«Μεσημέρια του Καλοκαιριού» από τον Γεώργιο Κόρδη

Δύσκολα αναπαύεται το κορμί στα μεσημέρια του καλοκαιριού κι η ψυχή ακόμη δυσκολότερα.

Λίγες μονάχα ομορφιές,  μικρές και περιστασιακές έρχονται να γλυκάνουν ετούτες τις σκληρές και απαρηγόρητες ώρες που αργόσυρτα κυλούν. Κάποιο απρ?σμενο, διαβατάρικο αεράκι που φέρνει ευωδίες από ξαναμένους πευκώνες και ανθισμένα θυμάρια, λίγοι κουρελιασμένοι  ίσκιοι ευκαλύπτων ανεπιτήδευτα μεγαλοπρεπείς  που χαϊδεύονται νωχελικά στους ξεφτισμένους τοίχους του απέναντι σπιτιού, το επίμονο νηπίου κλάμα από ανεξήγητη επιθυμία η νάζι, κάποια εικόνα γνώριμου απόντος που θαρρείς πως ξεδιακρίνεις  στο παλιωμένο, από πατημασιές αγαπημένων οικείων, φθαρμένο μωσαϊκ? του σαλονιού, η ανάμνηση μιας παλιάς αγάπης που αχνοφέγγει ισόβια σε κάποια γωνιά της καρδιάς.

Η μεγαλύτερη όμως του μεσημεριού παρηγορία είναι η βεβαιότητα του δειλινού που ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα φτάσει.

Το δειλινό ενός ελληνικού  Καλοκαιριού με τα μελωμένα χρώματα, τους θεσπέσιους μακρείς των περήφανων κυπάρισσων ίσκιους,  τις φωνίτες των πουλιών που ετοιμάζονται να κουρνιάσουν την χαρά τους, την μερωμένη ζεστή γη που σε καλεί να ξαπλώσεις στο σώμα  της τους καημούς σου,  τη θάλασσα που γίνεται τις ώρες τούτες τρυφερή, ήμερη, απέραντη αγκαλιά και παιχνιδίζει στα κεχριμπαρένια χρώματα του βασιλεύοντος ηλίου. 

Βασανιστικά τα μεσημέρια του Καλοκαιριού μα γρήγορα κι αυτά σαν όλα τ? ?λλα περνούν.

Γεώργιος Κόρδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Ακτή. Επιχρωματισμένη μονοτυπία. 2020