίες αγάπης, με έργα φτιαγμένα με μεράκι και απόσταγμα μελωμένης καρδιάς.

Έχω ένα φίλο αγαπημένο που ζει στην Θεσσαλονίκη. Τον αγαπώ πολύ και συχνά τον επισκέπτομαι- μιας και ελάχιστοι είναι οι φίλοι μου με τους οποίους ανταλλάσσουμε καρδιές- για να περάσω μαζί του λίγες μέρες χαράς. Ο φίλος μου, παρά την υπέροχη καρδιά του που είναι σα θάλασσα όμορφη και κυμματιστή, έχει ένα χούϊ. Ολοένα άμα τον συναντώ, μου μιλά για τα άσχημα της ζωής· για τους διεφθαρμένους πολιτικούς και δικαστές, για τους ανήθικους ανθρώπους, για το χάλι της εκπαίδευσης,  για τους ξεχαρβαλωμένους νέους, για τις μαφίες που λυμαίνονται  τα πλούτη του κόσμου, για τα μεγάλα παγκόσμια συμφέροντα που αιματοκυλούν τον πλανήτη για να αυξήσουν ματαίως τον  δικό τους ήδη αμύθητο πλούτο. Ο φίλος μου ο αγαπημένος είναι όλη μέρα, διαρκώς, μια κριτική προς όλα όσα είναι έξω απο αυτόν, μια γκρίνια γ...

Δεν είναι κάθετι τί νέο δημιουργία, ούτε κάθετι τι παλαιό ξεπερασμένο και απορριπτέο

Είναι  στις μέρες μας πολλοί οι άνθρωποι που παραπονιούνται για ελλείψεις. Για όλες τις ελλείψεις που υπάρχουν ως ανάσα στον κόσμο και στις κοινωνίες των ανθρώπων για να τροφοδοτούν την συνέχεια της ζωής και την δημιουργία. Περίσσεψαν  στις μέρες μας όσοι παραπονιούνται για την απουσία τελειότητας στα συστήματα των ανθρώπινων κοινωνιών, στις ενέργειες και πράξεις των επιμέρους ανθρώπων, στην ίδια την φύση που τρέφεται και χτίζει επάνω σε αυτήν την απουσία τελειότητας. Πολλοί, λ.χ, δεν βρίσκουν τέλεια εκπαιδευτικά συστήματα και ανάλογες μεθόδους για να φτιάχτουν οι τέλειοι μαθητές και οι τέλειοι πολίτες, τα τέλεια άτομα που θα διαθέτουν ικανότητες «υπερανθρώπων», ηρώων, ημιθέων και «αγίων». Άλλοι βρίσκουν ευτελισμένη την σημερινή εκπαίδευση στον τόπο μας, στερημένη καλών δασκάλων, κ...