Vekrakos
Spartorama | «Η περιπλάνηση του Αγίου Δημητρίου - Ένα αληθινό θαύμα», από τον Βαγγέλη Μητράκο

«Η περιπλάνηση του Αγίου Δημητρίου - Ένα αληθινό θαύμα», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Ευάγγελος Μητράκος 28/10/2019 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία
«Η περιπλάνηση του Αγίου Δημητρίου - Ένα αληθινό θαύμα», από τον Βαγγέλη Μητράκο
«Συγκινήθηκα ξαναβρίσκοντας τη χαμένη ζωγραφιά μου ύστερα από τόσα χρόνια...»
Οδός Εμπόρων

Το διδακτικό αξίωμα "Δίδασκε Εποπτικώς" ήταν "εκ των ων ουκ άνευ" στην Ακαδημία ΜΑΣ, την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως,  και πιστεύω ότι παραμένει ΜΙΑ διαχρονική θεμελιακή διδακτική αρχή.

Η Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως (Π.Α.Τ.) υπήρξε μια σπουδαία Σχολή στην ιστορία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας, η οποία, από το 1880 που ιδρύθηκε ως «Διδασκαλείον Πελοποννήσου» μέχρι το 1988 οπότε το κράτος έκλεισε τις Ακαδημίες με πρόσχημα την δήθεν αναβάθμιση σπουδών των Δασκάλων, αιμοδότησε με ικανούς, καλά καταρτισμένους και συνειδητοποιημένους Δασκάλους την Πρωτοβάθμια Δημόσια Εκπαίδευση κι έδωσε -παράλληλα- τη δυνατότητα σε πολλά φτωχά παιδιά του Μοριά (όλων των εποχών) να σπουδάσουν. Από την Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως πέρασαν καθηγητές και Διευθυντές με σημαντικές σπουδές, ενώ πολλοί εξ αυτών, όπως ο Θεόφιλος Βορέας, ο Ν. Εξαρχόπουλος, ο Παρ. Παρασκευόπουλος, ο Αντ. Τσιρίμπας, ο Ευάγγ. Παπανούτσος, ο Κ. Χάρης, ο Αντ. Ισηγόνης, ο Κ. Κίτσος, ο Ι. Χαραλαμπόπουλος, ο Μιχ. Σπανός κ.α., με το όλο έργο τους έγιναν φάροι και στυλοβάτες της Επιστήμης της Αγωγής, της Εκπαίδευσης, των Δασκάλων, των παιδιών του Ελληνικού Λαού και πολλές φορές της Κοινωνίας και της Ελλάδας.

Τέλος πάντων, μέσα στα πλαίσια αυτά  των παιδαγωγικών κατευθύνσεων της Ακαδημίας, κάθε σπουδαστής έπρεπε να εξασφαλίζει κάποια εποπτικά μέσα για τις διδασκαλίες που έκανε σε διάφορες τάξεις των Προτύπων Σχολείων της Ακαδημίας αλλά και της περιοχής της Τρίπολης, ώστε να πάρει καλή κριτική από το δάσκαλο της τάξης, ο οποίος τον παρακολουθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της διδασκαλίας. Η κριτική αυτή, μαζί με παρατηρήσεις και υποδείξεις, γραφόταν ιδιοχείρως κάτω από το σχέδιο της υποδειγματικής διδασκαλίας που συνέτασσε ο σπουδαστής -για κάθε μάθημα- στο τετράδιο των "Υποδειγματικών Διδασκαλιών" που ήταν υποχρεωμένος να τηρεί.

Όταν, με το καλό, διοριστήκαμε ως δάσκαλοι, συνεχίσαμε να χρησιμοποιούμε εποπτικά μέσα στα σχολεία μας για να εντυπωσιάσουμε τους επιθεωρητές και να μας κάνουν καλή έκθεση όταν μας επισκέπτονταν στα σχολεία για να μας παρακολουθήσουν διδάσκοντες, αλλά (κυρίως) για να δώσουμε παραστάσεις στον «φτωχό» κόσμο των παιδιών μας (των μαθητών μας) εκεί στα διάφορα χωριά που υπηρετήσαμε επί πολλά χρόνια και να ενισχύσουμε τη γνώση που καθημερινά πασχίζαμε να τους δώσουμε με τα πενιχρά μέσα που μας παρείχε η ελληνική πολιτεία.

Εμένα "έπιανε" το χέρι μου και γι΄ αυτό ζωγράφιζα και δημιουργούσα ο ίδιος τα αναγκαία «εποπτικά» για τις διδασκαλίες της Ακαδημίας, αλλά και, κατοπινά, για τις διδακτικές ανάγκες των σχολείων που υπηρέτησα.

Πολλοί συσπουδαστές μου, που γνώριζαν την ευχέρεια που είχα στη ζωγραφική, προσέρχονταν για "βοήθεια", εκεί στο καμαράκι της κυρά - Παναγιώτας στην οδό Επαμεινώνδου 36 στην Τρίπολη, είτε για να τους ζωγραφίσω κάποιο «εποπτικό», είτε για να τους δανείσω ένα από τα δικά μου. Θυμάμαι, μια φορά, Σάββατο μεσημέρι, ενώ ετοιμαζόμουνα να πάω στο ΚΤΕΛ προκειμένου να φύγω για Σπάρτη (κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε στα σπίτια μας για να δούμε τους δικούς μας, να πλυθούμε, να ανατροφοδοτηθούμε, κλπ) έρχεται, τελευταία στιγμή, ένας καλός φίλος και συμπατριώτης ο Κώστας ο Π. και μου ζητάει να του φτιάξω ένα εποπτικό επειδή τη Δευτέρα είχε διδασκαλία.

-Βιάζομαι, του λέω, πρέπει να πάω για φαγητό και να προλάβω το λεωφορείο για Σπάρτη.

-Μην ανησυχείς, μου λέει, θα σου φέρω εγώ να φας. Και φεύγει.

Στρώνω, λοιπόν, το χαρτόνι στο πάτωμα, βγάζω μπογιές και μολύβια και αρχίζω να ζωγραφίζω. Σε λίγο επιστρέφει ο Κώστας με το φαγητό στα χέρια, μια... πάστα σοκολατίνα, τόση δα, τυλιγμένη σ΄ ένα χαρτάκι!

Τελικά, του τέλειωσα το εποπτικό, το πήρε, έφυγε, κι εγώ… ταξίδεψα νηστικός.

Πολλά απ΄ αυτά τα εποπτικά τα κράτησα σαν ενθύμια, άλλα χάθηκαν από χέρι σε χέρι, μερικά έμειναν στην Ακαδημία για χρήση από τους Σπουδαστές.

Είκοσι περίπου χρόνια μετά την Ακαδημία, σε πολυθέσιο σχολείο της Σπάρτης όπου δούλευε ο αδερφός μου ο Γιάννης, που φοίτησε στην Ακαδημία μετά από μένα, έρχεται μια νέα δασκάλα και διδάσκει Θρησκευτικά τον Άγιο Δημήτριο, με ένα μεγάλο εποπτικό που έδειχνε τη μονομαχία Νέστορα - Λιαίου και τον Άγιο Δημήτριο προσευχόμενο.

Το βλέπει ο Γιάννης και κάτι υποψιάζεται:

-Αυτό πρέπει να είναι του αδερφού μου, της λέει.

-Όχι, λέει η κοπέλα, μου το είχε δώσει ο... που του το είχε δώσει η... και... πάει λέγοντας.

-Για να δω πίσω, της λέει ο Γιάννης.

Κοιτάζει πίσω, βρίσκει γραμμένο: Β. Μητράκος 1973.

-Κατάσχεται, της λέει, το παίρνει και μου το φέρνει.

Είναι να θαυμάζει κανείς πώς μια χάρτινη ζωγραφιά ταξίδευε τόσα χρόνια, από χέρι σε χέρι, παρουσιαζόταν σε διάφορα σχολεία, παρέμεινε ανέγγιχτη(!) κι επέστρεψε με τρόπο "θαυματουργικό" στα χέρια του δημιουργού της! Το πήρα, το εποπτικό, στα χέρια μου με άφατη αγαλλίαση και συγκίνηση και το χάιδεψα με τα μάτια μου απ’ άκρη σ’ άκρη, από μολυβιά σε μολυβιά, ενώ οι στιγμές οι παλιές ξαναζούσαν και περνούσαν μπροστά μου σαν ταινία του σινεμά.

Το "εποπτικό" αυτό ήταν φτιαγμένο βιαστικά - δε θυμάμαι κάτω από ποιες συνθήκες. Άλλωστε, από κάποιο χρονικό σημείο και μετά, λόγω κούρασης κι έλλειψης χρόνου, χρησιμοποιούσα κηρομπογιές σε μαύρο χαρτόνι, γιατί αυτό το είδος ζωγραφίσματος δεν ήθελε πολλές λεπτομέρειες και "γεμίσματα" κι έτσι τέλειωνε γρήγορα, ενώ η τελική εντύπωση ξεπερνούσε την πραγματική "καλλιτεχνική" αξία του έργου. Το συγκεκριμένο εποπτικό, φτιαγμένο με κηρομπογιές πάνω σε μαύρο ματ χαρτόνι, παρίστανε τον γίγαντα ειδωλολάτρη Λυαίο να παλεύει με τον μικρόσωμο χριστιανό Νέστορα μέσα στο Στάδιο της Θεσσαλονίκης και, κάτω αριστερά, σε ένθετη ζωγραφιά, τον φυλακισμένο Άγιο Δημήτριο να προσεύχεται για τον Νέστορα. 

Συγκινήθηκα ξαναβρίσκοντας τη χαμένη ζωγραφιά μου ύστερα από τόσα χρόνια, στενοχωρήθηκα που την πήρε ο Γιάννης από τη δασκάλα έτσι "άκομψα" αλλά... ως εκεί.

Με τον «θαυμαστό» αυτό τρόπο ο Άγιος Δημήτριος ξαναγύρισε κοντά μου ύστερα από περιπλάνηση 20 (και βάλε) ετών κι εγώ κάθε χρόνο, στη γιορτή Του, τον παρουσίαζα στους μαθητές μου και συζητούσαμε τον βίο Του αλλά και την ιστορία του «εποπτικού» αυτού, μέχρι που πήρα σύνταξη!

Πραγματικά, μερικές φορές, η ζωή γράφει απίστευτες ιστορίες!

 

26-10-2019
Ανήμερα της γιορτής του Α. Δημητρίου
Βαγγέλης Μητράκος


Οδός Εμπόρων