Τετάρτη, 4 Δεκεμβρίου 2024
Σε δύο σημεία της διαδρομής, έχουν εγκαταλειφθεί, δίπλα στο δρόμο, τα κουφάρια δύο οχημάτων, προς δόξα του νεοελληνικού μας πολιτισμού
Εδώ και λίγο καιρό πηγαίνουμε στην Ιερά Μονή
Ζωοδόχου Πηγής Καστρίου, όπου εγκαταβιώνει η Καθηγουμένη μοναχή Ειρήνη μετά της
μοναχής Θεοδούλης. Κάθε Σάββατο τελείται Θεία Λειτουργία και την περίοδο της
Μεγάλης Τεσσαρακοστής που διανύουμε έγιναν παρακλήσεις, χαιρετισμοί και
απόδειπνο, ξαναζωντανεύοντας το ιστορικό μοναστήρι που στέκεται σαν αετοφωλιά
στα απόκρημνα βράχια του Ταΰγετου πάνω από το προσφυγοχώρι της Νέας Λιβεράς. Η
διαδρομή από τη Σπάρτη έως το μοναστήρι είναι υπέροχη καθώς η ανοιξιάτικη φύση
είναι γεμάτη από χρώματα κι αρώματα, ενώ η θέα του Ταΰγετου είναι
συγκλονιστική. Σε άλλες χώρες αυτό το προνόμιο της φυσικής
ομορφιάς που έχει ο τόπος μας θα το πρόσεχαν ως κόρη οφθαλμού και θα
προσπαθούσαν να το «αξιοποιήσουν», ώστε να ενδυναμώσουν την οικονομική κίνηση
των χωριών της περιοχής μέσω της προβολής – με την καλή έννοια – τόσο του
φυσικού περιβάλλοντος όσο και της Μονής, που ξαναγίνεται στις μέρες μας
πνευματικός φάρος και καταφύγιο των ψυχικά κουρασμένων ανθρώπων της εποχής μας. Αυτή η φυσική και πνευματική ομορφιά,
όμως, μειώνεται από την αναισθησία ενίων
νεοελλήνων, οι οποίοι αδιαφορούν για τον τόπο τους και γίνονται αίτιοι για την
υποβάθμισή του, αφού οι αρμόδιες αρχές δεν επεμβαίνουν προληπτικά, κατασταλτικά και θεραπευτικά. Αυτές οι γραμμές γράφονται υπό το κράτος
δίκαιης αγανάκτησης γιατί σε δύο σημεία της διαδρομής, ένα στην είσοδο του
Καραβά και δεύτερο στο δρόμο του μοναστηριού στη θέση Μετόχι όπου και το
κοιμητήριο της Νέας Λιβεράς, έχουν εγκαταλειφθεί, δίπλα στο δρόμο, τα κουφάρια δύο οχημάτων, προς δόξα του
νεοελληνικού μας πολιτισμού! Το αυτοκίνητο στον Καραβά είναι εμφανώς
καμένο καμένο και το άλλο κατεστραμμένο
από το χρόνο. Οι ιδιοκτήτες τους, βεβαίως, ούτε κατά διάνοια δεν σκέφτηκαν πως είναι
χρέος τους να μεταφέρουν τα κουφάρια των αυτοκινήτων τους σε κάποια μάντρα
διάλυσης ή ανακύκλωσης και προτίμησαν την
εύκολη λύση αφήνοντάς τα στις άκρες του δρόμου για να ασχημίζουν με την
παρουσία τους την όμορφη ελληνική φύση. Αυτά τα δύο οχήματα, δυστυχώς, δεν είναι τα
μοναδικά που έχουν εγκαταλειφθεί για να αποτελούν μνημεία της νεοελληνικής
καπατσοσύνης και αδιαφορίας, αφού καμιά υπηρεσία δεν έχει επιληφθεί για να βρει
τους ασυνείδητους ιδιοκτήτες και να τους υποχρεώσει, είτε να τα μεταφέρουν
άμεσα, είτε να υποστούν τις συνέπειες της αδιαφορίας τους με επιβολή χρηματικού
προστίμου και παραπομπή στη δικαιοσύνη. Οι αρμόδιοι, επίσης, των οικείων Δήμων
και της Περιφέρειας δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτή τη βάρβαρη κακοποίηση του
φυσικού τοπίου, ούτε σπεύδουν να μαζέψουν αυτά τα εγκαταλειμμένα οχήματα για να
πάψει αυτή η απαράδεκτη ασχήμια. Εύλογα αναρωτιόμαστε, αν μετά από αυτή τη
δημοσίευση οι υπεύθυνοι θα ευαισθητοποιηθούν και θα σπεύσουν να συμμαζέψουν
αυτά τα περιβαλλοντικά εκτρωματικά κουφάρια για να καθαρίσει η διαδρομή προς τη
Μονή Καστρίου, αλλά και άλλες διαδρομές ανά τη Λακωνία. Ίδωμεν! Γιάννης Μητράκος