«Μάθια μου» από τον Γεώργιο Κόρδη

Στις «διαλέκτους», όπως τις είπαν οι εγγράμματοι, οι λέξεις ήσαν σαν στρογγυλεμένα χαλίκια της θάλασσας, είχαν λειανθεί για να είναι λόγος προφορικός με ροή, ρυθμό δηλαδή, και είχαν μουσικότητα δηλαδή δεν ήταν σκέτο νόημα αλλά ποίηση και μουσική και νόημα μαζί.

Στις διαλέκτους, μάθαινε κανείς μιλώντας, την τέχνη της αφαίρεσης των περιττών ή της έκτασης των υπαρχόντων για να δημιουργεί ρυθμό και μουσική και ωραιότητα. Εκεί δεν μέτραγε το σωστό και λάθος αλλά το λειτουργικό, το μουσικό, δηλαδή το αισθητικό.

Αυτό ήταν και μάθημα ζωής ταυτόχρονα αφού και στη ζωή έτσι πρέπει. Να οικονομεί κανείς τα πράγματα, να έρχεται πέραν των νόμων και των κανόνων, πέραν του σωστού και του λάθους. Να αφαιρεί ασχήμιες και να προσθέτει ευμορφία για να γίνεται η ζωή τέχνη κι όχι τακτοποιημένο νομικώς νεκροτομείο με ήσυχα νομοταγή άψογα πτώματα.

Έτσι είν’ η ζωή μάθια μου... έτσι.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr
(δεύτερη γραφή)

Εικόνα άρθρου: Αρχαίοι εραστές. Θηλυκωμένα χαλίκια των αέναων Θαλασσών.