Vekrakos
Spartorama | «Αναδημοσίευση», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Αναδημοσίευση», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 30/05/2021 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία Φιλοσοφία
«Αναδημοσίευση», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Όταν πια δεν βαστώ άλλο να αναζητώ την κρυμμένη χαρά σε μικρά πράγματα και μνήμες που καιροφυλακτούν, κάνω το σταυρό μου και την κεφαλή γέρνω σε μαξιλάρι λερό απ΄ τα δάκρυα και τις αποτυχημένες μετάνοιες χρόνων πολλών»
Οδός Εμπόρων

Πριν πολλά χρόνια δούλευα μακριά σε χώρες ξένες, μακρινές.

Κουραζόμασταν πολύ με την εργασία, με την ξενιτειά κυρίως με την απουσία χαράς που φέρνει η μοναξιά και ο φόβος του ανοίκειου.

Τα βράδια γύριζα στο κατάλυμα για ξεκούραση και για μιά ανάσα χαράς. Έγραφα τότε διάφορα. Μικρά όπως πάντα κείμενα για παραμυθία. Θυμάμαι που ένα τέτοιο κείμενο το δημοσίευσα κάποτε εδώ μέσα στην έρημη αυτή χώρα τη γεμάτη με  ανθρώπους ίσκιους.

Μια φίλη αναδημοσίευσε το κείμενο χρόνια μετά και μου εξομολογήθηκε πως της  άρεσε  πολύ και πως την στήριζε με κάποιο τρόπο.  Είχα χαρεί όταν μου το είπε. Δεν είναι δα και πολλές οι φορές που κάποιος σου ανοίγεται να σου πει σε προσωπικό μήνυμα πως με κάτι που έγραψες στηρίχτηκε, πως πήρε κουράγιο για το δύσκολο ταξίδι της ζωής.

Σαν σήμερα είχε συμβεί αυτό. Και είπα να το αναδημοσιεύσω, ελαφρώς διασκευασμένο προς το καλύτερο θαρρώ, με την υπέροχη ουτοπική ελπίδα πως στη ζωή όλα γίνονται πως τελικά μπορεί να βρεθεί τρόπος να φτάσει κανείς στη χαρά.

«...κάθε βράδυ επιστρέφω νωρίς. Η κούραση, η ηλικία, οι μέριμνες στο πίσω μέρος του μυαλού, λίγο, ίσως, η ανεξήγητη αίσθηση της ματαιότητας με συμμαζεύουν και με στέλνουν στο κατάλυμα νωρίς. Οι λίγες κινήσεις στο μικρό χώρο κάθε μέρα πανομοιότυπες, σχεδόν τελετουργικές.

Το ζεστό νερό  απομακρύνει την κούραση της μέρας και με αρπάζει σε ταξίδι για κάπου που έχει όνειρα και φως. Μια φωτεινή οθόνη  δείχνει τη φευγαλέα και ψευδή εικόνα του έξω κόσμου. Λίγο ψωμί και τυρί, ένα ποτήρι νερό, μια λιχουδιά θυμίζουν στο κουρασμένο κορμί πως είναι να ζεις αληθινά μεταλαμβάνοντας στην ωραιότητα του κόσμου ετούτου...

Πριν τον ύπνο η μουσική που, αν και σχεδόν πάντα με θλίβει, φέρνει στην καρδιά αισθήματα παράξενα και αυξάνει το μέγεθος της μοναξιάς και της ορφάνιας που μοιάζει να κυριαρχεί την πλάση. Με κάνει να νοιώθω πως μετέχω σε κάτι πιο μεγάλο από μένα, σε κάτι πιο πραγματικό από τις σκιαγραφίες που απλώνω σε τοίχους καθημερινά… Μπορεί βέβαια κι αυτό ψευδαίσθηση να είναι θλιβερή, όμως κάπως με βαστά.

Ύστερα έχω κι ένα μικρό κουτάκι ασημένιο, πλουμισμένο με σχέδια πολλά περίτεχνα και ωραία. Γεμάτο είναι με ένα αρωματικό κερί, δώρο φίλου ακριβού. Το ανοίγω σκόπιμα και το αφήνω για ώρες έτσι για να πλημυρίσει το δωμάτιο ευωδίες και να φέρει κοντά μνήμες γλυκόπικρες από καστροπολιτείες αλλαργινές, από στράτες που δεν διάβηκα, από εσχατιές της γης που δεν περπάτησα, από νόστο πόνο των νότιων θαλασσών.

Όταν πια δεν βαστώ άλλο να αναζητώ την κρυμμένη  χαρά σε μικρά  πράγματα και μνήμες που καιροφυλακτούν, κάνω το σταυρό μου και την κεφαλή γέρνω σε μαξιλάρι λερό απ΄ τα δάκρυα και τις αποτυχημένες μετάνοιες χρόνων πολλών.»


Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr


Εικόνα άρθρου: Μάντης Τειρεσίας. Μελάνια σε πέτρα Υμηττού


Οδός Εμπόρων