Πατήρ Γεώργιος Μπλάθρας: «Ο Μωυσής του Πάρνωνα» - video

Την έναρξη της εκδήλωσης την έκανε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου κ. Ιωάννης Μητράκος, αναφερόμενος στους λόγους για τους οποίους το Διοικητικό Συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να τιμήσει τον σεβαστό και αγαπητό σε όλους παπα-Γιώργη κι εν συνεχεία ευχαρίστησε εκ βάθους καρδίας όλους όσοι συνέβαλαν στην επιτυχή διοργάνωσή της, εξαίροντας την ευγενική χορηγία του Γορτύνιου Σπαρτιάτη Χρήστου Πριστούρη, Μεσίτη. Τελειώνοντας ο Πρόεδρος ανέγνωσε μήνυμα του Βουλευτή Λακωνίας κ. Αθανασίου Δαβάκη.

Ο Δάσκαλος και Μέλος του Συνδέσμου κ. Ευάγγελος Μητράκος παρουσίασε με γλαφυρό τρόπο τη ζωή και έργο του παπα-Γιώργη, ανιχνεύοντας τις οικογενειακές του καταβολές στα Βρέσθενα και τα Λαγκάδια. Εξήρε τη φιλομάθεια, την εργατικότητα, τη σεμνότητα και βαθιά πίστη του παπα-Γιώργη, που τον οδήγησε από πολύ νέο στην απόφαση ζωής να ιερωθεί και να αφιερωθεί στην υπηρεσία του Τριαδικού μας Θεού  και της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Ιδιαίτερη μνεία έκανε ο ομιλητής στην πολύτεκνη οικογένεια του παπα-Γιώργη που συνέχισε την ελληνική παράδοση των προγόνων του. Καταλήγοντας επεσήμανε ότι είναι αδύνατον στον περιορισμένο χρόνο μιας ομιλίας να συμπεριλάβει κάποιος όλες τις πτυχές του εκκλησιαστικού, κοινωνικού, πνευματικού και πολιτιστικού έργου του παπα-Γιώργη, στον οποίο ευχήθηκε «μακροημέρευση»!

Η Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου κ. Ποτούλα Πασχαλίδου-Τσίτσου, που ακολούθησε στο βήμα, αναφέρθηκε με γλαφυρό τρόπο σε μια άγνωστη πτυχή της προσωπικής ζωής του παπα-Γιώργη, όταν ως λαϊκός διέμενε με τον ένα εκ των αδελφών του στην Αθήνα, εργαζόμενος σε ένα υφαντουργείο.

Ο Πρωτοψάλτης του Μητροπολιτικού ναού της Ευαγγελίστριας Σπάρτης και Διευθυντής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεώς μας κ. Παναγιώτης Χρόνης, επικεφαλής ενός δεκαμελούς βυζαντινού χορού, παρουσίασε ένα ενδεδειγμένο μουσικό πρόγραμμα με εκκλησιαστικούς ύμνους και παραδοσιακά τραγούδια του Μοριά.

Στο σημείο αυτό ο καλλικέλαδος παπα-Γιώργης, λάτρης του δημοτικού μας τραγουδιού, αποδέχθηκε πρόταση του Προέδρου του Γορτυνιακού Συνδέσμου και τραγούδησε το γνωστό τραγούδι «Ο γερο-Δήμος», ενθουσιάζοντας το ακροατήριο που συμμετείχε στην επωδό με παλαμάκια.

Ο Πρόεδρος του Γορτυνιακού Συνδέσμου Σπάρτης κ. Ιωάννης Μητράκος περιστοιχισμένος από τα Μέλη του Δ.Σ. και της Ελεγκτικής Επιτροπής, απένειμε στον Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μπλάθρα τιμητικό δίπλωμα, ενώ ο Επίτιμος Πρόεδρος κ. Ιωάννης Πετρόπουλος του επέδωσε τιμητική πλακέτα.

Ο π. Γεώργιος Μπλάθρας βαθύτατα συγκινημένος ευχαρίστησε τον Πρόεδρο και τα Μέλη του Δ.Σ. του Γορτυνιακού Συνδέσμου για την εξαιρετική τιμή που του έκαναν, αναφερόμενος στα πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του και ιδίως στο Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιο.

Την τιμητική εκδήλωση «έκλεισε» με τον σοφό και μεστό λόγο του ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας, ο οποίος επαίνεσε τη Διοίκηση του Γορτυνιακού Συνδέσμου για την απόφασή της να τιμήσει τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μπλάθρα έναν σεμνό και ακάματο εργάτη της τοπικής μας Εκκλησίας, που τον χαρακτήρισε ως «Μωυσή του Πάρνωνα»! Καταλήγοντας ο  Μητροπολίτης μας ανέφερε ότι ο πλέον τιμητικός τίτλος για τον παπα-Γιώργη είναι πως υπήρξε σε όλη του τη ζωή «σωστός παπάς»!

Η εκδήλωση τελείωσε με τη φήμη του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου, που έψαλλαν «εν χορώ» η βυζαντινή χορωδία και το κοινό.

Την εκδήλωση μετέδιδε απευθείας στο F/B Η Δημοτική Αγορά Λακωνίας.  

-------

Παραθέτουμε σε κείμενο την ομιλία του κ. Βαγγέλη μητράκοι. Οι υπόλοιπες ομολίες ακούγονται στο συνημμένο βίντεο: 

«Πατήρ Γεώργιος Μπλάθρας», από τον Βαγγέλη Μητράκο

(Ομιλία που εκφωνήθηκε στην εκδήλωση του Γορτυνιακού Συνδέσμου Σπάρτης, 29-9-2021)

Σεβασμιότατε, π. Γεώργιε, Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί συμπατριώτες Γορτύνιοι, εκλεκτοί φίλοι

Στον πεφωτισμένο πρόλογο τού τελευταίου βιβλίου του, με τίτλο «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών», ο Σεβασμιότατος και Πολυαγάπητος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ, γράφει (μεταξύ άλλων πολλών) και τα εξής: 

« … να ενθυμούμαστε όλους εκείνους που προηγήθηκαν από εμάς και μας πρόσφεραν πνευματική τροφή. Να μνημονεύουμε εκείνους που μας συμβούλεψαν με τον κρυστάλλινο ορθόδοξο λόγο τους και μας δίδαξαν με την ενάρετη βιοτή και πολιτεία τους αλλά και μας στήριξαν σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας. Να μη λησμονούμε εκείνους που μας χειραγώγησαν και μας έδειξαν τον σωστό δρόμο που οδηγεί κοντά στον Ουράνιο πατέρα  μας… Ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη να τρέφουμε σ’ αυτούς που μας βάπτισαν, μας έθρεψαν με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που μας υπέδειξαν τις προϋποθέσεις να ζήσουμε αιώνια κοντά στο Θεό.» 

Παρακαλώ, να θεωρήσετε ότι η αποψινή εκδήλωση προς τιμήν του πατρός Γεωργίου Μπλάθρα εντάσσεται ακριβώς μέσα στα πλαίσια της πνευματικής καθοδήγησης του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, του οποίου τις διδαχές οφείλουμε να παρακολουθούμε και να ακολουθούμε προς δόξαν Χριστού και πνευματική και ψυχική μας ωφέλεια.

Όταν  ήμουνα μικρό παιδί, έπαιζα τα βράδια ένα αφελές παιχνίδι με το φεγγάρι. Στεκόμουνα στην άκρη ενός δρόμου και κοίταζα το φεγγάρι στο πλάι μου, έτσι όπως στεκόταν πάνω από τα σπίτια. Ύστερα, έβαζα τα δυνατά μου κι έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα μέχρι την άλλη άκρη του δρόμου, κοίταζα λαχανιασμένος τον ουρανό κι έβλεπα απορημένος το φεγγάρι να είναι εκεί, σ’ εκείνη την άλλη γωνία, ενώ εγώ νόμιζα ότι το είχα αφήσει πίσω μου. Άρα, το φεγγάρι, σύμφωνα με το παιδικό μου μυαλό, με είχε ακολουθήσει. Παντού, όπου κι αν πήγαινα, όσο γρήγορα κι αν έτρεχα, εκείνο με «ακολουθούσε» καταπόδι.

Μια τέτοια αίσθηση έχω και για τον π. Γεώργιο Μπλάθρα, που δικαίως τιμάται στην αποψινή εκδήλωση του ιστορικού Γορτυνιακού Συνδέσμου Σπάρτης: Σε κάθε δρόμο της ζωής μου, σε όποια γωνιά του κι αν βρέθηκα, ο παπα-Γιώργης ήταν εκεί, σαν φυσική ή πνευματική παρουσία, να φωτίζει το δρόμο μου. Κι αυτή δεν είναι μόνο η προσωπική μου αίσθηση, αλλά και πολλών άλλων, για να μην πω όλων εκείνων που έχουν γνωρίσει τον π. Γεώργιο. Ο παπα-Γιώργης ο Μπλάθρας με την πνευματική και ψυχική ακτινοβολία του και με το παράδειγμα και υπόδειγμα της ζωής και της δράσης του, χωρίς ο ίδιος να το επιδιώκει, έχει γίνει ένας φάρος ζωής για όλους μας, που μας καθοδηγεί στο αρμένισμα μας, ώστε να μην πέσουμε και τσακιστούμε πάνω στα βράχια που περιβάλλουν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που πλέουμε.

Ο σεβάσμιος και σεβαστός π. Γεώργιος Μπλάθρας γεννήθηκε το έτος 1938, στα όμορφα και καταπράσινα Βρέσθενα του Πάρνωνα Λακωνίας. Γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας από τα Βρέσθενα και η Κωνσταντίνα Φωτοπούλου του Τριανταφύλλου από τα Λαγκάδια της Γορτυνίας. Οι ρίζες της οικογένειας Μπλάθρα ανιχνεύονται στο παρελθόν τουλάχιστον έως το 1770, όταν ο πρόγονος Παναγιώτης Χαρβαλάς έφυγε διωκόμενος κατά τα Ορλωφικά από το χωριό του, τα Βέρβαινα Κυνουρίας Αρκαδίας, και κατέφυγε στα Βρέσθενα, όπου οι συγχωριανοί του τού έβγαλαν το παρατσούκλι «Μπλάθρας», από την λέξη «μπλάθρι», που στην τοπική διάλεκτο του Πάρνωνα σημαίνει το πλατύ πέλμα του βοδιού, μάλλον επειδή ο πρόγονος είχε μεγάλες πατούσες, εν ολίγοις φόραγε πολύ μεγάλο νούμερο παπούτσι όπως θα λέγαμε σήμερα (τότε –βέβαια- γουρνοτσάρουχο). Αξίζει να πούμε ότι αυτός ο προπάππος του τιμωμένου πατρός Γεωργίου Μπλάθρα, ο Παναγιώτης Χαρβαλάς-Μπλάθρας, υπήρξε αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, έλαβε μέρος σε 9 μάχες του Αγώνα της Παλιγγενεσίας και συμμετείχε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου με την οποία κατακτήθηκε τελικώς η ελευθερία της Πατρίδος, επιδείξας, καθ’ όλη την αγωνιστική του δράση, άκαμπτο πάθος και ορμητικότητα, χαρακτηριστικά που κληρονόμησε και στους απογόνους του, έως και σήμερα.

Ο Κωνσταντίνος και η Κωνσταντίνα Μπλάθρα, αν και φτωχοί ξωμάχοι του χωριού, όλη μέρα στο χωράφι, στα πρόβατα και στα γίδια, δημιούργησαν μια πολυμελή οικογένεια τεκνοποιώντας 8 παιδιά, με τον παπα-Γιώργη να είναι το τελευταίο στη σειρά παιδί της οικογένειας, που γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1938.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αποδώσουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης σ’ αυτές τις ηρωικές πολύτεκνες οικογένειες του παλαιού καιρού, οι οποίες σε πολύ δύσκολες εποχές πολέμων, προσφυγιάς και ανελέητης φτώχειας, έκαναν πολλά παιδιά, όχι γιατί «δεν ήξεραν τι έκαναν» όπως τους συκοφαντούν εύκολα, ανέξοδα και εκ του ασφαλούς κάποιοι «σύγχρονοι» και «περισπούδαστοι» νεοέλληνες, αλλά γιατί εκείνοι οι παλαιοί των ημερών θεωρούσαν τα παιδιά ευλογία Θεού, χαρά και προορισμό ζωής, σε αντίθεση με τους σημερινούς Έλληνες που έχουν βουλιάξει την Ελλάδα στην υπογεννητικότητα και στον μαρασμό, με ένα ρυθμό που αν συνεχιστεί έτσι όπως είναι, σύμφωνα με τις μελέτες των ειδικών επιστημόνων,  θα οδηγήσει τη χώρα μας σε μείωση του πληθυσμού της κατά 2.000.000 περίπου στο 2060, με ό,τι δυσμενές, αυτό, συνεπάγεται για το Έθνος, τη χώρα και τον λαό της.

Ο σημερινός πατήρ Γεώργιος Μπλάθρας, μαθήτευσε ως μικρό παιδί στο σχολείο των Βρεσθένων και πάντοτε μνημονεύει τους άξιους δασκάλους του: Βασίλειο Κοτσάνη από Αρτεμίσιο Αρκαδίας, Νικόλαο Κατσίκα από Λαγκάδια Γορτυνίας Αρκαδίας και τη Βρεσθενίτισσα δασκάλα Μεταξία Σπηλιάκου, στους οποίους, όπως ο ίδιος λέει, χρωστάει πολλά, γιατί του έδωσαν σωστές και στέρεες βάσεις στη ζωή του. Μνημονεύει, επίσης, τον παπά του χωριού του, τον πατέρα Ευθύμιο Παπαδόπουλο από Λιβερά του Πόντου, ο οποίος του ενέπνευσε την Αγάπη και την Πίστη προς τον Θεό και του έδωσε τα ψυχικά και πνευματικά εφόδια για την πορεία του στη ζωή. Μετά το δημοτικό, ο πατήρ Γεώργιος, ο τότε μικρός Γιωργάκης, φοίτησε στο Γυμνάσιο της Σπάρτης, ενώ μέσα του ήδη είχε χαραχτεί η πορεία που ήθελε να ακολουθήσει και η οποία δεν ήταν άλλη από εκείνη της ιεροσύνης. Για τον λόγο αυτό, από τη Δευτέρα Γυμνασίου πήρε μετεγγραφή για την Επτατάξιο Εκκλησιαστική Σχολή της Κορίνθου.

Πρόκειται γι’ αυτήν τη μυστηριακή κλήση που ο Θεός απευθύνει επιλεκτικά σε ορισμένους ανθρώπους, προκειμένου να Τον υπηρετήσουν. Ο φωτισμός της συνείδησης του παπα-Γιώργη επικεντρώθηκε στο κάλεσμα της  υψηλής αποστολής και ενεργοποιήθηκε αμέσως, από τα παιδικά του ήδη χρόνια, για να υπηρετήσει εκείνα τα συστατικά που οδηγούν στην ολοκλήρωση της νοηματοδοτημένης από το ουράνιο κάλεσμα ύπαρξης, ήτοι: επιθυμία, ιερός πόθος, θέληση, στοχοθέτηση, λήψη σημαντικών αποφάσεων, αφοσίωση, δικαίωση.

Όπως γράφει για τους κληρικούς στο βιβλίο του «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών» ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ:

« … στους αποκαλυπτικούς καιρούς μας με αγώνα σκληρό πάλεψαν με τον εαυτό τους, νίκησαν τους ποικίλους πειρασμούς, περιφρόνησαν το υλιστικό πνεύμα, που έχει ποτίσει την κοινωνία, άκουσαν τη φωνή του Θεού «υιέ μου, δος μοι σην καρδίαν» και απάντησαν σ’ αυτήν την τιμητική πρόσκληση «ιδού εγώ και απόστειλόν με».

Στην απόφαση αυτή του παπα-Γιώργη να ακολουθήσει το δρόμο της ιεροσύνης, τον παρότρυνε αποφασιστικά ο παππούς και νουνός του Γεώργιος και είναι κι αυτό άλλο ένα μήνυμα από το παρελθόν, ότι κανείς (δηλαδή) δεν πρέπει να  μπαίνει εμπόδιο μπροστά σ’ όποιον λαμβάνει την κλήση του Θεού και θέλει να πάρει το δρόμο της ιεροσύνης και της αφοσίωσης στην υπηρεσία του Θείου, από όποια έπαλξη αυτός επιλέξει.

Το 1960 ο πατήρ Γεώργιος Μπλάθρας τελείωσε την Εκκλησιαστική Σχολή της Κορίνθου. Η ψυχή του, όμως, φλεγόταν να συνεχίσει τις Σπουδές του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου. Δυστυχώς, η φτώχεια μπήκε μπροστά του σαν αξεπέραστο εμπόδιο κι έκοψε το πέταγμά του προς τα ψηλότερα, έτσι όπως συνέβαινε με πολλά παιδιά, τότε που για να σπουδάσει κανείς έπρεπε να έχει λεφτά. Ο νεαρός, Γεώργιος Μπλάθρας, έπρεπε να καταβάλλει 3.000 δραχμές για να εγγραφεί στους υποψηφίους του Πανεπιστημίου, χρήματα που δεν είχε η φτωχή του οικογένεια. Έτσι το όνειρό του για ανώτερες σπουδές, έμεινε ανεκπλήρωτο τουλάχιστον προσωρινά. Αναγκάστηκε, λοιπόν, μέχρι να έρθει στη νόμιμη ηλικία ιεροσύνης, να εργαστεί σε διάφορες δουλειές, προκειμένου να επιβιώσει. Στον λίγο ελεύθερο χρόνο του, αντί να επιζητά τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία, όπως άλλοι νέοι της ηλικίας του, αυτός τριγυρνούσε στα βιβλιοπωλεία και στα παλαιοπωλεία της Αθήνας, για να σβήνει  την έμφυτη δίψα του για μάθηση και ανέβασμα πνευματικό, αγοράζοντας με το πενιχρό εισόδημά του, όταν μπορούσε, παλιές εκδόσεις βιβλίων κι εντύπων, κάνοντας την αρχή για το χτίσιμο της σημερινής τεράστιας, αξιόλογης και μοναδικής βιβλιοθήκης του.

Στα 1963 νυμφεύθηκε τη Χριστίνα Μάτση του Λαζάρου από την Καλαμάτα, ορφανή ΚΑΙ από τους δύο γονείς της, θύματα της γερμανικής κατοχής και του εμφυλίου.

Το όνειρο και ο σκοπός ζωής του παπα-Γιώργη πήρε σάρκα και οστά την Κυριακή, 29 Σεπτεμβρίου 1963, όταν χειροτονήθηκε διάκονος, κατά τα εγκαίνια του πρώτου εν Ελλάδι Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου, στη Συκέα Λακωνίας. Λίγους μήνες μετά, την 1η Δεκεμβρίου 1963, ημέρα Κυριακή, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στο Καστόρειο Λακωνίας, όπου για επτά χρόνια υπηρέτησε ως εφημέριος και αρχιερατικός επίτροπος της περιοχής, κοσμώντας την Ιεροσύνη και γενόμενος, κυριολεκτικά, κοσμαγάπητος. Η ηθική βιωτή του, η προσήλωση στο ιερό του λειτούργημα και στις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ αυτό, η σύνεση και το πνεύμα αυτοθυσίας, η σεμνότητα, η μόρφωσή του, η καλή διαποίμανση της Εκκλησίας ευθύνης του, η ακεραιότητα του χαρακτήρα του, η αξιέπαινη άσκηση κι ευλάβειά  του, τα πνευματικά, λειτουργικά και διοικητικά του προσόντα είχαν σαν αποτέλεσμα να μετατεθεί στη Σπάρτη, την 1η Ιουλίου 1970, ως εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελιστρίας Σπάρτης, ενώ το 1972, επί Μητροπολίτου Ιεροθέου,  έγινε και Αρχιερατικός Επίτροπος Σπάρτης.

Τη χρονιά αυτή, έδωσε ο Θεός να εκπληρωθεί το όνειρο του παπα-Γιώργη για να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο: Με την παρακίνηση του καθηγητή Πέτρου Ξενικάκη, Γενικού Επιθεωρητή Μέσης Εκπαιδεύσεως Λακωνίας, αποφάσισε να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Παρά την ηλικία του, 34 ετών ήταν τότε, παρ’ ότι είχε ήδη πέντε παιδιά και παρά τις πολλές και σημαντικές αρμοδιότητες και ευθύνες που είχε αναλάβει και του είχαν ανατεθεί, με εξαντλητική μελέτη και υπερβαίνοντας τα ανθρώπινα μέτρα, προετοιμάστηκε κατάλληλα κι επιμελώς και κατόρθωσε να πετύχει στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία πήρε το Πτυχίο της Θεολογίας, ανταποκρινόμενος πλήρως στις αυξημένες ανάγκες των πανεπιστημιακών του σπουδών.

Η επιτυχία αυτή του παπα-Γιώργη, να πετύχει – δηλαδή - στις πανελλήνιες εξετάσεις, να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο και να πάρει Πτυχίο κάτω από τις αντικειμενικά πολύ δύσκολες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί στη ζωή του για κάτι τέτοιο, τον καθιστά ζωντανό παράδειγμα ζωής, φιλομάθειας, θέλησης, επιμονής και υπομονής  και αποδεικνύει ότι είναι ευλογημένος από τον Θεό, αφού στην Αγία Γραφή η υπομονή είναι επιμονή προς έναν σκοπό, αντοχή στις δοκιμασίες και η με προσδοκία αναμονή της εκπλήρωσης μιας  επιθυμίας μας και μιας προσευχής  μας από τον Θεό. Στην  επιστολή του Παύλου προς Κολοσσαείς (1:11) διαβάζουμε πως ενδυναμωνόμαστε από τον Θεό «σε κάθε υπομονή και μακροθυμία», ενώ η επιστολή Ιακώβου (1:3-4) μας ενθαρρύνει να γνωρίζουμε πως οι δοκιμασίες αποτελούν τον δρόμο του Θεού για την τελειοποίηση της υπομονής μας.

Ο παπα - Γιώργης, ακολουθώντας το παράδειγμα ζωής των γονιών του, δημιούργησε κι αυτός μια πολύτεκνη οικογένεια. Είναι  πατέρας 5 παιδιών που απέκτησαν με την παπαδιά του, την αείμνηστη Χριστίνα, η οποία μετοίκησε κοντά στον Κύριο, στις 10 Ιανουαρίου 2014.

Σήμερα, 83 χρόνια από τη γέννησή του και 58 χρόνια από τη χειροτονία του ως διάκονος, χάρη και στην απεριόριστη εκτίμηση, εμπιστοσύνη και αγάπη με την οποία τον περιβάλλει επί 41 χρόνια ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ, έχουμε τη χαρά και την ευτυχία να ζούμε κοντά στον πατέρα Γεώργιο Μπλάθρα και να απολαμβάνουμε τα πνευματικά και ψυχικά του νάματα, τα τόσο απαραίτητα στους δύσκολους και πονηρούς καιρούς που διανύουμε. Όπως έγραψε στο μεγάλο αφιέρωμά του γι’ αυτόν το Κέντρο Οικουμενικού Ελληνισμού: 

«Ο παπα-Γιώργης έχει προσφέρει, και συνεχίζει, ένα μεγάλο έργο διακονίας για όλους τους συνανθρώπους του. Συντρέχει και βοηθά τους ανήμπορους. Όλη η περιοχή μιλά για το έργο και την προσφορά του. Προσφέρει τις συμβουλές και τη βοήθειά του παντού. Όπως όλοι λένε, είναι ένας και μοναδικός στον τόπο του.» 

Αξίζει να σημειωθεί ότι λόγω των εφημεριακών αναγκών, όλα αυτά τα χρόνια της ιερατείας του στην Σπάρτη, ο παπα-Γιώργης εξυπηρέτησε αγόγγυστα και τις ενορίες Κροκεών, Μαγούλας, Α. Ιωάννη Σπάρτης, Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμυκλών  και Α. Παρασκευής Αμυκλών.

Θα μπορούσα κι εγώ να προσθέσω πολλά ακόμα στα αληθινά αυτά λόγια του αφιερώματος του Κέντρου Οικουμενικού Ελληνισμού για τον πατέρα Γεώργιο Μπλάθρα. Θα μπορούσα να αναφερθώ στον ζήλο, την αξιοσύνη και την ταπείνωση με την οποία υπηρετεί τον Αμπελώνα του Κυρίου, για την απλότητα, την πίστη, την εργατικότητα και την αγάπη του προς την Αγία μας Ορθοδοξία, για την αυξημένη πίστη, την ευσέβεια και τη διάθεση διακονίας του λαού του Θεού, για την αγάπη του προς την Πατρίδα, προς το χωριό του τα Βρέσθενα, και προς τη λεβεντογέννα Γορτυνία, τη Σπάρτη και τη Λακωνία ολόκληρη, για την αγάπη και τη βαθιά γνώση του για την Ελληνική Ιστορία, (ιδιαίτερα για την τοπική ιστορία και την ιστορία της Νεότερης Σπάρτης), για τη βαθιά μόρφωσή του, τη φιλαναγνωσία, τη διαρκή έρευνα και τη φιλομάθειά του, για την διαρκή και αληθινή έγνοια του για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, για τη χριστιανική του φιλανθρωπία κατά την προτροπή του Κυρίου: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου», για τη μεγάλη καρδιά του τη γεμάτη με τη Χάρη του Θεού που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί», για την αφιλοχρηματία του και την κατακτημένη περηφάνια της πενίας του, τη βαθιά, γνήσια και αληθινή οικολογική του συνείδηση, τη λατρεία του για την ελληνική παράδοση και το δημοτικό μας τραγούδι, για την ψαλτική του δεξιότητα και καλλιφωνία που ανεβάζει τους πιστούς στους ουρανούς, για την ιώβειο υπομονή του και τη χριστιανική εγκαρτέρηση σε όσες τρικυμίες βρήκε στου βίου του τη θάλασσα…

Όσα κι αν πρόσθετα για το έργο και την προσφορά του παπα-Γιώργη, όσες αναλύσεις κι αν έκανα, είναι σίγουρο πως θα τον αδικούσα και θα άφηνα πολλά κενά. Γι’ αυτό, κλείνοντας, θα πω μόνο ένα, που το θεωρώ το πιο σημαντικό απ’ όλα:

Πολλές φορές, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και ιταμές επιθέσεις από εχθρούς της Εκκλησίας, από αιρετικούς, από πολιτικά σχήματα και πρόσωπα αλλά και από δήθεν διανοούμενους  και ομοδόξους μας, που έχουν αναγάγει την κριτική σε δόγμα και αυτοσκοπό. Όλοι αυτοί, αντλώντας επιχειρήματα από μεμονωμένα γεγονότα και φαινόμενα που συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία μας, γενικεύουν, τα διαστρέφουν πολλές φορές, και τα μετατρέπουν σε πολεμική κατά της Εκκλησίας, κατά της Ορθοδοξίας και της Πίστης, διασύροντας την Αλήθεια στο όνομα, τάχα, της αλήθειας! Όλοι αυτοί, όταν τους προβάλλουμε ως αντεπιχείρημα και παράδειγμα τον παπα-Γιώργη τον Μπλάθρα, σταματούν αμέσως την συζήτηση, υποστέλλουν τις πολεμικές τους σημαίες, κατεβάζουν τα χέρια και το κεφάλι και αποχωρούν αποδεχόμενοι την ήττα τους. Γιατί αυτό, ήταν, είναι και θα είναι ο παπα-Γιώργης: μια άτρωτη ασπίδα, μια ισχυρή έπαλξη των μαχόμενων Χριστιανών, της Εκκλησίας και της Ορθόδοξης Πίστης.

Είπε ο Κύριος προς τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Πέτρο: «Συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν» (Ματθ. 16, 17)

Θεολόγος δεν είμαι, ούτε ιεροκήρυκας. Θεωρώ, όμως, (με την ταπεινή μου σκέψη) πως αυτή η ρήση του Χριστού μας δεν αφορούσε μόνο τον Πέτρο αλλά και κάθε Χριστιανό, που με τη ζωή του, την αφοσίωσή του και  τη θυσία του, μπόρεσε (και μπορεί) να γίνει πέτρα γερή και σίγουρη, που μπαίνει πλάι και πάνω στις άλλες πέτρες, (μικρές ή μεγάλες δεν έχει σημασία), κι όλες μαζί φτιάχνουν ένα βαθύ και σταθερό θεμέλιο, που πάνω του οικοδομεί διαρκώς ο Κύριος την Εκκλησία Του.

Μια τέτοια θεμελιακή πέτρα της Εκκλησίας είναι και ο τιμώμενος απόψε πατήρ Γεώργιος Μπλάθρας κι αυτή (νομίζω) είναι η μεγαλύτερη (μέσα στις πολλές) αξία που έχει επάξια κατακτήσει.

Πατέρα Γεώργιε, να είσαι πάντα καλά. Ο Μεγαλοδύναμος Θεός να σου χαρίζει φωτισμό, υγεία, δύναμη και μακροημέρευση, για να επιτελείς το μεγάλο και σημαντικό έργο που σου έχει, Θεία Χάριτι, ανατεθεί.

Εμείς, δεν έχουμε άλλο να σου προσφέρουμε ως αντίδωρο, παρά το «ευχαριστώ» της καρδιάς μας, τον βαθύ σεβασμό μας και την ανυπόκριτη, μεγάλη και αληθινή αγάπη μας. 

Σπάρτη 29-9-2021
Βαγγέλης  Μητράκος