Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024
Συνέντευξη στον Παντελή Τζερτζεβέλη
«Σκεφτείτε, γι’ αυτούς τους ανθρώπους δεν υπάρχει η έννοια
του δυνατού και αδύνατου. Είναι ποτέ δυνατόν να τρέξει κανείς, χωρίς καμία
στάση, 246 χιλιόμετρα σε 23 ώρες; Δεν σκέφτονται με τέτοιους όρους. Προσπαθούν
να ελέγξουν τον εαυτό τους, και απλώς τρέχουν. Λέγεται, ότι σε αυτούς τους αγώνες το σώμα κάποια στιγμή σε
εγκαταλείπει. Πονάς, ματώνεις, παθαίνεις κράμπες. Είσαι έτοιμος να τα
παρατήσεις. Σε αυτό το σημείο, με κάποιο τρόπο, επεμβαίνει ο νους και ελέγχει
απολύτως το σώμα. Δεν τρέχεις πια με το σώμα αλλά με τον νου. Πονάς και
ματώνεις αλλά δεν σε πειράζει. Είναι η στιγμή της υπέρβασης όπως λένε πολλοί
υπεραθλητές. Έχω έναν γνωστό, ποδηλάτη υπεραποστάσεων (1.000 χιλιόμετρα
και, ο αγώνας), ο οποίος μιλάει συχνά γι’ αυτήν την υπέρβαση. Η πιο
χαρακτηριστική εμπειρία του, διηγείτο, ήταν όταν σε κάποιον αγώνα, στο
τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, έχασε τελείως την αίσθηση του χώρου. Ήξερε ότι
ποδηλατεί για κάποιον αγώνα, είχε την αίσθηση του χρόνου αλλά δεν ήξερε που
βρισκόταν. Το ωραίο ήταν ότι αισθανόταν πανευτυχής που δεν ήξερε και μάλιστα άρχισε να απολαμβάνει το τοπίο γύρω
του! Ο Γιάννης Κούρος (βλέπε άρθρο εδώ) το περιγράφει πολύ ωραία
σε μια συνέντευξη του «Τρέχω υπερβατικά, ενάντια στη φύση και στις
κακουχίες. Η προσπάθεια ενός υπερμαραθωνοδρόμου είναι εγκεφαλική. Ο αγώνας του,
είναι μια υπέρβαση του σώματος και ολοκληρώνεται ενεργοποιώντας τα βιώματα από
τις πνευματικές του δυνάμεις. Το μυστικό της επιτυχίας μου οφείλεται και στην
κράση μου να ξεπερνώ τα όρια. Η φιλοσοφία του αγωνίσματος έγκειται στην
ιδιοσυγκρασία του υπερδρομέα να ξεπερνά τον πόνο και την κούραση με πνευματική
διαύγεια, εγρήγορση και μετουσίωση».». Ν. Μ. ------- Γιώργος Γκάτσιος