Vekrakos
Spartorama | «Μια Προσευχή», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Μια Προσευχή», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 21/10/2019 Εκτύπωση Άρθρα Φιλοσοφία
«Μια Προσευχή», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Κύριε δεν είναι μόνο που δεν είδα, δεν είναι που δεν κράτησα, δεν είναι που απέστρεψα την κεφαλή και τα χείλη ψεύτικες δικαιολογίες ψιθύρισαν»
Οδός Εμπόρων

Κύριε σκοτάδι πλησιάζει και φοβερές των ονείρων οι σκιές.

Σε πόλεις βουβές, σε σπίτια κενοτάφια, σε γειτονιές λησμονημένες νυχτώνω και πάλι μονάχος.

Βουβοί οι άνθρωποι, μάσκες ασχημάτιστες τα πρόσωπά τους. Κραυγές βεβηλώνουν τα αγάλματα των αρχαίων καιρών. Πουλιά λαβωμένα τρυπούν τον άδειο ουρανό.

Κύριε δεν είναι μόνο που δεν είδα, δεν είναι που δεν κράτησα, δεν είναι που απέστρεψα την κεφαλή και τα χείλη ψεύτικες δικαιολογίες ψιθύρισαν.

Κύριε τον πόνο των άλλων άκουα. Τον αγνόησα και κρύφτηκα σε λογικές μεταφυσικές. Τις κραυγές της ικεσίας βολικά μετέφρασα, δεν άγγιξα χέρια που απλώθηκαν. Είπα, με απειλούν. Την καρδιά μου επάχυνα και στένεψα την αγκαλιά. Είπα δεν αρκεί να χωρέσει πολλούς. Μέτρησα και απαρίθμησα τις δωρεές. Υπολόγισα την ανταπόδοση.

Έζησα καχύποπτος.

Κύριε πονώ.

Διάλεξα πάντα τη δική μου ηδονή.

Από τες εξουσίες δεν εμάκρυνα αρκετά. Για την επαύριο μερίμνησα, ματαίως πλούτισα. Σχοινοβάτης άφοβος δεν υπήρξα, πολεμιστής αθωράκιστος δεν μπόρεσα, ταξιδευτής δίχως εφόδια δεν τόλμησα. Φτωχός χαρούμενος να ξημερώσω δε βάσταξα. Το πρόσωπο σου δεν βρήκα πουθενά. Σκοτεινός πλανιέμαι, σε λύπη ατόφια κωπηλατώ.

Κύριε, ελέησον.


Γεώργιος Κόρδης


Οδός Εμπόρων