«Επαρχιώτης στην Ομόνοια - Η Σημασία του Κέντρου», από τον Γεώργιο Κόρδη

Αυτό είναι επαρχιωτισμός. Δεν έχει να κάνει με τον τόπο αλλά με την νοοτροπία όσων έχουν απωλέσει την αίσθηση πως  βρίσκονται στο «κέντρο» της ζωής, πως είναι «οντολογικά» σημαντικοί, που έχουν απωλέσει συνεπώς  τα δικά τους πολιτισμικά κριτήρια και διαρκώς ετεροαναφέρονται σε μια άλλη μακρυνή, επέκεινα πραγματικότητα που μπορεί να είναι μια άλλη πόλη, ένα άλλο κράτος, ένας άλλος πολιτισμός, ένας άλλος τρόπος.

Όλη η Ελλάδα εδώ και δυο τουλάχιστον αιώνες είναι επαρχία. Διαρκώς μετριέται με όσα συμβαίνουν  στο «κέντρο» που είναι η εσπερία και ο πολιτισμός της. Έτσι πιθηκίζει προτάσεις, γλώσσες, χορούς και μουσικές, φόρμες και νόρμες. Έχει απωλέσει, σχεδόν ολοσχερώς, τον τρόπο της και κυρίως έχει χάσει την αίσθηση πως βρίσκεται και η ίδια  στο «κέντρο» της ζωής. Γιαυτό και δεν  δημιουργεί πολιτισμό, δεν προτείνει κάτι δικό της, δεν συμμετέχει ουσιαστικά στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου γίγνεσθαι. Μιμείται με καλό, μέτριο, ή κακό τρόπο. Παράγει φυσικά πράγματα, μερικές φορές πολύ καλά, επάνω όμως στις προτάσεις άλλων δημιουργών της Δύσεως. Ακολουθεί, είναι οπαδός με την πρώτη σημασία της λέξης.

Η απώλεια της αίσθησης του κέντρου οδηγεί αναπόφευκτα αργά ίσως αλλά σταθερά σε πνευματικό θάνατο και αφανισμό.

Ενδιαφέροντα σχετικά πράγματα πάνω στην έννοια του ιερού κέντρου στο βιβλίο «Κόσμος και ιστορία. Ο μύθος της αενάου επαναλήψεως» (1966) του σημαντικού Ρουμάνου θρησκειολόγου Mircea Eliade.

Υ.Γ. Στον χριστιανισμό το πρόβλημα αυτό λύθηκε στον διάλογο του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα και σε συνδυασμό με το μυστήριο της Ευχαριστίας. Άλλη φορά περισσότερα. Μην κουράζουμε...

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr