«Φως Εταστικό» από τον Γεώργιο Κόρδη

Πάντα άμα επιστρέφω από αλλού αυτό που με κάνει να νιώθω διαφορετικά είναι το αεράκι και ο απύθμενος Αττικός ουρανός με το καθαρό, παντοδύναμο φως του.

Είναι τόσο δυνατό το φως  που αισθάνεσαι πως δεν ειναι απλά κάτι που υπάρχει και γεμίζει τον χώρο ανάμεσα στα πράγματα αλλά είναι μια δύναμη, μιά ενέργεια εταστική που διαπερνά τα πάντα και τα ανατέμνει, κάτι που  επιζητεί να τα ανασυστήσει με τα δικά του μέτρα, μες την δική του νομοτέλεια.

Η αίσθηση αυτή κρατά λίγο. Λίγη ώρα, μερικά ίσως λεπτά. Τα μάτια, η αίσθησις ύστερα προσαρμόζεται φαντάζομαι και βρίσκει φυσικό ετούτο το θυμαστό.

Ίσως, σκέφτηκα ταξιδεύοντας για το σπίτι μέσα σε αυτό το θαύμα, να είναι γαυτό που οι Έλληνες πάντα ζητούσαν μανικά να σήσουν δομές δικές τους αλλά και αρμοσμένες με τον σύμπαντα κόσμο. Ίσως γιαυτό προσπάθησαν οι σκέψεις τους να είναι έλλογες , τα έργα τους έρρυθμα, η λαλιά τους δομημένη με μέλος και ρυθμό και λόγο μαζί.

Ίσως το βασανιστικό ετούτο θαύμα του εταστικού φωτός να τους οδηγούσε διαχρονικά  να στήνουν τα πάντα επάνω σε δομές έλλογες όπου λόγος η αέναη ροή του κόσμου, ο κοσμικός ρυθμός που κάνει τα πράγματα να υπάρχουν μέσα σε αϊδια κίνηση και σε αιώνια σταθερότητα.

Ίσως οι δομές των Ελλήνων  να ήταν οι απόπειρες τους να αντισταθούν στην δύναμη του εταστικού φωτός, ίσως να είναι ακόμα οι προσπάθειές τους να αντέξουν την καθαρή αυτή ενέργεια χωρίς να διαλυθούν μέσα στο απόλυτο αυτό κοσμικό καταιγές.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Υ.Γ. Και να με συγχωρείτε αν το κείμενό μου σας παρέσυρε να ερμηνεύσετε με ιδεολογικά και δη Εθνικιστικά  κριτήρια και να δείτε στο κείμενο διάθεση υποστήριξης κάποιας ανωτερότητας των Ελλήνων έναντι άλλων. Δεν είχα τέτοια διάθεση ούτε πρόθεση.

Εκόνα Άρθρου: Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο (φωτο Γεώργιος Κόρδης).