Vekrakos
Spartorama | «Πολιτικά ορφανοί» από τον Βαγγέλη Μητράκο

«Πολιτικά ορφανοί» από τον Βαγγέλη Μητράκο

Ευάγγελος Μητράκος 11/07/2022 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία Πολιτική
«Πολιτικά ορφανοί» από τον Βαγγέλη Μητράκο
Η Αριστερά σήμερα πρέπει να ξεφύγει από το θολό τοπίο και από την αμηχανία που βρίσκεται και να απαντήσει με ξεκάθαρους όρους στο ερώτημα «Τι Αριστερά;» αλλά και στο άλλο κρίσιμο ερώτημα «Τι σοσιαλισμός;»
Οδός Εμπόρων

Τα κόμματα εξουσίας ζεσταίνουν και πάλι τις μηχανές τους για πρόωρες εκλογές, με τον ελληνικό λαό (όπως πάντα) αμέτοχο και στη γωνία. Κι αναρωτιέται ο ενεργός πολίτης που αρνείται να είναι αμνός σε κομματικό μαντρί:

-Και τι θ’ αλλάξει μετά τις πρόωρες εκλογές (αν γίνουν); Τι διαφορετικό προτείνουν τα τρία κόμματα εξουσίας απ’ αυτό που εφάρμοσαν σαν κυβέρνηση, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, και αντί να λύσουν τα προβλήματα βύθισαν τη χώρα και τον λαό της σε μια βαθιά και παρατεταμένη κρίση;

Όποιος αναδιφήσει στα προγράμματά τους, τα οποία απλώς ανακυκλώνονται από εκλογική σε εκλογική περίοδο, θα διαπιστώσει πως πρόκειται για  «μία από τα ίδια» κατά πώς λέγανε κάποτε στα λαϊκά μαγέρικα. Οπότε, οι εκλογές, το μόνο που εξυπηρετούν είναι τα κόμματα εξουσίας, τους μηχανισμούς, τα στελέχη τους και τα μεγάλα συμφέροντα που «κρύβονται» πίσω τους.

Τα κόμματα τα οποία θα διεκδικήσουν και πάλι την εξουσία (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), είτε το φθινόπωρο του 2022 είτε στο τέλος της 4ετίας κυβέρνησαν τον τόπο (και μάλιστα με ισχυρές εντολές) και το αποτέλεσμα ήταν να υπογράψουν, ΚΑΙ τα τρία κόμματα, Μνημόνια υποταγής, συνοδευόμενα από σωρεία αντεργατικών μέτρων, ξεκλήρισμα της αγροτιάς, πτώχευση χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, πολιτικές ενάντια στην παιδεία και την υγεία, καταστροφή του περιβάλλοντος, υποθήκευση του δημόσιου πλούτου, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας κλπ, κλπ.

Το χειρότερο, δε, απ’ όλα, είναι ότι τα τρία κόμματα εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) ποτέ δεν βρήκαν το θάρρος να παραδεχθούν αυτά που έκαναν σε βάρος της  χώρας και του λαού της ζητώντας έστω και μία συγγνώμη. Αντίθετα, παρουσιάζουν το μαύρο ως άσπρο, εξαγνίζουν και καθαγιάζουν τις κυβερνητικές τους θυσίες και τα πεπραγμένα τους ως να απευθύνονται σε ανεγκέφαλους πολίτες κι επιρρίπτουν  τις ευθύνες το ένα στο άλλο.

ΚΑΙ τα τρία κόμματα  εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) εκτός της ομοιομορφίας των πολιτικών τους ΔΕΝ είναι (και δεν υπήρξαν ποτέ) κόμματα αρχών, κόμματα βάσης, αλλά κόμματα αρχηγικά, όπου τα πάντα περιστρέφονται  γύρω και εκπορεύονται από τον «ηγέτη – Ήλιο», ο οποίος με την κομματική νομενκλατούρα και τους πραιτοριανούς του ελέγχει απόλυτα και ασφυκτικά το κόμμα από τη βάση μέχρι την κορυφή, υπαγορεύει αποφάσεις και πολιτικές φιμώνοντας τα μέλη του και υποδεικνύει τους αρεστούς του για τα διάφορα κομματικά πόστα.  Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα των αρχηγών έχουν σταματήσει, εδώ και 10ετίες, να παράγουν πολιτική σκέψη και να προωθούν τον πολίτη στη διαχείριση της εξουσίας και μεταβλήθηκαν σε γρανάζια μηχανισμών μετάλλαξης  του προέδρου σε αρχηγό και των μελών σε υπηκόους.

ΚΑΙ τα τρία κόμματα εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) έχουν ως μοναδικό συνεκτικό στοιχείο τους τη νομή της εξουσίας και ό,τι άλλο εκπορεύεται απ’ αυτήν. Για το λόγο αυτό όταν χάνουν την εξουσία,  πάλι η προσμονή της εξουσίας είναι εκείνη  που τα διατηρεί στη ζωή με τα ίδια χαρακτηριστικά, ως  κομματικές μούμιες που περιμένουν την νεκρανάστασή τους.

ΚΑΙ τα τρία κόμματα εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) έχουν οριοθετήσει αυστηρά την άσκηση της κυβερνητικής τους πολιτικής, των προγραμμάτων  και των εξαγγελιών τους μέσα στα όρια και τις επιταγές της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, του παντοδύναμου Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και του Μεγάλου Κεφαλαίου. Η λαϊκή έκφραση των τελευταίων 10ετιών «ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ» δεν είναι καθόλου τυχαία. Αυτό βέβαια το γνωρίζουν και τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, όμως παίζουν άριστα το χαρτί της διαφορετικότητας και των διαχωριστικών γραμμών (ΔΕΞΙΑ, ΚΕΝΤΡΟ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ) για να επιβιώνουν πολιτικά και να κρατούν στα κομματικά μαντριά όσους πολίτες παραμένουν κομματικά και πολιτικά φίλαθλοι, παρά τη μακρόχρονη οδυνηρή εμπειρία τους.

Άρα: ΤΙ  καλό ή τι διαφορετικό μπορεί να περιμένει ο ελληνικός Λαός απ’ αυτά τα κόμματα; Μα φυσικά ΤΙΠΟΤΕ!!!  ΟΛΑ είναι προδιαγεγραμμένα και προαποφασισμένα.

Κι εδώ έρχεται το εύλογο ερώτημα:

-Αν έτσι είναι, γιατί ο Λαός ανακυκλώνει στην πολιτική κατσαρόλα, διαρκώς, τα ίδια υλικά, αφού ξέρει ότι το φαγητό στο τέλος θα είναι άνοστο και, πιθανώς, ανθυγιεινό; -Γιατί ο ελληνικός  Λαός συνεχίζει να δίνει  πάνω από 70% στην Τριανδρία των συστημικών κομμάτων εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ);

Ένα μέρος της απάντησης ανήκει στην κοινωνική ψυχοπαθολογία κι από εκεί και πέρα υπάρχουν κι άλλες αιτίες:

  • Η ραγιάδικη ψυχολογία του «Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω»,
  • η φιλαθλοποίηση της πολιτικής  ζωής,
  • το ρουσφέτι που ζει και βασιλεύει,
  • ο πολιτικός «μιθριδατισμός» (ο εθισμός, δηλαδή, του πολίτη, ότι έτσι  έχουν τα πράγματα και δεν πρόκειται να αλλάξουν),
  •  η λογική της «χαμένης ψήφου» (λες και η ψήφος που βγάζει κυβέρνηση είναι κερδισμένη) και , τέλος,
  • η ανεπάρκεια της πέραν του συστήματος εξουσίας αντιπολίτευσης.

Αυτό το τελευταίο, ιδιαιτέρως, είναι σημαντικό και καθοριστικό:

Το ΚΚΕ με τα εργαλεία του 1917 και με την θρησκευτικού τύπου προσήλωση σε κάτι που δεν υπάρχει πλέον (Σοβιετική Ένωση) ΔΕΝ μπορεί  να αναλύσει τη σημερινή κατάσταση και να δώσει πειστικές και ρεαλιστικές απαντήσεις, διεκδικώντας την εξουσία. Καλή και άγια η μαρξιστική-ιστορική μέθοδος ανάλυσης που μιλάει για αγώνες των τάξεων, για δομή εξουσίας  και για την εξελικτική διαλεκτική αλλά… ΣΗΜΕΡΑ, ΤΙ κάνουμε και (το κυριότερο) ΠΩΣ θα το κάνουμε; Με συνθήματα  του τύπου: «Καμιά εμπλοκή…», «Απάντηση στην ακρίβεια ο αγώνας…», «Ζήτημα ζωής και θανάτου η εναντίωση…», «Οι εργαζόμενοι έστειλαν μήνυμα…», «Κάτω τα χέρια από…», «Δεν θα περάσει…», «Αγώνας τώρα για…» κλπ , κλπ., με ουτοπίες και οράματα δεν λύνονται τα προβλήματα, δεν αλλάζει η κοινωνία και δεν έρχεται ο σοσιαλισμός.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ του Βελόπουλου με αραχνοΰφαντο φερεντζέ μπροστά από τις ακροδεξιές θέσεις της, καταγράφει ένα ποσοστό που την βάζει άνετα στη βουλή χάρη στις εμφανίσεις του αρχηγού της στα «μικρά» κανάλια, όπου, μεταξύ κεραλοιφών, βοτάνων, «αγιορείτικων ευχών» και λαϊκής ιατρικής του 18ου αι., απαγγέλλει λαϊκίστικα τσιτάτα, που απευθύνονται σε κοινωνικά στρώματα τα οποία καταναλώνουν «έτοιμη» πολιτική τροφή, σε ψηφοφόρους που μετά τη διάλυση της ναζιστικής-εγκληματικής ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αναζητούν (δυστυχώς) νέο ακροδεξιό καράβι για να επιβιβασθούν.

(Η εκτόξευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο 7% (περίπου) ήταν κι αυτό ένα από τα αποτελέσματα της ελληνικής «πολιτικής ορφάνειας»).

Τέλος, ο υπερεκτιμημένος Βαρουφάκης  ( ΜεΡΑ 25) έφθασε στο κολοφώνα της δόξας του πριν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, αναλύοντας θεωρητικά και από καθέδρας τις διεξόδους από τα μνημόνια, αλλά όταν έφτασε στο «δια ταύτα» ο ελληνικός λαός είδε έντρομος πως η πράξη απείχε παρασάγγας από την θεωρία.  Το επισφαλές 3% του Βαρουφάκη (λίγο πάνω-λίγο κάτω)  οφείλεται, πλέον,  όχι στις πολιτικές του προτάσεις αλλά σε ένα μικρό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι έχουν αγκιστρωθεί σε μια ψευδαίσθηση, μετά την οδυνηρή εμπειρία που αποκόμισαν από την κυβερνητική θητεία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, που, ενώ πήραν την εξουσία για να «σκίσουν τα μνημόνια», υπέγραψαν «γονατιστοί» ένα ακόμα μνημόνιο.

Πέραν  αυτών των 5 ή 6  κομμάτων που θα γίνουν και πάλι κοινοβουλευτικά στις επόμενες εκλογές, υπάρχει μια μεγάλη κοινωνική αριστερά χωρίς  (δυστυχώς) πολιτική έκφραση, η οποία απορημένη και παραζαλισμένη παρακολουθεί τον  κατακερματισμό της σε εξωκοινοβουλευτικά κομματίδια και σχηματισμούς,  που ομφαλοσκοπούν  πάνω στις «διαφορές» τους και δεν δείχνουν καμιά διάθεση για να ενοποιήσουν την θεσμική έκφραση της κοινωνικής αριστεράς και να εργαστούν για τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου με βάση τις κοινές θέσεις και τους κοινούς στόχους.

Αυτή η κοινωνική αριστερά, η οποία είναι η μόνη ελπίδα για ένα δρόμο διαφορετικό από τον κατεστημένο, πρέπει, επιτέλους, με όρους ισοτιμίας και ενότητας να συζητήσει για τα μεγάλα προγραμματικά θέματα που θέτει επιτακτικά το «σήμερα» και να δείξει ότι εκτός από καταγγελτικό και συνθηματικό λόγο έχει ΚΑΙ προτάσεις που απαντούν όχι μόνο στο «ΤΙ» αλλά και στο «ΠΩΣ».

Η Αριστερά σήμερα πρέπει να ξεφύγει από το θολό τοπίο και από την αμηχανία που βρίσκεται και να απαντήσει με ξεκάθαρους όρους στο ερώτημα «Τι Αριστερά;» αλλά και στο άλλο κρίσιμο ερώτημα «Τι σοσιαλισμός;», δηλαδή, ποια πρόταση σοσιαλισμού μπορεί να καταθέσει μέσα στις αντικειμενικές συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας.

Το «πολιτικά ορφανοί» της επικεφαλίδας δεν πρέπει να θεωρηθεί ως πεσιμισμός αλλά σαν προτροπή αφύπνισης για τις δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, οι οποίες πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη, ώστε να βγει η χώρα και ο λαός από τα Τάρταρα στα οποία τον έχουν ρίξει τα κόμματα εξουσίας.

 

Σπάρτη 10-7-2022
Βαγγέλης Μητράκος


Οδός Εμπόρων