Δύο Εκδηλώσεις στην Σπάρτη για τις «Γυμνοπαιδιές», από τον Απόστολο Πιερρή

Ομιλία μου για τις Σπαρτιατικές Γυμνο-παιδιές, για τα γεγονότα και το νόημά τους. Γιατί μεμνήμεθα θριάμβου και τιμούμε την θυσία για αυτόν των πεσόντων ηρωικών νεκρών με επι-δείξεις ρωμαλέου κάλλους ήβης ανθούσης στην «ώρα» της ακμής της, στην άνοιξη του βίου, στο έαρ της ύπαρξης. 

Θεματικός τίτλος που δίνει το στίγμα της ανάπτυξης: 

Οι Γυμνοπαιδιές του Κάλλους: Νίκη, Θάνατος και Αιωνιότητα στην Αρχαϊκή Σπάρτη 

Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 17 Αυγούστου, 8.30 το βράδυ, στην φιλόξενη Αίθουσα του Εμπορικού Συλλόγου Σπάρτης, Γκορτσολόγλου 97

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μετά την ομιλία θα υπάρξει χρόνος για συζήτηση.

-------

Την επόμενη ημέρα, Σάββατο 18 Αυγούστου, συμπίπτουσα εφέτος με την 13η του Αττικού Μεταγειτνιώνος, αποφράδα επέτειο των Ελληνικών ηττών σε Χαιρώνεια, Τάραντα και Κραννώνα, θα συμποσιασθούμε άνευ πανηγύρεως, συζητώντας αρμόζον θέμα οντολογικό και υπαρξιακό εν ταυτώ, ύψιστης σημασίας για την ζωή στον χρόνο προσώπων και θεσμών, ατόμων και συλλογικών συστημάτων θρησκευτικών, κρατικών, εθνικών, οικονομικών, επιχειρηματικών, σχολών. Προβάλλω λοιπόν και θέτω συμποτικό μας θέμα ως εξής:

• Πώς μένουμε στην νεότητα παρερχομένου του χρόνου;
• Και πώς αν μας ξεφύγει η μονή στην εφηβεία του Απόλλωνος, επιστρέφουμε σε αυτήν μετά την πρό-οδο (απομάκρυνση) από αυτήν;
• Πώς δηλαδή λειτουργεί ο νόμος της τριαδικής περιοδικότητας μονή – πρόοδος – επιστροφή που εξασφαλίζει την σταθερότητα μέσα στην μεταβολή της χρονικής διάρκειας;
• Και πώς η τριμερής αρχικά και τετραμερής εν συνεχεία περιοδικότητα της χθόνιας γονιμότητας έγινε μεταφυσικός Τριαδικός νόμος της Απολλώνιας περιοδικότητας;
• Για την θρησκευτικότητα της χθόνιας γονιμότητας το κλειδί στην υπέρβαση της χρονικής διάρκειας για την σωτηρία της ύπαρξης ευρίσκεται στην μετάβαση από τον καρπό στον σπόρο. Αλλά για το Απολλώνιο βίωμα του Ελληνισμού το σωτήριον συνίσταται στον ανθό της ύπαρξης, στο «τέλος» της τελειότητας κατ’ αυτήν την ακμή του όντος. Δια του κάλλους η αιωνιότητα εισέρχεται στον χρόνο και συνέχει την διάρκειά του. Το έσχατο και πρώτο μυστήριο του χρόνου δεν είναι το σπέρμα της ζωής, όπως στην τελευταία πράξη των Ελευσινίων, αλλά το άνθος της ύπαρξης, όπως υποδηλώνεται από την συχνή τελετουργική επί-δειξή του στην Αρχαϊκή τέχνη. Από το έαρ του ανθού της τελειότητας αρχίζει η διαδικασία απόστασης από το Είναι, η πρό-οδος εκτός τελειότητας κατά το θέρος, που σταματά το φθινόπωρο με την σπερματική γονιμότητα ώστε να αρχίσει η φάση της χειμέριας επι-στροφής του όντος στην πληρότητα της ουσίας του, στο τέλειο Είναι του, στην «ώρα» του κάλλους του.

Θάχουμε καλή συζήτηση μεταξύ Αιγύπτου και Γερμανίας, στον Ελληνικό άξονα της ιστορίας περί ημών αυτών! Μόνο να το τολμήσουμε. Να τρέψουμε την επίγνωση της αποτυχίας εις γνώσιν εαυτού!