Με το θάρρος της γνώμης… από το Βασίλη Λαδά

Στη Σπάρτη έχει εγκαθιδρυθεί μια νοσηρή νοοτροπία που κρατά την πόλη καθηλωμένη στο παρελθόν.

Μια νοοτροπία που, αντί να αντλεί έμπνευση από την ιστορία, εγκλωβίζεται σ’ αυτήν.

Κάθε νέα ιδέα, κάθε πρόταση που θα μπορούσε να λύσει προβλήματα ή να προσφέρει προοπτική, αντιμετωπίζεται με καχυποψία, ειρωνεία ή και άρνηση.

Ο διάλογος αντικαταστάθηκε από τη δυσπιστία. Η δημιουργική διαφωνία, από τον φόβο της αλλαγής. Και το «έτσι τα βρήκαμε» έγινε άλλοθι για αδράνεια.

Αυτή η στάση δεν είναι απλώς συντηρητισμός. Είναι μια παθολογική προσκόλληση στο βολικό τέλμα, μια αντίδραση που ακυρώνει κάθε δυνατότητα προόδου.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας είναι οι φοίνικες.

Τους γνωρίζουμε όλοι ως στοιχείο ταυτότητας και ομορφιάς της Σπάρτης. Θεωρούμε ότι κανένα άλλο φυτό δεν ταιριάζει περισσότερο σ’ αυτήν την πόλη.

Και όμως, μια αλλαγή, ακόμη και αν γινόταν με πλατάνια, που πιθανόν να έδινε μια άλλη εικόνα και πνοή στο κέντρο, θα προκαλούσε αντιδράσεις, σχόλια και διχασμό.

Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε σχέδιο αναμόρφωσης του δρόμου, με δημιουργία ποδηλατοδρόμων και καινούργιων πεζοδρομίων, που θα έδινε ζωή, ρυθμό και ασφάλεια στην πόλη, αντιμετωπίζεται με δυσπιστία αντί με ενθουσιασμό.

Η  Δημοτική Αρχή, αντί να σταθεί με τόλμη και αποφασιστικότητα απέναντι στις διαφορετικές φωνές, ψάχνοντας να βρει ισορροπίες μεταξύ αντικρουόμενων απόψεων, καταλήγει να μη προχωρά τίποτα ουσιαστικό.

Η υπερβολική ανάγκη να «μη δυσαρεστηθεί κανείς» καταλήγει να δυσαρεστεί όλους  κυρίως όμως, να αδικεί την ίδια την πόλη.

Όποιος τολμά να προτείνει κάτι έξω από τα όρια της συνήθειας, αντιμετωπίζεται σαν απειλή κι όχι σαν ελπίδα.

Κι έτσι, η πόλη που θα έπρεπε να πρωτοπορεί, να εμπνέει, να οδηγεί, μένει στάσιμη  παρατηρώντας τις άλλες να προχωρούν.

Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία, αν δεν αποτινάξουμε τον φόβο του καινούργιου και τη μιζέρια του «δε γίνεται διότι έτσι τα βρήκαμε», η Σπάρτη δεν θα μπορέσει ποτέ να ξανακερδίσει τη θέση που της αξίζει.

Βασίλης Λαδάς