Ήταν θέμα χρόνου να επαναληφθεί μια φονική τραγωδία ανάλογη με εκείνες της πυρκαγιάς του καλοκαιριού του 2007 (84 νεκροί), της πλημμύρας στη Μάνδρα το Νοέμβρη του 2017 (24 νεκροί) και στο Μάτι Αττικής τον Ιούλιο του 2018 (102 νεκροί).
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, που στις δύο τελευταίες περιπτώσεις και στο λεγόμενο «Μακεδονικό» είχε στηρίξει κυριολεκτικά την προεκλογική της εκστρατεία εναντίον της Κυβέρνησης Τσίπρα με στόχο να κερδίσει τις εκλογές και να επιστρέψει στην εξουσία – πράγμα που το πέτυχε - ήταν φανερό στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης της χώρας ότι «έτρεμε» μήπως συμβεί κάτι «στραβό» σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά ή νεροποντή. Γι’ αυτό και οι υπεύθυνοι έσπευδαν σε κάθε περίπτωση πυρκαγιάς να εκκενώσουν προληπτικά τα χωριά για να μην υπάρξει ούτε ένα θύμα.
Σε μια χώρα, όμως, όπως η Ελλάδα στην οποία έχουν συσσωρευτεί άλυτα προβλήματα δεκαετιών σε ό,τι αφορά τις υποδομές, την εφαρμογή στοιχειωδών νόμων προστασίας του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής και την λειτουργία και αποτελεσματικότητα των αρμοδίων υπηρεσιών, είναι σχεδόν αδύνατο να μην παρουσιαστεί έστω και μία περίπτωση με θύματα είτε εξαιτίας μιας μεγάλης πυρκαγιάς, είτε μιας αναπάντεχης πλημμύρας.
Η πραγματικότητα, όσο κι αν δεν μας αρέσει, είναι πάνω-κάτω αυτή και την ξέρουν όλοι:
- Ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη δόμηση σε παραλίες, όχθες και κοίτες ποταμών, σε μπαζωμένα ρέματα.
- Καμιά τήρηση στοιχειωδών πολεοδομικών προδιαγραφών και προϋποθέσεων στις λεγόμενες και «αυθαιρετουπόλεις».
- Μπαζωμένα και ακαθάριστα ποτάμια και ρέματα.
- Απουσία αντιπλημμυρικών έργων.
- Επικίνδυνες ανεξέλεγκτες χωματερές.
- Ακαθάριστα δάση και αλσύλλια γεμάτα από καύσιμη ύλη.
- Ελλιπώς καταρτισμένα ή ακατάλληλα σχέδια αντιμετώπισης εκτάκτων καταστάσεων.
- Έλλειψη νέων σύγχρονων μέσων επίγειας και εναέριας πυρόσβεσης.
- Ανεπαρκής ή πλημμελής εκπαίδευση των αρμοδίων υπηρεσιών.
Σε κάθε περίπτωση, όταν μία κυβέρνηση αντιμετωπίζει στη διάρκεια της θητείας της ένα τέτοιο σοβαρό περιστατικό, επωμίζεται οπωσδήποτε τις πολιτικές ευθύνες, ενώ το ποινικό μέρος καλούνται να το ελέγξουν σε επίπεδο υπηρεσιακών παραγόντων οι δικαστικές αρχές.
Οι επικοινωνιολόγοι του κ. Μητσοτάκη «άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου» - για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο- χρησιμοποιώντας εναντίον του τέως Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, των Υπουργών του και της Περιφερειάρχη κ. Δούρου μια επιθετική γλώσσα απόδοσης ποινικών ευθυνών με όλα τα στοιχεία της υπερβολής με φράσεις όπως «τους άφησαν να πνιγούν», «τους άφησαν να καούν» και πάει λέγοντας. Αν είναι δυνατόν να βρεθεί άνθρωπος – τι είδους άνθρωπος ; - και να αφήσει συνανθρώπους του να οδηγηθούν στο θάνατο!!!
Το ίδιο μοτίβο, άλλωστε, πρυτάνευσε και στην αντιμετώπιση της Συμφωνίας των Πρεσπών, που έλυσε ένα χρονίζον πρόβλημα σε όφελος της πατρίδας μας, όπου με περισσή ευκολία εκτοξεύτηκαν κατηγορίες για «εθνική μειοδοσία», «προδοσία» και «συναλλαγή». Μόνο που τώρα που οι κατήγοροι βρέθηκαν στην εξουσία τα ξέχασαν όλα και εργάζονται φιλότιμα για την εφαρμογή της «προδοτικής» Συμφωνίας!!!
Έχω γράψει κι άλλοτε ότι στην πολιτική ζωή του τόπου μας και στην κομματική αντιπαράθεση θα πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια που θα προστατεύουν τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της και ότι η κατάληψη της εξουσίας δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός μπροστά στον οποίο όλα επιτρέπονται!
Τώρα με τους πέντε νεκρούς και τους δύο (;) αγνοούμενους – μέχρι στιγμής- ο Υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων θυμήθηκε «την πλανητική κλιματική αλλαγή» που ευθύνεται για τα έντονα και ακραία καιρικά φαινόμενα, την ανάγκη «προστασίας του περιβάλλοντος» και τη «σεμνότητα και σοβαρότητα» που οφείλουμε προς τους νεκρούς.
Αν η Κυβέρνηση Τσίπρα είχε τη «δικαιολογία» ότι για πρώτη φορά βρέθηκε στο τιμόνι της εξουσίας και κατά συνέπεια δεν είχε καμία ευθύνη για τα διαχρονικά προβλήματα που οδηγούν κάθε φορά σε ανθρώπινες απώλειες, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει την παραμικρή δικαιολογία γιατί η παράταξη της Ν.Δ. είναι αυτή που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τα φαινόμενα της αυθαίρετης δόμησης, της καταπάτησης αιγιαλού, των μπαζωμένων ρεμάτων και ποταμών, των ανεξέλεγκτων χωματερών, της απουσίας αντιπλημμυρικών έργων κτλ.
Γι’ αυτό οι ιθύνοντες θα έπρεπε να έχουν κατά νουν τη λαϊκή παροιμία «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις» που σημαίνει ότι όλοι μας δεν πρέπει να λέμε μεγάλες κουβέντες, να δίνουμε ανέφικτες υποσχέσεις, να κάνουμε λεονταρισμούς και πράγματα για τα οποία στη συνέχεια δεν μπορούμε να τα πραγματοποιήσουμε. Η ζωή είναι αμείλικτη και δεν συγχωράει κανενός είδους σκόπιμη αμετροέπεια, η οποία διαψεύδεται εκ των πραγμάτων.
Γιάννης Μητράκος
