Vekrakos
Spartorama | Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4/3/1851 - 3/1/1911)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4/3/1851 - 3/1/1911) - video

Spartorama 03/01/2021 Εκτύπωση Κοινωνία Πολιτισμός
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4/3/1851 - 3/1/1911)
Διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος και μεταφραστής· από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας
Οδός Εμπόρων

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου 1851. Ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του δάσκαλου και ιερέα Αδαμάντιου Εμμανουήλ (1817-1897) και της Γκιουλώς Μοραΐτη (1822-1896). Έτσι, ο νεαρός Αλέξανδρος μεγάλωσε μέσα σ’ ένα κλίμα γεμάτο ευλάβεια και θρησκευτικότητα. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του και στη Σκόπελο, φοίτησε κατόπιν στο γυμνάσιο της Χαλκίδας και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα (Βαρβάκειο) με χίλιες δυο στερήσεις. Το 1874 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν πήρε το δίπλωμά του. 

Φύση ασκητική ο Παπαδιαμάντης, στα είκοσί του πήγε στο Άγιο Όρος μαζί με τον εξάδελφό του, επίσης διηγηματογράφο, Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, για να προσκυνήσει, όπως έλεγε ο ίδιος. Πάντως, δεν έμεινε πολύ εκεί. Γύρισε στην Αθήνα και όλη του η ζωή κύλησε λιτά και ασκητικά ανάμεσα στη βιοπάλη, τη συγγραφή και την εκκλησία. Επί χρόνια ήταν ο τακτικός ψάλτης στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι και από τα μικρά του χρόνια ως το θάνατό του η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν η μελέτη εκκλησιαστικών βιβλίων. 

Ο Παπαδιαμάντης πολύ νέος άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά. Δημοσίευε ιδίως μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων από τα αγγλικά και γαλλικά, γλώσσες που τις έμαθε μόνος του. Παράλληλα, άρχισε και το καθαυτό λογοτεχνικό του έργο. Τα πρώτα χρόνια καταγίνεται με ιστορικά μυθιστορήματα: «Μετανάστις (1880), «Οι Έμποροι των Εθνών» (1883), «Η Γυφτοπούλα» (1884). Γράφει και μερικά ποιήματα. 

Γρήγορα, όμως, βρήκε τον αληθινό του δρόμο και στράφηκε προς το διήγημα. Ο «Χρήστος Μηλιόνης» (1885), εμπνευσμένος από ένα δημοτικό τραγούδι, είναι η απαρχή της στροφής αυτής. Από το 1885 καταγίνεται αποκλειστικά μ’ αυτό το είδος. Γράφει μικρά και μεγάλα διηγήματα (νουβέλες): «Η Χολεριασμένη (1901), «Ο Πεντάρφανος» (1905), «Ο Νεκρός ταξιδιώτης (1910), «Η Φόνισσα» (1903), «Οι Μάγισσες (1900), «Η Νοσταλγός» (1894), τα «Χριστουγεννιάτικα διηγήματα», τα « Πρωτοχρονιάτικα διηγήματα και τα «Πασχαλινά διηγήματα». 

Το πλούσιο διηγηματικό του έργο, με θέματα και τύπους από τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας ή την απλοϊκή ζωή της κοινωνίας της Σκιάθου, τον παρουσιάζει συγγραφέα του είδους, που λέγεται ηθογραφία. Αλλά η ηθογραφία του είναι μόνο ο σκηνικός διάκοσμος, όπου κινούνται τα πρόσωπα και ξετυλίγονται τα γεγονότα. Ο Παπαδιαμάντης δεν αντιγράφει ήθη και έθιμα. Βλέπει τη λαϊκή ψυχή, ζει τις εκδηλώσεις και αποτυπώνει όλα αυτά στο έργο του, ένα έργο τελείως προσωπικό και ιδιότυπο ως προς την εκλογή των θεμάτων, την έμπνευση και τη γλώσσα. 

Ο Παπαδιαμάντης αγάπησε την απλοϊκή ζωή, τη νοσταλγούσε και την ονειροπολούσε συνεχώς και είχε το μεγάλο μυστικό να μεταμορφώνει τα ονειροπολήματά του σε εκλεκτά διηγήματα. Ασφαλώς τέτοιες ώρες νοσταλγίας και ονειροπόλησης έπλασε τα «Ρόδινα Ακρογιάλια» (1908), «Ολόγυρα, στη λίμνη» (1892), «Το Αστεράκι» (1909), «Το μοιρολόγι της φώκιας»(1908) κ.ά. Τέτοιες ώρες, επίσης, καθώς έσκυβε πάνω από τον ανθρώπινο πόνο, έγραψε τη «Μαυρομαντηλού» (1891), τη «Σταχομαζώχτρα» (1889), το «Σπιτάκι στο λιβάδι» (1896), την «Υπηρέτρα» (1888) ή το μικρό αριστούργημα «Στο Χριστό στο κάστρο» (1892). 

Στο προσωπικό ύφος του Παπαδιαμάντη ανήκουν ακόμα η έντονη λατρεία της φύσης, η θρησκευτική ευλάβεια και η βυζαντινή μελωδία, που είναι διάχυτη στο έργο του. Άλλωστε, το λέει και ο ίδιος: «Όσον ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη». 

Ιδιόμορφη είναι και η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, επηρεασμένη από τα εκκλησιαστικά βιβλία. Αυτό, όμως, δεν εμποδίζει ούτε τη σαφήνεια και κατανόηση, ούτε το να έχουν οι φυσικές του περιγραφές, ποίηση αληθινή. 

Γενικά, ο Παπαδιαμάντης χάρισε σελίδες αριστοτεχνικές στη νεοελληνική λογοτεχνία και θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διηγηματογράφους μας. Ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο δοκίμιό του για τον Μακρυγιάννη έγραψε: «Ο Μακρυγιάννης είναι ο πιο σημαντικός πεζογράφος της νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν όχι ο πιο μεγάλος, γιατί έχομε τον Παπαδιαμάντη». 

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης έζησε τον περισσότερο χρόνο του στην Αθήνα και όταν κατάλαβε το τέλος του, αναζήτησε την αγαπημένη του Σκιάθο, όπου και πέθανε από πνευμονία τα ξημερώματα της 3ης Ιανουαρίου 1911.

 

Παπαδιαμάντης Αυτοβιογραφούμενος

Εγεννήθην εν Σκιάθω, τη 4η Μαρτίου 1851. Εβγήκα από το Ελληνικόν Σχολείον εις τα 1863, αλλά μόνον τω 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδος, όπου ήκουσα την Α΄ και Β΄ τάξιν. Την Γ΄ εμαθήτευσα εις Πειραιά, είτα διέκοψα τας σπουδάς μου και έμεινα εις την πατρίδα. Κατά Ιούλιον του 1872 υπήγα εις το Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως, όπου έμεινα ολίγους μήνας. Τω 1873 ήλθα εις Αθήνας και εφοίτησα εις την Δ΄ του Βαρβακείου. Τω 1874 ενεγράφην εις την Φιλοσοφικήν Σχολήν, όπου ήκουα κατ΄ εκλογήν ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ιδίαν δε ησχολούμην εις τα ξένας γλώσσας.

Μικρός εζωγράφιζα Αγίους, είτα έγραφα στίχους, και εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας. Τω 1868 επεχείρησα να γράψω μυθιστόρημα. Τω 1879 εδημοσιεύθη «Η Μετανάστις», έργον μου, εις το περιοδικόν «Σωτήρας». Τω 1882 εδημοσιεύθη «Οι έμποροι των Εθνών» εις το «Μη χάνεσαι». Αργότερα έγραψα περί τα εκατόν διηγήματα, δημοσιευθέντα εις διάφορα περιοδικά και εφημερίδας. 

 

sansimera.gr



Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σχέδιο Καλλιρρόη Κατσαφάνα

  


Παραθέτουμε απόσπασμα από τη φιλολογική βραδιά «Γιορτές με τον Παπαδιαμάντη», που συνδιοργάνωσαν η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης, το Μουσικό Σχολείο, η Λέσχη Ανάγνωσης Σπάρτης και ο Σύλλογος Φίλων της Βιβλιοθήκης Σπάρτης στο Αναγνωστήριο της Βιβλιοθήκης, την Κυριακή, 3 Ιανουαρίου 2016, 105 χρόνια ακριβώς από την ημέρα της εκδημίας του.


Τα «πτερόεντα δώρα», Αλ. Παπαδιαμάντη - «Άγγελε που φέρνεις δώρα» (τραγούδι), Βιβλιοθήκη Σπάρτης, 3-1-2016.

Περιεχόμενα αποσπάσματος:

  • 00΄.00’’- 00΄.55’’: Παραδοσιακό οργανικό μέλος από τον π. Ιώβ Κουμούτση (βιολί) και την Κατερίνα Πάτσιου (κανονάκι).
  • 00΄.56’’- 07΄.08’’: «Τα πτερόεντα δώρα», διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1907). Διαβάζει ο Δημήτρης Κατσαφάνας
  • 07΄.09’’- 10΄.12’’: «Άγγελε που φέρνεις δώρα», τραγούδι της Αναστασίας Κόκκινου, εμπνευσμένο από το διήγημα αυτό.
Ερμηνεύει ο Παναγιώτης Γρίβας, μαθητής Β΄ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Σπάρτης. Συνοδεύουν ο π. Ιώβ Κουμούτσης και η Κατερίνα Πάτσιου (βιολί, κανονάκι αντίστοιχα).

 

Οι στίχοι:

 

Άγγελε που φέρνεις δώρα 


Άγγελε που φέρνεις δώρα

τούτη την πρωτοχρονιά

πού θα τ’ ακουμπήσεις τώρα

σε ποιο σπίτι, ποια γωνιά.


Πλούσιοι και τραπεζίτες

όλο ευρώ φυλλομετρούν

και σ’ αλλόγλωσσους μεσίτες

την ψυχή τους ξεπουλούν.


Και φτωχοί φτωχοί σ’ αγάπη

δίχως χάδι και γιορτή

στόμα μίζερο και μάτι

ύπνος δίχως προσευχή.


Μέσα σ’ εκκλησιές ψαλτάδες

πώς λατρεύουν τη φωνή

χρυσοφόροι δεσποτάδες

καιν λιβανωτό βαρύ.


Τίποτα δεν ανεβαίνει

αλαφρύ στον ουρανό

και ο άγγελος πηγαίνει

με τα δώρα στο Θεό.


Στάσου, άγγελε, σου γνέφει

μια κρυμμένη Σεραϊνώ

μόσχος ρόδο και σεντέφι

μες στης πόλης το μπετό.


Μια γριά σκυφτή καμπούρα

τώρα μες στην εκκλησιά

λέει πώς τη βαστά η μαγκούρα

την καρέκλα της κερνά.


Και παιδί που συλλαβίζει

Σκιάθου διηγήματα

έν’ αστέρι ζωγραφίζει

και σου γράφει ποιήματα.


Αναστασία Κόκκινου
Σπάρτη, 14-15 Ιουνίου 2011


(εμπνευσμένο από το διήγημα  «Τα πτερόεντα δώρα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Σεραϊνώ: Ηρωίδα του Παπαδιαμάντη στο διήγημα «Ο Γάμος του Καραχμέτη»)


Υ.Γ.: Θυμηθήκαμε ότι σε δύο μέρες από σήμερα, δηλαδή στις 5 Ιανουαρίου 2021, ο «Δάσκαλος» των Σπαρτιατών, Δημήτριος Κατσαφάνας «πατάει» τα 94! Του ευχόμαστε από καρδιάς χιλιόχρονος και περιμένουμε με ανυπομονησία να απολαύσουμε την νέα έκδοση έργου του, που ετοιμάζεται υπό την αιγίδα της Περιφερειακής Ενότητας Λακωνίας.


Οδός Εμπόρων