«Τα Μαλλιά», από τον Γεώργιο Κόρδη

Η κίνηση αυτή τις κάνει να μοιάζουν  Καρυάτιδες που φέρουν στην κεφαλή τους, αλύγιστες και περήφανες, το βάρος  συνηθισμένων πραγμάτων, καημούς  ασίγαστων  σπλάχνων, πόνους ανομολόγητους και βάσανα πικρά των άλλων, διαβατάρικα πουλιά ελπίδες, πνοές θυμωμένων θαλασσών, την αέναη ανακύκλυση των εποχών και των άστατων παροδικών αισθημάτων.

Τα μαλλιά τους, έτσι ατημέλητα  δεμένα επάνω στην κεφαλή τους, τις κάνει να ομοιάζουν φορές - φορές ωραία  γλυπτά που ξέφυγαν για λίγο απ΄ την σκλαβιά κανόνων και ευθυνών και περιφέρονται στον κόσμο ως σημεία ανεξίτηλα  μιας  ξεχασμένης αθωότητας φέροντας υπόσχεση καλύτερου μέλλοντος σε πόλεις αθάνατες αρχαίων λαών, σε αλώβητα απ΄ το χρόνο ομηρικά ακρογιάλια, σε πλατείες μεταφυσικές σαν αυτές του βολιώτη Γεώργιου ντε Κίρικο.

Τα ωραία σηκωμένα  γλυπτά μαλλιά  τις ζεστές μέρες του Καλοκαιριού αφήνουν να φανούν εκείνες οι λίγες σταγόνες ιδρώτα που ήσυχα και τρυφερά κυλούν πίσω απ΄ το αυτί  μυρώνοντας το  λαιμό με το άρωμα  του νόστου  μιας άπιαστης ευτυχίας, ενός έρωτα  εξαίσιου μοναδικά εκστατικού.

Γεώργιο Κόρδης, kordis.gr  (δεύτερη γραφή)

Εικόνα άρθρου: Όπου στεκόταν συναντούσε μαύρα της ισόβιας υπόσχεσης πουλιά. Μικτή τεχνική σε χαρτί επί ξύλου, 100x150 εκ. 2010.