«Μνήμες Πληγές», από τον Γεώργιο Κόρδη

Καθισμένος στην σβάρνα του θείου μου μέσα στα υγρά χωράφια τα μουντά Φθινόπωρα, στεφανωμένος από μυριάδες πουλιά των αγρών, γευόμουνα χώμα και σκέτο αγέρα. 

Τρέχαμε στις εξοχές και ξέραμε κάθε γωνιά του τόπου, τα ρέματα και τις πηγές, τους λόγγους, τις αλεποφωλίες.

Έτσι πήρα, θαρρώ, την κακιά συνήθεια  να ζητώ να ψαύω και να αισθάνομαι τη ζωή, να ψάχνω ψαχνό κι όχι τρύπιες εικόνες  και άδειες στίλβουσες επιφάνειες λέξεων.

Πήγα κάποτε στην Αργεντινή, στο Μουένος Άϋρες,  για ένα μάθημα. Γυρίσαμε με καλή παρέα την πόλη. Είδαμε μουσεία, θέατρα,  ιστορικά μέρη, ωραία παρηκμασμένα Καφφέ, τα λιμάνια της και τα γήπεδά της, άλλα κτίρια σπουδαία.

Έχει περάσει πια καιρός. Δεν θυμάμαι τίποτα από όλα εξαίσια είδαμε εξόν από μια σκηνή.

Είμασταν ένα απομεσήμερο στην Μπόκκα και περιμέναμε το λεωφορείο για το κέντρο της πόλης. Σε ένα παγκάκι καθόταν μια οικογένεια ιθαγενών αμερικάνων. Έμοιαζαν εγκαταλειμμένοι, απελπισμένοι , είχες την αίσθηση πως ζούσαν στους δρόμους.

Η μάνα προσπαθούσε να αγκαλιάσει τα δύο τους παιδία. Κι ο πατέρας, ο έρμος  πατέρας, ανήμπορος να βοηθήσει, με άδειο βλέμμα, νικημένος όσο κανείς άλλος, να κοιτά στο κενό, ενα θεόρατο σκοτεινό κενό που θαρρείς με κατάπιε κι εμένα ολόκληρο.

Έκλαψα κι έφυγα απ? τη χώρα με εκείνη την αίσθηση  με εκείνη τη γεύση, με έναν πόνον  στη καρδιά.

Μπορεί και να πλάτυνα θαρρώ λιγάκι, εύχομαι  έστω να κατάλαβα τη στενότητα της βολικής ζωής μου.

(Δεύτερη γραφή)
Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Είναι το χέρι που κρατά. Ψηφιακή ζωγραφική. Limited edition of 5 Giclee Prints