Η Αριστερά πρέπει να κάνει τα δικά της κουμάντα…

Επομένως αναμφισβήτητα  είναι μια τίμια κίνηση που υπηρετεί μια ξεκάθαρη πρόθεση. Όμως επειδή η πολιτική δεν είναι φιλοσοφία, αλλά πρακτική στρατηγική δηλαδή πολιτική μάχη , δεν τον βοηθάει με το να μην αποκαλύπτει τις αποφάσεις του. Συνεχίζει να ενισχύει το σύννεφο της ασάφειας. Δηλώνει ότι παραιτήθηκε από τα κοινοβουλευτικά προνόμια επειδή μέσα στην Βουλή δεν υπάρχουν περιθώρια για προοδευτική αντιπολίτευση. Και επειδή η αντιπολίτευση «δείχνει συμφιλιωμένη με την σημερινή κατάσταση» και «δεν διακινδυνεύει υπερβάσεις». Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Θα ήταν όμως πολύ πειστικότερος αν τα δύο προηγούμενα χρόνια οι πολίτες είχαν δει τον Α. Τσίπρα έστω και μια φορά να δίνει μια κοινοβουλευτική μάχη και την αντιπολίτευση να μην ακολουθεί, να τον αφήνει ακάλυπτο ή να σφυρίζει αδιάφορά. Αλλά ούτε μόνος του, ούτε σε συνεργασία με την αντιπολίτευση ο Αλ. Τσίπρας δεν ασχολήθηκε ούτε ένα λεπτό με το κοινοβούλιο από το οποίο σήμερα παραιτείται. Ναι έκανε παρεμβάσεις όλο αυτό το διάστημα, έδωσε τις μάχες του αλλά μέσα από το ινστιτούτο του, με τα στελέχη της αντιπολίτευσης να κάθονται στην πρώτη σειρά να τον παρακολουθούν και να τον χειροκροτούν, και τους πολίτες απ’ έξω να χτυπάνε το κεφάλι τους από απόγνωση για αυτά που συμβαίνουν στη ζωή τους.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η πραγματικότητα είναι ότι η παραίτηση του Αλ. Τσίπρα είναι ένας πολιτικός ελιγμός και μόνο ως τέτοιος μπορεί να αξιολογηθεί. Είναι μια κίνηση καθόλα νόμιμη φυσικά, αλλά και πολιτικά αναγκαία αφού απέναντι στην χρεωκοπημένη κυβέρνηση Μητσοτάκη υπάρχει αντιπολιτευτικό πολιτικό κενό. Είναι όμως υπερβολή να την βαφτίζεις και πατριωτική. Πατριωτικό είναι το αληθές. Η προσπάθεια που κάνει να την παρουσιάσει  ως πρωτόγνωρη  υπέρβαση, σαν συνειδητή επιστροφή στα ρίσκα και την ανασφάλεια  των απλών ανθρώπων, ένας διακεκριμένος πολιτικός  με αναμφισβήτητο κύρος. Είναι πράγματι ριζοσπαστική η άρνηση των  βουλευτικών προνομίων για χάρη του λαού που έχει απογοητευτεί από την πολιτική και τους πολιτικούς, και σιγομουρμουρίζει «ότι όλοι ίδιοι είστε»; Μάλλον για αχρείαστα ρομαντική, αμήχανη και επί πλέον  άβολη και υποτιμητική για την αντίληψη των πολιτών φαίνεται. Το ανησυχητικό είναι ότι ενισχύει  τα δυσάρεστα συναισθήματα, την αίσθηση ότι όλη αυτή η ισοπεδωτική απαξίωση του κοινοβουλευτισμού - και ειδικά της κοινοβουλευτικής Αριστεράς γίνεται για να κολακευτούν τα αντιπολιτικά αισθήματα του λαού, η απέχθειά του «για τους πολιτικούς» βάζοντας του όλους στο ίδιο τσουβάλι.

Η ευθύνη βαραίνει φυσικά το πολιτικό σύστημα, και ειδικά την Αριστερά  που ένας νέος σήμερα, αν δεν βλέπει εικόνα, δεν ξεχωρίζει τον βουλευτή της Δεξιάς από της Αριστεράς

Από προοδευτικής άποψης ο πολιτικός αναλφαβητισμός θεωρείται ότι  είναι πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί στο τέλος παράγει αποστροφή, αντιπολιτική και ισχυροποιεί την ακροδεξιά αντίληψη. Δουλειά μας είναι να τον εξαλείψουμε, να μορφώσουμε πολιτικά τους ανθρώπους, να ενεργοποιήσουμε την δυνατότητα τους για κριτική και ηθική σκέψη και ενεργή συμμετοχή. Και όχι να κολακέψουμε την αδυναμία τους να μην ξεχωρίζουν τα κεράσια από τα ραπανάκια.

Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί; Διάβασα την συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην ΕφΣυν ψάχνοντας να βρω μια πολιτική κουβέντα. Δεν τα κατάφερα. Φοβήθηκα μήπως έχασα την πολιτική μου αίσθηση. Με ποιο τρόπο θα αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης; Και ποιοι είναι  σήμερα οι συσχετισμοί δύναμης; Όλοι μιλούν ότι χρειάζεται αναδιανομή του πλούτου και πώς όμως θα την καταφέρουμε; Απάντηση καμία. Οι πολίτες θα ανοίξουν μόνοι τους δρόμους «μετατρέποντας την απογοήτευση σε πράξη». Ταξίδια σε όμορφες θάλασσες του ήλιου και της δικαιοσύνης. Ποιος μας λέει ότι είναι νικηφόρα τακτική να ταΐζεις ασάφεια τους πολίτες, αντί να τους εξηγείς ποιες αλλαγές και ποιες τομές χρειάζονται την στήριξή τους; Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπροστά του ένα πολιτικό και προσωπικό στοίχημα. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας στις εξελίξεις. Έχει πλέον στη διάθεσή του και μέσα ενημέρωσης και φίλους από την απέναντι όχθη, αλλά το ερώτημα είναι τι θα είναι ο ίδιος. Θα είναι ποτάμι εξελίξεων, θολό ποτάμι ή ένα νέο Ποτάμι ;

Ασχέτως του τι σχεδιάζει ο Τσίπρας. Ευχή μου είναι να πάει καλά το εγχείρημα του. Να συμβάλλει στην αναδιάταξη του βαλτωμένου πολιτικού τοπίου, στην συσπείρωση προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στην λαίλαπα Μητσοτάκη. Να ανταποκριθεί και στην απαίτηση και ανάγκη του κόσμου που αντί για δυναμική ανατροπής της Δεξιάς, βλέπει μόνο ναρκισσισμούς, διαιρέσεις, ανεπάρκεια και γραφικότητες.

Αυτό το εγχείρημα αφορά την Αριστερά;

Φυσικά και την αφορά μιας και  βρίσκεται σε σοβαρή εσωτερική κρίση. Ο Αλ. Τσίπρας όμως, έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και κάνει τα σχέδιά του χωρίς να συνεννοείται με κανέναν. Κάνει τα δικά του κουμάντα. Η Αριστερά πρέπει να κάνει τα δικά της. Να μην περιμένει τους από Μηχανής Θεούς ή Μεσσίες, που σημαίνει να πετάξει τις πατερίτσες και να πατήσει, επιτέλους στα πόδια της. Πρέπει να είναι σε θέση να τα βγάλει πέρα μόνη της, να έχει την δική της σχέση με τον κόσμο που θέλει να εκπροσωπεί, και να διαχειρίζεται το δικό της ιστορικό και πολιτικό κεφάλαιο. Αν τύχει να συναντηθεί κάπου με τον Τσίπρα, είτε όχι, έχει καλώς.

Όσο η κεντροαριστερά αποπολιτικοποιείται και προσχωρεί στην αντίληψη ότι οι ευνοϊκοί γι’ αυτήν συσχετισμού διαμορφώνονται µε προσθέσεις και αριθμητικούς υπολογισμούς ψηφοφόρων τόσο θα συρρικνώνεται. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη έχασε όταν αποφάσισε να ακολουθήσει το αφήγημα των χριστιανοδημοκρατών για τις αγορές και τους τεχνοκράτες, αντί να διαμορφώσει πρόταση που να  ικανοποίει τις ανάγκες των πολιτών. Αν η κεντροαριστερά μέσα στην ελαφρότητά της πιστέψει ότι πρέπει να πάρει απλώς τη θέση του Μητσοτάκη, τότε οι Μητσοτάκηδες θα κυριαρχούν. Γιατί είναι οι ορίτζιναλ και όχι οι ιµιτασιόν.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψει  την καταθλιπτική και αγχωτική σημερινή πραγματικότητα της προσωπικής επιβίωσης και να ξαναδώσει τα χέρια με τον κόσμο που κοινωνικά εκπροσωπεί, σε ένα ξεκάθαρο κοινωνικό συμβόλαιο.