Τρίτη, 16 Απριλίου 2024
«Ο Παραγιός», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Πόσες ώρες δεν με κράτησε εκείνος όταν κιότεψα και είπα πως δεν γίνεται»
Τον είδα σήμερα ακουμπισμένο σε ένα τοίχο να ξεκουράζεται.
Κι αυτό χρειάζεται, σκέφτηκα. Ύστερα από 25 χρόνια παρέα και δουλειά καιρός για
μια ανάσα. Πόσες και πόσες ώρες δεν τον βάσταξα στο χέρι για να με
στηρίξει να σύρω καμιά γραμμή της προκοπής! Πόσες ώρες δεν με κράτησε εκείνος
όταν κιότεψα και είπα πως δεν γίνεται. Κάποτε θύμωσα με κάτι και τον τραυμάτισα για τα καλά. Οι βοηθοί μου τον μάζεψαν σιωπηλά και του έβαλαν νάρθηκα για
να συνεχίσουμε την πορεία μας, τη μάχη μας, την αναψυχή μας. Από καιρό σε καιρό ο Κ. παίρνει γυαλόχαρτο και τον καθαρίζει
να μοιάζει καινούργιος αλλά εκείνος γρήγορα αλλάζει τη φορεσία του και φορά τα
της δουλειάς. Έτσι μάλλον νοιώθει πιο άνετα ή πιο χρήσιμος. Είναι και θα μείνει πάντα ο παραγιός μου. Ίσως άμα φύγω από
τον μάταιο κόσμο μας τον πάρω μαζί μου για τ΄ αλλού. Πού ξέρεις μπορεί κι εκεί
νάχουν ανάγκη από καμιά ζωγραφιά, από καμιά γραμμή της προκοπής... Καληνύχτα... Γεώργιος Κόρδης
