Τρίτη, 16 Απριλίου 2024
«Μεσημέρια του Καλοκαιριού», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Η μεγαλύτερη όμως του μεσημεριού παρηγορία είναι η βεβαιότητα του δειλινού που ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα φτάσει»
Βασανιστικά είναι τα μεσημέρια του Καλοκαιριού με την αψάδα
του ήλιου, την ακίνητη ζέστα, την αμήχανη ανία που ακολουθεί το γεύμα. Δύσκολα αναπαύεται το κορμί κι η ψυχή
δυσκολότερα. Λίγες μονάχα ομορφιές μικρές και περιστασιακές έρχονται να
γλυκάνουν ετούτες τις σκληρές και απαρηγόρητες ώρες που αργόσυρτα περνούν. Κάποιο απρόσμενο περαστικό αεράκι που φέρνει ευωδίες από
πευκώνες και ανθισμένα θυμάρια, λίγοι κουρελιασμένοι ίσκιοι, ανεπιτήδευτα μεγαλοπρεπείς, από ευκάλυπτους που χαϊδεύονται στους
ξεφτισμένους τοίχους του απέναντι σπιτιού, το επίμονο κλάμα ενός παιδιού από
ανεξήγητη επιθυμία η νάζι, κάποια εικόνα γνώριμου απόντος που θαρρείς πως
ξεδιακρίνεις στο παλιό μωσαϊκ? του σαλονιού,
η ανάμνηση μιας παλιάς αγάπης που αχνοφέγγει ισόβια σε κάποια γωνιά της
καρδιάς. Η μεγαλύτερη όμως του μεσημεριού παρηγορία είναι η
βεβαιότητα του δειλινού που ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα φτάσει. Το δειλινό με τα μελωμένα χρώματα, τους θεσπέσιους μακρείς
ίσκιους, τις φωνίτσες των πουλιών που ετοιμάζονται να κουρνιάσουν την χαρά των,
την ήμερη ζεστή γη που σε καλεί να ξαπλώσεις επάνω της τον καημό σου, τη
θάλασσα που γίνεται τις ώρες τούτες τρυφερή ήμερη αγκαλιά και παιχνιδίζει στα
χρώματα του βασιλεύοντος ηλίου. Βασανιστικά τα μεσημέρια του Καλοκαιριού μα γρήγορα κι αυτά
σαν όλα τ΄ άλλα περνούν... Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr Φωτο άρθρου: Στην χαρά της Κιννάβαρις. Αυγοτέμπερα σε χειροποίητο χαρτί επί
ξύλου. 78x110 εκ.
